Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…

Μόλις πέρασαν κάτω απ το παράθυρο μου, τρεις Βαλκάνιοι μουσικοί, ένα κλαρίνο, ένα ντέφι, και μια φωνή που τραγουδούσε:
«Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε!»
Στο βάθος οι χτύποι απ τα σφυριά των εργατών στην νεοαναγειρόμενη οικοδομή.
Οι κόρνες απ τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς.
Το τσιμέντο που κάνει ηλιοθεραπεία αγέρωχο.
Το αεράκι που βάφει γαλάζιο τον ουρανό και σου κλείνει το μάτι.
Δέκα χιλιάδες μαύρα πρόβατα πάνω στα σύννεφα της πλατείας συντάγματος.
Οι μπλε και πράσινοι πολιτικοί μιλούν με ξεπουλημένη φωνή.
Τρελές ιδέες για ρομαντισμό, αλήθεια, αντικουλτούρα και δράση.
Το ωράριο στη δουλειά δυσβάστακτο, ο ακρωτηριασμένος μισθός, η ανεργία…
Τα δάση, τα ζώα, οι άνθρωποι μετανάστες στην κόλαση.

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες έρωτα αυτοσχεδιάζοντας;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψες γιατί δεν μπορούσες να εκφραστείς με λόγια;

Τα mail ταξιδεύουν, ενημερώνουν, επηρεάζουν με χαοτικές δομές.
Blogs, αναρχία, χάος, διαδίκτυο, έλεγχος, φλόγα, λεκτική βία, τόλμη, δράση, ασιδέρωτα και….

ένας βαλκάνιος που παίζει το κλαρίνο λες και βάλθηκε να παραβγεί με το σαξόφωνο, ενώ ο σύντροφος του μαζεύει τα κέρματα που κάνουν θόρυβο σαν άλλα κρουστά πέφτοντας στην άσφαλτο από ψηλά.

Θα αλλάξουν τα πράγματα.
Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…