2008 ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ με τους GOGOL BORDELLO

Χτες το βράδυ είδα μια νεαρά με σκουλαρίκι στα χείλη να πλησιάζει προς το μέρος μου. Ήταν κάτι μεταξύ ενός ξωτικού κι ενός σέξυ φρικιού. Κάτι μας ένωνε εμάς τους δύο αλλά αυτό το ήξερα μόνο εγώ. Ήταν η στάμπα του T-shirt που φορούσε. Μια κίτρινη στάμπα με σήμα τη σφεντόνα και την επιγραφή Gogol Bordello.
«Κοπελιά», της είπα. «Που την βρήκες την μπλούζα;»
Το ξωτικός σάστισε από την μπατσο-ερώτηση του κοινού θνητού και αντέδρασε σαν κάθε φυσιολογικός τυφλοπόντικας αυτής της πόλης. Ξίνισε τη μούρη σαν να επρόκειτο να στριμωχτεί σε κάποιο τρόλεϊ και ψέλλισε:
«Την έφτιαξα!»
«Και που την έφτιαξες;»
«Σε ένα μαγαζί…»
«Σε ποιο μαγαζί;»
Ήταν ολοφάνερο ότι προσπαθούσε να με αποφύγει.
Θεέ μου σκέφτηκα γιατί σε όποιον άγνωστο άνθρωπο μιλάς σε αυτή την πόλη νομίζει ότι θέλεις είτε να τον πηδήξεις, είτε να τον ληστέψεις.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά.
Η σοβαροφάνεια μας στερεί την ελευθερία.
Οι ξινισμένες φάτσες μας πολιορκούν.
Μακάρι να ‘ταν η πόλη μας ένα καμπαρέ, έστω και τσιμπεντοκρατούμενο.

Σάτυροι όλου του κόσμου ενωθείτε!

Τις προάλλες πήγα σε ένα πάρτι μιας καλλιτεχνική ομάδας, της dogmaRT. Σχεδόν όλα ήταν υπέροχα. Η εξώπορτα της πολυκατοικίας άνοιξε από κάποιον που υποδυόταν τον πορτιέρη. Μπήκαμε στο ασανσέρ κι όταν φτάσαμε στον έβδομο αντικρίσαμε ένα studio με θέα την ακρόπολη και τα έργα των καλλιτεχνών αναρτημένα ανάμεσα από έξυπνες φάτσες, ποτά και πονηρά βλέμματα. Η μουσική όμως με χάλασε. Είχε μείνει πολλά χρόνια πίσω. Τι κι αν ήταν χορευτική(νταπά ντούπα δηλαδή) δεν χόρευε κανείς!!
Και τότε σκέφτηκα ότι όταν η μουσική σταματά να συνουσιάζεται με τον αιώνιο ερωμένο της το χορό, είναι νεκρή. Σαν εκείνο το ντάπα ντούπα και τα στεγνά από ιδρώτα τυπάκια που άλλαζαν cd. Ξεκολλάτε μάγκες, για το καλό σας και το καλό μας. Οι μουσικοί δρόμοι είναι πλέον free style…

Ο Χορός είναι ο απόλυτος σωματικός εξπρεσιονισμός.
Γιατί δεν χορεύει κανείς πλέον εκεί έξω;
Ο χορός είναι αυτός που μας θυμίζει ότι δεν είμαστε ρομποτάκια.

Η καλλιτεχνική έκσταση, ο οργασμός, η γέννηση προέρχεται από τον συνουσιασμό ετερόκλιτων ειδών.

Μουσική + Χορός = Πυρηνική έκρηξη

Κι αυτό κάνουν οι Gogol Bordello.
Gypsy Punk, παρτούζα με κιθάρες, βιολιά και ακορντεόν!
Γεροντοφρικιά που έμπλεξαν τους Sex Pistols με τo «Al τσαντίρι»,
όπως το κουρέλι εισβάλει στο στόμιο των βενζινομπουκαλών(που λέει κι ο frikomanager)
Όπως η πέτρα παίρνει τη θέση της στη σφεντόνα.
Tο προφυλακτικό τη θέση του στο πέος.
Η άτακτη γλώσσα στην κλειτορίδα.
Το scanner στον barcode.
To πέταλο στο πόδι του αλόγου.
Το μαστίγιο στη σάρκα του σκλάβου.
Το ουρλιαχτό που απελευθερώνεται απ τα σπλάχνα μου αυτή τη στιγμή!

-------------
Κι ένα 5'docu για όποιον θέλει να ξέρει για τους Gogol Bordello.

O λαϊκισμός, ο Λαζόπουλος και ο Μακάκας!

Όταν ο Τσάβες βγαίνει στους δρόμους, διασχίζοντας την κόκκινη θάλασσα των ανθρώπων, πίσω του ακόλουθα ένα πανό που απεικονίζει το Χριστό και την επιγραφή «Ο πρώτος επαναστάτης»!

Ο Μπρεχτ απέναντι απ το προσκεφάλι του είχε αναρτήσει μια φωτογραφία ενός γαϊδάρου και κάθε φορά που ξύπναγε, έλεγε αντικρίζοντάς τον: «Αυτό που γράφω πρέπει να το καταλαβαίνεις ακόμα κι εσύ!»

Ο Αριστοφάνης ξεπερνούσε τα όρια σατιρίζοντας επιφανείς πολίτες της εποχής του (εκείνον τον Σωκράτη τον είχε πραγματικά ξεκωλιάσει) Το γέλιο των Αθηναίων όμως το προκαλούσε κυρίως γιατί η σκηνή του γέμιζε με φαλλούς και με γαμοσταυρίδια. Τα σημαντικά μηνύματα του τα πέρναγε στα διαλείμματα από τις αναψοκωλιές…

Ο Όργουελ ο οποίος εργαζόταν στo «βασιλικό» ραδιόφωνο της Αγγλίας ήταν ένας «ακροβάτης»… που έγραψε τη φάρμα των ζώων!

Στην πορεία τις 17 Νοέμβρη, μια γνωστή μου αποκάλυψε ότι κατέβηκε για πρώτη φορά σε πορεία γιατί την πόρωσε ο Λαζόπουλος.

Τα μεγέθη μπορεί να μην είναι συγκρίσιμα αλλά όσο να ναι υπάρχει μια «λαϊκιστική αναλογία»…

Η καθιστική τάξη που βιώνουμε, ο κομφορμισμός, η πλήρη παράδοση στις σειρήνες του καπιταλισμού, ο καναπές απέναντι απ την τηλεόραση έχουν ανάγκη από πυρπολητές του μυαλού, άρχοντες της πρόκλησης!!
Όταν βλέπω τον Λαζόπουλο να ξεπερνά τα όρια φέρνω στο μυαλό μου τους Ντανταϊστές…
Τον Γκίσπεργκ που έκανε σαν το αρκούδι πάνω στην σκηνή του Ντίλαν ή φίλαγε τα παπούτσια των μεγάλων ποιητών.
Ακούς εκεί ο Γιωργάκης να χτυπά στον ποπό του Βενιζέλου σαν σε σαδομαζοχιστικό παιχνίδι;
Ακούς εκεί ο Μακάκας να τον παίζει ξανά και ξανά!
Ω Μωντιέ… Τι σοκ;! Τι ντροπή;! Τι αίσχος;!

Μου είναι αδύνατο να αποστρέψω το βλέμμα από το καμπαρέ της παράνοιας του Λάκη Λαζόπουλου.
Μπορεί να μαι κομματάκι ελιτιστής(Χριστέ κι επαναστάτη μου, τι γάγγραινα;) αλλά δεν θα ρίξω στην πυρά τη μύγα που κολυμπά στο γάλα της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο λαϊκισμός μπορεί να μην είναι τω φως του αγίου ευαγγελίου αλλά όταν χρησιμοποιείτε σωστά και για καλό σκοπό, είναι μια λεκτική μολότοφ που πυρπολεί τις μάζες. Πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα του λαού, για να σε δεχτεί και να σε ακούσει. Αυτό ο Λαζόπουλος το ξέρει καλά.
Όταν βλέπω τους προοδευτικούς φίλους μου (μιλάω κυριολεκτικά!) να βρίζουν το Λαζόπουλο και να στέκονται στο ίδιο μετερίζι με τους φασίστες, τους δεξιούς, τους συντηρητικούς της κοινωνίας, σκέφτομαι ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Φεύγω λοιπόν απ το μπουλούκι και κλέβοντας τα λόγια του μεγάλου «επαναστάτη» λέγω:
Ο αναμάρτητος πρώτος τη μούντζα – στο Λαζόπουλο- βαλέτω…

ΥΓ1. Λάκη, θα σε εκτιμήσουν, όταν κλειστείς στο νεοκλασικό σου, παρέα με τα βιβλία σου και δεν ενοχλείς κανέναν…
Όταν θα γίνεις ένα διανοούμενος όπως τον έχει καθορίσει το σύστημά μας.
Όταν σε εκλέξουν μέλος της ακαδημίας Αθηνών!

ΥΓ2. Έχετε διαβάσει το «πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια» του Μπρέχτ; Είμαι σίγουρος πως ο Λάκης το έχει διαβάσει.



Gogol Bordello - start wearing purple

Τα αδέσποτα ζώα ανήκουν σε όλους μας

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αθρόα μεταφορά αδέσποτων ζώων (κυρίως σκύλων αλλά και γάτων), από την Ελλάδα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 8.000 μέχρι και 150.000 αδέσποτα ζώα ετησίως! Δεν είναι λίγες οι φορές που, φιλόζωοι έχουν παρεμποδίσει τη μεταφορά ζώων, αφού έχουν διαπιστώσει πως δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις υιοθεσίας αδέσποτων ζώων –όπως αυτές ορίζονται από τη σχετική νομοθεσία, με συνέπεια να μην διασφαλίζεται,ούτε στο ελάχιστο, η τύχη των ζώων όταν μεταφέρονται εκτός συνόρων!
Που πάνε τα αδέσποτα; Ποια η κατάληξή τους, όταν δεν είναι καταγεγραμμένα από τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες και όταν δεν υπάρχουν ούτε καν οι υπεύθυνες δηλώσεις των ατόμων που θα τα υιοθετήσουν, οι οποίες να αναφέρουν πως τα συγκεκριμένα ζώα δεν θα χρησιμοποιηθούν σε πειράματα; Πόσο φιλοζωική ενέργεια είναι η μαζική μεταφορά τους κάτω από άθλιες συνθήκες;

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό υποστηρίζουν πως οι συνθήκες στις Ευρωπαϊκές χώρες είναι «παραδεισένιες». Θυμίζουμε ότι αναφέρονται σε χώρες που εφαρμόζουν την ευθανασία στα κυνοκομεία τους, χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την κατασκευή και εμπορία γούνας από γάτες και σκύλους και έχουν προϊστορία, τόσο στην βαρβαρότητα κατά ζώων, όσο και στην χρησιμοποίησή τους σαν πειραματόζωα. Και να υπενθυμίσουμε πως ο ισχυρισμός της αδυναμίας χρησιμοποίησης αδέσποτων για πειραματικούς σκοπούς δεν ευσταθεί, τόσο σύμφωνα με σχετικό πόρισμα Ελλήνων κτηνιάτρων, όσο και με βάση τη λογική. Γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σημασία της γονιδιακής καθαρότητας σε περιπτώσεις όπου οι δοκιμές αφορούν το τρίχωμα των ζώων (π.χ. σαμπουάν) ή όταν σπάνε τα κόκαλα των σκύλων σε πειράματα σχετικά με κατάγματα ή ακόμα και στις περιπτώσεις όπου τα ζώα χρησιμοποιούνται σε δοκιμές αποτελεσματικότητας όπλων.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό αποδεικνύουν το γεγονός της υιοθεσίας τους από οικογένειες παρουσιάζοντας φωτογραφίες σκύλων σε εσωτερικούς χώρους σπιτιών. Να μας συγχωρέσουν την καχυποψία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μεμονωμένες φωτογραφίες σκύλων δεν αποδεικνύουν πως αυτά είναι τα ζώα που μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδος, ούτε αποδεικνύουν πως αυτά είναι όλα τα ζώα.
Μόνο η τήρηση των νομικών προϋποθέσεων μπορεί να εξασφαλίσει, σε κάποιο, έστω, περιορισμένο βαθμό τη μεταφορά των ζώων για υιοθεσία.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ:

-Να φροντίζουν για την απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας σχετικά με την εξαγωγή ζώων από τη χώρα.
-Να φροντίζουν για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών επιβίωσης των αδέσποτων στην ίδια τους τη χώρα και να μην εξάγουν τα ζώα αφήνοντας αμετάβλητες τις συνθήκες επιβίωσής τους στην Ελλάδα. Η εξαγωγή ενός προβλήματος, κάθε άλλο παρά επιλύει το πρόβλημα.
-Να επενδύουν τους οικονομικούς τους πόρους στη δημιουργία συνθηκών περίθαλψης των αδέσποτων και όχι σε αναποτελεσματικές μηνύσεις.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:

-Να καλύψει το νομικό κενό του ν. 3170/2003, προβλέποντας την τιμωρία όσων μεταφέρουν, παράνομα, αδέσποτα σε χώρες του εξωτερικού και εφαρμόζοντας επιτέλους τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 998/2003 (βάσει του οποίου κατασχέθηκαν τα ζώα στην Ανκόνα και παραπέμφθηκαν οι παραβάτες στη Δικαιοσύνη).
-Να εντατικοποιήσει τους ελέγχους του στις εξόδους της χώρας, προκειμένου να αποτρέψει την παράνομη εξαγωγή αδέσποτων ζώων.
-Να βοηθήσει έμπρακτα τους Δήμους στις προσπάθειές τους για περισυλλογή, πιστοποίηση και απελευθέρωση των αδέσποτων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.

μαγικό λεωφορείο

απαγγελία από το
βιβλίο του Τέου Ρόμβου
"τρία φεγγάρια στην πλατεία"

video-al barouak

music murcof:memoria martes

Τη νύχτα που ο Ινδός γνώρισε τον Όσιο Μαγγίνα…

Ποιος ήτανε άραγε αυτός που περπατούσε μόνος μες στα ελαιόδεντρα, ενώ τα τσακάλια ούρλιαζαν πάνω στα βράχια με φόντο την πανσέληνο; Μην ήταν ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης, ο Τοτός ή μήπως ήτανε η κοκκινοσκουφίτσα;
Σκηνοθέτα! Ένα κοντινό, παρακαλώ.
Τώρα μάλιστα. Ο πεινασμένος, ρακένδυτος περιηγητής ήταν ο ΙΝΔΟΣ!
Ε όχι και ποιος Ινδός;! Ένας είναι ο Ινδός. Εκείνος που φιλοξενεί ο Μαγγίνας!

