Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

ΒΕΛΑΞΤΕ ΜΠ(Ρ)ΕΕΕΕ, τσάμπα είναι…


Προσευχή στο μεγαλοδύναμο (λαό) έκανε ο Καραμανλής να μην τον κράξουμε στην πλατεία Συντάγματος. Ξενύχτησε το αγόρι μου, προσευχόμενος μαζί με τους δημοσκόπους…

Κι εμείς που εισακούσαμε τις προσευχές του, 10.000 πρόβατα συνολικά, βοσκήσαμε όλο το κουτόχορτο της πλατείας συντάγματος την Τετάρτη το απόγευμα, κοιτώντας αμήχανα δεξιά-αριστερά χωρίς μπε και βελάσματα.

Κάναμε μούγκα στη στρούγκα λοιπόν γιατί του χουμε αδυναμία που ναι ομορφόπαιδο, καλός οργανωτής και δουλευταράς.

Βρε σεις ξεχάσαμε να του πούμε κι ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ του ανθρώπου που έσωσε τουλάχιστον την υπόλοιπη Ελλάδα.
Ε , λοιπόν εγώ ο Vita Mi Barouak εκ μέρος όλων των ελλήνων σε ευχαριστώ, τρισμέγιστε αρχηγέ μας και σωτήρα μας!
Μπράβο καρντάση μου, μπράβο πατσά μου!
Πάντα τέτοια...

ΥΓ1. Μετά την αυτοφίμωση, μήπως ήρθε η ώρα να αυτοφασκελωθούμε;!!
ΥΓ2. Πάλι καλά που ήμασταν... ΜΑΥΡΑ ΠΡΟΒΑΤΑ!

Δευτέρα, Αυγούστου 27, 2007

Το πράσινο γάλα

(κεφ 4, παρ 3, από την Ιστορία της μαρμΕΛΛΑΔΑΣ)
.

Μια φορά κι ένα καιρό η χώρα μας ήτανε πράσινη.
Κάποιοι βιαστικοί, είπαν ότι το χρώμα της το είχε βάψει ένας πράσινος ήλιος βασιλιάς, μεγάλο ταλέντο στη βούρτσα και το μυστρί(με μεταπτυχιακό στις αφισοκολλήσεις του 81) αλλά ευτυχώς δεν τους πίστεψε κανείς.
Ξέρουν πολλά τέτοια οι πρασινοφρουροί, μέρες που ναι…

Η αλήθεια ήταν πως η χώρα μας ήτανε πράσινη, γιατί το γάλα που η μάνα-γη βγάζει απ’ τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα παιδιά της, είναι πράσινο!
Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή! Δεν υπάρχει μέλλον…
Κάθε πράσινο βουνό κι ένα στήθος της μάνας γης!
Μεγάλο, μικρό καθένα με τη δικιά του χάρη, μας δίνει το φιλί της ζωής με το οξυγόνο του, το πράσινο γάλα…

Πέρασε όμως ο καιρός, και η δικιά μας αδιαφορία και μαλάκυνση, έθρεψε εκείνους που στη θέση του μητρικού στήθους, είδαν το πορνό, την εκμετάλλευση, το χρήμα! Και αποφάσισαν με πύρινες φλόγες να το ξυρίσουν, για να εκμεταλλευτούν τη γη, να προσφέρουν στην «ανάπτυξη του τόπου»…

Εκείνοι που βάζουν πάνω απ’ όλα το κέρδος!
Αυτοί που κατάντησαν τον πλανήτη μας σ’ αυτό το χάλι…

