Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

Ο Παρθενικός Υμένας

Ο πατέρας, είναι γιατρός σε ιδιωτικό νοσοκομείο κι έχει μια κόρη 12 χρονών. Προχθές τα έλεγε με ένα γνωστό μου σε μια καφετέρια. Μου τράβηξαν την προσοχή οι διασταλμένες κόρες των ματιών του, η βροντερή, αποφασιστική, τρεχάμενη φωνή του κι έκατσα να ακούσω εκείνα που έλεγε:

«Ένα πράμα θέλω απ την κόρη μου. Να μην καπνίσει ποτέ! Δεν με νοιάζει αν πηδηχτεί, αρκεί να το κάνει με ένα συνομήλικο της… Αν είναι τόσο μάγκας ο πιτσιρικάς και την τουμπάρει, τι να πω, την κατάφερε. Βέβαια αυτό δεν με ανησυχεί ιδιαίτερα… Θα σου ράψω ένα παρθενικό υμένα εγώ… Αμφιβάλεις; Μονάχα μην καπνίσει… Ή το κάπνισμα ή ο πατέρας της, 2 σπίτια και100.000 € που χω στο χρηματιστήριο… Βρε σου λέω, θα σου ράψω ένα παρθενικό υμένα, άλλο πράμα…»

Σάββατο, Φεβρουαρίου 24, 2007

«Αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός»

Κάποτε θυμάμαι της έλεγα:
«Δεν αγαπώ τα μάτια σου, αυτό που κρύβεις μέσα σου αγαπώ!
Είμαστε δυο ερωτευμένες ψυχές, κι επειδή οι ψυχές είναι αθάνατες θα είμαστε ερωτευμένοι για πάνα!»

Άλλοτε θυμάμαι της έλεγα όταν την είχα δεμένη, ερεθισμένη, φιμωμένη στο κρεβάτι:
«Γουστάρεις εκείνον τον ψηλό, έτσι δεν είναι σκρόφα, το κατάλαβα. Γουστάρεις και με τους δυο μαζί, παλιοπουτάνα;»

Και τώρα της λέω:
«Ειλικρίνεια αναζητώ κι εμπιστοσύνη και ‘γω θα στέκομαι στο πλάι σου. Μονάχα άσε με να εξερευνήσω τη γύμνια του σώματος και του μυαλού σου. Άσε με να σκέφτομαι όταν μπαίνω στα παιδεία των μαχών πως έχω κάποιον πίσω να με περιμένει ζωντανό ή νεκρό, λογικό ή παράφρονα…»

Τα παιδεία των μαχών;
Χα!

«Και πάλι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός…»
εγώ το σπέρμα του αυτόχειρα….
με τον βαλσαμωμένο έρωτα στα χείλια
κράζω την Τέχνη της Αφύπνισης
και το συκώτι μου προσφέρω
στο βωμό του Προμηθέα,
σαν άλλος Ζαρατούστρα ξέχειλος έπαρση, θάρρος, ορμή!
Για τον Αληθινό Έρωτα και τη Μεγάλη Αλλαγή…
Κι ας με κακολογήσουν, τρελό ας με πουν…
Γιατί αυτός είναι ο προορισμός μου
Γιατί αυτός είναι ο προορισμός σου
Γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε ποταμός, φωτιά, καταρράχτης…
Να σπρώχνει τα ριζωμένα εμπρός…
Αυτός είναι ο προορισμός σου…


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Άρθρο 16 και στάση 69

Για όσους έχουν ποταπή καταγωγή
Εδώ και αρκετά χρόνια κυβερνώντες και κατέχοντες μας έχουν στημένους στα τέσσερα και μας «καρφώνουν» με σαδιστικές διαθέσεις.
Βρε σεις κουφάλες, ποιος σας είπε ότι είμαστε μαζοχιστές;!

