Το σκιάχτρο κάνει στένσιλ από αίμα

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό.
Μες απ το αλκοόλ μπορείς εύκολα να τη συναντήσεις, μα κατά τη διάρκεια του οργασμού σου περνά χαλινάρι .

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο αληθινός δρόμος για την ελευθέρια είναι ένα τεντωμένο σκοινί.
Και συ καλείσαι να γίνεις ακροβάτης.
Τι είδους όμως ακροβάτης θα γίνεις;
Χορευτής ή Μοναχός;

Την προηγούμενη εβδομάδα μας έδιωξαν πάλι απ το bar. Και μάλιστα απ το πιο after στέκι της πόλης. Είτε η εποχή μας έχει φλωρέψει πάρα πολύ ή εμείς έχουμε μείνει σε άλλες εποχές. Εγώ έχω συμβιβαστεί με αυτό. Ο Αλ όχι, επιμένει…

Χτες έφυγα απ το μπαρ χωρίς να χαιρετήσω τους φίλους. Πήγα μόνος και αλήτεψα σε κακόφημες γειτονιές. Στις 6 τα χαράματα τα πόδια μου έτρεμαν, το βλέμμα μου καλάσνικοφ πυρ κατά βούληση κι αισθανόμουν σαν να γύρναγα από συναυλία των Stereo Nova.

Το πρωί της Δευτέρας θα μεταμορφωθώ πάλι σε Mοναχό. Αυτόν που δηλαδή υπομένει και υπομένει και υπομένει, ως πότε άραγε;
Το ράσο του μικροαστού, τρόμαξε την έμπνευσή μου, έφυγε μακριά, λείπει εδώ και τέσσερις μήνες.
Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

Χτες το βράδυ με πλησίασε μία γεματούλα. Πάντα μου είχαν αδυναμία οι γεματούλες. Ίσως γιατί αν και γνήσιος δαίμονας έχω την όψη του καλού παιδιού.

«Έλα να χορέψουμε» μου είπε.
«Δεν μπορώ», της απάντησα.
«Και γιατί παρακαλώ;…»
«Γιατί είμαι σκιάχτρο και τα σκιάχτρα δεν χορεύουν…»
«Και τι κάνουν τα σκιάχτρα;»
«Τα σκιάχτρα διώχνουν τα κοράκια…»
Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Ο ίστρος καμιά φορά καβαλά δαιμόνια…

Μετά μου ‘ρθε να ορμήσω στο κρεβάτι, σε μια θέα που ακροβατούσε μεταξύ λιποθυμιάς και παραληρήματος. Δεν το έκανα. Τελικά μάλλον είμαι καλό παιδί.

Την δευτέρα με περιμένει φουρτούνα από τσιμεντένια κλουβιά να χορεύουν μπρος στα μάτια μου, μετά οργάνωση προτεραιοτήτων, παρατηρήσεις από ένα αυστηρό αφεντικό, ένα "λυκειάρχη".

Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό!