Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2010

Ψηφίστε τα βιβλία της χρονιάς

Οι συνεργάτες, τα μέλη, οι αναγνώστες και οι φίλοι του Acidart.gr ψηφίζουν τα βιβλία της χρονιάς.

Σας καλούμε να ψηφίσετε ποια, κατά τη γνώμη σας, είναι:
1. Tα καλύτερα ελληνικά λογοτεχνικά βιβλία που εκδόθηκαν το 2010. Μπορείτε να ψηφίσετε από 1 έως 3 βιβλία.
2. Tα καλύτερα μεταφρασμένα λογοτεχνικά βιβλία που εκδόθηκαν το 2010. Μπορείτε να ψηφίσετε από 1 έως 3 βιβλία.

Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί στις 10/01/11, και λίγες μέρες αργότερα θα ανακοινωθούν τα δύο top 5.

ΠΡΟΣΟΧΗ:
- Παρακαλούμε να στείλετε τις επιλογές σας στο: acidart.gr@gmail.com
- Ένδειξη-τίτλος με λατινικούς χαρακτήρες (για τυχόν προβλήματα ασυμβατότητας) θα είναι: TA KALYTERA BIBLIA 2010
- Από κάτω θα αναγράφεται: όνομα συγγραφέα και τίτλος, για τις επιλογές σας στην ελληνική και τη μεταφρασμένη λογοτεχνία.
Ευχαριστούμε πολύ
Καλή χρονιά!
Καλά διαβάσματα...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 22, 2010

"Με ανάπηρους τους φθόγγους των πουλιών"

Η Ευτυχία Παναγιώτου, στο δεύτερο ποιητικό βιβλίο της "Μαύρη Μωραλίνα", πειραματίζεται στο πεδίο της εξομολογητικής ποίησης πλάθοντας μια ιστορία για ποικίλες μορφές καταπίεσης, όπως εκφράζονται σε ένα σύστημα αποικιοκρατίας ή ολοκληρωτισμού, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στην ιστορία της μαύρης Μωραλίνας, μιας νεαρής νέγρας πο...υ αναζητά στο χάρτη το σημείο όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, ρόλοι και όρια είναι ρευστά και το μέλλον προμηνύεται επικίνδυνα αβέβαιο. Η μαύρη Μωραλίνα όμως δεν φοβάται πια το ύψος, δεν φοβάται το κενό, ζωγραφίζει στο τετράδιό της ένα τρίγωνο και τραγουδά ένα σπαρακτικό τραγούδι: «Με ανάπηρους τους φθόγγους των πουλιών / νεκρόφιλος κανείς δεν είναι». Πιστεύει με όλο της το είναι πως «ό,τι αντέχει / ανθίζει μουσική». Και τότε φόβος και τρέλα ανοίγονται στην έκσταση.

Η Παναγιώτου, με τη "Μαύρη Μωραλίνα", δίχως να αναθεματίζει τις εσωτερικές, προσωπικές διεργασίες, υπερθεματίζει στην πολιτικοκοινωνική αγωνία. Προχωρά ένα βήμα μπροστά και καταθέτει, μέσα σε μια εποχή που ακροβατεί, τη δική της ουτοπία: το προσωπικό και το συλλογικό μπλέκονται γοητευτικά, και ο αναγνώστης διεκδικεί τη δική του θέση στις λέξεις.

* * * *

Η Ευτυχία Παναγιώτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνικά στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, ασχολείται με τη μετάφραση ποίησης και γράφει άρθρα σχετικά με τη λογοτεχνία σε περιοδικά και εφημερίδες.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα γερμανικά. Έχει γράψει τη συλλογή ποίησης "μέγας κηπουρός" (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007). Η "Μαύρη Μωραλίνα" είναι το δεύτερο βιβλίο της.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 28, 2010

Συμπόσιο Ποίησης στο Δρόμο & Λογοτεχνική Σκυταλοδρομία

O Κόμβος Πολιτισμού Acidart.gr και η «Ποίηση στην Εποχή της Εκποίησης», δύο ομάδες που καταπιάνονται με τη λογοτεχνία, αποφάσισαν να διοργανώσουν από κοινού την παρθενική τους έξοδο στο δρόμο. Το Σάββατο 30/10 στο πλαίσιο της Μέρας Δρόμου, δεν θα δώσουν το παρών μόνο το θέατρο, η μουσική, ο χορός, τα εικαστικά. Θα το δώσει και η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.

Η δράση μας θα ξεκινήσει στις 14:00 με Λογοτεχνική Σκυταλοδρομία. Θα κινούμαστε στην Ερμού, στην Καπνικαρέα, στο Μοναστηράκι και στα γύρω μέρη, μοιράζοντας στους περαστικούς Ποιήματα και Διηγήματα Δρόμου για να ταξιδέψουν μέχρι το Συμπόσιο Ποίησης στο Δρόμο, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 15:00 στην Αποστόλου Παύλου, λίγο πιο πάνω από τον θερινό κινηματογράφο Θησείο.

Πάρτε το κρασί σας, τα κείμενά σας, τους φίλους σας κι ελάτε να μας βρείτε.

Η Λογοτεχνία ξεβολεύεται και αναζητά το μερίδιό της στο δρόμο, στην καθημερινότητα, στη ζωή μας.

Με εφαλτήριο τη φαντασία, ας αποδράσουμε από τη μιζέρια που σπέρνουν τα μέτρα τους.

Ας κάνουμε τη ζωή μας ένα ποίημα.



Κόμβος Πολιτισμού Acidart.gr


http://www.acidart.gr/

info@acidart.gr


Ποίηση στην Εποχή της Εκποίησης

http://ekpoiisi.blogspot.com/


ekpoiisi@yahoo.gr



More info για τη Μέρα Δρόμου εδώ.

Τρίτη, Μαΐου 18, 2010

Βιντεοσκοπημένη συνέντευξη με τον συγγραφέα Ηλία Μαγκλίνη



Σε αντίθεση με την TV που στριμώχνει τους ανθρώπους του πνεύματος στο τηλεοπτικό περιθώριο, εμείς επιχειρούμε να τους φέρουμε στο προσκήνιο.

Αυτή τη φορά το acidart.gr παρουσιάζει μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη του συγγραφέα της Ανάκρισης Ηλία Μαγκλίνη.
javascript:void(0)

-Εδώ το 1ο Μέρος της συνέντευξης.

-Εδώ το 2ο Μέρος της συνέντευξης.

Δευτέρα, Μαρτίου 29, 2010

Κριτική για «Το 13ο Υπόγειο» στο Έθνος της Κυριακής

"Το «κατηγορώ» της γενιάς των 700 ευρώ

Ο Βαγγέλης Μπέκας επιχειρεί μια... κάθοδο στη σύγχρονη κοινωνία του καταναλωτικού μένους στο μυθιστόρημά του «13ο υπόγειο» που διαβάζεται και σαν μαύρο παραμύθι.

Το πρώτο που διαπιστώνει κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο είναι η πολιτική σκέψη του συγγραφέα. Τσιμπιέσαι σχεδόν. Μα αν είναι δυνατόν, τόσο νέο παιδί; Το δεύτερο, η επαναστατική αυτοδιάθεση, στα πιο απλά πράγματα, καθόλου δεδομένα κι αυτονόητα όμως.
«Στη γενιά των 700 ευρώ και στη γιαγιά Λέξω», η αφιέρωση του συγγραφέα στην αρχή. Και στο «13ο υπόγειο» του Βαγγέλη Μπέκα, ο αναγνώστης τα κατεβαίνει, δεν τα ανεβαίνει τα κεφάλαια.

Μείον ένα, Μείον δύο...
Μείον δεκατρία, η μεγάλη σύγκρουση, η επανάσταση και ο έρωτας. Ο απόλυτος τρόμος, ο θάνατος. Εκεί όπου όλα για τον Πέτρο φαίνεται να ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς. Την κάνει από το πάνω πάτωμα κόλαση, ακολουθώντας σχέδιο αριστοτεχνικό και πάει κατευθείαν να πιάσει την καλή.

Την Κόλαση του Δάντη. Για να μην της ξεφύγει ποτέ.

Εξάλλου κι αυτός να μην πήγαινε, θα ερχόταν εκείνη σ’ αυτόν.

Το Εμπορικό Κέντρο New Bios (καινούργια ζωή;) που απλώνεται σαν σαρκοβόρο φυτό μοιάζει να του υπόσχεται: Εξουσία και εύκολο χρήμα. Εξάλλου όλα μοιάζουν τόσο καλοστιλβωμένα και τακτοποιημένα, με μια τάξη θα έλεγε κανείς φασιστική.

Η αδελφή κόβει την πίστωση, τα χρέη τρέχουν, ο δρόμος μοιάζει μονόδρομος εάν δεν θέλει να μείνει γενιά των 700 ευρώ. Και ο Πέτρος, πουλά τελικά τη ζωή του στον διάολο, στην Εταιρεία, συγκεκριμένα.

Στημένο παιχνίδι
Από κει κι κει το παιχνίδι είναι στημένο, η τράπουλα σημαδεμένη και όλοι πιόνια με κινήσεις ηθελημένα ή αθέλητα προμελετημένα ακριβείς. Ακόμα και τα διλήμματα στο ταξικό πολυκατάστημα που εξαπλώνεται σαν το χταπόδι σε όλο τον κόσμο, μοιάζουν με παιδικές σπαζοκεφαλιές.