Για όσους έχουν ευγενική καταγωγή

Εδώ και αρκετά χρόνια στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν ψηφίζεται ούτε ένας νόμος προς όφελος των υπάλληλων, εργατών, φοιτητών, μικροαστών, μικροεπαγγελματιών, γεωργών και μεροκαματιάρηδων. Αντιθέτως κάθε νόμος αποσκοπεί στον επιπλέον πλουτισμό των ολίγων! Αναφέρουν όμως ρητώς ότι ο βιασμός, είναι για το καλό μας…

Από εδώ και κάτω για όλο τον ντουνιά
Η ερωτική σχέση έχει ανάγκη από την ικανοποίηση και των δύο μερών. Θέλετε να τα πάμε καλά από δω και μπρος; Τότε πρέπει να μας επιτρέψετε να φτάσουμε και ‘μεις σε οργασμό!

Ζήτω η στάση 69
Επιδιώκουμε και διεκδικούμε αλλαγή πλεύσης ή τουλάχιστον αλλαγή στάσης!
Για πόσο ακόμα θα μας βιάζετε ασάλιωτους, χωρίς κανείς να βγάζει κιχ;
Ακούσατε ρε;! Επιθυμούμε άμεση αλλαγή στάσης, επιθυμούμε να εφαρμόσουμε την ένδοξη στάση 69, όπου όλοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Ναι, ναι στάση 69! Να γουστάρετε και σεις, να γουστάρουμε και ‘μεις!
Γιατί διαφορετικά, αν αλλάξουμε βίαια θέσεις και βρεθείτε εσείς στα τέσσερα, θα το πληρώσετε με πολύ αίμα! Ζωντόβολα!

Τελευταίο και καταϊδρωμένο το άρθρο 16
Και επειδή ο Barouak είναι μες την επικαιρότητα, θα θυμίσει ότι για το καλό μας φυσικά σκοπεύουν να πετροβολήσουν μέχρι θανάτου το δωρεάν και δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας(όσο απέμεινε). Φυσικά για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς… Ακούς εκεί μη κερδοσκοπικούς σκοπούς; Έχουμε μπουχτίσει απ την πολύ μη κερδοσκοπία…
Θα θελα να ήξερα ποιοι κατέχοντες σας πιέζουν να αλλάξετε το άρθρο 16 στα πεταχτά;

Γι αυτό είμαι με τους φοιτητές! Όχι γιατί έχουν σε όλα δίκιο, αλλά γιατί σηκώνουν κεφάλι! Γιατί αντιδρούν!

Γι αυτό είμαι με τους φοιτητές! Γιατί κάποιος επιτέλους σ αυτή την… «τιμημένη» κοινωνία σηκώνει ανάστημα και φωνάζει: «Όχι κύριοι, δεν θα σας περάσει κι αυτό!»
Κουφάλες…



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Καουμπόης Vs Τσέλιγκας


Καουμπόης:
Ατρόμητος πολεμιστής, κυνηγός Ινδιάνικων κοτσίδων, μαγκίορος, γκόμενος, τσίφτης, καραμπουζουκλής(δες διαφήμιση Marlboro), που τα βάζει με την άγρια φύση και βγαίνει πάντα νικητής!

Κάτι ξεχωριστό:
Αγαπημένη αποκριάτικη στολή των μικρών παιδιών, ειδικά εκείνη του μπατσο-καουμπόη!

Κάτι αρνητικό:
Η ύπαρξη ταινίας που αποκαλύπτει ότι υπάρχουν και Καουgayηδες, οι οποίοι καταρρίπτουν το μύθο του Λούκυ Λουκ.

Όχημα προπαγάνδας:
Hollyhood!


Τσέλιγκας

Ένας βρομύλος που μυρίζει σαν ασβός, μιλάει βλάχικα, ένας αντι-τρέντυ αγριάνθρωπος, που ακούει κλαρίνα, παίζει φλογέρα, έχει μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο για να ξύνει τα απ αυτά του, με λίγα λόγια είναι ένα άπλυτο βλαχαδερό.

Κάτι ξεχωριστό:
Τσοπάνος ήταν σημειολογικά ο Χριστός, τσοπάνος κι ο ήρωας του Αλχημιστή.

Κάτι αρνητικό:
Δεν έχει σωστό marketing.

