Παρασκευή, Μαΐου 20, 2011

Το μανιφέστο του «Πραγματική Δημοκρατία τώρα»

Στη δημοσιότητα έχει δοθεί το μανιφέστο της κίνησης «Πραγματική Δημοκρατία τώρα» (Democracia Real Ya), που τις τελευταίες ημέρες έχει βρεθεί στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος με τις ογκώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έχει οργανώσει στη Μαδρίτη και σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ισπανίας. Το enet.gr επιχείρησε μια απόδοση του κειμένου στα ελληνικά:

Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.

Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι. Ολοι μας όμως είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών… Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.

Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά. Ομως αν ενωθούμε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας.

Πιστεύουμε ότι:

-Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων.

-Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.

-Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων.

-Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = κυβέρνηση), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον τους θα έπρεπε να είναι να μεταφέρουν τη φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας και όχι υπέρ των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος μας, όχι ακολουθώντας πιστά μονάχα τις προσταγές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τα οποία έχουν επιβάλει τη δικτατορία και την κομματοκρατία.

-Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία, η οποία οδηγεί στη βία. Κι εμείς την απορρίπτουμε.Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

-Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να εμπλουτίσει μια μειοψηφία που δεν ξέρει τις ανάγκες μας.

-Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση… Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά…

Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξουμε.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Παρέα με εμάς. Είναι δικαίωμά σας.


Πηγή: http://ecoleft.wordpress.com

Πέμπτη, Μαΐου 12, 2011

Παρουσίαση βιβλίου: «Φετίχ» του Βαγγέλη Μπέκα

Σας προσκαλώ στην παρουσίαση του νέου μου βιβλίου

με τίτλο «Φετίχ»

τη Δευτέρα 16 Μαΐου 2011, ώρα 20:00
στο Bar Hoxton (Βουτάδων 42, Γκάζι, στάση μετρό «Κεραμεικός»).

Ομιλητές:
Βασίλης Κ. Καλαμαράς, δημοσιογράφος τής «Ελευθεροτυπίας»
Δημήτρης Αθηνάκης, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας

Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει η ποιήτρια Ευτυχία Παναγιώτου.
Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Τρίτη, Μαΐου 10, 2011

Κριτική του Νίκου Κουνενή για το «Φετίχ»