Ο Βαγγέλης Μπέκας στήνει με αριστοτεχνικό τρόπο μια κοινωνία σε μικρογραφία. Επιλέγοντας σοφά το καταναλωτικό μένος μας που είναι και η εθελούσια σκλαβιά.

Τα συγκεντρώνει όλα στην παντοδύναμη Εταιρεία για να έχει τη δυνατότητα να αντικρίσει το δάσος εκεί που όλοι έχουμε κολλήσει το βλέμμα στο δέντρο, κι αυτό ήταν το πρώτο που οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς, τελικά.

Το δεύτερο, η αρχιτεκτονική του κτιρίου και του κειμένου. Το τρίτο, η άβυσσος και τα σκαμπανεβάσματα της ανθρώπινης ψυχής. Οι δαίμονες στα σκοτεινά βάθη του Πέτρου. Ακολουθούν, η διακειμενικότητα της ιστορίας, με σαφείς αναφορές στον Οργουελ και στη «Φάρμα των ζώων», στο «Εμείς» του Ζαμιάτιν όπως μου επισήμανε και υπενθύμισε φίλος καλός. Στον «Κίτρινο φάκελο»... ακροβατώντας με απίστευτο χιούμορ, ειρωνεία και σαρκασμό στο πολιτικό, κοινωνικό, ερωτικό μυθιστόρημα, με αναφορές στην επιστημονική φαντασία, και με υπαρξιακές και φιλοσοφικές αναφορές. Με ανατροπές και ίντριγκα που παρακολουθείς με ενδιαφέρον ως το τέλος. Χρησιμοποιώντας επίσης με παιγνιώδη τρόπο, ρεαλισμό, μεταρεαλισμό, σουρεαλισμό. Εξάλλου, όπως μας προειδοποιεί επιλέγοντας μότο στην πρώτη σελίδα:

«Ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια ασήμαντη φυσική λειτουργία: το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων. Με την ονειροπόληση ούτε αυτό είναι αναγκαίο».Αλλά ο ήρωάς του τα μάτια δεν τα κλείνει ποτέ.

Ακόμα κι όταν παίζει τρομπέτα. Χαρίζοντάς μας το απαραίτητο κομματάκι ζάχαρη στο τέλος. Κι η τέχνη το καταφύγιο που μας απομένει. Η επανάσταση χωρίς τέλος. Το ασανσέρ που σε ανεβοκατεβάζει δέκατο τρίτο πάτωμα κόλαση, εκατοστό κι από εκεί ως τον έβδομο ουρανό.
Αφήνοντας τους άλλους να ζουν στην εικονική, καταναλωτική, τηλεοπτική τους πραγματικότητα. Ρομποτάκια που κι αυτοί αγνοούν. Πιόνια σε μια σκακιέρα να παριστάνουν τους παίχτες. Σούπερμαν άλλοτε, και κάποιες άλλες φορές σκοτεινός θεός.Σκύλος που ακολουθεί πιστά τον βηματισμό που του υποβάλλει ένα μυρμήγκι, παραμυθάς θεός που αποφασίζει να πει τη μέγιστη αλήθεια με παραβολές. Τελειώνοντας όπως αρχίζει, σαν το φίδι εν τέλει που δαγκώνει την ουρά του. Χρησιμοποιώντας το μυθιστορηματικό ψεύδος για να κάνει την αλήθεια πιστευτή. Για να κάνει το πρόβλημα να λάμψει. Διευκολύνοντας τον αναγνώστη «να καταδυθεί»: «Στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του». «Στη σκοτεινή πλευρά του... καθενός».

Σημειολογικά μας οδηγούν πολλές αναφορές: τα ζευγάρια από κερί και οι τριακόσιοι της ομάδας, οι ουλές στο κρανίο - μικροσκοπικές πόρτες πλυντηρίου, τα δάνεια και οι υποθηκευμένες ζωές, η ατσαλάκωτη υποκριτική ζωή που επιβραβεύεται, η ζωή με και χωρίς την Εταιρεία, τα ανθρώπινα εμπορεύματα, ο αέναος φαύλος κύκλος ζωής.

Κι όλα αυτά, φυσικά, λιτά, άμεσα, σχεδόν προφορικά, σαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί φίλος καλός ένα σκληρό, μαύρο παραμύθι.

Μονάχα που τελειώνοντας έτσι και ψάξεις το αυτί σου μπορεί και να βρεις εκείνη τη μικροσκοπική ουλή."

Κείμενο της Ελένης Γκίκα στο Έθνος της Κυριακής.

Σάββατο, Μαρτίου 27, 2010

Νέες αφίξεις...

Στο Acidart.gr:


-Νέο ντοκιμαντέρ για τους Doors
των Βαγγέλη Μπέκα, Παναγιώτα Θειακού

-Σούζαν Σόνταγκ: συγγραφέας, σκηνοθέτρια και πολιτική ακτιβίστρια
της Ευτυχίας Παναγιώτου

-Αφιέρωμα Κισλόφκσι και Ίβενς στην Ταινιοθήκη
Επιμέλεια: Ευγένιος Ζακυνθινός


-Συνέντευξη με τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα Γιώργο Λαμπράκο

στην Ευτυχία Παναγιώτου


-Οι Editors σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

του Παναγιώτη Ιωαννίδη


-Περί Dylan Dog και άλλων δαιμονίων

του Δημήτρη Κοτσέλη


-David Shields, Reality Hunger: A Manifesto

της Μαρίας Ξυλούρης


Ακόμα:

-Παγκόσμια μέρα θεάτρου (Σάββατο 27/3) με δωρεάν εισιτήρια
-1ο Chainfree film festival 16-18/4
-Οι ταινίες της εβδομάδας 25-31/4
-Billy Idol και Stranglers 16 Ιουνίου στην Αθήνα
-Διαγωνισμός Φωτογραφίας και Ταινιών
-Το Φεστιβάλ Αθηνών «έσφιξε το ζωνάρι»


ΚΟΜΒΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ACIDART.GR

Τρίτη, Μαρτίου 23, 2010

Αποχαιρετώντας έναν αληθινό ποιητή

Με τον Αντρέα Παγουλάτο γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε στην ομάδα Βιντεοποίηση. Δικό του ποίημα ήταν το πρώτο βιντεοποίημα στη χώρα...

Ο Αντρέας ήταν πρωτοποριακός ποιητής και σημαντικός ιστορικός του κινηματογράφου, μεταφραστής, στοχαστής, ελεύθερο πνεύμα.

Στήριζε πάντα τους νέους. Δεν έσκυψε το κεφάλι στο κατεστημένο.

Δεν συμβιβάστηκε και παρέμεινε νέος.

Οι ποιητικές ανιχνεύσεις στο Nosotros θα μας μείνουν αξέχαστες.

Το «Όργια και εμπόδια», «Το πέραμα» και τόσα άλλα...

Δεν μπορώ να ξεχάσω τι μου είχε πει για τον Αντρέα ο ποιητής Αλέξης Δάρας, λίγο πριν τον συναντήσουμε για πρώτη φορά.

«Πώς είναι;» τον είχα ρωτήσει.

«Αληθινός ποιητής», μου είχε αποκριθεί.


Και τώρα, 2 χρόνια περίπου μετά.

Εντελώς αναπάντεχα.

Μόλις έδυσε η μέρα ποίησης,

έδυσε και ο Αντρέας πάνω στα γραπτά του...


Την Τετάρτη στις 15:00 τον αποχαιρετάμε στο κοιμητήριο Περιστερίου.



Παρακάτω ακολουθεί ένα διαφωτιστικό κείμενο για τον Αντρέα Παγουλάτο και το έργο του Πέραμα από κάποιον που τον ήξερε πολύ καλά. Τον Θάνο Μικρούτσικο. Το κείμενο διαβάστηκε στο αφιέρωμα που είχε γίνει για τον ποιητή από το Δήμο Ρέντη.



Με τον Αντρέα Παγουλάτο γνωριζόμαστε από το 1965. Όταν έγραψα το πρώτο μου τραγούδι σε στίχους του. Καθημερινή παρέα πριν και μέσα στη δικτατορία, πολιτικές συζητήσεις, αισθητικές αναζητήσεις και τα τραγούδια να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ποτέ δεν τα δημοσιοποιήσαμε. Εγώ κάτω από τις φτερούγες του Θεοδωράκη κι αυτός –τότε– στον αστερισμό του Ρίτσου και του Λειβαδίτη. Κάπου στο 1974 σταματήσαμε. Είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε τους τρόπους μας σε άλλα πεδία. Εγώ στις avant-garde μουσικές αναζητήσεις του Darmstadt με τον Berio και τον Nono στη σκέψη μου και αυτός στην πρωτοπορία της γραφής όπως αυτή εκφραζότανε από τον Jean-Pierre Faye στο Παρίσι.
Βεβαίως η Μουσική, η Ποίηση, η Τέχνη γενικότερα έχει πολλές εκδοχές. Αν ήταν αλλιώς, θα πεθαίναμε από πλήξη. Για μένα όμως ένα είναι σίγουρο: ο Αντρέας Παγουλάτος ανήκει στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας στην Ποίηση με έργα όπως τα Επίμαχα, ο Ορέστης, το Κορμί κείμενο. Με αυστηρή πειθαρχία και συνέπεια από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 έως σήμερα δούλεψε με μοναδικό τρόπο στη γραφή και στη γλώσσα επαναπροσδιορίζοντας ποιητικά υλικά τού Πριν, και με επαναδιάταξη φράσεων, λέξεων ακόμη και συλλαβών δημιούργησε το ποιητικό υλικό τού Σήμερα.
Και ήρθε το Πέραμα. Το διάβασα και αμέσως συγκλονίστηκα. Έχουμε συνηθίσει σε όλες τις μορφές Τέχνης τα έργα της πρωτοπορίας να προσπαθούμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε με κόπο και όταν το καταφέρνουμε να έχουμε μια ικανοποίηση ότι το πετύχαμε. Αυτό κυρίως μας κάνει να χαιρόμαστε και δευτερευόντως το έργο καθεαυτό. Τουλάχιστον στο χώρο της πειραματικής Μουσικής ο υπερθετικός ταυτίζεται με τη φράση ενδιαφέρον έργο που προωθεί τη φόρμα…