Όχημα προπαγάνδας:
Η σειρά των ταινιών «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας».


Αυτό φίλες και φίλοι θα πει αποτελεσματική προπαγάνδα!
Καουμπόης και τσέλιγκας είναι ακριβώς το ίδιο, τσοπαναραίοι με λοφίο και οι δυο.
Κι όμως το σωστό marketing, η προπαγάνδα με επιστημονική σφραγίδα, μας κάνει να νομίζουμε ότι πρόκειται για φρούτο με διαφορετική γεύση…

Φοβού την προπαγάνδα!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

Τα παιδία… την παίζει!

Φταίει η Mario , η AnnaMaria και η Tamara de lempicka που μου πέταξαν το τόπι… οπότε μιας και είμαι συνηθισμένος στο παίξιμο, αποφάσισα να ρίξω και ‘γω τη δικιά μου ζαριά!

Λοιπόν, 5 άχρηστες πληροφορίες για μένα, 5 πάσες σε αντιστοίχους «δούλους» για να συνεχιστεί το χτίσιμο της πυραμίδας του Γκρέκο Χανουμιστάν.

1.Εδώ και ένα μήνα σκέφτομαι να στραγγαλίσω την προϊσταμένη μου!
2.Στην δευτέρα γυμνασίου έπαιρνα περιοδικά μάτι το κυλοτάκι της καθηγήτριας Αγγλικών.
3.Την πρώτη γροθιά που με άφησε τάβλα την έφαγα σε ηλικία 22 χρονών.
4.Την πρώτη φορά που δεν κελάηδησε το εργαλείο μου, τα έβαλα με την καπότα!
5.Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου, πως μια πρώην μου, που ποτέ δεν κατάφερα να αγαπήσω, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα!

Και οι συνεχιστές, πυραμιδιστές ακροβάτες, ξύπνιοι, ισορροπιστές είναι οι…. (κάπου εδώ πέφτουν τα ντραμς)…
…οι πέντε πρώτοι μέντορές μου στο bloging:

Αλέξης Σταμάτης

Μανταλένα Παριανός

Candyblue

Dr Uqbar

Καπετάνισσα

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 14, 2007

Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου…


Vita Mi:
«Αν έχεις δουλειά είναι σκατά κι αν δεν έχεις γάμησέ τα!
Οι σχέσεις ξεχείλισαν από βίδες και γρανάζια, πόρτες σφαλιστές!
Το χρήμα κάνει πάρτι με ούζα μόνο με κάποιους άλλους!
Οι λογαριασμοί τρέχουν σαν τον Κεντέρη με νέφτι στον ποπό!
H τηλεόραση δεν βλέπεται, η μουσική επαναλαμβάνεται, η πόλη φούσκωσε τσιμέντο.
Οι θαμώνες των μπαρ δεν χορεύουν!
Ο καπιταλιστής είναι το καλό παιδί, ενώ ο αριστερός ο... μαλάκας της όλης υπόθεσης!
Ο Κωστάκης την έχει πέσει για ύπνο και η Ελλάδα πάει κατά διόλου με αυτόματο πιλότο, ενώ
ο Γιωργάκης δεν ξέρει ούτε τον αυτόματο πιλότο να βάλει μπρος.
Ο Χριστόδουλος παίζει πρέφα με τον έξω από δω.
Η φύση έκλεισε ήδη σουίτα στο… Δαφνί!
Μαζέψτε την, τα χει παίξει…
Μαζί μ αυτή τα χω παίξει κι εγώ… ενώ εσύ Barouak το παίζεις αισιόδοξος…
Λοιπόν κύριε εξυπνάκια, τι λες για όλα αυτά;»

Barouak:
«Φίλε Vita Mi, μικρέ μου φίλε… Εγώ ως καραμπινάτος αισιόδοξος, βλέπω στη μαγική μου γυάλα ότι αυτό που βιώνεις δεν είναι τίποτα άλλο από… από Τους Πόνους Της Γέννας!!»