Κι ενώ έπεφταν τα αγιάζι και η παγωνιά και τα δόντια του Ινδού κροτάλιζαν σαν τον κροταλία που χορεύει τσιφτετέλι, να σου ένα φωτισμένο αρχοντικό στο ύψωμα του Κορωπίου, τον έκανε να αναθαρρήσει…

Ναι φίλοι μου, ήταν πολύ κωλόφαρδος αυτός ο Ινδός, γιατί εκείνος που του άνοιξε την πόρτα ήταν ο Υπουργός Απασχόλησης, γνωστός στα πέριξ και ως Όσιος Μαγγίνας. Όχι καλέ, εκείνο που κράταγε στα χέρια του ο φιλέυσπαλχνος οικοδεσπότης, δεν ήταν καραμπίνα για τον εκφοβισμό των Αλβανών, αλλά μια λεκάνη με νερό γιατί το χε συνήθεια να πλένει με τα λεπτεπίλεπτα χεράκια του τα πόδια εκείνου που φιλοξενούσε.

«Πέρασε μέσα, Ινδέ», του είπε ο όσιος υπουργός κι αφού τον έβαλε να κάτσει αναπαυτικά σε ένα πουφ, έπλυνε τα βρώμικα πόδια του Ινδού που μύριζαν σαν να χαν μόλις συνουσιαστεί με ασβό.

Έπειτα τον οδήγησε στην υπερλουξ τρεπεζαρία του. Εκεί περίμεναν άλλοι 11 αλλοδαποί μετανάστες. Πακιστανοί, Αλβανοί, Βούλγαροι, απ όλα είχε ο μπαξές. Κι αφού κάθισε στο κέντρο του μακρόστενου τραπεζιού, έχοντας 6 μετανάστες στα αριστερά του και τους άλλους 6 στα δεξιά του, πήρε το ψωμί το ευλόγησε και τους είπε:
«Αυτό είναι το σώμα μου…»
Έπειτα το έκοψε σε κομμάτια και τους το πρόσφερε.
Κι ενώ ήταν έτοιμος να κάνει το ίδιο και με το κρασί, ο Αλβανός με την πονηρή ματιά που καθόταν στη γωνία, πετάχτηκε πάνω και φώναξε:
«Είσαι καλό τεατρίνος Όσιε Μαγγίνα αλλά νομίσω είσαι κομματάκι υπερβολικός. Μπορεί να ντουλέψαμε σκληρά στο χωράφι σου, αρκούσε όμως να μας κολλάς ένσημα.»


ΥΓ. Εάν οι διάφοροι «Μαγγίνες-αφεντικά» ασφάλιζαν τους εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους αλλοδαπούς και ημεδαπούς εργαζόμενους, το ασφαλιστικό θα λύνονταν σε μια νύχτα. Έ, όχι και ποια νύχτα; Τη νύχτα που ο Ινδός…

Θα γυρίσει ο τροχός, θα πηδήξει κι ο φτωχός...

Πως την έπεσα στη Δαμανάκη!

Στα πάρτι συνήθως την πέφτω σε όμορφες, στο χθεσινό όμως την έπεσα στη Δαμανάκη.
Ήταν μαζί με ένα σαρανταφέυγα τυπάκι. Όχι δεν ήταν ο ηχολήπτης του, Εδώ Πολυτεχνείο. Ήταν ένας κουλτουροδήθεν πολιτικός ακόλουθος. Κι ενώ η κυρία περίμενε να τη ρωτήσω σχετικά με το Γιωργάκη, εγώ της έκανα τρίπλα τύπου Ρίο Ντιτζανέιρο και της είπα:
«Αλήθεια εσείς που ήσασταν κάποτε πρόεδρος του Συνασπισμού, πως κρίνετε την κίνηση Αλαβάνου, να παραδώσει τα ηνία του κόμματος σε έναν τριαντάρη;»
Η κυρία κωλοψάρωσε, μάσησε, κατάπιε τη γλώσσα της. Ποιος ήταν αυτός ο ανώνυμος νεαρός που με το χαμόγελο στα χείλη, την έσφαζε με το γάντι;

Ήταν κι αυτός ένα τριαντάρης!
Που αν δεν τσόνταραν το ενοίκιο του σπιτιού οι γονείς του, δεν θα μπορούσε να ζει μόνος του.
Ήταν κάποιος που είχε κάνει ανώτατες σπουδές αλλά το σύστημα τον θεωρούσε κάτι σαν τα προφυλακτικά, αναλώσιμο είδος…
Ήταν κάποιος που δουλεύοντας σε ιδιωτική επιχείρηση, έπρεπε να κάνει μια ζωή μόκο, γιατί ο κίνδυνος απόλυσης ήταν άμεσος.
Ήταν εκείνος που θα πληρώσει τα σπασμένα του ασφαλιστικού.
Ήταν εκείνος που βομβαρδίζεται από τις διαφημίσεις της ΑΧΑ (6η μεγαλύτερη πολυεθνική στον κόσμο, παρακαλώ) η οποία μοιράζει «δωρεάν» ασφάλειες τη στιγμή που η κυβέρνηση βάζει μπουρλότο στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα.
Ήταν ένας από τα εκατομμύρια νέους που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάθλιψης, γιατί δεν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.
Γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι δημιούργημα μιας γραμμής παραγωγής ρομπότ.
Αλλά δεν θα τους περάσει…

Vita Mi:«Ξέρετε κυρία Δαμανάκη… ακολουθούμε αντίθετες πορείες…»
Δ:«Τι εννοείς Vita….»
Vita Mi:«Εγώ όταν ήμουν 20 χρονών ήμουν Σοσιαλδημοκράτης αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο ριζοσπατιστικοποιούμε…»
Δ:«Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο!» (Τι πες τώρα Μαρία μου, γίνονται αυτά τα πράγματα;!)«Δηλαδή Vita, πιστεύεις ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μέλλον;»
Vita Mi:«Δεν είμαι προφήτης… Το μόνο που ξέρω είναι ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν έχω μέλλον εγώ! Όσο βιώνω το καθημερινό πήξιμο, την απόλυτη εκμετάλλευση να δουλεύεις σε ιδιωτική επιχείρηση, τόσο τα παίρνω, τρελαίνομαι!»
Καταλάβαινε άραγε η Δαμανάκη; Δεν είμαι σίγουρος αν έχει δουλέψει ποτέ…

Στις 12 Δεκέμβρη δεν θα απεργήσω μόνο για το ασφαλιστικό.Δεν είναι θέμα Γιωργάκη και Κωστάκη.
Δεν είναι καν θέμα Αριστεράς και Δεξιάς.

Στις 12 Δεκέμβρη θα απεργήσω για να πιω μπύρες πάνω στην άσφαλτο, να τραγουδήσω, να σηκώσω ψηλά τη γροθιά μου.
Να πάρω μια ανάσα χτυπώντας το χέρι μου πάνω στο γραφείο, φωνάζοντας: «Κουφάλες, μπορεί να μην με ρωτήσατε αλλά είμαι κι εγώ εδώ!»
Θα απεργήσω για να παρακολουθήσω το Διευθυντή μου να συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου: «Τι έγινε λέει ο νέος απεργεί;! Τι το κάναμε εδώ μέσα, Αμέρικαν μπαρ;! Εμείς ήμαστε σοβαρή επιχείρηση…»

Μπορεί να με γράψουν στη μαύρη λίστα.
Το πιθανότερο.
Δεν έχω όμως πλέον τίποτα να χάσω…
Ή μάλλον καλύτερα:

Αν δεν αντιδράσω τώρα, σε λίγο δεν θα μου έχει απομείνει τίποτα να υπερασπιστώ!

ΥΓ1.Απ ότι καταλάβατε εννοούσα «πολιτικό πέσιμο». Τι βαράτε ρε;! Αυτά δεν κάνουν και οι διαφημίσεις;…
ΥΓ2. Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί θα απεργήσω στις 12 Δεκέμβρη!

Η Βιντεοποίηση ταξιδεύει στη Σύρο

Η ομάδα δράσης zound systems studio που δραστηριοποιείται στο χώρο των εικαστικών και ψηφιακών τεχνών στο νησί της Σύρου, παρουσιάζει την ποιητική συλλογή «ή» του Αλέξη Δάρα που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις «Ίδμων». Η ξεχωριστή αυτή βραδιά θα πραγματοποιηθεί στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στο Δήμο Ερμούπολης την 1η Δεκέμβρη στις 8.30΄ μ. μ. με την υποστήριξη του Πνευματικού Κέντρου Σύρου. Στην εναλλακτική αυτή παράσταση συμπράττει η «Μουσική Ομάδα Κρούσης» (Αλφρέδος Δεληβέρτης, Μιχάλης Λαμπρίδης, Λάμπρος Σακελλαρίου) που θα συνοδεύσει με κιθάρα, πιάνο και κρουστά τους performers που θα ερμηνεύσουν τον ποιητικό λόγο.
Στην εκδήλωση θα προβληθούν 10 βιντεοποιήματα βασισμένα σε ποιήματα της συλλογής. Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό καλλιτεχνικό πείραμα με συντελεστές ανεξάρτητους πολυτεχνίτες του ψηφιακού κόσμου, μουσικούς, video-artists, ηθοποιούς και άλλους που συνεργάστηκαν με τρόπο μοναδικά δημιουργικό, εμπνεόμενοι από τα ποιήματα του «ή».
Ορισμένα από τα ποιήματα που θα παρουσιαστούν έχουν γραφτεί στο νησί της Σύρου, στο οποίο ο Αλέξης Δάρας έχει ζήσει για δύο χρόνια, δουλεύοντας ως καθηγητής.

ΥΓ.
Οι Barouak συμμετέχουν με το βιντεοποίημα Σε στάση.
Ακολουθεί bonus track, ένα άλλο βιντεοποίημα από τη συλλογή.

Ας είναι... "Μια μέρα όμορφη που λάμπει στα δαμάσκηνα!», Φrikomanager! Θα βρίσκομαι νοητά μαζί σας…

VITA MI BAROUAK

Οι Παρατηρήσεις του Μπουκόφσκι για τη Μουσική

Στο βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφκσι, Να Περιφέρεσαι στην Τρέλα, εκδόσεις Ηλέκτρα, μεταξύ των άλλων υπάρχει κι ένα κείμενο αφιερωμένο στη μουσική. Το παραθέτω:

«Πέρασα χιλιάδες νύχτες ακούγοντας συμφωνική μουσική. Αμφιβάλω αν υπάρχουν πολλοί άντρες στην ηλικία μου που να έχουν ακούσει τόση κλασική μουσική όσο εγώ –ακόμα κι αυτοί που είναι του σιναφιού. Δεν είμαι μουσικολόγος αλλά έχω να κάνω μερικές παρατηρήσεις:

1.οι ίδιες πενήντα ή εξήντα κλασικές συνθέσεις παίζονται ξανά και ξανά.
2.έχει γραφτεί κι άλλη σπουδαία μουσική που την αγνοούμε με δική μας ευθύνη.
3. το δεύτερο μέρος των περισσοτέρων συμφωνιών ωφελεί μόνο όσους πάσχουν από αϋπνία.
4.η μουσική δωματίου έχει κάθε δικαίωμα να είναι ενεργητική και ψυχαγωγική.
5.ελάχιστοι συνθέτες ξέρουν πώς να τελειώνουν τις συμφωνίες τους αλλά τα περισσότερα εναρκτήρια μέρη, όπως τα ειδύλλια, διατηρούν κάποια γοητεία.
6.προτιμώ ένα μαέστρο που επιβάλει τη δική του ερμηνεία από τον παραδοσιακό που ακολουθεί τυφλά τις επιταγές του συνθέτη.
7.βέβαια υπάρχουν πάντα μαέστροι με τόση εγωπάθεια και τόση «ερμηνεία» που εξαφανίζουν το συνθέτη.
8.η μουσική μοιάζει πολύ με το γαμήσι, αλλά μερικοί συνθέτες δεν μπορούν να έρθουν σε οργασμό κι άλλοι το παρακάνουν, εξαντλώντας τον εαυτό τους και τους ακροατές.
9.το χιούμορ απουσιάζει από τις περισσότερες αναγνωρισμένες μουσικές συνθέσεις.
10.είναι πολύ δύσκολο να παίξεις άσχημα Μπαχ επειδή έκανε ελάχιστα πνευματικά σφάλματα
11.όλες σχεδόν οι συμφωνίες και οι όπερες θα μπορούσαν να είναι συντομότερες.
12.ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης μουσικής γράφεται στο ασφαλές καταφύγιο ενός πανεπιστήμιου. ένας συνθέτης πρέπει ωστόσο να ζήσει τη ζωή στην ωμή της κατάσταση για να μπορέσει να γράψει καλά.
13.η μουσική είναι η πιο παθιασμένη μορφή τέχνης, μακάρι να ήμουν μουσικός ή συνθέτης
14.ελάχιστοι συγγραφείς ξέρουν πώς να τελειώνουν ένα ποίημα σαν αυτό
15. αλλά εγώ ξέρω.»


Vita Mi: Φίλε Τσαρλς, σου αφιερώνω ένα απ’ τα αγαπημένα μου κομμάτια. Με χαρά θα ακούσω τις παρατηρήσεις σου πάνω σ’ αυτό. Λοιπόν;…

Φεστιβάλ θα πει γιορτή

Δεν είμαι ο τύπος που ξημεροβραδιάζεται μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα. Για μένα φεστιβάλ κινηματογράφου δεν είναι μόνο ταινίες αλλά αυτό ακριβώς που σημαίνει η λέξη. Φεστιβάλ θα πει γιορτή! Με ταινίες, εκθέσεις, αλκοόλ, πάρτι, έξυπνες, όμορφες, σέξυ φιγούρες με σπινθηροβόλα βλέμματα και το γαλάζιο του ουρανού παρέα.