Το Πέραμα του Παγουλάτου είναι συνταρακτικό ποίημα! Σου κολλάει στο μυαλό και σου καίει τα σωθικά. Χωρίς να κάνει σκόντο ούτε ένα εκατοστό στη φόρμα και στη γραφή, στα ποιητικά του πιστεύω, ο Αντρέας εξακοντίζει τα βέλη του ταυτοχρόνως στο μυαλό και στην καρδιά του αναγνώστη. Και όταν τα ποιητικά του βέλη εισχωρήσουν στην καρδιά γίνονται θυμός, οργή, συγκίνηση. Και είναι ίσως η πρώτη φορά –τουλάχιστον για μένα– που μια τέτοια γραφή αποκτά μια λαϊκότητα γιατί το έργο αυτό ανήκει σε όλους μας –όχι εν δυνάμει στο μέλλον– αλλά στο εδώ και τώρα.
Όταν ο Παγουλάτος με πληροφόρησε ότι ένας νεότατος συνθέτης, ο Ηλίας Βαμβακούσης, έγραψε μουσική πάνω στο ποίημά του και μάλιστα μεγάλης διάρκειας –περίπου 70 λεπτών– τον ρώτησα –γνωρίζοντας καλά την ποιητική γραφή του– αν πρόκειται για μια πειραματική αντιμετώπιση του κειμένου. Εξεπλάγην όταν ο Αντρέας μου είπε ότι η δουλειά του νέου αυτού συνθέτη κινείται στον ευρύτερο χώρο αυτού που ονομάζουμε έντεχνο νεοελληνικό τραγούδι. Αυτό μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο για τέτοιας φόρμας ποίηση. Μου έστειλε το cd και πραγματικά τα έχασα. Χωρίς περιστροφές πρόκειται για μια εξαιρετική μουσική εργασία που αποδεικνύει ότι ο Βαμβακούσης έχει σπουδαίο ταλέντο αλλά και αφομοιωτική ικανότητα που δεν συμβαδίζει με το νεαρό της ηλικίας του. Αυτός και η ομάδα Πλάνητες εν πλω δημιούργησαν μια δουλειά που κινείται σε πολλές φόρμες με τρόπο τέτοιο ώστε η μια να απορρέει από την άλλη και όλα να λειτουργούν απολύτως φυσιολογικά.
Κύριο χαρακτηριστικό η μίξη στοιχείων και ο καταιγισμός διαφορετικών τρόπων έτσι όπως το Ποίημα απαιτεί. Και με μια εκτέλεση από πλευράς των μουσικών άρτια, με πειθαρχία και φαντασία, με ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς που απορρέουν από τη σύνθεση. Γοητευτικό ταξίδι, αφού η Δύση και η Ανατολή είναι παρούσες στο Ξάφνου (Νο 1), στα Βήματα (Νο 2), στα Περάσματα (Νο 9) και στους Πόσους δρόμους (Νο 12). Επίμονη συνεχής παράθεση θέματος, δηλαδή μινιμαλιστικός τρόπος –αλλά χωρίς τη γνωστή πλήξη του μινιμαλισμού– βρίσκουμε στα εξαιρετικά Βήματα και στα Περάσματα, σύγχρονο recitativo υψηλής πνοής!
Με τον βυζαντινό τρόπο παρόντα στον Αφιλόξενο τόπο (Νο 4) να εξελίσσεται ως θέμα τού σήμερα και τελικώς να λειτουργεί ως απόηχος τού χθες και με αξιοσημείωτα soli των οργάνων στο ίδιο κομμάτι, όπως το solo του μπάσου του Νίκου Μάρκου. H Γυναίκα (Νο 5) είναι ένα σύγχρονο αριστουργηματικό blues – πρωτότυπο υπόδειγμα του είδους. Αλλά και η Άγκυρα (Νο 10) με τις μετατροπίες, το solo της ηλεκτρικής κιθάρας (Σπύρος Λιβάνης) ξεκινάει μ' ένα ζεϊμπέκικο της Λατινικής Αμερικής, απόδειξη της τόλμης του Βαμβακούση στη χρήση ετερόκλητων στοιχείων, τα οποία όμως λειτουργούν ενιαία. Τέλος στα Θύματα (Νο 8), ένα εκπληκτικό θέμα από τα καλύτερα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια συνοδεύει την πολλή καλή αφήγηση του Αντρέα Παγουλάτου.
Ο Ζαχαρίας Βαμβακούσης, ο Φοίβος Κουντουράκης και η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου έπαιξαν και τραγούδησαν έξοχα.
Μπράβο στους Πλάνητες εν πλω και πιστεύω ότι ο Ηλίας Βαμβακούσης είναι ένας σπουδαίος συνθέτης που έχει να προσφέρει πολλά στην Ελληνική Μουσική.
Θάνος Στ. Μικρούτσικος

* κείμενο του Θάνου Μικρούτσικου για την πρόσφατη ελληνική έκδοση της ποιητικής σύνθεσης Πέραμα του Αντρέα Παγουλάτου και τη μελοποίηση του Ηλία Βαμβακούση

Πέμπτη, Μαρτίου 18, 2010

O συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης στο Barouaknet

Σε αντίθεση με την TV που στριμώχνει τους ανθρώπους του πνεύματος στο τηλεοπτικό περιθώριο, εμείς επιχειρούμε να τους φέρουμε στο προσκήνιο.

Αυτή τη φορά είναι μαζί μας ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης.




Σας ενημερώνουμε, επίσης, ότι το Barouaknet στεγάζεται πλέον στον Κόμβο Πολιτισμού Αcidart.gr


1ο μέρος της συνέντευξης



2ο μέρος της συνέντευξης


ΔΙΚΤΥΩΘΕΙΤΕ!

Με εκτίμηση

οι Barouak

Βαγγέλης Μπέκας και Βασίλης Κυριάκης

-------------------
Λίγα λόγια για τον Κόμβο Πολιτισμού Acid art.gr

Το acidart.gr είναι ένα δίκτυο πολιτιστικής ενημέρωσης και δημιουργίας, όπου νέοι καλλιτέχνες γράφουν για τέχνες και φίλοι των τεχνών δίνουν το στίγμα τους, πέρα από το πολιτιστικό κατεστημένο και τη mainstream κουλτούρα που αναπαράγει η TV.

Στόχος μας είναι να προβάλουμε την τέχνη που θεωρούμε ότι αξίζει πραγματικά και που βρίσκεται να ασφυκτιά στριμωγμένη από τα σκουπίδια.

Η ομάδα του acidart.gr:

Αντώνης Μποσκοΐτης, κινηματογραφιστής
Νίκος Τραχανάς, κινηματογραφιστής
Δημήτρης Κοτσέλης, κινηματογραφιστής
Βαγγέλης Μπέκας, συγγραφέας
Μαρία Ξυλούρη, συγγραφέας
Βασιλης Κυριάκης, video-artist
Βασίλης Σαρδελής, σκηνοθέτης θεάτρου
Αλέξης Δάρας, ποιητής
Δημήτρης Αθηνάκης, ποιητής
Ευτυχία Παναγιώτου, ποιήτρια
Νίκος Ερηνάκης, ποιητής
Τίνα Τζόκα, αρχιτέκτονας
Ελένη Μητσιάκη, μουσικός
Παναγιώτης Ιωαννίδης, μουσικός παραγωγός
Παναγιώτα Θειακού, art-hunter
Ευγένιος Ζακυνθινός, art-hunter

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

Ανν Σέξτον – Ερωτικά ποιήματα

Κατηγορία: Παγκόσμια Ποιήση
ISBN: 978-960-6781-70-4
Ημερ. Έκδοσης: 18/02/2010
Σελίδες: 112

Εισαγωγή-Επίμετρο: Ευτυχία Παναγιώτου
Μετάφραση: Ευτυχία Παναγιώτου
Διορθώσεις: Δημήτρης Αθηνάκης, Αργύρης Παλούκας