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

Ο λαθροντουμάνιας

Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένας αξιοπρόσεκτος χασικλής και σεβάσμιος πότης.
Τα χρόνια πέρασαν όμως κι αποφάσισε να βάλει τα ρούχα του αλλιώς, έκοψε μακριά μαλλιά, τσιγάρο, καταχρήσεις και φόρεσε δεκάδες πρέπει. Τώρα πια, φίλοι και γνωστοί τον φωνάζουν λαθροντουμάνια γιατί μπορεί να μην βάζει ούτε βιομηχανικό τσιγάρο στο στόμα του, στο σέρτικο ντουμάνι όμως δεν λέει ποτέ όχι.
Μια φορά στο τόσο τον επισκέπτεται ένα φίλος απ τα παλιά. Εκείνη την μέρα ξεκίνησαν να πίνουν ημίγλυκο στις 9 και στις 11 που τέλειωσαν το ενάμιση λίτρο Μελίρυτο, πετάχτηκαν σε μια κάβα και πήραν ένα μπουκάλι ουίσκι που στις 2 ακριβώς στέρεψε.

Ήταν Σάββατο βράδυ και το μπαράκι της ακολασίας ήταν κοντά. Χρειάζονταν μερικές ακόμα μπύρες και άλλα τόσα θηλυκά βλέμματα, οπότε αποφάσισαν εκστρατεία χωρίς να πάρουν χρησμό απ την πυθία.
Έπειτα από 74 βήματα, άκουσαν ροκ μουσική, έσπρωξαν τη βαριά πόρτα και εισέβαλαν σαν λέοντες απ το κλουβί στην πίστα του τσίρκου. Ο λαθροντουμάνιας άραξε στο μπαρ και θυμήθηκε τα νιάτα του, τότε που ‘ταν φτυστός ο Billy Eliot. Πίσω του ακριβώς μια Λολίτα τριβόταν πάνω στον πισινό του κι εκείνος έσκυβε κάθε τόσο κι ακουμπούσε την υγρή του γλώσσα στο αυτί της, ψιθυρίζοντας της ανοησίες που την έκαναν να χαμογελά.
Κι ενώ το σκηνικό εξελισσόταν κάπως έτσι είδε το φίλο του που φορούσε πύρινο βλέμμα, να αρπάζει ένα-ένα τα πανωφόρια των θαμώνων που ταν ριγμένα πάνω στα σκαμπό και να τα εκτοξεύει στην πίστα με τους ατσούμπαλους χορευτές. Ο λαθροντουμάνιας έμεινε προσωρινά ανέκφραστος και σοκαρισμένος, μόλις όμως τον είδε να αρπάζει και το δικό του πανωφόρι και να το πετά σαν τη Σακοράφα, τρελάθηκε!

Τον πλησίασε, τον ρώτησε με το καλό που χε πετάξει το μπουφάν του αλλά ο φίλος ήταν εκστασιασμένος και δεν έπαιρνε κουβέντα.
«Βρε μαλάκα Λαθροντουμάνια! Μου έκλεψαν το μπουφάν μου!», ούρλιαξε και συνέχιζε να κινείτε σβέλτα και να εκσφενδονίζει οποιοδήποτε μπουφάν έβρισκε στο διάβα του. Προσπάθησε ο λαθροντουμάνιας να τον κάνει καλά αλλά ήταν αδύνατο. Είχε να κάνει με ένα μεθυσμένο ταύρο. Του άρπαξε λοιπόν τα αμελέτητα με όλη του τη δύναμη και του τα σύνθλιψε μες την παλάμη του, προσπαθώντας να τον συνεφέρει, χωρίς να τους πάρει είδηση κανείς, χωρίς να πέσει ξύλο. Μαλακία έκανε! Γιατί ο φίλος απ τα παλιά σήκωσε τα χέρια με τα άκοπα νύχια του, τον άρπαξε απ τον λαιμό και τον ξέσκισε…

Για την ιστορία αναφέρω ότι το μπουφάν, που του χαν «κλέψει» το χε ξεχάσει ένα σκαμπό πιο πέρα…
Την επομένη το πρωί πήγαν βόλτα στην Ακρόπολη, όπου ο Λαθροντουμάνιας τράβηξε το πιο γαμάτο μονοπλάνο της μέχρι τώρα ζωής του κι έπειτα έριξαν άγκυρα σε ένα μεζεδοπωλείο για μεσημεριανό φαγητό.
Ο Λαθροντουμάνιας, ζεστάθηκε, έβγαλε το ζιβάγκο που έκρυβε τον ξεσκισμένο λαιμό του και τότε έσπασε ο διάολος το ποδάρι του κι εμφανίστηκε η κολλητή της!

