Πως την έπεσα στη Δαμανάκη!

Στα πάρτι συνήθως την πέφτω σε όμορφες, στο χθεσινό όμως την έπεσα στη Δαμανάκη.
Ήταν μαζί με ένα σαρανταφέυγα τυπάκι. Όχι δεν ήταν ο ηχολήπτης του, Εδώ Πολυτεχνείο. Ήταν ένας κουλτουροδήθεν πολιτικός ακόλουθος. Κι ενώ η κυρία περίμενε να τη ρωτήσω σχετικά με το Γιωργάκη, εγώ της έκανα τρίπλα τύπου Ρίο Ντιτζανέιρο και της είπα:
«Αλήθεια εσείς που ήσασταν κάποτε πρόεδρος του Συνασπισμού, πως κρίνετε την κίνηση Αλαβάνου, να παραδώσει τα ηνία του κόμματος σε έναν τριαντάρη;»
Η κυρία κωλοψάρωσε, μάσησε, κατάπιε τη γλώσσα της. Ποιος ήταν αυτός ο ανώνυμος νεαρός που με το χαμόγελο στα χείλη, την έσφαζε με το γάντι;

Ήταν κι αυτός ένα τριαντάρης!
Που αν δεν τσόνταραν το ενοίκιο του σπιτιού οι γονείς του, δεν θα μπορούσε να ζει μόνος του.
Ήταν κάποιος που είχε κάνει ανώτατες σπουδές αλλά το σύστημα τον θεωρούσε κάτι σαν τα προφυλακτικά, αναλώσιμο είδος…
Ήταν κάποιος που δουλεύοντας σε ιδιωτική επιχείρηση, έπρεπε να κάνει μια ζωή μόκο, γιατί ο κίνδυνος απόλυσης ήταν άμεσος.
Ήταν εκείνος που θα πληρώσει τα σπασμένα του ασφαλιστικού.
Ήταν εκείνος που βομβαρδίζεται από τις διαφημίσεις της ΑΧΑ (6η μεγαλύτερη πολυεθνική στον κόσμο, παρακαλώ) η οποία μοιράζει «δωρεάν» ασφάλειες τη στιγμή που η κυβέρνηση βάζει μπουρλότο στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα.
Ήταν ένας από τα εκατομμύρια νέους που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάθλιψης, γιατί δεν βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.
Γιατί έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι δημιούργημα μιας γραμμής παραγωγής ρομπότ.
Αλλά δεν θα τους περάσει…

Vita Mi:«Ξέρετε κυρία Δαμανάκη… ακολουθούμε αντίθετες πορείες…»
Δ:«Τι εννοείς Vita….»
Vita Mi:«Εγώ όταν ήμουν 20 χρονών ήμουν Σοσιαλδημοκράτης αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο ριζοσπατιστικοποιούμε…»
Δ:«Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο!» (Τι πες τώρα Μαρία μου, γίνονται αυτά τα πράγματα;!)«Δηλαδή Vita, πιστεύεις ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει μέλλον;»
Vita Mi:«Δεν είμαι προφήτης… Το μόνο που ξέρω είναι ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν έχω μέλλον εγώ! Όσο βιώνω το καθημερινό πήξιμο, την απόλυτη εκμετάλλευση να δουλεύεις σε ιδιωτική επιχείρηση, τόσο τα παίρνω, τρελαίνομαι!»
Καταλάβαινε άραγε η Δαμανάκη; Δεν είμαι σίγουρος αν έχει δουλέψει ποτέ…

Στις 12 Δεκέμβρη δεν θα απεργήσω μόνο για το ασφαλιστικό.Δεν είναι θέμα Γιωργάκη και Κωστάκη.
Δεν είναι καν θέμα Αριστεράς και Δεξιάς.

Στις 12 Δεκέμβρη θα απεργήσω για να πιω μπύρες πάνω στην άσφαλτο, να τραγουδήσω, να σηκώσω ψηλά τη γροθιά μου.
Να πάρω μια ανάσα χτυπώντας το χέρι μου πάνω στο γραφείο, φωνάζοντας: «Κουφάλες, μπορεί να μην με ρωτήσατε αλλά είμαι κι εγώ εδώ!»
Θα απεργήσω για να παρακολουθήσω το Διευθυντή μου να συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου: «Τι έγινε λέει ο νέος απεργεί;! Τι το κάναμε εδώ μέσα, Αμέρικαν μπαρ;! Εμείς ήμαστε σοβαρή επιχείρηση…»

Μπορεί να με γράψουν στη μαύρη λίστα.
Το πιθανότερο.
Δεν έχω όμως πλέον τίποτα να χάσω…
Ή μάλλον καλύτερα:

Αν δεν αντιδράσω τώρα, σε λίγο δεν θα μου έχει απομείνει τίποτα να υπερασπιστώ!

ΥΓ1.Απ ότι καταλάβατε εννοούσα «πολιτικό πέσιμο». Τι βαράτε ρε;! Αυτά δεν κάνουν και οι διαφημίσεις;…
ΥΓ2. Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί θα απεργήσω στις 12 Δεκέμβρη!