Τέσσερις κουτσουρεμένες μέρες δεν ήταν αρκετές. Είδα Σέυλς, Κλέιν, Ναρούσε, Σφήκα και κάτι ψιλά αλλά πλην του πρώτου απογοητεύτηκα. Ίσως δεν το έψαξα πολύ, ίσως έπρεπε να κάνω πιο τολμηρές επιλογές. Ίσως όμως στα 48 χρόνια του το φεστιβάλ έχει πει τα σημαντικότερα κι από δω κι εμπρός, ό,τι κι αν πει θα ναι φτωχότερο απ το παρελθόν του. Εξάλλου η παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή έχει πεσμένη λίμπιντο…

Οικογενειοκρατία
Μετά το γιο Βούλγαρη, φέτος και η κόρη(πιτσιρίκα κι αυτή) κατέβηκε στο φεστιβάλ με ταινία μεγάλου μήκους. Πέρα απ το ταλέντο(δεν είμαι εγώ αρμόδιος να κρίνω), είναι άδικο για κάποιους άλλους σπουδαγμένους τριανταφεύγα να ζουν με δεκάδες ταινίες που μουχλιάζουν μες στο μυαλό τους. Γιωργάκηδες στην πολιτική, Βουλγαράκια στην τέχνη…

Σεναριοσκηνοθέτες
Σχεδόν όλες οι ελληνικές ταινίες του φεστιβάλ είχαν για σκηνοθέτη και σεναριογράφο το ίδιο πρόσωπο. Κι όλα αυτά ενώ η απεργία των σεναριογράφων στην Αμερική έχει μπλοκάρει το σύστημα. Ξυπνάτε κουφιοκεφαλάκηδες, δεν είστε θεοί, δεν τα ξέρετε όλα. Αφού θεωρείτε τον σεναριογράφο μια ασήμαντη λεπτομέρεια, πως θα δημιουργηθούν καλά σενάρια;… Και χωρίς καλά σενάρια πως θα υπάρξουν καλές ταινίες;

Νικολαϊδης
Έπρεπε να πάω στο φεστιβάλ για να πειστώ, ότι ήταν ο πιο cult κινηματογραφιστής της χώρας. Του ανήκει μια θέση στο παγκόσμιο σινάφι των φεύγα κινηματογραφιστών.

Τζoν Μάλκοβιτς
Απίστευτα ήρεμος. Μπορεί η φήμη να αλλάζει συνήθως προς το χειρότερο τον άνθρωπο (όπως ειπώθηκε στη συνέντευξη τύπου) αλλά εκείνος φαίνεται να χει ειρήνη με τον μέσα του Μάλκοβιτς, κι απλά η φήμη τον έκανε πιο σίγουρο, πιο δυνατό!

Ιδέες
Η συνάθροιση εκατοντάδων λαμπερών μυαλών στον ίδιο χώρο, τα σύμβολα, οι ταινίες, οι πληροφορίες, οι ζωντανές συζητήσεις δημιουργούν ένα μυστηριώδες μαγνητικό πεδίο που γεννά τρελές ιδέες…

Λογοτεχνία και Σινεμά
Συγκλονιστική η τοποθέτηση του Τατσόπουλου για το θέμα. Δεν μίλησε σαν συγγραφέας αλλά σαν ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Το μόνο που χω να προσθέσω είναι, ότι αν κάποιος κινηματογραφιστής δεν διαβάζει ποίηση ή δεν ξέρει κινέζικα, είναι αδύνατο να κάνει σωστό μοντάζ αφού είναι γέννημα θρέμμα τους(δες Αϊζενσταϊν). Κι επειδή τα ιδεογράμματα της Κίνας είναι κομματάκι δύσκολα…

VITA MI BAROUAK

ΥΓ. Θλίβομαι που δεν είμαι ακόμα εκεί!

Tο στέκι των θαλασσινών

Περπατώντας στην Ερμούπολη λίγο μετά το Νεώριο συναντάς τους ταρσανάδες. Μικρά ναυπηγεία που κατασκευάζουν, επισκευάζουν και συντηρούν τα μικρά καραβιά,τα κότερα και τα καΐκια. Στην αγκαλιά των ταρσανάδων υπάρχει ένα μικρό καφενείο- ουζερί στέκι των καραβομαραγκών και των ηλεκτροσυγκολλητών, των ναυτών και των ψαράδων, αλλά και κάθε περαστικού που περνά από εκεί.
Η μυρωδιές των χρωμάτων, του πολυεστέρα, του ξύλου,της ηλεκτροσυγκόλλησης μαζί με την μυρουδιά της τσικουδιάς και των ψαρομεζέδων δημιουργούν συνήθως μια «εκρηκτική» διάθεση. Εκεί που κάθεσαι ξαφνικά μπορεί να μπουκάρουν 5-6 μπουζούκια και να γίνει χαμός. Δεν είναι λίγες οι φορές που χορός ανάβει τα κορμιά των θαμώνων ...
Όλα αυτά και αλλά πολλά στο στέκι των θαλασσινών, ετέρα είδωλα βγαλμένα από την αλμυρά και τη σκουριά...


κείμενο & βίντεο al barouak

Ερωτικό Χ2

belle arte lamia 2007

«Στόχος μας να έρθουμε σε επαφή με τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία όπως αυτή διαμορφώνεται στις σημερινές πολυπολιτισμικές κοινωνίες και να καταστήσουμε την πόλη της Λαμίας ως σημείο συνάντησης καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα χωνευτήρι ιδεών, τάσεων και δημιουργίας το οποίο στην ολοκληρωμένη του μορφή και με το πέρασμα του χρόνου θα καταφέρει να συγκεντρώσει καλλιτέχνες, φιλότεχνους, εκπαιδευτικούς και ανθρώπους που ασχολούνται με τις τέχνες περισσότερο ή λιγότερο ενεργά καθιστώντας την διοργάνωσή μας μια μοναδική ευκαιρία γιορτής στην ελληνική περιφέρεια.»
καλλιτεχνικός διευθυντής
Παπασταμούλος Γεώργιος

Διάρκεια έκθεσης: από 10 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου 2007

οι...barouak συμμετέχουν με το video art antiwar

Ο Αστεριξάκης και ο Οβελιξάκης στην Κρήτη

O φρουρός έτρεξε, μπήκε με φούρια μες στο σπίτι του Αστεριξάκη και τον ξύπνησε λαχανιασμένος:
«Ξύπνα σύντεκνε Αστεριξάκη! Μας την έπεσε ο οχτρός!»
Ο Αστεριξάκης άνοιξε τα μάτια του, πετάχτηκε πάνω, άναψε τον άργιλε του που ‘ταν στουπωμένος πάνω ως πάνω με μαγικό ζωμό κι αφού ρούφηξε μια ξεγυρισμένη, μουρμούρισε:
«Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι!»
«Βιάσου που σου λέω, δεν μ ακούς; Το χωριό είναι περικυκλωμένο!»
«Ακόμα δεν έβαλαν μυαλό αυτοί οι Αθηναίοι», μονολόγησε ο Αστεριξάκης κι αφού ρούφηξε άλλη μια καλή που έπιασε πάτο, ζώστηκε τα άρματα και τα φυσεκλίκια, πήρε μαζί και το γιαταγάνι του παππού και κίνησαν να βρουν τους άλλους που τους περίμεναν κάτω απ’ τη μεγάλη βαλανιδιά.

Θα ‘ταν δε θα ‘ταν 300 μαυροφορεμένοι νοματαίοι με μουστάκες. Όλοι τους αρματωμένοι σαν αστακοί. Την ώρα που έφτασαν, ο Πανοραμιξάκης έβγαζε λόγο ανεβασμένος πάνω σε ένα σκαμπό.
«Πάνε τόσα χρόνια που προσπαθούν να μας υποτάξουν. Κι όλα αυτά απ τη ζήλια τους, που δεν έχουν να πιουν το μαγικό ζωμό. Δηλαδή κι αυτοί την πίνουν αλλά μονάχα στα κρυφά… Εμείς φταίμε που κουζουλάθηκαν και το απαγόρεψαν;! Λοιπόν σύντεκνοι ή ‘ταν ή τα πετάν!»
Σε λιγότερο από 10 λεπτά όλοι ήταν στις θέσεις τους. Ο Αστεριξάκης και Οβελιξάκης, που ‘ταν τα αστέρια του χωριού στο καριοφίλι και στη φάπα, είχαν αναλάβει μονάχα οι δυο τους, τις γκρεμούτσες στη Δυτική πλευρά του χωριού. Οι υπόλοιποι είχαν μοιραστεί στα υπόλοιπα φυλάκια.
Η μάχη ξεκίνησε όταν ο Κακοφωνιξάκης έπαιξε με το λαούτο του την πρώτη μαντινάδα. Καπνοί, πυροβολισμοί, φωτιά, σφαίρες, τραυματισμοί, επίθεση απ’ τα Ανατολικά, σθεναρή αντίσταση! Επίθεση απ’ τα Βόρεια, αιματοβαμμένη αντίσταση! Έκανε όμως το λάθος ο οχτρός κι επιτέθηκε απ τα Δυτικά και ο Αστερξάκης με τον Οβελιξάκη που χαν πιει από μια νταμουτζάνα μαγικό ζωμό, τους πήρανε φαλάγγι μέχρι τα Χανιά!
Την επομένη όμως ο οχτρός, ανασυντάχτηκε και επανήρθε δριμύτερος. Κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μπάτσοι με περίστροφα και περιπολικά με αναμμένους φάρους. Μαζί τους ήρθαν πεζικάριοι, τεθωρακισμένα, ελικόπτερα. Έκαναν όμως το λάθος και επιτέθηκαν απ τα Δυτικά και ο Αστεριξάκης μαζί με το Οβελιξάκη που χαν πιει μια δεξαμενή μαγικό ζωμό (τον καλύτερο της Κρήτης) τους πήρανε φαλάγγι και τους έριξαν στη θάλασσα.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν ήσυχα, οπότε άρχισαν τα γλέντια με αγριογούρουνα στη σούβλα και μαντινάδες του Κακοφωνιξάκη. Όταν όμως έφτασαν τα νέα ότι ο… Κωστάκης Καίσαρας έγινε τούρμπο που ένα κατσικοχώρι ταπείνωσε την Αυτοκρατορία του κι αποφάσισε να επιτεθεί με τους επίλεκτους από τον Έβρο και τους βατραχανθρώπους που φίλαγαν τα νησιά του Αιγαίου, στο χωριό έπεσε νεκρική σιγή. Μονάχα ο Οβελιξάκης, ο χοντρομπαλάς του χωριού, τόλμησε να πει: «Κι όλα αυτά απ τη ζήλια τους. Γιατί εμείς πίνουμε το μαγικό ζωμό φόρα παρτίδα»
Τα κακά νέα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Αγγελιοφόρος από διπλανό χωριό έφτασε και είπε ότι αποβιβάστηκαν στην Κρήτη 100 υπερσύγχρονα τανκς, τύπου Λέοπαρντ. Όταν μάλιστα είδαν τα F-16 να κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω απ το χωριό, κατάλαβαν ότι τα πράγματα ήταν πλέον ανεξέλεγκτα.
«Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι», ξανάπε ο Αστεριξάκης γελώντας και ρούφηξε τον ναργιλέ του. «Τουλάχιστον πιάνουν τόπο τα λεφτά που πλήρωναν οι κουφιοκεφαλάκηδες εργαζόμενοι στην εφορία, για να εξοπλιστεί ο στρατός!»

Το πράγμα είχε χοντρύνει σαν καλοταϊσμένη γουρούνα και το ήξεραν καλά. Μαζεύτηκαν μες στην εκκλησιά, πήραν μαζί τους κι όλα τα αποθέματα μαγικού ζωμού και ρούφα, φύσα, τράβα τονε ολημερίς και οληνυκτίς. Να σου κάποιος πήγε να πιει ρακή αλλά ο Αστεριξάκης τον μάλωσε: «Μακριά απ αυτό το διάολο! Ξέρεις πόσοι έχουν πεθάνει απ αυτό;» Έπειτα του πάσαρε τον ναργιλέ του και του ‘πε: «Πάρε να πιεις απ αυτό, κανείς δεν πέθανε απ τα γέλια…»
Εντωμεταξύ οι χιλιάδες επίλεκτων στρατιωτών, τανκς, κανονιών και στρατηγών είχαν απορήσει με την ησυχία που επικρατούσε στο χωριό αλλά δεν τολμούσαν να επιτεθούν. Τηρούσαν στάση αναμονής. Κι έτσι πέρναγαν οι μέρες και οι κάτοικοι του χωριού είχαν μπαϊλντίσει απ το πολύ μαγικό ζωμό, κλεισμένοι μες στην εκκλησιά. Και τότε συνέβη θαύμα κυρίου!

Νεφέλη απλώθηκε μες την εκκλησία και ποιος θαρρείτε να βγήκε απ την ωραία πύλη; Όχι μήτε Άγγελος κυρίου βγήκε, μήτε η δακρυσμένη Παναγιά. Ο Καζαντζάκης βγήκε χαμογελαστός κι αγκαλιασμένος με τον Βαμβακάρη(κολλητοί εδώ και χρόνια «στην Παράδεισο»). Ο μεν σοφός με τον ναργιλέ στο χέρι, ο δε κορυφαίος μουσικός με το μπουζούκι που το παίζε με δοξάρι, σαν λύρα. Κι αφού όλοι είχαν μείνει σύξυλοι, ο προπάππους τους άρχισε να μιλά:
«Σύντεκνοι, συγχωράτε με, αλλά την κάτσατε τη βάρκα! Η μόνη λύση είναι να φύγετε από δω.»
«Και που να πάμε πάππου, να χαρούμε το πάθος μας; Να πάμε στην Ολλανδία;… Οι Αρχές λένε, ότι ο κόσμος εκεί είναι 1000 χρόνια πίσω. Ακόμα ζουν πάνω στα δέντρα επειδή πίνουν ζωμό…»
«Γιατί δεν πάτε στην Ισπανία;! Θα βάλετε τα δεντράκια σας και κανείς δεν θα σας πειράζει…»
«Τι κι αυτοί 1000 χρόνια πίσω απ’ την Αθήνα είναι; Είσαι σίγουρος πως επιτρέπεται η χρήση μαγικού ζωμού;»
«Δημοσιογράφος ήμουν, ξέρω τι λέω… Υπάρχουν κι άλλες λύσεις στην Ευρώπη, όπου δεν απαγορεύεται ο μαγικός ζωμός αλλά νομίζω ότι η Ισπανία μοιάζει όσο καμία άλλη με την Κρήτη!»
Χίλια μάτια κοιτάχτηκαν με μιας, μια σκέψη έγινε μια λάμψη και από κοινού αποφάσισαν. Τα ξημερώματα έφυγαν κρυφά απ το χωριό κι απ τα Σφακιά πήρανε το πλοίο που τους έβγαλε στο Γιβραλτάρ, κι από κει με τα πόδια, μαυροφορεμένο καραβάνι έφτασαν στην Ανδαλουσία. Εκεί ήπιαν τόσο πολύ μαγικό ζωμό που κουζουλάθηκαν απ τη χαρά τους, πέταξαν τα κουμπούρια μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι κι αφού έπιασαν το πινέλο στο χέρι, την είδαν Ελ Γκρέκο…

Σύντεκνοι, τέλος καλό όλα καλά…
Είναι τρελοί όμως αυτοί οι Αθηναίοι!