Η Ανν Σέξτον αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα ποιητών που έγραφαν για να ζήσουν. Όταν έγραφε τα Ερωτικά ποιήματα (1969) εμπνεόταν από το θάρρος μα και τη λάμψη της γυναίκας εκείνης που είχε γνωρίσει το θερμό χάδι της κοινωνικής αποδοχής: το βραβείο Πούλιτζερ. Παράλληλα ταλανιζόταν από τις φαντασιώσεις και την ερωτική επιθυμία της γυναίκας που παρέμενε ανέγγιχτη από τον ίδιο της τον άντρα. Στα ποιήματα αυτά πλάθει μια πολυδύναμη γυναικεία περσόνα που μοιάζει σχεδόν αδύνατον ν’ αποτελεί ένα και μόνο πρόσωπο. Με τη φωνή της, άλλοτε σπαρακτική κι οργισμένη, άλλοτε λυρική κι ονειρική, άλλοτε επηρεασμένη από το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο κι άλλοτε περιχαρακωμένη στο μικρόκοσμό της, καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα της ερωτικής εμπειρίας σε περιόδους όπου οι κοινωνικές συνθήκες, ο ρόλος της γυναίκας και ειδικά ο πόλεμος καθιστούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις ιδιαίτερα δύσκολες, δίνοντας όμως άπλετο χώρο στη μνήμη να τις ανασκευάσει και στη φαντασία την ελευθερία να τις αναπλάσει. Η συλλογή περιλαμβάνει τόσο λυρικά ποιήματα, αντικατοπτρισμούς της νοσταλγίας τής ερωτικής αγάπης, που τις πιο πολλές φορές έχει ήδη χαθεί, όσο και πιο τολμηρά, που μοιάζουν με μανιφέστα σεξουαλικής απελευθέρωσης, υπέρ του έρωτα έξω από τις συμβάσεις του γάμου.
Στο πλαίσιο της αντίληψης για τον έρωτα εντάσσεται και ένα παθιασμένο αντιπολεμικό αίσθημα, ένας αδιαπραγμάτευτος πόθος για την ειρήνη που, σαν την αποστερηθούν οι άνθρωποι, αποκτηνώνονται.
Η γυναίκα στα ερωτικά ποιήματα της Ανν Σέξτον μοιάζει με μια νέγρα του Βορρά που παλεύει για την ισότητα, την ελευθερία και την αδελφότητα και που σαν μαύρο πρόβατο ξεγλιστρά από την αγέλη. Για να βρει μαζί και τον έρωτα, που είναι δυσεύρετος, για να βρει την αληθινή αφή που είναι δύσκολο όπλο. Γράφοντας ποιήματα σωματικά, διαποτισμένα από την έξαψη και την έξαρση της ερωτικής επιθυμίας και, το πιο σπουδαίο, πλήρως απαλλαγμένα από ιδεολογήματα.
Εφόσον από νωρίς το κατάλαβε: μ’ ένα άγγιγμα ξεκινά η ζωή και μ’ ένα άγγιγμα τελειώνει. Με κάποιον τρόπο όμως κάπως συνεχίζεται.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η Ανν Γκρέι Χάρβεϊ, γνωστή ως Ανν Σέξτον, γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1928 στο Νιούτον της Μασσαχουσέτης. Η σχέση της με την ποίηση αρχίζει σε ηλικία περίπου 17 ετών, όταν δημοσιεύει ορισμένα από τα πρωτόλειά της στο ετήσιο σχολικό λεύκωμα. Η Ανν συνεχίζει τις σπουδές της στο Garland School της Βοστώνης, όπου γνωρίζει τον Άλφρεντ Μούλερ Σέξτον ΙΙ (ψευδώνυμο: Κάγιο), με τον οποίο τελικά παντρεύεται και αποκτά δύο κόρες.

Εξαιτίας των οικονομικών τους προβλημάτων επιστρέφουν στη Μασαχουσέτη, ο Κάγιο κατατάσσεται στο Ναυτικό και οδηγείται στην Κορέα, ενώ η Ανν εκμεταλλεύεται την εντυπωσιακή εμφάνισή της και παρακολουθεί μαθήματα για μοντέλα στο Hart Agency, εργαζόμενη μάλιστα ως μοντέλο για κάποιο διάστημα. Το 1954, έγκυος στη δεύτερη κόρη της, εμφανίζει έντονα συμπτώματα κατάθλιψης. Πρόκειται για το ξεκίνημα μιας ολέθριας σχέσης της ποιήτριας με το θάνατο, την απελπισία, αλλά και την ποιητική της τέχνη, την οποία αρχικά προσεγγίζει ως θεραπευτική μέθοδο, μετά την παρότρυνση του ψυχιάτρου της δρ Μάρτιν Ορν. Ανάμεσα σε απόπειρες αυτοκτονίας, ψυχωσικά επεισόδια και εγκλεισμούς σε ιδρύματα νοσηλείας, η Ανν Σέξτον εκδίδει το 1959 την πρώτη της ποιητική συλλογή, που τυγχάνει θερμής υποδοχής, όπως και η επόμενη, που κυκλοφορεί το 1962. Το 1965, μετά από επτά χρόνια εξαρτημένης ψυχοθεραπείας, ο δρ Μάρτιν Ορν μετακομίζει στη Φιλαδέλφεια, γεγονός που κλονίζει τις εύθραυστες, ούτως ή άλλως, βάσεις της ψυχικής της υγείας. Περίπου την ίδια περίοδο γράφει το βιβλίο της Ζήσε ή Πέθανε, για το οποίο τιμάται το 1967 με το Βραβείο Πούλιτζερ. Παράλληλα, συνεχίζει να γράφει ποίηση και να διδάσκει Αγγλική Λογοτεχνία σε Γυμνάσιο της Μασσαχουσέτης. Ακολουθεί ένα διάστημα αναγνώρισης του ποιητικού έργου της με διδακτορικούς τίτλους και υποτροφίες, ωστόσο η ψυχική της νόσος διαρκώς επιδεινώνεται. Το 1973 νοσηλεύεται τρεις φορές, ζητά διαζύγιο από τον σύζυγό της, ενώ η κατάστασή της απομακρύνει σταδιακά από κοντά της και τους πιο επιστήθιους φίλους της.
Στις 4 Οκτωβρίου επιστρέφει στο σπίτι της και κάνει μία ακόμη απόπειρα αυτοκτονίας, επιτυχημένη αυτή τη φορά, στο γκαράζ, μέσα στην κόκκινή της Cougar, αφήνοντας αναμμένη τη μηχανή και το ραδιόφωνο ανοιχτό.

Το κείμενο κλεμμένο από τη σελίδα του exwtikou.