Ο λαθροντουμάνιας με τις αγιογραφίες στο λαιμό το έπαιξε κύριος με το σεις και το σας κι όταν εκείνη έφυγε, είπε στο φίλο του που εκείνη ην ώρα έμοιαζε με τζάνκυ.
«Από τότε που έγραψα το ποστ, για κείνη, είχα ένα έντονο προαίσθημα ότι θα την πετύχαινα. Τελικά πέτυχα την κολλητή της. Θα της δώσει κανονική αναφορά…»
«Μην ανησυχείς… Θα της πει πως σε ξέσκισε καμιά γκόμενα πάνω στο γαμήσι…», του ‘πε ο φίλος απ τα παλιά και μάλλον είχε δίκιο.

Δυο μέρες αργότερα πέτυχε κι εκείνη σε κάποιο μπαρ κι όταν πλησίασε μια σπιθαμή απ το βλέμμα της αισθάνθηκε σαν μην είχε κάνει έρωτα μαζί της ποτέ!


Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

Ηφαίστειο μπολιασμένο με καταρράκτη

Γεννήθηκα πριν τριάντα χρόνια σε μια κλινική. Την τελευταία φορά που την επισκέφτηκα, εξέφρασα μανιωδώς τα καταναλωτικά μου ένστικτα, γιατί στο κτίριο στεγάζεται πλέον ένα Σούπερ Μάρκετ.
Στην πόλη που μάτωσα τα γόνατά μου ακόμα και οι καλλιεργητές τομάτας έχουν άποψη για έναν αυτόχειρα ποιητή.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν να πηγαίνω παραγγελιές λουλουδιών σε σπίτια με ωραίες κυρίες…

Από τότε μεγάλωσα αρκετά(ούτε που το κατάλαβα πότε), σπούδασα και δούλεψα εκτός των άλλων σαν μπετατζής, ραδιοφωνικός παραγωγός, μηχανικός, δημοσιογράφος, διαφημιστής και γιατί να το κρύψομε άλλωστε ακόμα και σαν πολιτικός ακόλουθος κάποιου διανοούμενου-καθηγητή που έχει κατηγορηθεί για τρομοκράτης. Τώρα πια εργάζομαι στο χώρο των εκδόσεων και προς το παρόν είμαι (ακόμα) καλά!

Επίσης ανήκω στην καλλιτεχνική ομάδα Barouak με την οποία δημιουργούμε video-art και στήνουμε στα τέσσερα, τα πεζά και τα ποιήματά μας. Τον τελευταίο καιρό σερφάρω στους τόπους της ελεύθερης έκφρασης και σαν blogger…

Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να μείνω για πάντα νέος, να μην συμβιβαστώ, να γεννώ σαν αναμαλλιασμένη πόρνη του πεζοδρομίου καλλιτεχνικές μολότοφ!

Εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα, να ‘ρθούνε τα πάνω κάτω και είμαι σίγουρος πως κάποτε θα το δω!

Η ιστορία είναι ποταμός, δεν είναι λίμνη. Και ‘γω έφηβος σολομός, σπέρμα των στίχων του 13ου απόστολου, που φόρεσα παντελόνι από σύννεφο και μαζί με το σκύλο των άστρων κατευθυνόμαστε στη θάλασσα των ονείρων μας…
Εκεί που ξέρω ότι θα ανταμώσουμε και θα πιαστούμε χέρι με χέρι με όσους έχουν αποφασίσει να πεθάνουν ελεύθεροι, νέοι για όλη τους τη ζωή!