VITA MI

Η γιορτή των νεκρών

Χτες ήμουν στη γιορτή των νεκρών, στο Booze. Γιορτή των ινδιάνων, λέει, που την έφεραν στην πατρίδα μας οι ισπανόφωνοι. Εμείς πίναμε, χορεύαμε, γλένταγαμε και οι "σκελετοί" μας κοίταγαν απορημένοι.(Σκηνή 1)

Μου θύμισε τότε που παντρεύαμε τον συνονόματο πρώτο μου ξάδερφο και ήμασταν όλοι κατηφείς στο γαμήλιο «γλέντι», γνωρίζοντας ότι η γιαγιά μας περίμενε υπομονετικά από το πρωί, ξαπλωμένη στο ψυγείο του νεκροτομείου…(Σκηνή 2)

Μετά τη γιορτή των νεκρών, πήγα σε ένα άλλο μπαρ όμως η κοκκινομάλλα με τα μαύρα γάντια δεν ήταν εκεί…(Σκηνή 3)

ΥΓ. Ήθελα να ποστάρω ένα τραγούδι αφιερωμένο στους νεκρούς!
H ange-ta άκουσε τις προσευχές μου και μου έδωσε χρησμό, οπότε...
Οι Μουσουλμάνοι περιμένουν να δουν πιλάφια, οι χριστιανοί τον Άγιο Πέτρο πορτιέρη σtο πιο γαμάτo CLUB και οι Barouak…



VITA MI

Αυτοί με τους ανεμόμυλους... Εμείς με τους Δον Κιχώτες!

Για να αυξηθούν κατακόρυφα τα κέρδη κάποιων πολυεθνικών, ο πλανήτης αιμορραγεί.
Για να μην σκίζουν τα δίχτυα μας, σκοτώνουμε τα δελφίνια.

Για να συνεχίζει να παράγει σκουπίδια η τεταρατούπολις Αθήνα
(θέλει πολύ ενέργεια η άτιμη!)
πρέπει να καταστρέψουμε τις ομορφιές της ελληνικής υπαίθρου(;!)
χαρίζοντας βιότοπους σε βιομηχάνους, που θα τους μετατρέψουν σε Αιολικά Πάρκα παραγωγής δισεκατομμυρίων.

Κι ένα κλισέ.
Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα.

Κι ένα μη κλισέ.
Η Ελλάδα είναι η «πιο όμορφη χώρα του κόσμου» γιατί δεν μοιάζει με την Αθήνα.

Άρα
Πρέπει να προστατέψουμε τις φυσικές ομορφιές της υπαίθρου από τις αιμοδιψείς προθέσεις των αρπακτικών.

Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Γνωρίζω καλά ότι έχουν στραφεί εναντίον των αιολικών πάρκων
σοβαρές οικολογικές οργανώσεις
και όχι τίποτα τυχάρπαστοι ατομιστές.

Τα αιολικά πάρκα δεν είναι η λύση του οικολογικού προβλήματος.
Προκαλούν μεγαλύτερες ζημιές παρά οφέλη στο περιβάλλον.

Αν δεν αντικατασταθούν οι μηχανές εσωτερικής καύσης, το πρόβλημα δεν λύνεται.
Οι ανεμογεννήτριες είναι το άλλοθι, οικολόγων τύπου Αλ Γκορ…

Οι ανεμογεννήτριες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το πετρέλαιο.
Η παραγωγή ενέργειας που μπορούν στο max να προσφέρουν με το ζόρι αγγίζει το 10% του συνόλου.
Και με τι αποτελέσματα…

Είναι ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο αλλά ο ασθενής χρειάζεται ριζοσπαστικές λύσεις, εγχείρηση ανοικτής καρδιάς!

Οι άνθρωποι που έχουν οικολογική συνείδηση πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου.
Να καταθέσουν επιχειρήματα και εναλλακτικές προτάσεις, ώστε ο καθένας να μάθει και να διαλέξει μετερίζι.

Μαζί με τους Ανεμόμυλους και τα αρπακτικά;
Ή μαζί με τους Δον Κιχώτες και τη Φύση;…


ΥΓ1. Ένα αντι-post με αφορμή, την άλλη άποψη της ιέρειας Ψιλικατζού.

ΥΓ2. «Στην Αττική, η Εκτελεστική Επιτροπή του ΟΡΣΑ (Οργανισµού Ρυθµιστικού Σχεδίου Αθήνας) απέρριψε την πρόταση εγκατάστασης αιολικών πάρκων, επειδή θεώρησαν ότι η συνεισφορά στο ενεργειακό ισοζύγιο τής Αττικής θα ήταν µηδαµινή και δυσανάλογη συγκριτικά µε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα προκαλούσαν οι διανοίξεις οδών προσπέλασης και δικτύων διασύνδεσης καθώς και η αισθητική ρύπανση από τις ανεµογεννήτριες.» (Γαλέρα, Τέος Ρόμβος)

VITA MI

έτερα είδωλα

στις μικρές κοιλάδες της νοόσφαιρας (internet), η δημιουργία στη νέα ακμή της. η έκφραση όχι πια παιχνιδάκι στα γκρινιάρικα παιδιά των πρωτοποριών, ούτε παντεσπάνι στα κακομαθημένα γεροσκούλικα των ακαδημιών. χιλιάδες άνθρωποι χρησιμοποιούμε την ψηφιακή προβολή των παθών μας για να εκφραστούμε, δεν μας νοιάζει πια ο πόλεμος μεταξύ φόρμας και περιεχομένου ούτε η οριοθέτηση του μέγιστου και του ελάσσονος, αλλά απλά να ακούσει κάποιος τους ξεχωριστούς, με νόημα, μοναδικούς πειραματισμούς της καρδιάς και του μυαλού. κείμενα, βίντεο, μουσική, μικρά ψηφιακά αρχεία που στοχεύουν στη σύγχρονη αισθητική, στον άνθρωπο που όλα τα κάνει τέχνη, που γεμίζει τη ζωή του με ιδέες, ήχους και χρώματα. κάθε υπολογιστής πύρινο κέντρο, κάθε καλώδιο ποτάμι λάβας της σύγχρονης ζωής.
κάθε σύγχρονος άνθρωπος έτερο είδωλο για ψηφιακή αγάπη και λατρεία. έτερα είδωλα που στις γωνίες των μπαρ ακόμα γράφουν ποιήματα και λογοτεχνία, καλλιτέχνες των περιπλανήσεων, αερικά των διαδηλώσεων, ζωγράφοι κατασκευαστές της καθημερινότητας, μουσικοί πειρατές. όλοι δημιουργοί της δικτυόρασης .
δεκάδες χρόνια τηλεόραση και η τέχνη έμεινε να κοιτά αποσβολωμένη την αναπαραγωγή μορφών από τα σκουπίδια του χρονοντούλαπού της, εκατομμύρια εικόνες στο μάτι του θεατή. προϊόντα, πληροφορία-εξουσία αλλά μηδενική ουσία. θυμικό, πνευματική επεξεργασία, δράση και αντίδραση κουβαλιούνται σερνόμενα στα λεπίδια της διαφήμισης και του μιμητισμού. κατασκευασμένα είδωλα που μας μιλούν με χαρτονομίσματα στο στόμα, ζητούν την προσοχή μας, το λάθος που θα κάνουμε .
οι πρωτοπορίες της τέχνης σπάσανε τα δεσμά, αλλά πέσανε αμαχητί στον αβυσσαλέο τρομοπόλεμο του κέρδους. αφού πολέμησαν τον παλιό κόσμο, τον χάρισαν στο μεταμοντέρνο ιδεαλισμό. ο άνθρωπος αποδέκτης των αρχέτυπων ψευδαισθήσεων και όχι της ζωηρής πραγματικότητας. το νόημα τσαλαπατημένη τζιβάνα στο πλακόστρωτο της πλατείας
αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας, σύντροφοι του Barouak, του νέου τεχνίτη–δημιουργού, οπαδοί του έρωτα, ερωτευμένοι με την αντίσταση και τη συλλογικότητα. άνθρωποι ίδιοι σαν τους χθεσινούς και αυτούς που έρχονται...

κείμενο & βίντεο al barouak

ΑΕΡΑ, κουφάλες, ΑΕΡΑ!

Ο ΦΠΑ είναι εθισμένος στο γάλα, πίνει του κερατά και ψηλώνει συνεχώς.
Το ίδιο φαίνεται ότι κάνουν και τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης.
Αντίθετα αυξήσεις και συντάξεις έμπασαν στο πλύσιμο.
Οι βενζινοπώλες γεμίζουν τα ρεζερβουάρ μας με αέρα υψηλής περιεκτικότητας σε οκτάνια.
Ο Πολύδωρας έγινε κουκουλοφόρος κι επιτίθεται στην κυβέρνηση με λεκτικές μολότοφ.
Ο Γιωργάκης θα επανεκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γιατί το παίζει μικρός Καήλας.
Η Ευρω συνθήκη ψηφίστηκε στη ζούλα και η ΕΕ έγινε λίγο πιο αντιδημοκρατική.

Κι όλα αυτά ενώ η αεροσυνοδός που έμενε στο απέναντι διαμέρισμα μετακόμισε και δεν πρόλαβα να της εξηγήσω ούτε δυο φωνήεντα.
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2007 και είναι όλα καλά, όλα ανθηρά.
Τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις...

VITA MI

Παραγγελιά

Ανώνυμος: «Καλέ κυρ VITA MI BAROUAK, τι περίεργο όνομα κι αυτό που σέρνετε; Σκέτο μακρινάρι. Έχει κάποια σχέση με το μπαρόκ, τα μπαράκια ή μήπως πρόκειται για την πιο σύντομη προσευχή κάποιου δερβίση;»
Vita Mi: «Επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω διηγούμενος μια αληθινή ιστορία, παρότι η φαντασία είναι η πιο πιστή ερωμένη μου. Έφτασε όμως η ώρα να την κερατώσω! Χαλάλι σου…»

Το κουτούκι ήταν γνωστό στους θαμώνες ως Πλάτανος, στην αυλή του δέσποζε μια Μουριά αλλά το όνομα που έγραφε η ξεφτισμένη ταμπέλα ήταν Έλατος. Εκεί λοιπόν, κάπου στον Πειραιά, μια ζεστή μέρα του Φλεβάρη, θαρρείς πως είχαμε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο…
Το τρίχορδο μπουζούκι έκλεγε στη γωνία, οι μεθυσμένοι θαμώνες χειροκροτούσαν άρρυθμα και η παρέα μου στο κέντρο της ομήγυρης συζητούσε με έξαψη για βιβλία, τέχνες και το καθημερινό πήξιμο στη δουλειά.
Τότε ήταν που μας πλησίασε ένας αξύριστος τριαντάρης με αραιά μαλλιά κι αφού έριξε την ζεϊμπεκιά του, έκατσε μαζί μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν είπε τίποτα άλλο εκτός από το μότο: «Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, είμαι από χωρίο και δουλεύω στην αμμοβολή!» Κι ενώ η συνεχιζόμενη επανάληψη της φράσης σαν επίμονο διαφημιστικό σλόγκαν μας είχε σπάσει τα νεύρα, μια ατάκα του Αλ, τον έκανε να αλλάξει τροπάρι.
«Ο Μπάροουζ», είπε ο Αλ, «είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας!»
Και τότε ο μεθυσμένος αμμοβολιστής απάντησε στο κροσέ του Αλ μ’ ένα ξαφνικό ντιρέκτ:
«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»
Μείναμε σχεδόν μ’ ανοιχτό το στόμα. Ο απλός, λαϊκός θαμώνας της Μουριάς ή Πλάτανου ή Έλατου, αυτός που μέχρι εκείνη την ώρα διαφήμιζε τη βουκολική του καταγωγή, είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Από τότε έγινε το σύνθημά της παρέας. Όταν πέρναγε κάποια όμορφη, όταν η ταινία ήταν πατάτα ή γαμάτη, όταν τα σφηνάκια μας είχαν βάλει τρικλοποδιά, δηλαδή σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιούσαμε εκείνη την ατάκα που ‘χε γεννήσει ο «αμόρφωτος εργάτης»:
«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»
Δεν ήταν μόνο οι Μπήτνικ που είχαν κατεβάσει τη λογοτεχνία στο πεζοδρόμιο.
Δεν ήταν μόνο που καιρό θέλαμε να εκφράσουμε το δικαίωμα του καθένα στην δημιουργία, στην τέχνη, στην απελευθέρωση…
Ήταν που αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο έκλεψε τη φωτιά απ’ τους «θεούς» και μας τη χάρισε.
Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, το δαιμόνιο που ξεπήδησε μέσα απ’ τη φράση του, ο κοκκινομάλλης απόγονος του Διόνυσου, γνωστός στις κακόφημες γειτονιές των blogs και ως Barouak, μπήκε μέσα μας κι έκανε κατάληψη στην ψυχή μας.
Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Vita Mi Barouak, όταν σαν ημιπαράφρονας πιανίστας πληκτρολογεί τα κείμενά του.
Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Al Barouak όταν γράφει ποιήματα ή μοντάρει τα video-art του.
Ναι φίλοι μου, ο Barouak είναι το δαιμόνιο, που τρυπώνει στην ψυχή του κάθε δημιουργού, ο οποίος χωρίς εξειδικευμένα πτυχία και λοιπές προδιαγραφές, χορεύει ασταμάτητα πάνω στο σανίδι της δημιουργίας… ελεύθερος, ελεύθερος, ελεύθερος κι αυτό αρκεί!