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

H ομιλία του ποιητή Αλέξη Δάρα για «Το 13ο υπόγειο» στην εκδήλωση της Σύρου



Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο: «Το 13ο Υπόγειο». Το υπόγειο μας προϊδεάζει για μία κατάδυση σ’ έναν αθέατο κόσμο, για μια εμβάθυνση σε πράγματα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια, πράγματα που υπάρχουν αλλά παραμένουν άγνωστα στους πολλούς. Το «υπόγειο» είναι φορτισμένο με μια ντοστογεφσκική ματιά όπου η αλήθεια, αν και σκοτεινή, προβάλει γυμνή χωρίς φτιασίδια και προκαλύμματα.
Το «13ο Υπόγειο» δίνει 13 φορές μεγαλύτερη ένταση στο «υπόγειο». Όμως όχι μόνο αυτό. Θυμίζει τον 13ο όροφο, τον καταραμένο όροφο που όλοι απέφευγαν και γι’ αυτό τον παρέλειπαν αριθμώντας τον επόμενο από τον 12ο όροφο ως 14ο. Ήταν πάντα λοιπόν ο όροφος που δεν υπήρχε. Έτσι έχει περάσει στη λογοτεχνία και κυρίως στη ροκ-φιλολογία, την ξένη αλλά και την ελληνική. Πιστεύω ότι ο τίτλος εκτός από πολύ ευρηματικός είναι και πολύ ταιριαστός με το περιεχόμενο του βιβλίου.
Η αφιέρωση «στη γιαγιά Λέξω και στη γενιά των 700 ευρώ» μας δείχνει ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μια ιστορία που αφορά την τρέχουσα πραγματικότητα με έντονη την παρουσία του σεβασμού σε αυτό απ’ όπου προέκυψε αυτή η πραγματικότητα. Η αγάπη και ο συμβολισμός θα είναι τα πανταχού παρόντα στοιχεία του βιβλίου. Η γιαγιά Λέξω – λέξη – Αλεξάνδρα, η συναίσθηση της καταγωγής και της αποστολής κυριαρχούν με έναν αόρατο και υπόγειο τρόπο.
Η ιστορία από μορφολογική άποψη μπορεί να χαρακτηριστεί ως μυθιστόρημα φαντασίας (,επιστημονικής και κοινωνικής). Όμως πρόκειται και για μια τρυφερή και παθιασμένη ερωτική νουβέλα. Όπως επίσης είναι και μια αστυνομική ιστορία γεμάτη σασπένς, ανατροπές και ευρήματα που παρασύρουν τον αναγνώστη στον συχνότατα καταιγιστικό ρυθμό τους. Οι εναλλαγές που κάνει ο Β. Μ. στο ρυθμό και την ένταση της αφήγησης, δείχνουν μια μεγάλη δεξιοτεχνία και άνεση στο χειρισμό των εκφραστικών του μέσων. Μεγάλη άνεση και βαθιά γνώση δείχνει επίσης να έχει για τα τρία είδη που προανέφερα, για το μυθιστόρημα φαντασίας, την αστυνομική και την ερωτική ιστορία.
Πιστεύω πάντως ότι η αισθητική αλλά και το στυλ της πλοκής της ιστορίας είναι πολύ επηρεασμένες και από τον κόσμο των κόμικς και των κινουμένων σχεδίων. Παρ’ όλα αυτά το μυθιστόρημα δεν πέφτει στην εύκολη λύση που πολλοί προτιμούν στις μέρες μας, δηλαδή στην κατασκευή καρτούν – χαρακτήρων. Οι ήρωες είναι ανθρώπινοι, ζουμεροί, υλικοί και πνευματικοί, αληθινοί, αφελείς και βαθύτατοι συγχρόνως. Όμως το ψυχογράφημα των φυσικών προσώπων θα το αφήσω σε εσάς, τους αναγνώστες. Επειδή εκτός από ποιητής τυχαίνει να είμαι και οικονομολόγος θα σας μιλήσω για το νομικό πρόσωπο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας, το οποίο πρωταγωνιστικό αυτό πρόσωπο είναι η εταιρία New Bios.
Η New Bios, είναι μία εταιρεία, μία επιχείρηση η οποία εμφανίζεται αρχικά ως ένα εμπορικό κέντρο. Είναι μία επιχείρηση που δραστηριοποιείται εντός του σημερινού κοινωνικού, οικονομικού και θεσμικού πλαισίου. Δεν κάνει κάτι άλλο από αυτό που κάνουν όλες οι επιχειρήσεις σε μία καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή να προσπαθεί για την επίτευξη του μέγιστου κέρδους στα πλαίσια ενός ανταγωνισμού θεμιτού ή αθέμιτου όπου τα όρια ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο είναι αρκετά συγκεχυμένα. Η New Bios είναι η κατάληξη κάθε καπιταλιστικής αγοράς, είναι δηλαδή το μονοπώλιο. Η λειτουργία της εταιρείας είναι μια ιδέα ενός μεγαλομετόχου της, του κυρίου Pig, δηλαδή γουρούνι. Η Ν.Β. εκδίδει δικό της χρήμα με συγκεκριμένη ισοτιμία σε σχέση με αυτό που κυκλοφορεί εκτός των επιχειρήσεών της. Γιατί η Ν.Β. είναι μια τεράστια πολυεθνική με εκατοντάδες θυγατρικές εταιρίες οι οποίες παράγουν και προσφέρουν τα πάντα: εστιατόρια, ιδιωτικά σχολεία, ρούχα, συσκευές, λογισμικό, ενοικίαση σπιτιών, τράπεζες, νοσοκομεία, ταξιδιωτικά γραφεία, Μ.Μ.Ε. Η απόλυτη εξειδίκευση είναι ο κανόνας λειτουργίας της εταιρίας και ίσχυε για τον κάθε εργαζόμενο σε αυτήν. Η χορήγηση δανείων από την εταιρία ήταν αρκετά εύκολη για κάποιον που θα δεχόταν να υπογράψει ένα τέτοιο συμβόλαιο δανείου.
Ο τρόπος λειτουργίας της Ν.Β. δεν είναι αξιοκρατικός και επιστημονικός ή ορθολογικός όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Κάτω από τη λεπτή κρούστα της επιφάνειας υπάρχει ένας κόσμος εντελώς διεφθαρμένος όπου κυριαρχεί το λάδωμα και ο νόμος της σιωπής. Παρακαμπτήριοι και κρυφά ασανσέρ υπάρχουν παντού. Η Ν.Β. παράγει τα πάντα. Κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε φυσικά και όπλα, ναρκωτικά, εμπόριο ανθρώπων… τα πάντα όσα ένα σύστημα παραγωγής οφείλει να εφοδιάζει τους καταναλωτές για να μην μελαγχολήσουν. Όλα αυτά παράγονται και διακινούνται στα υπόγεια της εταιρίας, τα οποία δεν είναι μόνο 13, αλλά πολλά παραπάνω. Στον κάτω κόσμο δουλεύουν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Οι περισσότεροι κληρονόμησαν τις κακές δουλειές, τα σκοτεινά δωμάτια και τους πενιχρούς μισθούς από τους γονείς τους. Κάποιοι άλλοι επειδή δεν ανταπεξήλθαν επιτυχώς στους κανόνες του πάνω κόσμου, δεν κατάφεραν να αποπληρώσουν το δάνειο και έπεσαν. Πρέπει να δουλεύουν συνέχεια για να συντηρούν τη λάμψη του πάνω κόσμου ενώ τους απαγορεύουν ν’ ανέβουν να δούνε το φως του ήλιου. Είναι αδύνατον να ξεφύγουν απ’ αυτή τη ζωή. Φυσικά μιλάμε για μία κατάσταση αστυνομοκρατίας, μπράβων, ειδικών φρουρών, στολές, σήματα, όπλα.
Η δομή της Ν.Β. είναι η απόλυτη Μαφία προεκτεινόμενη σε πλάτος, καθώς καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των πόλεων και της επιφάνειας όλων των χωρών του κόσμου, αλλά και σε βάθος καθώς γιγαντώνεται ο κάτω κόσμος σε όλο και περισσότερα υπόγεια. Τα υπόγεια αυτά είναι φυσικά η χωροταξική έκφραση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης η οποία υπάρχει στην κοινωνία μας.
Αυτή η γιγάντωση της εταιρίας και η κατάληψη κάθε χώρου από αυτήν εισάγει το πολιτικό στοιχείο στην ιστορία. Κάθε τι δημόσιο γίνεται ιδιωτικό. Οι δρόμοι γίνονται ιδιωτικοί. Οι αστυνομικοί σιγά-σιγά πετούν από πάνω τους τις παραδοσιακές στολές και φορούν εκείνες της εταιρίας. Μια απόλυτη παγκοσμιοποιημένη ιδιωτική διακυβέρνηση επιβάλλεται. Το διοικητήριο της εταιρίας λέγεται αλλιώς και Υπουργείο Επικρατείας, η Βουλή γίνεται Μουσείο Εμπορίου και Διαφήμισης. Στο -100 όροφο, στο 100ό υπόγειο είναι πολύ πιθανό να βρεις κάποιο ορυχείο διαμαντιών, ένα καμένο δάσος, κάποιον εμφύλιο πόλεμο.
Και οι πολιτικοί τι κάνουν για όλα αυτά; θα αναρωτιόταν κάποιος. Από νωρίς ο συγγραφέας μας έχει πληροφορήσει ότι αυτοί που κάνουν κουμάντο στον κόσμο μας είναι οι λεπροί στην ψυχή, αυτοί που φτιάχνουν τους κανόνες της κοινωνίας, είναι αυτοί βεβαίως για τους οποίους δεν ισχύουν αυτοί οι κανόνες. Είναι οι σάπιοι εικονικοί ηγέτες μιας σαπισμένης κοινωνίας. Καθώς η Ν.Β. μεγαλώνει, τίθενται ολοένα και περισσότερα πολιτικά ζητήματα και το βιβλίο γίνεται ολοένα και πιο πολιτικό καθώς εξελίσσεται. Δεν σταματάει όμως μόνο εκεί αλλά επιχειρεί να πάει ακόμα πιο βαθιά. Η πίστη στην εταιρία αντικαθιστά κάθε άλλου είδους πίστη. Η πίστη στη μία, αγία, αποστολική και ορθόδοξη εταιρία Ν.Β. όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Βαγγέλης Μπέκας. Ούτε εκεί όμως σταματάει ο Βαγγέλης. Με δικά του λόγια: σελ. 82,104,236.
Η Ν.Β. λοιπόν ζει και υπάρχει μέσα στον καθένα μας; Υπάρχει μία πλευρά του εαυτού μας που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο περιορίζοντας τις υπόλοιπες πλευρές και αφαιρώντας τους την ελευθερία; Μήπως αυτό που παρατηρούμε στον εξωτερικό μας κόσμο συμβαίνει συγχρόνως και μέσα μας; Και τελικά, αυτό που παρατηρούμε σήμερα, δεν είναι αυτό ακριβώς που μας περιγράφει ο Β.Μ. στο «13ο Υπόγειο»; Πιστεύω πως είναι έτσι. Πιστεύω πως ζούμε σ’ αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα και ο τρόπος ανάλυσής της από τον Β.Μ. είναι εξαιρετικά ακριβής παρ’ όλες τις αλληγορίες που χρησιμοποιεί. Και το σπουδαιότερο είναι ότι το κάνει με τρόπο αθόρυβο.
Σε καμία περίπτωση δε γίνεται διδακτικός, το μυθιστόρημα διαβάζεται με μια ελαφρά αίσθηση ότι αυτά αφορούν κάποιους άλλους, αν και τα βαθύτερα στρώματα του αναγνώστη, τα υπόγειά του, νιώθουν για τι ακριβώς μιλάει. Και πώς ακριβώς μας το δηλώνει ότι όλα αυτά αφορούν εμάς; Προσπαθώντας να μας ξυπνήσει με διάφορα σοκ. Όμως αυτά τα σοκ δεν αφορούν τόσο αυτά που λέει όσο τον τρόπο που τα λέει. Δηλαδή: ανατρέπει τους κανόνες και του μυθιστορήματος φαντασίας και της αστυνομικής ιστορίας και της ερωτικής νουβέλας. Το μυθιστόρημα δεν εξελίσσεται όπως θα περίμενε κανείς. Ο συγγραφέας μάς κλείνει συνεχώς το μάτι λέγοντάς μας: «Μην κάνεις πως δεν ξέρεις». Οι απορίες του αναγνώστη λύνονται πιστεύω εάν αυτός καταλάβει ότι το μυθιστόρημα μιλάει γι’ αυτόν. Και αυτό που νομίζω ότι του λέει είναι: «Ξύπνα και δες την πραγματικότητα όπως είναι. Δεν έχεις κανένα λόγο να παραμένεις κοιμισμένος».
Bios, εκτός από ζωή, σημαίνει και το λειτουργικό σύστημα με το οποίο λειτουργούν οι computers. Και αν αυτό που φαίνεται είναι ότι οι computers εισβάλλουν ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι η ζωή μας περιορίζεται μέσα στα πλαίσια των μηχανημάτων, με αποτέλεσμα το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε να είναι το λειτουργικό σύστημα των μηχανών μας. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε μηχανή κανονικά.
Το «13ο Υπόγειο» μού θύμισε την ιστορία με το βάτραχο που σιγοβράζει. Αν ρίξεις ένα βάτραχο σε μία κατσαρόλα με βραστό νερό, αυτός νιώθει τον κίνδυνο και πηδάει έξω. Εάν όμως τον βάλεις σε κρύο νερό το οποίο σιγά-σιγά θερμαίνεις τότε δεν καταλαβαίνει τίποτα και κάθεται μέσα και βράζει και πεθαίνει φυσικά. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση φαίνεται ότι βρισκόμαστε σήμερα και ο Β. Μ. μάς φωνάζει να βγούμε από το νερό που κοντεύει να βράσει. Το «13ο Υπόγειο» είναι λοιπόν ένα σήμα κινδύνου που μας αφορά όλους.
Εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο του Β. και καλοτάξιδος και ο ίδιος αφού το «13ο Υπόγειο» είναι το πρώτο βήμα μιας πορείας που θέλω να πιστεύω θα είναι πολύ επιτυχής και πολύ συναρπαστική.

