Παραγγελιά

Ανώνυμος: «Καλέ κυρ VITA MI BAROUAK, τι περίεργο όνομα κι αυτό που σέρνετε; Σκέτο μακρινάρι. Έχει κάποια σχέση με το μπαρόκ, τα μπαράκια ή μήπως πρόκειται για την πιο σύντομη προσευχή κάποιου δερβίση;»
Vita Mi: «Επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω διηγούμενος μια αληθινή ιστορία, παρότι η φαντασία είναι η πιο πιστή ερωμένη μου. Έφτασε όμως η ώρα να την κερατώσω! Χαλάλι σου…»

Το κουτούκι ήταν γνωστό στους θαμώνες ως Πλάτανος, στην αυλή του δέσποζε μια Μουριά αλλά το όνομα που έγραφε η ξεφτισμένη ταμπέλα ήταν Έλατος. Εκεί λοιπόν, κάπου στον Πειραιά, μια ζεστή μέρα του Φλεβάρη, θαρρείς πως είχαμε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο…
Το τρίχορδο μπουζούκι έκλεγε στη γωνία, οι μεθυσμένοι θαμώνες χειροκροτούσαν άρρυθμα και η παρέα μου στο κέντρο της ομήγυρης συζητούσε με έξαψη για βιβλία, τέχνες και το καθημερινό πήξιμο στη δουλειά.
Τότε ήταν που μας πλησίασε ένας αξύριστος τριαντάρης με αραιά μαλλιά κι αφού έριξε την ζεϊμπεκιά του, έκατσε μαζί μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν είπε τίποτα άλλο εκτός από το μότο: «Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, είμαι από χωρίο και δουλεύω στην αμμοβολή!» Κι ενώ η συνεχιζόμενη επανάληψη της φράσης σαν επίμονο διαφημιστικό σλόγκαν μας είχε σπάσει τα νεύρα, μια ατάκα του Αλ, τον έκανε να αλλάξει τροπάρι.
«Ο Μπάροουζ», είπε ο Αλ, «είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας!»
Και τότε ο μεθυσμένος αμμοβολιστής απάντησε στο κροσέ του Αλ μ’ ένα ξαφνικό ντιρέκτ:
«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»
Μείναμε σχεδόν μ’ ανοιχτό το στόμα. Ο απλός, λαϊκός θαμώνας της Μουριάς ή Πλάτανου ή Έλατου, αυτός που μέχρι εκείνη την ώρα διαφήμιζε τη βουκολική του καταγωγή, είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Από τότε έγινε το σύνθημά της παρέας. Όταν πέρναγε κάποια όμορφη, όταν η ταινία ήταν πατάτα ή γαμάτη, όταν τα σφηνάκια μας είχαν βάλει τρικλοποδιά, δηλαδή σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιούσαμε εκείνη την ατάκα που ‘χε γεννήσει ο «αμόρφωτος εργάτης»:
«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»
Δεν ήταν μόνο οι Μπήτνικ που είχαν κατεβάσει τη λογοτεχνία στο πεζοδρόμιο.
Δεν ήταν μόνο που καιρό θέλαμε να εκφράσουμε το δικαίωμα του καθένα στην δημιουργία, στην τέχνη, στην απελευθέρωση…
Ήταν που αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο έκλεψε τη φωτιά απ’ τους «θεούς» και μας τη χάρισε.
Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, το δαιμόνιο που ξεπήδησε μέσα απ’ τη φράση του, ο κοκκινομάλλης απόγονος του Διόνυσου, γνωστός στις κακόφημες γειτονιές των blogs και ως Barouak, μπήκε μέσα μας κι έκανε κατάληψη στην ψυχή μας.
Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Vita Mi Barouak, όταν σαν ημιπαράφρονας πιανίστας πληκτρολογεί τα κείμενά του.
Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Al Barouak όταν γράφει ποιήματα ή μοντάρει τα video-art του.
Ναι φίλοι μου, ο Barouak είναι το δαιμόνιο, που τρυπώνει στην ψυχή του κάθε δημιουργού, ο οποίος χωρίς εξειδικευμένα πτυχία και λοιπές προδιαγραφές, χορεύει ασταμάτητα πάνω στο σανίδι της δημιουργίας… ελεύθερος, ελεύθερος, ελεύθερος κι αυτό αρκεί!