Η σύναξη των ζώων

Είχαν μαζευτεί όλα τα ζώα της ζούγκλας και τον περίμεναν. Η ώρα είχε περάσει από τρεις κι ο Σπίθας το σπουργίτη, ο καλύτερος ανιχνευτής του ζωικού βασιλείου, δεν είχε φανεί ακόμα. Οι σαύρες ψιθύριζαν μεταξύ τους ότι δεν πρέπει να τα ‘χε καταφέρει, τα παγώνια είχαν διοργανώσει διαγωνισμό ομορφιάς για να σκοτώσουν την ώρα τους, οι κουκουβάγιες έπαιζαν σοντούκο, οι αλεπούδες λυγουρέουνταν τους σκίουρους και η βασιλική οικογένεια, η οικογένεια των λεόντων, βρισκόταν αραχτή στη χλόη σε πλήρη απαρτία.
Κι ενώ ο εκνευρισμός των ζώων ήταν πλέον ευδιάκριτος, η φωνή ενός δρυοκολάπτη τους συντάραξε και τράβηξε με μιας την προσοχή όλων των μελών της σύναξης του ζωικού βασιλείου.
«Να τος έρχεται!»

Πριν καλά-καλά ολοκληρώσει τη φράση του, ο Σπίθας έφτασε φτερουγίζοντας και προσγειώθηκε εξαντλημένος πάνω σε ένα ιπποπόταμο.
Ο βασιλιάς των ζώων, γνωστός και ως Λέων Ντε Γκρέτσια, τον πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές και τον ρώτησε με αγωνία:
«Λοιπόν τι νέα;»
«Που να στα λέω, βασιλιά μου… Ο άνθρωπος έχει ξεφύγει τελείως!»
«Δηλαδή;…»
«Μου πήρε πάνω από μήνα μα γύρισα πολλά μέρη και παντού είδα πάνω κάτω τα ίδια. Η πληροφορία που μας έδωσε ο παπαγάλος, ότι δήθεν ο άνθρωπος άλλαξε τροπάρι και δεν καταστρέφει πλέον τη φύση, ήταν μεγάλη μούφα!»Τα ζώα πάγωσαν στο άκουσμα αυτής της φράσης κι απλώθηκε νεκρική σιγή. «Είδα πάνω κάτω τα ίδια που χα δει και πριν 6 μήνες που χα πάει στην πόλη να δω το ξαδερφάκι μου, μονάχα που το φαινόμενο συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση. Από ότι μου παν κάτι αδέσποτα της πόλης που παρακολουθούν τις ειδήσεις των 8 έξω από τα κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών, ο άνθρωπος έχει αποφασίσει να επιταχύνει κι άλλο τους ρυθμούς ανάπτυξης…
Και έτσι συνεχίζει να καίει δάση, να ξεραίνει έλη, να εκτρέπει ποτάμια, να φτιάχνει μεταλλαγμένα, να μαζεύει τις τσιπούρες μέσα σε μαντριά και να τις παχαίνει με κοτάλευρα, να γεμίζει τη θάλασσα με απόβλητα, να κάνει πολέμους για το πετρέλαιο κι όλα αυτά με τόση ένταση όσο δεν το χε κάνει ποτέ ως τώρα. Και που να πας στις πόλεις να δεις τι γίνεται; Μπαίνεις σε μια ανθρώπινη μεγαλούπολη και τρελαίνεσαι. Είναι γεμάτες από πανύψηλα τσιμεντένια κουτιά που τριγύρω τους τρέχουν αγριεμένα κάτι πολύχρωμα μηχανοκίνητα ζώα που βγάζουν μαύρο καπνό και στριγκλίζουν συνέχεια. Σκέτο δράμα!»

Τα ζώα κοιτάχτηκαν έντρομα μεταξύ τους. Αλήθεια που το πήγαινε ο άνθρωπος; Πώς ήταν δυνατό να πιστεύει ότι η γη του ανήκε; Δεν έβλεπε που οδηγούσαν τα πράγματα;…
Ακούστηκαν διάφορες γνώμες κι έγιναν παθιασμένες συζητήσεις μα τελικά η γνώμη των κουκουβάγιων υπερίσχυσε, ο βασιλέας την έκανε δεκτή και πήρε αμετάκλητη απόφαση.
Τα ζώα θα μετανάστευαν μακριά απ τη γη!
Μία αντιπροσωπεία της σύναξης πήγε βρήκε το τρισέγγονο του Ιουλίου Βέρν κι αυτός από φόβο, οίκτο, κατανόηση ποιος ξέρει στα αλήθεια από τι, έκανε πράξη εκείνο που του ζήτησαν.
Έφτιαξε ένα διαστημόπλοιο το οποίο ήταν τόσο μεγάλο, που χώραγε όλα τα ζώα του βασιλείου. Μάλιστα, από ότι λένε οι κακές γλώσσες, ο κατασκευαστής του διαστημοπλοίου, τους κούνησε μαντηλάκι κατά την αναχώρηση με προορισμό κάποιον πλανήτη μερικά εκτομύρια χλμ βορειοδυτικά του ήλιου, που οι ίδιες κακές γλώσσες λένε πως έχει ζώα και ψάρια και δέντρα και φυτά και βουνά και θάλασσες αλλά όχι ανθρώπους!
Όταν έμαθε όμως η Μάνα Γη ότι σχεδόν όλα τα παιδιά της την εγκατέλειψαν, ταράχτηκε τόσο πολύ που ανάμεσα σε κλάματα και αναφιλητά, πήρε την μεγάλη απόφαση:
«Μπορεί ο άνθρωπος να ναι το μοσχαναθρεμμένο μου, αλλά ήρθε η ώρα να πληρώσει! Κωλόπαιδο θα φας της χρονιάς σου!»

Ο Τζόρτζ Μπους Τζούνιορ ξύπνησε και πετάχτηκε πάνω καταϊδρωμένος. Τι όνειρο κι αυτό; Το BIG MAC MENOU του χε πέσει βαρύ και είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ, ενώ έβλεπε Looney Tunes στην τηλεόραση. Σηκώθηκε, προχώρησε ως το παράθυρο και από κει θαύμασε για άλλη μια φορά το αχανές ράντσο του. Έπειτα γύρισε πίσω, πήρε στα χέρια την επιστολή του ΟΗΕ για το πρωτόκολλο προστασίας του περιβάλλοντος, το πρωτόκολλο του Κίοτο και στάθηκε μπρος στον καθρέπτη:
«Δεν ήταν παρά ένα άσχημο όνειρο…» είπε στο είδωλό του κι έκαψε την επιστολή χαμογελώντας σαν άλλος Νέρωνας…


ΥΓ. Αφιερωμένο στην Ange-ta και στην επιστήθια φίλη της, τη Φύση…

Posted by VITA MI BAROUAK

-----FREE BURMA-----

Κάτω η χούντα της Βιρμανίας!!
Κάτω η κάθε χούντα!

Η χούντα των αφεντικών
των λαμόγιων
των εθνικιστών
των ομοφοβικών
των εμπρηστών
των οικοπεδοφάγων
των διεφθαρμένων πολιτικών
του διεστραμμένου εαυτού μας…

Κάτω η κάθε χούντα!

H 4η Οκτωβρίου 2007 έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα των Bloggers για την Βιρμανία.
Οι bloggers-υποστηρικτές της ειρηνικής επανάστασης στην Μιανμάρ, καλούνται να συμμετάσχουν στην διαδικτυακή διαδήλωση αναρτώντας posts υπό τον κοινό τίτλο “Free Burma”.

Yπογραφές υποστήριξης συλλέγονται στα:
http://www.avaaz.org/en/stand_with_burma/
http://www.aappb.org/

ΥΓ. Το σκίτσο by Ricardo, El Mundo

H άλλη ζωή

Αν ήμουν γυναίκα θα φρίκαρα! Μάλιστα διαβάζοντας το μυθιστόρημα της renton, Η άλλη ζωή, Εκδόσεις Γκοβοστή έχω άλλο ένα λόγο, εκτός από την περίοδο, τη γέννα, το μεγάλωμα και ξεσκάτισμα των παιδιών και τόσα άλλα να αισθάνομαι τυχερός που γεννήθηκα άντρας. Που είμαι τόσο στα τέτοια μου, βρε αδερφέ. Γιατί μπορεί να το είχα υπόψη μου, αλλά μετά από το εν λόγω βιβλίο, έβγαλα το τελεσίδικο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες περνάνε μεγάλο λούκι. Και τις αγάπησα περισσότερο…

Ο ρεαλισμός της renton είναι τρομακτικός. Έγραψε το μανιφέστο της μικροαστικής γυναίκας. Της γυναίκας μες στο κλουβί που καναρινίζει μελαγχολικά. Καμία σχέση με μεταφεμινισμούς και τέτοιες αηδίες που παρουσιάζουν τις γυναίκες ως εξυπνάκηδες ήρωες. Εδώ έχουμε μονάχα αντιήρωες. Όπως και να το κάνουμε το σύγχρονο λούκι είναι μεγάλο αγγούρι, μεγαλύτερο και από υπερμεγέθη δονητή…
Στο βιβλίο τρεις ηρωίδες, παραλλαγές του ίδιου θέματος, βιώνουν τη σύγχρονη μικροαστική φυλακή. Μήπως η λύτρωση τους είναι ο θάνατος, η αυτοκτονία, η επανάσταση, η τρέλα, ο έρωτας, το ξενοπήδημα;
Αυτό δεν θα σας το πω εγώ. Αγοράστε το βιβλίο για να μάθετε από πρώτο χέρι, που σε 200 λεξούλες θέλετε μασημένο το φαΐ, παλιοτσιφουτάκια. Το βιβλίο δεν κοστίζει 30 αργύρια. Μόλις 5,5 Ευρώ. Εγώ που ‘μαι λίγο περισσότερο τσιφούτης από σας το πήρα απ’ την Πρωτοπορία με 4,5.

Άντε και καλοτάξιδο, «συντρόφισσα» renton!

Η Μπιενάλε ήπιε το κώνειο;

Οι καλές τέχνες δεν είναι το φόρτε μου αλλά δείχνω ενδιαφέρον καθώς συχνά πυκνά συμμετέχω σε «εικαστικές παρτούζες» λαϊκού προσανατολισμού…
Την Κυριακή που λέτε αποφάσισα αντί να πάω για… ούζα, να πάω να δω την έκθεση Destroy Athens, μην τυχόν και με βοηθήσει να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Τα video art δεν μου είπαν τίποτα (αν είχαν κάτι να πουν), παρότι ήταν σε πρώτο πλάνο.
Όσο για τα υπόλοιπα έργα ελάχιστα με άγγιξαν. Τα περισσότερα μου φάνηκαν «γρήγορα» και «φτηνά».
Συγχωρέστε με αλλά εφόσον έσκασα 10 € για να μπω, έχω και ‘γω δικαίωμα στην παπαρολογία…

Το μοναδικό έργο που με άφησε άφωνο ήταν το: «Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο» του Στέλιου Φαϊτάκη.

Ήταν τόσο στέρεο το όραμα που έφτιαξε.
Σε ένα τεράστιο πίνακα-τοιχογραφία κατάφερε να απεικονίσει μια εξέγερση στην Αθήνα χρησιμοποιώντας βυζαντινή τεχνοτροπία!!
Ο τύπος έφτιαξε μια άλλη Αποκάλυψη, την Αποκάλυψη της Αναρχίας…
Βόμβες μολότοφ(την πρώτη μάλιστα την ανάβει το πνεύμα του Σωκράτη), φυλακές, κρεμάλες, εξεγερμένοι, κοκκινόμαυρες σημαίες να ανεμίζουν, ένας άγιος με παλαιστινιακή μαντίλα, η ακρόπολη που βομβαρδίζεται από αεροπλάνα… σε όλη τους τη Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.

Ο τύπος μίλησε γιατί είχε κάτι να πει!

Ένα ντανταϊστικό αρχαιοελληνικό στοίχημα

Ο Διογένης σταμάτησε και κοίταξε στο βάθος τα μάρμαρα της ακρόπολης που γυάλιζαν στο φως του ήλιου. Παραμέρισε το χιτώνα του, έβγαλε έξω το σηκωμένο του μόριο και άρχισε να αυνανίζεται στην αγορά της Αρχαίας Κορίνθου, με αργές, απολαυστικές παλινδρομικές κινήσεις, μπρος στα έκπληκτα μάτια των περαστικών.