Τρίτη, Μαρτίου 02, 2010

Βαγγέλης Μπέκας (Βιογραφικό)




O Βαγγέλης Μπέκας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1976. Tον Φεβρουάριο του 2017 κυκλοφόρησε το νέο του μυθιστόρημα Μαύρο Φυλαχτό από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ενώ το 2015 έλαβε το 1οβραβείο πρωτότυπου σεναρίου μεγάλου μήκους για το έργο του Η χύτρα από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας. Το 2018 έκανε και το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία με το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους Athens Beat.

Έχει σπουδάσει Μηχανικός Παραγωγής και Διοίκησης στο Πολυτεχνείο Κρήτης, και στη συνέχεια Media Studies. 
Το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Tο 13o υπόγειο, το 2011 ακολούθησε το μυθιστόρημα Φετίχ, και τα δύο από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Το τρίτο του μυθιστόρημα Οι αισιόδοξοι κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Επίσης, συμμετέχει στις συλλογές διηγημάτων: Ιστορίες βιβλίων (συλλογικό, εκδόσεις Καστανιώτη, 2014) και Crisis 10+1 (συλλογικό, εκδόσεις Βακχικόν, 2012). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί ακόμα σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ δύο εξ αυτών «Τα σκοτάδια» και «Το μεγαλύτερο έγκλημα» έχουν δραματοποιηθεί και ανεβαστεί σε θεατρική παράσταση (Μάιος 2012).
Δραστηριοποιείται στην καλλιτεχνική ομάδα Barouak, η οποία ασχολείται με την παραγωγή βιντεοποιημάτων και άλλων οπτικοακουστικών project, ενώ παράλληλα, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, καταπιάνεται και με το σενάριο.  Εκτός από το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου, το 2014 του απενεμήθη Έπαινος στον ετήσιο διαγωνισμό της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος στην κατηγορία διασκευασμένο λογοτεχνικό έργο. Για σενάριο μεγάλου μήκους που βασίστηκε στο μυθιστόρημά του Tο 13ο υπόγειο.
Επίσης, τελευταία χρόνια διδάσκει δημιουργική γραφή (Έναστρον, Σπίρτο, 92art, Ορίζοντας Γεγονότων, Βρυσάκι)  και συντονίζει την έρευνα και το σχεδιασμό των εκδηλώσεων που αφορούν το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα.
e-mail: vitamibarouak@gmail.com


Έγραψαν για τα βιβλία του:

«Το Μαύρο Φυλαχτό του Βαγγέλη Μπέκα είναι ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα με αστυνομικό σασπένς για την θολή εποχή πριν την Επανάσταση του 1821».
M. HULOT, διευθυντής έντυπης Lifo

«Ο αναγνώστης έχει λόγους να εκπλήσσεται συνέχεια».
Χρήστος Σιάφκος, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

«Η πλοκή εξελίσσεται σε ισορροπημένο ρυθμό ανάμεσα στην εμβάθυνση στα προφίλ των χαρακτήρων και την εξέλιξη της ιστορίας […] Ο Βαγγέλης Μπέκας αφηγείται εξαιρετικά μια ιστορία, αλλά κυρίως παρουσιάζει και μια οπτική για την αισθητική παιδεία και την αισιοδοξία ως μέσο για την καλυτέρευση της καθημερινότητας».
Στέφανος Ξένος, diavasame.gr

 «Οι Αισιόδοξοι είναι μια σύνθεση αποτελεσματική, στο πλαίσιο και υπό τους όρους του αστυνομικού μυθιστορήματος, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα πολυμεταφρασμένα και διάσημα, αλλά και με μια υποδόρια ειρωνεία που υπερβαίνει πλαίσιο και όρους».
Γιάννης Παπαγιάννης, Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής

Εξεγερμένα ένστικτα στο «Μαύρο λιβάδι»


Άλλη μια αξιόλογη ταινία ήρθε να προστεθεί στην πολύ ενδιαφέρουσα φουρνιά των ελληνικών ταινιών της φετινής σεζόν. Πρόκειται για το “Μαύρο λιβάδι” του Βαρδή Μαρινάκη που προβάλλεται αυτή την περίοδο στις αίθουσες.
Η ιστορία μας ταξιδεύει σε ένα μοναστήρι την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου η ιδιόμορφη σχέση μιας μοναχής κι ενός γενίτσαρου θα ταράξουν τη φυσική και «μεταφυσική» τάξη των πραγμάτων.
Η θέση της ταινίας είναι πολύ πιο προκλητική από ό,τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. «Το παιχνίδι των λυγμών» του Neil Jordan και το μυθιστόρημα «Παρτάλι» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη σάς κλείνουν το μάτι. Ωστόσο, ας αφήσουμε τη σκοτεινή αίθουσα να αποκαλύψει το μυστικό.
Οι δημιουργοί της ταινίας πετυχαίνουν με ελάχιστα μέσα να αναπαραστήσουν με επιτυχία την εποχή όπου δρουν οι πειστικά χτισμένοι χαρακτήρες. Εντυπωσιακά, λυρικά πλάνα αποκαλύπτουν το μεγαλείο της φύσης. Ο άνεμος, τα πουλιά, τα ζωύφια συνοδεύουν τη μουσική σε μια ορχήστρα που υποβάλλει και δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Θαρρείς, ένα πέπλο έχει κρύψει τον ήλιο σε μια ιστορία που ακολουθεί το δικό της ιερό ρυθμό.
Στο «Μαύρο λιβάδι» δεν χωράνε ούτε θρησκείες ούτε στρατοί. Μονάχα οι εξεγερμένες ψυχές που επιστρέφουν στη φύση παρέα με τα ποδοπατημένα τους ένστικτα.

Πρώτη δημοσίευση στο Δρόμο

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010

Καζίνο η ωραία Ακρόπολη



Εύστοχη σάτιρα που καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής με ζωντάνια και ταλέντο είναι η θεατρική παράσταση «Μαμά Ελλάδα 2» των Abovo.
Όσοι δεν γνωρίσατε τους Abovo στο «Εκεί, εκεί στην κόλαση», όπου μας ξάφνιασαν ευχάριστα, έχετε την ευκαιρία να κοινωνήσετε μαζί τους μέσα από το πλέον πολιτικοκοινωνικό έργο τους.
Στο «Μαμά Ελλάδα 2» η κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη στους παπάδες για να την κάνουν καζίνο, ενώ οι Αρχαίοι βγαίνουν από τους τάφους και μπλέκουν στα γρανάζια του συστήματος προσπαθώντας να τη σώσουν. Έξυπνα, καυστικά σχόλια για τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους «ευφυέστατους» αστυνομικούς, το σύστημα υγείας, το ρόλο της τηλεόρασης, ακόμη και για όσους από εμάς συμμετέχουμε στο γαϊτανάκι της διαφθοράς.
Οι υποκριτές ταξιδεύουν στη σκηνή σαν ήρωες ευφάνταστου κόμικ. Αλλάζουν ρόλους, μορφές, ρούχα και διαθέσεις στη στιγμή. Μεταμορφώνονται σε καθημερινούς -σατιρικά δοσμένους- χαρακτήρες. Το «Μαμά Ελλάδα 2» δεν είναι απλά μια εξελιγμένη μορφή επιθεώρησης με πλοκή που κάνει χρήση τεχνικών physical θεάτρου. Είναι μια έξυπνη, μοντέρνα δοσμένη παράσταση με πρόθεση να προβληματίσει για το παρόν και το μέλλον του τόπου.
Θέατρο Χώρα, Αμοργού 18-20, Κυψέλη, τηλ: 2108673945

Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα Δρόμος

Vita mi Barouak

Τρίτη, Φεβρουαρίου 16, 2010

O συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης στο Barouaknet

Σε αντίθεση με την TV που στριμώχνει τους ανθρώπους του πνεύματος στο τηλεοπτικό περιθώριο, εμείς επιχειρούμε να τους φέρουμε στο προσκήνιο.

Αυτή τη φορά είναι μαζί μας ο Περικλής Κοροβέσης.

α μέρος της συνέντευξης:



β μέρος της συνέντευξης:




Το group μας στο Facebook:
http://www.facebook.com/home.php?#/group.php?gid=197229260348

ΔΙΚΤΥΩΘΕΙΤΕ!
Με εκτίμηση
οι Barouak
Βαγγέλης Μπέκας και Βασίλης Κυριάκης

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2010

Νέος χώρος πολιτισμού!