Το τέλος μιας μακράς περιόδου ομφαλοσκοπικών εστιάσεων της ελληνικής λογοτεχνίας, που- με ευδιάκριτες και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις- διήρκεσε μέχρι τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, συνοδεύτηκε από μια εντυπωσιακή επιστροφή του κοινωνικοπολιτικού μυθιστορήματος, στην προσπάθεια πεζογραφικής αποτύπωσης της σύγχρονης – κατά το μάλλον ή ήττον ζοφερής- πραγματικότητας του εγχώριου και διεθνούς «δημόσιου χώρου». Η πρωτοτυπία της θεματολογίας, ο διεισδυτικός και στις περισσότερες περιπτώσεις ριζοσπαστικός πολιτικός στοχασμός και η απόπειρα οργανικής σύνδεσης της ατομικής «μοίρας» των λογοτεχνικών ηρώων με τις ραγδαίες και ασφυκτικά ηγεμονευόμενες από τις πάσης φύσεως αγοραίες στοχεύσεις των σύγχρονων ηγεμονικών ελίτ, αποτελούν μερικά από τα πλέον ευδιάκριτα χαραγτηριστικά αυτής της στροφής, εκφρασμένης σε ένα μεγάλο ποσοστό από νέους δημιουργούς.
Από την πρώτη του εμφάνιση, με το μυθιστόρημα κοινωνικοπολιτικής φαντασίας «Το δέκατο τρίτο υπόγειο», ο Βαγγέλης Μπέκας έκανε εμφανείς τις προθέσεις του: Εκκινώντας από την παράδοξη ιδέα ενός γιγαντιαίου εμπορικού κέντρου που επεκτείνεται σαν καρκίνωμα κάτω από τη γη, υπονομεύοντας τον υπέργειο κοινωνικό ιστό, μας παρουσιάζει τους ήρωές του σαν θύματα μιας ασύλληπτης και δύσκολα αντιμετωπίσημης από τους ίδιους δυστοπικής πραγματικότητας. Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας μας μιλάει για τις πανίσχυρες δομές ενός καπιταλισμού χωρίς όρια, αλλά και για την ανάγκη της αντίστασης, προσωπικής και συλλογικής, σαν μοναδικό όρο απεγκλωβισμού από τις καταστροφικές προοπτικές του.
Δύο χρόνια αργότερα ο Μπέκας επιμένει στην ίδια θεματική, σε περισσότερο «γήινο»- και αναγνωρίσιμο εν καιρώ μνημονίων και επιτηρήσεων- πλαίσιο αλλά και με πλέον άρτιο, από την άποψη της λογοτεχνικής σύνθεσης, τρόπο. Στο νέο του πολιτικό σύμπαν η πλειοψηφία του πληθυσμού στενάζει βιώνοντας τις συνέπειες της υστερικής σπουδής της κυβέρνησης για την ακατάπαυστη αύξηση της παραγωγικότητας και κάθε τι που υπονομεύει την τελευταία τίθεται εκτός νόμου (ανάμεσα τους και η εξόχως «αντιπαραγωγική» ποιητικη δημιουργία). Ταυτόχρονα, ένα μυστηριώδες Ινστιτούτο δρα αδιαφανώς στο πλάι της κυβέρνησης και πειραματίζεται ακατάπαυστα πάνω σε μέγα πλήθος ανθρώπων.
Ο Παύλος και η Δανάη ζουν στην ίδια πολυκατοικία και γνωρίζονται υπό παράξενες συνθήκες, προκύπτουσες από το γεγονός ότι η δεύτερη συμμετέχει επ’ αμοιβή στα πειράματα του Ινστιτούτου. Ο Παύλος είναι ένας αρκετά επιτυχημένος διαφημιστής, που κλέβει στίχους από διακεκριμένους ποιητές και τους διασκευάζει ευφυώς σε σλόγκαν και μότο για την προώθηση των εταιρικών προιόντων. Η Δανάη καλείται να συμμετάσχει εθελοντικά και σε άλλα «πειράματα» αισθησιακού τύπου- με οργανωτές τους φίλους της Μαρία και Ιάσονα- αλλά τελικώς δεν το αποτολμά. Στην υπόθεση εμπλέκονται και διάφοροι ακόμα μυστήριοι τύποι: ο παραβατικός Άρης, που προμηθεύει τον Παύλο με ένα περίστροφο και του σπάει τα νεύρα αποκαλώντας τον «λόρδο» και εμπλέκοντάς τον σε διάφορες μπελαλίδικες καταστάσεις, ο στρατολόγος του Ινστιτούτου κύριος Πικρός, ο γεροχίππης Τέο με τις ανορθολογικές και ενίοτε υπερβατικές επιλογές του κ.ά.
Στο πλαίσιο των συνεχών αναδιαρθρωτικών κυβερνητικών πολιτικών η πορεία της ζωής των ηρώων ακολουθεί φθίνουσα πορεία και οι προοπτικές της διαφαίνονται μάλλον ζοφερές. Ταυτόχρονα η αμοιβαία ερωτική έλξη τους «κολλάει» πάντα την τελευταία στιγμή, μη βρίσκοντας τη φυσική της έκφραση. Στον έξω κόσμο, τα θύματα του Ινστιτούτου «βγάζουν» παράξενες παρενέργειες κινητοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό ο οποίος επιχειρεί την άνευ όρων αποκατάσταση της τάξης. Η Δανάη και ο Παύλος αναζητούν με κάθε τρόπο απαντήσεις σχετικά με τον ρόλο και τις πραγματικές στοχεύσεις του Ινστιτούτου και εμπλέκονται σε όλο και πιο παράδοξες περιπέτειες με ένα ακόμη πιο απρόσμενο- και οπωσδήποτε λιγότερο ρεαλιστικό- τέλος.
Το «Φετίχ» είναι ένα ζωηρό και αρκούντως γοητευτικό μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας με στοιχεία νουάρ. Βασισμένο σε πρωτότυπες εμπνεύσεις, με αποτελεσματικό σμίλεμα των χαρακτήρων, ζωντανή γλώσσα επαρκή εικονοποιία και ζωηρή ανέλιξη της πλοκής, καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μιλώντας του με όρους μυθοπλαστικής απογείωσης για πράγματα που ήδη του είναι οδυνηρώς οικεία.

Δημοσιεύτηκε εδώ.