Γραβατάκηδες, σιλικονάτα μπούστα, τσιφλικάδες του χρήματος και των ΜΜΕ, αστοί και συμβιβασμένοι δούλοι, ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΤΕ!
Δεν θα μας φράξετε τον υδάτινο δρόμο μας!
Η ζωή μας ηφαίστειο μπολιασμένο με καταρράκτη!!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Εσύ το πιστεύεις;

Όποιος πιστεύει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν ας κάνει ένα βήμα μπροστά!

Εγώ το πιστεύω!

Όποιος πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να ευνουχίσουμε το μεσαίωνα, με μια σκουριασμένη τανάλια, ας κάνει ένα βήμα μπροστά!

Εγώ το πιστεύω!

Όποιος πιστεύει ότι οι φραγκάτοι φελλοί και οι κουλτουροδήθεν μια μέρα θα βάλουν την ουρά στα σκέλια σαν στραβογαμημένοι κόπροι ας κάνουν ένα βήμα μπροστά!

Εγώ το πιστεύω!

Όποιος πιστεύει ότι το γλείψιμο, η υποκρισία, οι ψηλοτάκουνες γόβες δεν σηκώνουν άλλο λίφτινκ, ας κάνει ένα βήμα μπροστά!

Εγώ το πιστεύω!

Όποιος πιστεύει ότι μετά τη Δύση του ηλίου ακολουθεί πάντα η Ανατολή, ας κάνει ένα βήμα μπροστά κι ας φωνάξει:

«Θα μείνω αληθινός μέχρι τέλους, θα κάνω χιλιάδες βήματα μπρος με ψηλά το κεφάλι, κρατώντας στο χέρι τη σφεντόνα του Δαβίδ. Εγώ το πιστεύω!»

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Ρομπότ Vs Barouak


Έχει ξυπνήσει πάλι μέσα μου ο Barouak. Ο πραγματικός μου εαυτός. Αυτό το δαιμόνιο (εξώγαμο του Διονύσου) που τρέφεται δαγκώνοντας την ρομποτοποιημένη ψυχή μου, με τα κοφτερά του δόντια. Εκείνο το ηφαίστειο που με εκτοξεύει στον αλκοολισμό, στην έπαρση, στο χορό, στην ελευθερία…

Τις νύχτες που μεταμορφώνομαι και κυκλοφορώ, οι σκιές των αυτοχείρων ποιητών με περιτριγυρίζουν. Και τότε οι άκρες του παλτού μου βάφουν τα πεζοδρόμια με σπινθήρες που σβήνουν μονάχα τα δάκρυα που στάζουν απ τα μάτια μου!

Αύριο το πρωί θα γίνω πάλι το ρομπτότ, που γεμίζει με λεφτά την τσέπη του αφεντικού μου. Εκείνο το ρομποτ που φλερτάρει από συνήθεια. Κατάρα! Δεν μπορώ να συμβιβαστώ… Κατάρα… Δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλουν, με πνίγει…

Το βλέμμα του αφεντικού με απειλεί με απόλυση. Το βλέμμα του κάθε αφεντικού με απειλή με απόλυση κι ο Barouak θυμώνει…

Αναπολώ τις εποχές που έπαιζα μπόουλινκ με τα άδεια μπουκάλια ουίσκι μες το δωμάτιο. Τις εποχές που μες το γάλα της γάτας μου έσταζα βότκα. Τότε που δεν μου έφτανε μια καλαματιανή φυτεία στην καθισιά μου. Θεέ μου, πόσο έχω φλωρέψει… Εγώ που κάποτε έκανα παρέα με δαίμονες, τώρα συναναστρέφομαι με ρομποτάκια…
Ρομποτ κι εγώ, ρομποτ κι εσείς, γλυκά μου ρομποτάκια…

Ας είναι… Στο τέλος ο Barouak θα νικήσει…
Ναι, στο τέλος θα νικήσουμε!
Ο ίδιος ο πλανήτης έχει δώσει το σύνθημα…