Αξίζει την προσοχή μας η ανακοίνωση λειτουργίας ενός νέου πολιτισμικού χώρου Λόγου, Διαλόγου και Δημιουργίας.


Πρόσκληση

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΕNΝΙΕΤΑΙ

Mε αποκριάτικο πάρτι ξεκινάει τις δραστηριότητές του ο
«Χώρος Διαλόγου και Δημιουργίας Καμπάνη 2»

Το Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου στις 8 μμ,
ντυθείτε ¨σύμφωνο σταθερότητας¨
και ελάτε να εγκαινιάσουμε το νέο χώρο Πολιτισμού
με κέφι, μουσική, δρώμενα και ποτό.

Καμπάνη 2 (πεζόδρομος στην Αγ. Μελετίου 102),
στη πλατεία Αμερικής


--------------------------------


«ΚΑΜΠΑΝΗ 2» : ΧΩΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ


Στην οδό Καμπάνη 2 (στον πεζόδρομο της οδού Αγίου Μελετίου 102, στη πλατεία Αμερικής) ενεργοί, δημοκρατικοί πολίτες, αποφασίσαμε να διαθέσουμε με δημιουργικό τρόπο τον ελεύθερο χρόνο μας και να συνεργαστούμε για τη λειτουργία ενός πολιτισμικού χώρου Λόγου, Διαλόγου και Δημιουργίας.
Η πρωτοβουλία είναι ανοιχτή σε όλους (άτομα, ομάδες και πρωτοβουλίες πολιτών).Ο «Χώρος Διαλόγου και Δημιουργίας Καμπάνη 2» λειτουργεί δημοκρατικά και οι αποφάσεις, για τις εκδηλώσεις και το πρόγραμμά του, παίρνονται συναινετικά, με τη λογική της άμεσης δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν αρχηγοί και δημόσια εκπροσώπηση. Μια ολιγομελής ομάδα, ανακλητή και ανοιχτή σε όλους αναλαμβάνει τον συντονισμό και την ειδοποίηση για τις εκδηλώσεις και την υλοποίηση των προγραμμάτων του κάθε μήνα.
Σκοπός τους είναι η απόλαυση που παίρνουν από την φιλική επικοινωνία, τον εποικοδομητικό διάλογο και την πετυχημένη καλλιτεχνική δημιουργία.
Φιλοδοξούμε, ο χώρος της «Καμπάνη 2» να συνενώσει άτομα και ομάδες της σκέψης και της δημιουργίας έξω από τα κυκλώματα της αγοράς. Να βρίσκουμε νέους δημιουργικούς τρόπους χρήσης του ελεύθερου χρόνου. Να παρεμβαίνουμε και να βρίσκουμε διεξόδους εκεί όπου ορθώνονται αδιέξοδα.
Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων φιλοδοξούμε να περιλαμβάνει όλες τις μορφές της τέχνης (Μουσική, Χορό, Θέατρο, Κινηματογράφο, Λογοτεχνία, Εικαστικά ...) και ποικίλη θεματική συζητήσεων για επίκαιρα και διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα. Η λίστα είναι ανοιχτή.
Η λειτουργία μας επιθυμούμε να είναι ευέλικτη και συμμετοχική.
Όλοι οι φίλοι του Χώρου καλούνται να συμμετέχουν με ιδέες και την έμπρακτη βοήθεια για την πραγματοποίησή τους.
Κάθε Δευτέρα ο χώρος θα είναι ανοιχτός, από νωρίς το απόγευμα, για επικοινωνία και συντονισμό των δράσεων .
Μετά τις 8μ.μ. θα έχουμε την κάθε φορά προγραμματισμένη εκδήλωση/συζήτηση.
Aναλυτικό πρόγραμμα για τις επόμενες εκδηλώσεις θα δοθεί στις προσεχείς ημέρες.

Για τη Συντονιστική Επιτροπή
Περικλής Αντωνίου, Μαρία Κατεργάρη, Δημήτρης Δημόπουλος, Μιχάλης Μεσσήνης, , Ευθύμης Παπαδημητρίου, Μαρώ Τριανταφύλλου, Μαρίνα Παπαδημητρίου, Δημήτρης Σκλάβος, Ελένη Δημοπούλου.
e_mail επικοινωνίας : pezodromoskampani2@gmail.com
Τηλ. Επικοινωνίας 693 77 87 922

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 04, 2010

Προσωπικότητες της Λογοτεχνίας με απαγορευμένα πάθη



Αναδημοσίευση από το ΤVXS, που το αναδημοσίευσε από το ΤΙΜΕ:

Charles Baudelaire (1821-1867) Αλκοόλ, Όπιο
«Να είσαι πάντα μεθυσμένος... να μεθάς αγωνιστικά. Απλά να μεθάς».

Edgar Allan Poe (1809 - 1849) Αλκοόλ
Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, ο Poe δεν ήταν αλκοολικός, αλλά ένα άτομο ιδιαίτερα ευπρόσβλητο από αυτό, δηλαδή μεθούσε με πολύ μικρή ποσότητα ενώ κατανάλωνε πολύ πιο συχνά απ’ ότι ήταν καλό για τον εαυτό του.

Ayn Rand (1905 - 1982): Speed/ Δεξεδρίνη
Αν και δεν είναι βέβαιο ότι ήταν κλινικά εξαρτημένο άτομο, για δεκαετίες ήταν γνωστό ότι έκανε καθημερινή χρήση speed και άλλων ψυχοτρόπων ουσιών για δεκαετίες.

William S. Burroughs (1914 - 1997): Ηρωίνη
«Η πρέζα δεν είναι, όπως το αλκοόλ ή η μαριχουάνα, ένα μέσο για να αυξήσεις την απόλαυση από τη ζωή. Η πρέζα δεν είναι απόλαυση. Είναι τρόπος ζωής». Ο Burroughs διέκοψε την χρήση ηρωίνης στη δεκαετία του ’70.

Jack Kerouac (1922 - 1969): Αλκοόλ
«Είμαι καθολικός και δεν μπορώ να αυτοκτονήσω, αλλά σκοπεύω να πιω μέχρι θανάτου». Και έτσι έκανε.

Sir Kingsley Amis (1922 - 1995): Αλκοόλ
Ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους κωμικούς συγγραφείς του 20ου αι.

Jack London (1876 - 1916): Αλκοόλ
«Δεν υπήρξε ώρα, όλες τις φορές που ξυπνούσα, που να μην ήθελα να πιω ένα ποτό».

Edna St. Vincent Millay (1892 - 1950): Αλκοόλ
Η πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ για την ποίηση, μποέμισα παγκόσμιου επιπέδου με καταστροφικό πάθος για το αλκοόλ.

Sinclair Lewis (1885-1951): Αλκοόλ
Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Lewis ήταν μέγιστος και τραγικός πότης που κατάφερε να φτάσει μέχρι τα 66 του χρόνια.

Ernest Hemingway (1899 - 1961): Αλκοόλ
Διάσημος για το πείραγμα που έριχνε στους φίλους του που προσπαθούσαν να κόψουν το αλκοόλ, ο Hemingway βυθιζόταν όλο και περισσότερο στο ποτό με το πέρασμα του χρόνου.

Hunter S. Thompson (1937 - 2005): Τα πάντα
«Δεν θα συνιστούσα σε κανέναν το σεξ, τα ναρκωτικά ή την τρέλα, αλλά για μένα λειτουργούσαν πάντα».

Anne Sexton (1928 - 1974): Αλκοόλ, ναρκωτικά
Η νικήτρια του Πούλιτζερ του 1967 για την ποίησή της, η Sexton πάλεψε με την κατάθλιψη και την κατάχρηση ουσιών ολόκληρη τη ζωή της. Αυτοκτόνησε σε ηλικία 45 ετών.

Dylan Thomas (1914 - 1953):Αλκοόλ
«Do not go gentle into that good night, / Old age should burn and rave at close of day; / Rage, rage against the dying of the light»

Louisa May Alcott (1832 - 1888): Μορφίνη/ Όπιο
Η συγγραφέα των Μικρών Κυριών άρχισε τη χρήση μορφίνης για να απαλύνει τις παρενέργειες του τυφοειδούς πυρετού που την προσέβαλε ως νοσοκόμα κατά τον Εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ.

Jean Cocteau (1889 - 1963): Όπιο
«Το κάπνισμα οπίου είναι σαν να βγαίνεις από το τρένο ενώ αυτό κινείται».

Charles Bukowski (1920 - 1994): Αλκοόλ
«Το να πίνεις είναι συναισθηματικό ζήτημα. Έχω την αίσθηση ότι το να πίνεις είναι μια μορφή αυτοκτονίας όπου σου επιτρέπεται να επιστρέψεις στη ζωή και να ξαναρχίσεις την επόμενη μέρα. Είναι σαν να αυτοκτονείς μετά να ξαναγεννιέσαι. Υποθέτω ότι έχω ζήσει δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες ζωές μέχρι τώρα».

Stephen King (1947 - present): Αλκοόλ, κοκαΐνη, συνταγογραφημένα φάρμακα
Στο αυτοβιογραφικό του On Writing, ο King αποκάλυψε ότι έκανε τέτοια κατάχρηση στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά τη δεκαετία του ’80, που σημερα δεν θυμάται τι έγραψε σε πολλά από τα βιβλία του εκείνης της εποχής.