Και σαν να μην έφτανε η δικιά μας μαλακία, ήμασταν κι άτυχοι γιατί εκείνη την περίοδο, που το πράσινο έγινε μαύρο, κυβερνούσαν οι πιο άχρηστοι των αχρήστων! Μάρτυρας μου η μάνα γη, όσο ζω τέτοια κυβερνητική ανικανότητα δεν έχω ξαναδεί!
«Όχι, όχι εμείς αγαπάμε το πράσινο, κι ας είμαστε γαλάζιοι.», τους άκουγες να ξεφωνίζουν στα παράθυρα αλλά η αλήθεια ήταν, ότι τις προθέσεις τους τις είχαν δείξει, λέγοντας πριν λίγο καιρό πως στοχεύουν να αποκεφαλίσουν το άρθρο 24 του συντάγματος, για την προστασία των δασών.
Αντί λοιπόν να κάνουν αυστηρότερους νόμους για την προστασία των δασών, έστρωσαν το δρόμο των εμπρηστών με ροδοπέταλα.
Κι εμείς οι σοφοί πολίτες, που τώρα κλαίμε με μαύρο δάκρυ, τους αριστερούς και τους οικολόγους που ούρλιαζαν τότε για το άρθρο 24, τους λέγαμε τρελούς, γραφικούς, παράφρονες!
Εκ προμελέτης ή εξ αμελείας δάνεισαν λοιπόν οι γαλάζιοι τον πυρσό τους, στους εμπρηστές, κλείνοντας τους το μάτι εικοσιτέσσερις φορές.
«Βρε γιατί δεν μας πιστεύετε, εμείς οι γαλάζιοι, θα φέρουμε το αδερφάκι μας το νερό, που ‘ναι καταγάλανο, γαλάζιο, μπλε και θα σβήσουμε κάθε εστία!», επέμεναν οι γαλάζιοι.

Όταν όμως ήρθε η κρίσιμη ώρα, έμπλεξαν τα μπούτια τους, δεν μπορούσαν να συντονιστούν. Απόφαση δεν μπορούσαν να πάρουν, γιατί είχαν βαρύνει απ’ την πολύ μάσα, το αίμα τους είχε φύγει απ το κεφάλι και είχε πάει στο στομάχι, για να χωνέψουν τα ομόλογα. Μπερδεύτηκαν λοιπόν μες την μεσημεριανή ντάγκλα, κι όταν τελικά κατάφεραν να συντονιστούν κι έφεραν νερό, το μόνο που μπόρεσαν να σβήσουν ήταν τα κάρβουνα, μην τυχόν και οι οργισμένοι, καψαλισμένοι ανασθενάρηδες δεν τους μαυρίσουν στην κάλπη!

Παρασκευή, Αυγούστου 24, 2007

Υποκριτικά κείμενα

«Κείμενα υποκριτικού λόγου πάνω σε έργα και καταστάσεις που, αν και ουδέποτε υπήρξαν, φωτογραφίζουν κάποιες φαιδρές και παράλογες όψεις της πραγματικότητας, καλλιτεχνικής και όχι μόνο.»

Το χωρίο το αντέγραψα επιτυχώς(εύγε μου!) από το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή, Υποκριτικά Κείμενα με υπότιτλο, σατιρικό παιχνίδι κακών προθέσεων(εκδόσεις ΚΨΜ). Πάντα ήμουν καλός στην αντιγραφή. Με βοήθησε να υπερπηδήσω με μαεστρία τόσες και τόσες προκλήσεις…

Τι να πω για το βιβλίο; Ας τα βάλω κάτω μην τυχόν και βγάλω άκρη. Μια που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο ας παρουσιάσω τους υποψήφιους, ας συσκεφτώ με τον εαυτό μου κι ας ρίξω το ψηφαλάκι μου:
1.Είναι παλαβό το βιβλίο;
2. Ο Κουνενής χρίζει ψυχιατρικής παρακολούθησης;
3. Βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό κι ευτυχώς που βρίσκονται κάποιοι και κάνουν σάτιρα των όσων συμβαίνουν γύρω μας;

Δεν χρηματίστηκα, δεν με έγλυψε κανείς αλλά ψηφίζω δαγκωτό το τρία.
Ο Κουνενής τα βάζει με την δηθενιά, τους ελληνολάγνους, τους ιπτάμενους ποιητές, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο και τόσους άλλους αστέρες της σύγχρονης ζωής κάνοντάς μας να γελάσουμε αντί να κλάσουμε… ουπς, γαμώ τη φασολάδα μου… να κλάψουμε, να κλάψουμε…

Αν περιμένατε να διαβάσετε σοβαρή ανάλυση για το βιβλίο που απαρτίζετε από 10 αφηγήματα πέσατε έξω.
Έτσι μου βγήκε, έτσι το ‘κανα. Εξπρεσιονιστικά…
Αυτό το πράμα που διαβάσατε δεν είναι κριτική, δεν είναι παρουσίαση, μήτε προωθητικό κείμενο.
Είναι ένα ερμαφρόδιτο εξώγαμο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή.
Είναι ένα παράγωγο του βιβλίου με τίτλο: σάτιρα στην κριτική…
See you, στον πλανήτη M.U.FA…