Ο πιο πονηρός απ αυτούς, ένας έμπορος, τον πλησίασε κι αφού περίμενε υπομονετικά μέχρι να ολοκληρώσει το «φυσικό έργο» του ο Διογένης, του είπε:
«Ο κόσμος λέει ότι είσαι τελείως παλαβός…»
«Μπα, υπερβολές. Απλά όπως θα πρόσεξες είμαι… σχετικά αυτάρκης!»
«Και ετοιμόλογος, βλέπω… Ξέρεις έρχεται από ‘δώ ο Βασιλιάς των Μακεδόνων, ο Αλέξανδρος.»
«Καλή φάση, θα του ζητήσω αυτόγραφο.»
«Ας τις μαλακίες Διογένη. Καλά λένε ότι το πολύ το τάκα τάκα κάνει… λοιπόν άκου! Κάποιος ρουφιάνος μου ‘πε, ότι ο Αλέξανδρος σε πάει πάρα πολύ και θέλει να ικανοποιήσει, όποια επιθυμία του ζητήσεις»
«Δεν μιλάς σοβαρά τώρα;…»
«Σοβαρότατα!»
«Ωραία θα του ζητήσω μια βιλίτσα με θέα στο Αιγαίο. Βαρέθηκα τόσα χρόνια σ αυτό το πιθάρι…»
Ο πονηρός έμπορος έπρεπε πάση θυσία να επωφεληθεί. Ήταν γνωστός στην πιάτσα για τις ριψοκίνδυνες επιχειρηματικές του κινήσεις. Σκέφτηκε για λίγο και γνωρίζοντας καλά ότι ο Διογένης, ήταν κολλημένος τόσο με το στοίχημα, όσο και με την μικρή του κόρη, του είπε:
«Θέλω να σου προτείνω κάτι ριψοκίνδυνο… Αν δεν φοβηθείς το σπαθί του βασιλιά και τολμήσεις να του πεις να παραμερίσει γιατί σου κρύβει, δήθεν, τον ήλιο, τότε θα σου δώσω να παντρευτείς την κόρη μου. Δεν ξέρω αν το έμαθες αλλά πέρυσι βγήκε Μις Κόρινθος …»
Ο Διογένης τρελάθηκε μόλις άκουσε αυτά τα λόγια.
«Ποια μωρέ, το Λενιώ εννοείς;!»
«Αμ ποια άλλη…»
«Κι αν κωλώσω την τελευταία στιγμή;», ρώτησε ο Διογένης αισθανόμενος το μαραζωμένο του μόριο να ζωηρεύει πάλι.
«Αν κωλώσεις να πεις στον Αλέξανδρο να παραμερίσει… θα μοιραστούμε εκείνο που τελικά τολμήσεις να του ζητήσεις. Μπορείς να του ζητήσεις να σου δώσει… χίλιες λίρες! Σε κάθε περίπτωση θα είσαι κερδισμένος. Στην μια περίπτωση όμως θα γίνω και γω πλουσιότερος κατά 500 χρυσά… Λοιπόν τι λες; Πάει στοίχημα;»
Τα σάλια του Διογένη, έτρεχαν ήδη για το μικρό Λενιώ. Φαντάστηκε στιγμιαία να την κουτουπώνει μες το πιθάρι του και χωρίς δεύτερη σκέψη έδωσε το χέρι του στον πονηρό έμπορο και το σφίξανε σαν αληθινοί άντρες…

ΥΓ. Ξεκινώντας είχα την πρόσθεση να γράψω ένα σχόλιο για τις εκλογές. Τελικά μου βγήκε να ρίξω στο τραπέζι το love story που μόλις διαβάσατε! Το ίδιο κάνει…

Δημοκρατία αγάπη μου…

Από τον Ταχυδρόμο, 9/9/2007
Τις ημέρες που γινόταν συνέλευση στην αρχαία Αθήνα, οι αστυνομικοί της εποχής, Σκύθες σκλάβοι, περιπολούσαν στους δρόμους και πλάκωναν στο ξύλο με χοντρά σκοινιά βουτηγμένα σε κόκκινη μπογιά, όλους όσοι απείχαν από την ανώτατη λειτουργία της δημοκρατίας.
-Ρούλα Γεωργακοπούλου-

Από Αθηναϊκό τοίχο
Το τελευταίο δέντρο κρατήστε το για να κρεμαστείτε.
-Α-

Από διαφημιστικό μήνυμα
Κάναμε περισσότερα έργα από ότι έγιναν τα προηγούμενα 20 χρόνια, διπλασιάζουμε το ΜΕΤΡΟ(;;;;;!!!!)
-ΝΔ-

Σχόλιο στο παραπάνω διαφημιστικό μήνυμα
Λέγε, λέγε κάτι θα μείνει…
-Γκέμπελς-

Από την γκλάβα μου
Ως πότε θα μας παραμυθιάζουν οι πολιτικοί;
Λαέ της Ελλάδος, ήρθε η ώρα να πάρουμε την εκδίκησή μας.
Υποσχεθείτε τους πως ΘΑ τους ψηφίσετε όλους!

Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…

Μόλις πέρασαν κάτω απ το παράθυρο μου, τρεις Βαλκάνιοι μουσικοί, ένα κλαρίνο, ένα ντέφι, και μια φωνή που τραγουδούσε:
«Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε!»
Στο βάθος οι χτύποι απ τα σφυριά των εργατών στην νεοαναγειρόμενη οικοδομή.
Οι κόρνες απ τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς.
Το τσιμέντο που κάνει ηλιοθεραπεία αγέρωχο.
Το αεράκι που βάφει γαλάζιο τον ουρανό και σου κλείνει το μάτι.
Δέκα χιλιάδες μαύρα πρόβατα πάνω στα σύννεφα της πλατείας συντάγματος.
Οι μπλε και πράσινοι πολιτικοί μιλούν με ξεπουλημένη φωνή.
Τρελές ιδέες για ρομαντισμό, αλήθεια, αντικουλτούρα και δράση.
Το ωράριο στη δουλειά δυσβάστακτο, ο ακρωτηριασμένος μισθός, η ανεργία…
Τα δάση, τα ζώα, οι άνθρωποι μετανάστες στην κόλαση.

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες έρωτα αυτοσχεδιάζοντας;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψες γιατί δεν μπορούσες να εκφραστείς με λόγια;

Τα mail ταξιδεύουν, ενημερώνουν, επηρεάζουν με χαοτικές δομές.
Blogs, αναρχία, χάος, διαδίκτυο, έλεγχος, φλόγα, λεκτική βία, τόλμη, δράση, ασιδέρωτα και….

ένας βαλκάνιος που παίζει το κλαρίνο λες και βάλθηκε να παραβγεί με το σαξόφωνο, ενώ ο σύντροφος του μαζεύει τα κέρματα που κάνουν θόρυβο σαν άλλα κρουστά πέφτοντας στην άσφαλτο από ψηλά.

Θα αλλάξουν τα πράγματα.
Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…

Μια υπογραφή αντί για μούντζα!

Αντί να τους φτύσουμε κατάμουτρα, ας λειτουργήσουμε θετικά και ας πάρουμε την πρωτοβουλία. (Εγώ πάντως έτσι κι αλλιώς θα τους φτύσω!)
Η συλλογή όσο το δυνατό περισσότερων υπογραφών θα δώσει το μήνυμα.
Το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη!
Παραθέτω το link με το κείμενο και τις ψηφιακές υπογραφές:

Δασολόγιο ΤΩΡΑ
ΟΧΙ στην αναθεώρηση του άρθρου 24
ΝΑΙ σε ανεξάρτητο Υπουργείο Περιβάλλοντος

Για να διαβάσεις το κείμενο και να βάλεις την τζίφρα σου (και όχι κάτι άλλο) klik εδώ!

ΥΓ. Καραμανλή, Καραμανλή, άξιε και υπερήφανε αρχηγέ της Ελληνικής Μπανανίας, δεν ξεχνώ ότι ήθελες να πετάξεις το άρθρο 24 του συντάγματος για την προστασία των δασών, στον κάλαθο των αχρήστων… Βρε ουστ!!

ΒΕΛΑΞΤΕ ΜΠ(Ρ)ΕΕΕΕ, τσάμπα είναι…

Προσευχή στο μεγαλοδύναμο (λαό) έκανε ο Καραμανλής να μην τον κράξουμε στην πλατεία Συντάγματος. Ξενύχτησε το αγόρι μου, προσευχόμενος μαζί με τους δημοσκόπους…

Κι εμείς που εισακούσαμε τις προσευχές του, 10.000 πρόβατα συνολικά, βοσκήσαμε όλο το κουτόχορτο της πλατείας συντάγματος την Τετάρτη το απόγευμα, κοιτώντας αμήχανα δεξιά-αριστερά χωρίς μπε και βελάσματα.

Κάναμε μούγκα στη στρούγκα λοιπόν γιατί του χουμε αδυναμία που ναι ομορφόπαιδο, καλός οργανωτής και δουλευταράς.

Βρε σεις ξεχάσαμε να του πούμε κι ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ του ανθρώπου που έσωσε τουλάχιστον την υπόλοιπη Ελλάδα.
Ε , λοιπόν εγώ ο Vita Mi Barouak εκ μέρος όλων των ελλήνων σε ευχαριστώ, τρισμέγιστε αρχηγέ μας και σωτήρα μας!
Μπράβο καρντάση μου, μπράβο πατσά μου!
Πάντα τέτοια...

ΥΓ1. Μετά την αυτοφίμωση, μήπως ήρθε η ώρα να αυτοφασκελωθούμε;!!
ΥΓ2. Πάλι καλά που ήμασταν... ΜΑΥΡΑ ΠΡΟΒΑΤΑ!

Το πράσινο γάλα

(κεφ 4, παρ 3, από την Ιστορία της μαρμΕΛΛΑΔΑΣ)
.

Μια φορά κι ένα καιρό η χώρα μας ήτανε πράσινη.
Κάποιοι βιαστικοί, είπαν ότι το χρώμα της το είχε βάψει ένας πράσινος ήλιος βασιλιάς, μεγάλο ταλέντο στη βούρτσα και το μυστρί(με μεταπτυχιακό στις αφισοκολλήσεις του 81) αλλά ευτυχώς δεν τους πίστεψε κανείς.
Ξέρουν πολλά τέτοια οι πρασινοφρουροί, μέρες που ναι…

Η αλήθεια ήταν πως η χώρα μας ήτανε πράσινη, γιατί το γάλα που η μάνα-γη βγάζει απ’ τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα παιδιά της, είναι πράσινο!
Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή! Δεν υπάρχει μέλλον…
Κάθε πράσινο βουνό κι ένα στήθος της μάνας γης!
Μεγάλο, μικρό καθένα με τη δικιά του χάρη, μας δίνει το φιλί της ζωής με το οξυγόνο του, το πράσινο γάλα…

Πέρασε όμως ο καιρός, και η δικιά μας αδιαφορία και μαλάκυνση, έθρεψε εκείνους που στη θέση του μητρικού στήθους, είδαν το πορνό, την εκμετάλλευση, το χρήμα! Και αποφάσισαν με πύρινες φλόγες να το ξυρίσουν, για να εκμεταλλευτούν τη γη, να προσφέρουν στην «ανάπτυξη του τόπου»…

Εκείνοι που βάζουν πάνω απ’ όλα το κέρδος!
Αυτοί που κατάντησαν τον πλανήτη μας σ’ αυτό το χάλι…

Και σαν να μην έφτανε η δικιά μας μαλακία, ήμασταν κι άτυχοι γιατί εκείνη την περίοδο, που το πράσινο έγινε μαύρο, κυβερνούσαν οι πιο άχρηστοι των αχρήστων! Μάρτυρας μου η μάνα γη, όσο ζω τέτοια κυβερνητική ανικανότητα δεν έχω ξαναδεί!
«Όχι, όχι εμείς αγαπάμε το πράσινο, κι ας είμαστε γαλάζιοι.», τους άκουγες να ξεφωνίζουν στα παράθυρα αλλά η αλήθεια ήταν, ότι τις προθέσεις τους τις είχαν δείξει, λέγοντας πριν λίγο καιρό πως στοχεύουν να αποκεφαλίσουν το άρθρο 24 του συντάγματος, για την προστασία των δασών.
Αντί λοιπόν να κάνουν αυστηρότερους νόμους για την προστασία των δασών, έστρωσαν το δρόμο των εμπρηστών με ροδοπέταλα.
Κι εμείς οι σοφοί πολίτες, που τώρα κλαίμε με μαύρο δάκρυ, τους αριστερούς και τους οικολόγους που ούρλιαζαν τότε για το άρθρο 24, τους λέγαμε τρελούς, γραφικούς, παράφρονες!
Εκ προμελέτης ή εξ αμελείας δάνεισαν λοιπόν οι γαλάζιοι τον πυρσό τους, στους εμπρηστές, κλείνοντας τους το μάτι εικοσιτέσσερις φορές.
«Βρε γιατί δεν μας πιστεύετε, εμείς οι γαλάζιοι, θα φέρουμε το αδερφάκι μας το νερό, που ‘ναι καταγάλανο, γαλάζιο, μπλε και θα σβήσουμε κάθε εστία!», επέμεναν οι γαλάζιοι.

Όταν όμως ήρθε η κρίσιμη ώρα, έμπλεξαν τα μπούτια τους, δεν μπορούσαν να συντονιστούν. Απόφαση δεν μπορούσαν να πάρουν, γιατί είχαν βαρύνει απ’ την πολύ μάσα, το αίμα τους είχε φύγει απ το κεφάλι και είχε πάει στο στομάχι, για να χωνέψουν τα ομόλογα. Μπερδεύτηκαν λοιπόν μες την μεσημεριανή ντάγκλα, κι όταν τελικά κατάφεραν να συντονιστούν κι έφεραν νερό, το μόνο που μπόρεσαν να σβήσουν ήταν τα κάρβουνα, μην τυχόν και οι οργισμένοι, καψαλισμένοι ανασθενάρηδες δεν τους μαυρίσουν στην κάλπη!

Υποκριτικά κείμενα

«Κείμενα υποκριτικού λόγου πάνω σε έργα και καταστάσεις που, αν και ουδέποτε υπήρξαν, φωτογραφίζουν κάποιες φαιδρές και παράλογες όψεις της πραγματικότητας, καλλιτεχνικής και όχι μόνο.»

Το χωρίο το αντέγραψα επιτυχώς(εύγε μου!) από το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή, Υποκριτικά Κείμενα με υπότιτλο, σατιρικό παιχνίδι κακών προθέσεων(εκδόσεις ΚΨΜ). Πάντα ήμουν καλός στην αντιγραφή. Με βοήθησε να υπερπηδήσω με μαεστρία τόσες και τόσες προκλήσεις…

Τι να πω για το βιβλίο; Ας τα βάλω κάτω μην τυχόν και βγάλω άκρη. Μια που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο ας παρουσιάσω τους υποψήφιους, ας συσκεφτώ με τον εαυτό μου κι ας ρίξω το ψηφαλάκι μου:
1.Είναι παλαβό το βιβλίο;
2. Ο Κουνενής χρίζει ψυχιατρικής παρακολούθησης;
3. Βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό κι ευτυχώς που βρίσκονται κάποιοι και κάνουν σάτιρα των όσων συμβαίνουν γύρω μας;

Δεν χρηματίστηκα, δεν με έγλυψε κανείς αλλά ψηφίζω δαγκωτό το τρία.
Ο Κουνενής τα βάζει με την δηθενιά, τους ελληνολάγνους, τους ιπτάμενους ποιητές, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο και τόσους άλλους αστέρες της σύγχρονης ζωής κάνοντάς μας να γελάσουμε αντί να κλάσουμε… ουπς, γαμώ τη φασολάδα μου… να κλάψουμε, να κλάψουμε…

Αν περιμένατε να διαβάσετε σοβαρή ανάλυση για το βιβλίο που απαρτίζετε από 10 αφηγήματα πέσατε έξω.
Έτσι μου βγήκε, έτσι το ‘κανα. Εξπρεσιονιστικά…
Αυτό το πράμα που διαβάσατε δεν είναι κριτική, δεν είναι παρουσίαση, μήτε προωθητικό κείμενο.
Είναι ένα ερμαφρόδιτο εξώγαμο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή.
Είναι ένα παράγωγο του βιβλίου με τίτλο: σάτιρα στην κριτική…
See you, στον πλανήτη M.U.FA…

Και η μουσική τρέχει πίσω απ τα φουστάνια της Coca Cola...