Truman Capote (1924 - 1984): Αλκοόλ, Ναρκωτικά
«Είμαι ένας αλκοολικός. Είμαι εθισμένος στα ναρκωτικά. Είμαι ομοφυλόφιλος. Είμαι μια ιδιοφυία».

Raymond Chandler (1888 - 1959): Αλκοόλ
«Το αλκοόλ είναι σαν τον έρωτα. Το πρώτο φιλί είναι μαγικό, το δεύτερο οικείο, το τρίτο ρουτίνα. Μετά από αυτό, βγάζεις τα ρούχα της κοπέλας».

F. Scott Fitzgerald (1896 - 1940): Αλκοόλ
«Πρώτα παίρνεις ένα ποτό, μετά το ποτό παίρνει ένα ποτό, μετά το ποτό παίρνει εσένα».

Πηγή: Time

Πέμπτη, Ιανουαρίου 28, 2010

ΤΟ 13ο ΥΠΟΓΕΙΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Σας προσκαλώ στην παρουσίαση του μυθιστορήματός μου
«Το 13ο υπόγειο» (εκδ. Μπαρτζουλιάνος)
που θα γίνει το Σάββατο 30 Ιανουαρίου και ώρα 20:30
στο βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101, Αθήνα)

Θα μιλήσει ο ποιητής Αλέξης Δάρας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ποιήτρια Ευτυχία Παναγιώτου.
Μια τρομπέτα θα συνοδεύσει.
Jazz μουσική θα ακολουθήσει.
Kι ο πεζογράφος θα πίνει παρέα με μασκοφόρους σε μια γωνιά.

Vita Mi Barouak

Δευτέρα, Ιανουαρίου 25, 2010

H συγγραφέας Έλενα Μαρούτσου στο Barouaknet

Σε αντίθεση με την TV που στριμώχνει τους ανθρώπους του πνεύματος στο τηλεοπτικό περιθώριο, εμείς επιχειρούμε να τους φέρουμε στο προσκήνιο.

Αυτή τη φορά είναι μαζί μας η Έλενα Μαρούτσου.

α μέρος της συνέντευξης:



β μέρος της συνέντευξης:



Το group μας στο Facebook:
http://www.facebook.com/home.php?#/group.php?gid=197229260348

ΔΙΚΤΥΩΘΕΙΤΕ!

Με εκτίμηση
οι Barouak
ή αλλιώς
Βαγγέλης Μπέκας και Βασίλης Κυριάκης

Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

Αφιερωμένο στην Αϊτή

Σε κάθε Αϊτή και σε όλους εμάς που αναζητούμε «φτηνές διακοπές σε μαγικά νησιά», αναπαράγοντας τον «Εφιάλτη του Δαρβίνου».

Τρίτη, Ιανουαρίου 12, 2010

Αφιέρωμα στον Νικόλαο Κάλα

Συνεχίζοντας για τέταρτη περίοδο τους
κύκλους εκδηλώσεων «Ποιητικές ανιχνεύσεις» στο χώρο του NOSOTROS
(Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια) ο ποιητής ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ παρουσιάζει ένα Αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή και θεωρητικό της τέχνης Νικόλαο Κάλα, την Τρίτη 12 / 1 / 2010, στις 20.00.

Εισηγητές οι ποιητές: ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ, ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ
Θα προβληθεί η ταινία του σκηνοθέτη ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΑΒΑΛΟΥ «ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ»,
54΄. Παραγωγή: ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ.
Θ’ ακολουθήσει συζήτηση του σκηνοθέτη και των εισηγητών με το κοινό.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 07, 2010

Βιβλία του 2009 που αξίζουν την προσοχή

Το περιοδικό Bookmarks ζήτησε από τους συντάκτες του περιοδικού να γράψουμε μια λίστα και λίγα λόγια για τα βιβλία που ξεχωρίσαμε το 2009. Την παραθέτω παρακάτω. Σε σχέση με τη λίστα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό, έχω κάνει μια αλλαγή. Αντί για Το λυχνάρι του Αλαντίν του Σεπουλβέδα, έχω βάλει το εξαιρετικό Η σκιά του εαυτού μας, του ίδιου συγγραφέα, το οποίο δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα.

--------------------

O κύκλος ζωής του βιβλίου δεν είναι πάνω από εξάμηνο, υποστηρίζουν οι έμποροι του χώρου. Ο γράφων, όμως, έχει διαφορετική άποψη. Αναλογιστείτε, λοιπόν, την ευκολία που η ίδια η γλώσσα μας υιοθετεί τις γραμματικές ανωμαλίες και μην τον κακολογήσετε για τις παρακάτω, εκτός κανόνα, επιλογές.

Ελληνική λογοτεχνία

1. Δημήτρης Σωτάκης, Το Θαύμα της αναπνοής, εκδ. Κέδρος, 2009
2. Περικλής Κοροβέσης, Αριστερή Ανακύλωση, εκδ. Εμπειρία, 2009
3. Δημοσθένης Βουτυράς, Το καράβι του Θανάτου και άλλες ιστορίες, εκδ. Τόπος, 2009
4. Τέος Ρόμβος, Τρία φεγγάρια στην πλατεία, εκδ. Βιβλιοπέλαγος, 2009, επανέκδοση
5. Πέτρος Πικρός, Χαμένα κορμιά, εκδ. Άγρα, 2009, επανέκδοση

Ξενόγλωσση λογοτεχνία

1. Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Ερωτευμένα φαντάσματα, εκδ. Άγρα, 2009
2. Λουίς Σεπούλβεδα, Η σκιά του εαυτού μας, εκδ. Opera, 2009
3. Τομ Ρόμπινς, Μπι όπως Μπίρα, εκδ. Αίολος, 2009
4. Γουίλιαμ Μπάροουζ, Τζάνκι, εκδ. Τόπος, 2009, επανέκδοση
5. Βίκτορ Σερζ, Οι αναμνήσεις ενός επαναστάτη, εκδ Scripta, 2008

Vita Mi Barouak

Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Μακμπέτ: Εύθυμος ίλιγγος στο γύρο του θανάτου

«Αυτοί που ισχυρίζονται ότι θέλουν να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη, αποκαθιστούν μόνο την εκδίκηση και την τιμωρία. Αυτοί που ισχυρίζονται πως επιθυμούν να βασιλεύσει η ελευθερία έκαναν να βασιλεύσει η δικτατορία και ο τρόμος»
Ευγένιος Ιονέσκο

O Μπακμπέτ ανήκει στα έργα του Ιονέσκο που έχουν -με την ευρεία έννοια- πολιτικό προσανατολισμό. Με το έργο αυτό, ο μεγάλος δραματουργός αναδεικνύει την παράλογη επιθυμία για εξουσία που οδηγεί σε ένα ντόμινο βίας και δολοφονιών.
Μπολιάζοντας τον Μακμπέθ του Σαίξπηρ με το σουρεαλιστικό σύμπαν του Ζαρρύ* και τις αρετές του θεάτρου του παραλόγου, ο Ιονέσκο δημιουργεί ένα έργο μαύρου χιούμορ, καταιγιστικής δράσης και εναλλαγής ρόλων, όπου όλοι πολεμούν εναντίον όλων, με στόχο την εξουσία, δολοφονώντας ασύστολα ο ένας τον άλλον.
Σπαθιά παίρνουν ζωές ακούραστα, στέμματα αλλάζουν κεφάλια, πλεκτάνες στήνονται με σαδιστική επανάληψη, χειρονομίες, σκέψεις, φράσεις επαναλαμβάνονται με μαεστρία στο γαϊτανάκι της εξουσίας, ενώ ο πωλητής λεμονάδων επιχειρεί να πουλήσει την πραμάτεια του που «θεραπεύει τις πληγές από το δόρυ το σπαθί και το έμφραγμα».
O θεατρικός οργανισμός Νέος Λόγος ανέβασε μια πετυχημένη παράσταση. Κάνοντας χρήση τεχνικών physical theatre (που πάνε γάντι στον Ιονέκσο) οι ταλαντούχοι υποκριτές παρουσίασαν ευφάνταστα την καταιγιστική πλοκή πάνω στο σανίδι, χωρίς κενά και αμήχανες παύσεις. Οι pop πινελιές των μαγισσών, δεν έδεσαν βέβαια με τις γκροτέσκο αποχρώσεις του έργου, αλλά οι εναλλαγές ρόλων, τα φώτα, οι ήχοι, τα κουστούμια συμμετείχαν αρμονικά στη διονυσιακή γιορτή. Από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης σε πιάνει εύθυμος ίλιγγος, βιώνοντας το γύρο του θανάτου.

*κατά τη Λίνα Ρόζη


Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια – Τηλ. 210 - 6453330

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Μετάφραση : Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής
Σκηνικά – κοστούμια : Πάρις Μέξης
Μουσική επιμέλεια Νίκος Βίττης
Φωτισμοί : Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός σκηνοθέτη : Κλεοπάτρα Τολόγκου
ΠΑΙΖΟΥΝ :
Ευαγγελία Καπόγιαννη, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Διονύσης Μανουσάκης, Θεοδώρα Ντούσκα, Δημήτρης Πλειώνης.
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ :
Κυριακή : 21:15
Δευτέρα : 21:15
Τρίτη : 21:15
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
Γενική Είσοδος (Κυριακή – Δευτέρα) : 20 ευρώ
Φοιτητικό – Νεανικό : 15 ευρώ
Κάθε Τρίτη γενική είσοδος : 12 ευρώ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 100 λεπτά

Vita Mi Barouak