Χωρίς τη μουσική δεν μπορεί υπάρξει ρωγμή.
Σε χτυπά στην καρδιά, στην ψυχή, σε ενώνει, σε δαιμονίζει για ακαθόριστο λόγο κι αιτία.
Χωρίς τη μουσική δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή.
Κι αυτή αντί να ερωτοτροπεί με τους ποιητές.
Τρέχει πίσω απ τα φουστάνια της coca cola….

Φίλες και φίλοι μουσικοί,
Εσείς που μου χετε χαρίσει ατέλειωτες στιγμές έκστασης κάτω απ τη σκηνή σας.
Εσείς που τιθασεύετε τα κύματα της ηδονής και χαϊδεύετε την ψυχή μου σαν άρπα.
Εσείς που κάνετε τις φράσεις μου να μοιάζουν με σκουριασμένα τενεκεδάκια.

Σταματήστε επιτέλους να τρέχετε πίσω απ τα φουστάνια της Coca Cola!

Δολοφονήστε το φόβο σας.
Κουρδίστε την ψυχή σας πάνω σε τεντωμένο σκοινί.
Κι ακολουθήστε την ινδιάνικη αύρα των ποιητών…

Αυτοί που κάποτε το έκαναν κάτι περισσότερο ήξεραν. Να σας θυμίσω ποιοι, πότε, που; Μπα δεν νομίζω πως χρειάζεται…
Εγώ το μυρμήγκι, που ποτέ δεν έγινα, ούτε πρόκειται, ούτε ήθελα να γίνω ποιητής, υποκλίνομαι στον έρωτα του Ποιητή και της Μουσικής.
Υποκλίνομαι στην έκσταση που προκαλεί η συνουσία τους…
Συνουσιαστείτε λοιπόν γιατί χανόμαστε.

ΥΓ. Το νέο τραγούδι του MANU CΗΑO γαμεί και δέρνει!

ΜΑΡΟΚΟ

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με ένα βιβλίο στο χέρι, μια λέξη στροβιλιζόταν στη σκέψη μου σαν δερβίσης:
«ΜΑΡΟΚΟ!»
Κι όταν το πλοίο πλησίασε και είδα από μακριά την Ερμούπολη που ‘μοιαζε με κυβιστικό πίνακα του Πικάσο, δεν μου ‘ρθε στο στόμα η λέξη «επιτέλους» αλλά πάλι ΜΑΡΟΚΟ μου ξέφυγε.

Κάθε πρωί κοίταζα απ το παράθυρο τα πλοία να ερωτοτροπούν μπες-βγες στη μήτρα του λιμανιού κι έγραφα, διόρθωνα, δάκρυζα, διάβαζα, έφτυνα τους δαίμονες και χαμογελούσα. Κι έπειτα έπαιρνα την πετσέτα μου και πήγαινα στην Πακού, την πιο γαμάτη παραλία του νησιού, εκείνη που ανήκει μόνο στους γυμνιστές και στους ματάκηδες. Εκεί που τα νερά είναι πράσινα κι όταν βουτάς τα ψάρια σε περιτριγυρίζουν, προκαλώντας σου τρόμο μην τυχόν και θελήσουν να δοκιμάσουν το απελευθερωμένο σου μόριο!
Τα βράδια ξεδίψαγα ρίχνοντας ματιές στον έναστρο ουρανό, απαγγέλλοντας κόντρα ποίηση με τον Αλ Μπάρουακ, συζητώντας για κατασκευές, projects, πρωτοπορίες, ψάχνοντας, σκάβοντας, μέσα μας, γύρω μας, παντού… το δρόμο της απελευθέρωσης απ τη μίζερη εποχή μας! Την εποχή της μη έντασης και των κουρδισμένων ανθρώπων…

Ένα βράδυ πήγαμε να βρούμε τον Τέο Ρόμβο. Άσπρα μούσια και μακριά μαλλιά, ο πιο προκλητικός συγγραφέας της χώρας μας έχουν πει. Ο πιο ελεύθερος, ο πιο ελεύθερος, ο πιο ελεύθερος… λέω εγώ κι αυτό φτάνει.
Δεν είμαστε μποέμ, ούτε underground.
Είμαστε Barouak!
Aυτός όμως ήταν γνήσιος μποέμ και underground, διανοούμενος της αληθινής ζωής, τα έζησε, τα έκανε όλα κι εμείς επίδοξοι εραστές της ελευθερίας σκύψαμε να πιούμε απ την πηγή του, να πάρουμε χρησμό… Ναι, ναι εκείνο το βράδυ ο Ινδιάνος Μάγος της φυλής των συγγραφέων Τέος Ρόμβος μας μοίρασε πεγιότλ με τις φράσεις του… *

«ΜΑΡΟΚΟ! Κάθε φορά που κοιτώ την Ερμούπολη από μακριά νομίζω ότι βρίσκομαι στο Μαρόκο…», του είπα.
«Αυτό το έχουν γράψει αρκετοί περιηγητές…», είπε ο Ρόμβος με φυσικότητα. «Ειδικά τον 19ο αιώνα…»
«Μα εγώ Τεό, δεν έχω πάει ποτέ στο Μαρόκο…», του αποκρίθηκα αλλά δεν τον είδα να ταράζεται καθόλου.

Μια από τις επόμενες μέρες ο Larry Cool και η παρέα του παρουσίασαν στο νησί το βιβλίο τους Fortune Cookies. Δεν πήγα στην παρουσίαση.
Προτίμησα να υποδυθώ τον μαρκήσιο Ντε Σαντ στη μικρή μου ερωμένη…
Κι έπειτα αργά, μετά από πολλά βαρέλια αλκοόλ βρήκα τον Αλ με την παρέα του Larry Cool στο Μποεμ κι όλοι μαζί γίναμε κουβάρι καβάλα σε συστοιχίες μελωδιών. Ο μαρκήσιος είχε μεταμορφωθεί σε μικρό πρίγκιπα κι… εκείνη είχε έρθει να μου κάνει παρέα στο μικροσκοπικό μου πλανήτη που περιστρέφονταν σαν δερβίσης παρέα με μπύρες, μουσικές, τατουάζ, χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές, και την φωνή του Αλ που έκραζε σαν φωνή σεισμού κάθε τόσο: «BAROYAAAAAAAK»!
Και τότε ο Vita Mi σταμάταγε να ρουφά την πνοή της μικρής του ερωμένης και ανταπαντούσε σαν την ηχώ του σεισμού: «ΜΑΡΟΟΟΚΚΟΟΟΟ!!»


*Τα σχετικά με τους ινδιάνους είναι «δανεισμένα» και διασκευασμένα από ένα εκπληκτικό κείμενο του Ρόμβου.

Οι βρικόλακες

Οι βρικόλακες φοράνε στολές ή γραβάτες ή κρατάνε χαρτοφύλακες.
Οι βρικόλακες φοράνε γραβάτες και με μια φράση σε στέλνουν στον ΟΑΕΔ.
Οι βρικόλακες φοράνε στολές και με μια κλίση ρουφάνε το μηνιάτικο ενός ανειδίκευτου.
Οι βρικόλακες κρατάνε γκλοπ και δέρνουν κρατούμενους για χαβαλέ.
Οι βρικόλακες χτυπάνε καμπανάκια, δικάζουν συμφεροντολογικά και κερδίζουν εξοχικά.
Οι βρικόλακες βγάζουν λόγους για το καλό όλων αλλά φροντίζουν μονάχα για το δικό τους καλό.
Οι βρικόλακες λατρεύουν το σκάκι στις πλάτες μας!
Κι εμείς τα… πιόνια συμμετέχουμε στο παιχνίδι τους από φόβο ή βλακεία προσφέροντας το αίμα, τον ιδρώτα και την ψυχή μας, την ίδια μας την ύπαρξη για να τους διασκεδάσουμε…

Τι κι αν δεν είναι όλοι βρικόλακες εκείνοι που φοράνε στολές ή γραβάτες ή κρατάνε χαρτοφύλακες.
Κουμάντο κάνουν πάντα μόνο εκείνοι που είναι βρικόλακες…

ΑΡΝΤΑΝ!!!!

Πρόσκληση "ΣΕ ΣΤΑΣΗ!"

Ο φίλος Αλέξης Δάρας μου έστειλε με mail το παρακάτω κείμενο. Να και κάποιος που την εποχή της ρομποτοποίησης τολμά πρωτοπορίες:

"Τι θα λέγατε για ποίηση μελοποιημένη με εικόνες; Ή αλλιώς βίντεο-ποιήματα; Όσοι έρθετε την Παρασκευή 4 Μαΐου στον πολυχώρο ΒΙΟS, Πειραιώς 84, θα ζήσετε μια βραδιά γεμάτη στίχους, ήχους και χρώματα καθώς εκεί, η ψηφιακή τεχνολογία θα συναντηθεί με την ποίηση, ανοίγοντας τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ του Μικρού Πολυτεχνείου.

Είναι ένα πρωτοποριακό καλλιτεχνικό πείραμα με συντελεστές διάφορους νέους, μαθητές και συνεργάτες του Μικρού Πολυτεχνείου, αλλά και ανεξάρτητους πολυτεχνίτες του ψηφιακού κόσμου, μουσικούς, video-artists, ηθοποιούς και άλλους που με μεράκι έδωσαν μια άλλη διάσταση σε δημιουργίες από την τελευταία μου ποιητική συλλογή με τίτλο «ή» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ίδμων». Ώρες προβολής: 21:00, 21:30, 22:00, 22:30, 23:00, 23.30.
Συγχρόνως, αλλά και για αρκετές ώρες μετά, στον κυρίως χώρο του BIOS θα διασκεδάσουμε με μουσική που θα επιμεληθούν οι DJs Ισαάκ και Ορέστης.
Η είσοδος είναι ελεύθερη. "

ΥΓ1. Το βίντεο-ποίημα "Σε στάση" οπτικοποιημένο από τους Barouak.
ΥΓ2. Εκατοστό Post! Ξέρει κανείς στα πόσα παίρνω σύνταξη;

Το σκιάχτρο κάνει στένσιλ από αίμα

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό.
Μες απ το αλκοόλ μπορείς εύκολα να τη συναντήσεις, μα κατά τη διάρκεια του οργασμού σου περνά χαλινάρι .

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο αληθινός δρόμος για την ελευθέρια είναι ένα τεντωμένο σκοινί.
Και συ καλείσαι να γίνεις ακροβάτης.
Τι είδους όμως ακροβάτης θα γίνεις;
Χορευτής ή Μοναχός;

Την προηγούμενη εβδομάδα μας έδιωξαν πάλι απ το bar. Και μάλιστα απ το πιο after στέκι της πόλης. Είτε η εποχή μας έχει φλωρέψει πάρα πολύ ή εμείς έχουμε μείνει σε άλλες εποχές. Εγώ έχω συμβιβαστεί με αυτό. Ο Αλ όχι, επιμένει…

Χτες έφυγα απ το μπαρ χωρίς να χαιρετήσω τους φίλους. Πήγα μόνος και αλήτεψα σε κακόφημες γειτονιές. Στις 6 τα χαράματα τα πόδια μου έτρεμαν, το βλέμμα μου καλάσνικοφ πυρ κατά βούληση κι αισθανόμουν σαν να γύρναγα από συναυλία των Stereo Nova.

Το πρωί της Δευτέρας θα μεταμορφωθώ πάλι σε Mοναχό. Αυτόν που δηλαδή υπομένει και υπομένει και υπομένει, ως πότε άραγε;
Το ράσο του μικροαστού, τρόμαξε την έμπνευσή μου, έφυγε μακριά, λείπει εδώ και τέσσερις μήνες.
Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

Χτες το βράδυ με πλησίασε μία γεματούλα. Πάντα μου είχαν αδυναμία οι γεματούλες. Ίσως γιατί αν και γνήσιος δαίμονας έχω την όψη του καλού παιδιού.

«Έλα να χορέψουμε» μου είπε.
«Δεν μπορώ», της απάντησα.
«Και γιατί παρακαλώ;…»
«Γιατί είμαι σκιάχτρο και τα σκιάχτρα δεν χορεύουν…»
«Και τι κάνουν τα σκιάχτρα;»
«Τα σκιάχτρα διώχνουν τα κοράκια…»
Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Ο ίστρος καμιά φορά καβαλά δαιμόνια…

Μετά μου ‘ρθε να ορμήσω στο κρεβάτι, σε μια θέα που ακροβατούσε μεταξύ λιποθυμιάς και παραληρήματος. Δεν το έκανα. Τελικά μάλλον είμαι καλό παιδί.

Την δευτέρα με περιμένει φουρτούνα από τσιμεντένια κλουβιά να χορεύουν μπρος στα μάτια μου, μετά οργάνωση προτεραιοτήτων, παρατηρήσεις από ένα αυστηρό αφεντικό, ένα "λυκειάρχη".

Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό!

Η πτώση

Μολυβένιο στρατιωτάκι: «Τα σκυλιά της νύχτας έγιναν κανίς!»
Μπαλαρίνα: «Ε και;»
Μολυβένιο Στρατιωτάκι: «Τι ε και! Στέρεψαν λέει, σουξέ τέλος! Από δω και πέρα θα γαβγίζουν μόνο εμπορικά εμβατήρια...»
Μπαλαρίνα: «Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι αν θα επιτρέπεται ο χορός!»
Μολυβένιο στρατιωτάκι: «Δυστυχώς γλυκιά μου, θα επιτρέπεται μόνο η παρέλαση. Εφόσον βέβαια έχεις πιστωτική κάρτα!»
Μπαλαρίνα: «Κλαψ! Ας είναι… Από ολότελα καλό και το ένα στα αριστερό, συγνώμη στο δεξί ήθελα να πω! Σπεύδω στο πλησιέστερο κατάστημα νόμιμων τοκογλύφων!»

ΥΓ. Από την ταινία το Μίσος: «Μέχρι εδώ καλά!! Σημασία όμως δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση!»

Η τραμπάλα

Οι ποιητές είναι τα πιο ρομαντικά πλάσματα της εποχής μας. Αν ήταν λουλούδια θα ήταν νούφαρα, αν ήταν ζώα θα είχαν φτερά. Απ τη μια μεριά της τραμπάλας οι ποιητές και τα ποιήματά τους κι απ την άλλη το σύστημα, οι διαφημίσεις και οι βιτρίνες των εμπορικών κέντρων.
Προχτές γνώρισα έναν ασπρομάλλη μουσάτο εξηνταπεντάρη, τον Αργύρη Μορνέρο.
Ο τύπος θαρρείς ότι είχε πηδήξει από μια άλλη εποχή, μοίραζε φυλλάδια με τα ποιήματά του.
Το παρακάτω ποίημα είναι απ τη συλλογή Χειροκροτήστε. Μας το αφιερώνω γαργαλώντας τις μασχάλες μας με ένα ινδιάνικο φτερό:

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Τώρα που θα πας στο σχολείο
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να προκόψεις

Τώρα που έπιασες δουλειά
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να σε εκτιμήσουν

Τώρα που πέθανες
Χοροπήδα όσο θες!

ΣΤΕΡΕΨΑ!!

Στέρεψα, αισθάνομαι κορεσμένος. Αυτοεξορίζομαι λοιπόν σε αιματοβαμμένους δρόμους μήπως και φορτίσουν οι μπαταρίες μου… Θα επανέρθω αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς. Ίσως σε 20 μέρες, ίσως σε ένα μήνα, ίσως αύριο, σίγουρα πάντως όταν έχω κάτι να πω!

H elafini, η ange-ta, ο melomenos και η renata με κάλεσαν να αναφέρω 7 αγαπημένες μου ταινίες. Θα πω λοιπόν ένα «γεια», καταγράφοντας με τυχαία σειρά εκείνες που γεννήθηκαν την εποχή μου, μου έριξαν κουτουλιά και με έκαναν να παραμιλώ ζαλισμένος, βγαίνοντας απ τη σκοτεινή αίθουσα. Εκείνες που έβαλαν ένα χεράκι στο χτίσιμο του Vita Mi:

Train spotting-Run Lola Run-Hotel Rwanda-Δαμάζοντας τα κύματα-Ο εφιάλτης του Δαρβίνου-Ρέκβιεμ για ένα όνειρο-Old boy-Sin City-Underground-Μπλε Βελούδο-Απέραντο γαλάζιο…

Τώρα θα γίνω δαίμονας και άγγελος στο μίξερ και θα ουρλιάξω σαν νεκροζώντανη πεταλούδα: «Γεια και χαρα, μόρτες! Τα λέμε…»

Φωτιά στη Φορμόλη

Και τώρα ήρθε η ώρα να παίξω με τις λέξεις των φίλων...
O Dr Uqbar (λαγνεία, φορμόλη, υποχόνδριος, σιγή, αίμα) και η αλεπού (έλατο, ελάφι, άμαξα, άγιος, ύπνος) μου έβαλαν δύσκολα.

Φωτιά στη Φορμόλη

Ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου, ο γνωστός γαιοκτήμονας, ήταν τελείως υποχόνδριος. Απ την ώρα που μπήκε στην άμαξά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παραπονιέται στην κυρία Καλενδέρογλου, για αφόρητους πόνους στο στήθος.
«Θα πεθάνω, γλυκιά μου, θα πεθάνω…», της έλεγε και της ξανά έλεγε αλλά εκείνη είχε κουραστεί να τον ακούει τόσα χρόνια κι αποφάσισε να βάλει σε λειτουργία το κόλπο που ήξερε να κάνει καλά. Γύρισε το νοητό διακόπτη, αποκοιμήθηκε και ταξίδεψε σε μέρη γεμάτα λαγνεία και ηδονή παρέα με τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και την παλιοπαρέα του.
«Καργιόλα…», ψιθύρισε ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου διαπιστώνοντας ότι εκτός απ τον μαρκήσιο την είχε πάρει κι ο ύπνος.
Άνοιξε ένα μεταλλικό κουτί που βρισκόταν δίπλα του στο κάθισμα της άμαξας κι έβγαλε από μέσα μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Μια γυάλα που φιλοξενούσε ένα έμβρυο 2 μηνών. Σχεδόν αυτόματα στο δάσος απλώθηκε μια μυστηριώδης σιγή. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε καν οι ρόδες της άμαξας που τραντάζονταν στο χωματένιο δρόμο.
Κοίταξε έξω και είδε ένα αρσενικό ελάφι να τρέχει πίσω απ τις φυλλωσιές. Οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν γρουσουζιά να βλέπεις αρσενικό ελάφι όταν σουρούπωνε.

Ξαφνικά ακούστηκε ένα τρομερός θόρυβος, κάποιος ούρλιαξε, η άμαξα ανετράπη και τα πάντα στροβιλίστηκαν μέχρις ότου μπλέχτηκαν ανάμεσα σε μέταλλα, αίματα και σπασμένα ξύλα.
Έριξε το τρομαγμένο βλέμμα του πάνω της, ήταν πληγωμένη, σοκαρισμένη, κάτασπρη αλλά ζωντανή.
O Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου κατά παράδοξο τρόπο δεν είχε την παραμικρή αμυχή. Βγήκε έξω και διαπίστωσε ότι η άμαξα είχε καταπλακωθεί από ένα κομμένο έλατο ενώ ο αμαξάς κείτονταν νεκρός. Γύρισε, κοίταξε εκείνη που ακολουθούσε πίσω του και τότε άκουσε μια αγριεμένη φωνή.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου, σκατόγερε!»
Κοίταξε δεξιά του και είδε ένα νεαρό με τραγιάσκα, ρούχα χωριάτη και ένα καργιοφύλι στα χέρια, ενώ δίπλα του κάποιος άλλος κρατούσε τσεκούρι.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου!», επανέλαβε η φωνή.
«Δεν έπρεπε να το ρίξουμε το μωρό, αυτά πληρώνουμε τώρα…», σκέφτηκε ως γνήσιο τέκνο της Μιας Αγίας Αποστολικής Εκκλησίας και ετοιμάστηκε να τα κάνει πάνω του. Η αλήθεια ήταν ότι πλήρωνε την φτώχεια που χε σπείρει στις οικογένειες των αγροτών του κάμπου.
Ο γαιοκτήμονας άρπαξε απ το χέρι τη γυναίκα του κι έτρεξε προς τα δέντρα αλλά πριν προλάβει να χαθεί στις φυλλωσιές άκουσε τον πυροβολισμό. Αισθάνθηκε κάψιμο στο στήθος, είδε το αίμα να τον πλημμυρίζει, γονάτισε ανήμπορος κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν.
Το αμέσως επόμενο δεύτερο είδε μπροστά του φως κι ένα γεράκο με αυστηρό ύφος να κάθεται μπροστά από μια πελώρια είσοδο. Ο Άγιος Πέτρος μελέτησε τα έγγραφα, έκανε τις ποσθαφαιρέσεις κι έπειτα είπε στους Αγγέλους που αλήτευαν εκεί γύρω.
«Κάποιο λάθος έχει γίνει! Παρακαλώ οδηγήστε τον κ. Καλενδέρογλου στο ασανσέρ… Με συγχωρείτε κύριε αλλά πρέπει να πάτε το συντομότερο δυνατό στο φλεγόμενο υπόγειο, σας περιμένουν με αγωνία…»

ΥΓ1. Καλλιτεχνικές Παραγγελιές γιοκ!
ΥΓ2. Θα ακολουθήσει νέο post για το κινηματογραφικό παιχνίδι…

Στις αποσκευές μου κρύβω φουρτούνα!

Ήταν αργά το βράδυ. Έσκυψα, καθρέπτισα την αφεντομουτσουνάραμα μου στη λίμνη και είδα τα εξής:
Το σκηνοθέτη να ζει φτιάχνοντας διαφημίσεις.
Το μουσικό να ξεπουλά τα τραγούδια του σε μια τράπεζα.
Το ζωγράφο που έγινε γραφίστας.
Το ένα τέταρτο του τηλεοπτικού χρόνου να είναι αγορασμένο απ τις διαφημίσεις των πολυεθνικών.
Την ευτυχία μας να εξαρτάται απ τις αγορές μας.

Τον έρωτα να λιθοβολείται.

Τον αυθορμητισμό να ξεψυχά.

Τη φαντασία να ακρωτηριάζεται.
Την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την εκμετάλλευση των νέων από τις επιχειρήσεις να έχει ξεπεράσει τα όρια.

Την Αφρική και την Ανατολή να βιάζονται απ τη Δύση ανελλιπώς.

Και στο τέλος έκανα πέρα τα νούφαρα και δίπλα στο είδωλο του φεγγαριού πάνω στα νερά της λίμνης, είδα τον πάτο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην επιφάνεια !

Έπειτα φουρτούνα έπιασε άξαφνα και είδα 50.000 φοιτητές στους δρόμους, συγκρούσεις, συνθήματα, φωτιά!
Όπως στο Μάη του 68,
στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ,
όπως τότε που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα μες το Πολυτεχνείο.

Και ένα βατράχι μου μίλησε και μου ‘πε:
«Καημένε Vita Mi, τώρα το κατάλαβες ότι πρώτα απ όλους αυτοί τολμούν;! Πρέπει να τους σέβεσαι…»

Κι έπειτα είδα «αυλικούς» να βρίζουν τους φοιτητές στα τηλεοπτικά παράθυρα μόνο και μόνο για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και λυπήθηκα όλους αυτούς που αβίαστα τους πιστεύουν...

Τότε έβγαλα το μαχαίρι μου κι άνοιξα στα δυο το στήθος των αυλικών και είδα ότι οι ψυχές τους ήταν μαύρες, πίσσα, κόλαση!

Οι ψυχές όμως των φοιτητών ήτανε ζάχαρη άχνη!

Από την Άνοιξη στην Κόλαση

Κοιμόμουν ανάσκελα στο κρεβάτι, απέναντί μου τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Κι ενώ ονειρευόμουν ότι έκανα έρωτα σ Εκείνη σε ένα ολάνθιστο λιβάδι, αισθάνθηκα μες τον ύπνο μου ότι άνοιξα τα μάτια και ξύπνησα. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ανήμπορος, δεμένος από αόρατα δεσμά… Ύπνος, ξύπνιος τι στα αλήθεια ήταν άκρη δεν μπορούσα να βγάλω…
Τότε, είδα να γλιστρά μια ερυθρόμορφη ακτίνα φωτός από μια χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Διέσχισε το σκοτάδι, πέρασε παράλληλα απ το κρεβάτι μου και φώτισε την ανάγλυφη προσωπογραφία του Χριστού που ήταν ακουμπισμένη στο κομοδίνο δίπλα στο κεφάλι μου.

Η ερυθρόμορφη ακτίνα αντανάκλασε πάνω στο κεφάλι του Χριστού και συνέχισε την πορεία της περνώντας πάνω απ το ανήμπορο κορμί μου, πλάτυνε, έγινε κατακόκκινο φως προβολέα και προσγειώθηκε πάνω στον κατάλευκο τοίχο, απ’ την άλλη πλευρά. Γύρισα το βλέμμα μου, κοίταξα έντρομος και είδα να σχηματίζεται στον τοίχο το θλιμμένο, ακανθοστόλιστο κεφάλι του Χριστού. Σιγά-σιγά όμως άλλαξε μορφή, ο πόνος στην έκφρασή του έγινε σπίθα, πονηρό χαμόγελο, τα μάτια του από υγρά βάφτηκαν αίμα, τα αγκάθια ψήλωσαν κι έγιναν κέρατα!!!
Όχι, δεν ήταν πια ο Χριστός αλλά ο Διάολος! Πιστέψτε με τον γνώρισα αμέσως, τον έχω δει άλλωστε τόσες φορές. Ναι, ναι ήταν ο Διάολος που είχε πρόσκαιρα κλέψει τη μορφή του Χριστού και άρχισε να γελά σατανικά για το κατόρθωμά του.

«Εκείνες οι ξεψυχισμένες φωνές που ακούς μόνο εσύ», μου είπε o Διάολος με μάτια που έβραζαν φλόγες, «…εκείνες που σε τρελαίνουν κάθε νύχτα… είναι το μοιρολόι των αγέννητων παιδιών για τον κόσμο που πρόκειται να ‘ρθουν, για τον κόσμο που τους ετοιμάσαμε!»
Κι ύστερα ακολούθησε ένα μακρόσυρτο γέλιο, κι έγινε από σκιά τραγοπόδαρο τέρας, πήδηξε έξω απ’ τον τοίχο, πάνω από μένα, έσκυψε δίπλα στο προσκεφάλι μου και μου ψιθύρισε στο αυτί:
-«Αλλά εσύ δε χρειάζεται να ανησυχείς… Για σένα τελείωσαν όλα… Τι περιμένεις; Σήκω, ακολούθαμε!», είπε γελώντας κι έγινε σίφουνας, μπήκε στην ματωμένη δέσμη φωτός και γλιστρώντας μες απ’ τη χαραμάδα, ταξίδεψε στον άγνωστο κόσμο του…

Άνοιξη...

.

Ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο απλωμένο στο λιβάδι, γύρω-γύρω λουλούδια, δέντρα, μια λίμνη στο βάθος .
Πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο παρέα με ταπεράκια, κεφτεδάκια και λοιπά προκάτ εδέσματα ένα ζευγάρι κοιτιέται μες τα μάτια.
Χαμόγελα, χάδια, αγγίγματα, νάζια, ένα υγρό φιλί…

Τριγύρω μελισσακια που ζουζουνίζουν, σκιουράκια που σκιουρίζουν, πεταλουδίτσες που κάνουν γούτσου-γούτσου, η φύση ετοιμάζεται να φτάσει σε οργασμό…
Έσκαψε μέσα του βαθιά, πήρε φόρα και της είπε για πρώτη φορά:«Σ αγαπώ!!»

Κι έπειτα έκαναν έρωτα πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο, γλυκά, τρυφερά, με τη μαγική φράση στα χείλια.
Κοίταζε μες τα καστανά της μάτια κι έβλεπε ουρανό…