Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Αφιέρωμα στο Τσιφτετελιστάν



Το καλοκαίρι που μόλις έφυγε την είχα δει ερευνητής(εκτός των άλλων). Το πέρασα αναζητώντας σύγχρονα ελληνικά ανδραγαθήματα. Κυρίως τα πολιτιστικά, τα επιστημονικά κι όλα εκείνα που θα ‘καναν τους βαρβάρους να πουν με ένα στόμα μια φωνή: «Αν δεν ήταν οι νεοέλληνες, θα ‘μασταν ακόμα πάνω στα δέντρα»

Κι όταν λέω ελληνικά αναφέρομαι στα νεοελληνικά, δεν αναφέρομαι στα επιτεύγματα των αρχαίων. Μήπως νοιάζεται κανείς, ποιος είχε πάρει το «πολιτιστικό πρωτάθλημα» πριν 2500 χρόνια; Το μοναδικό γνήσια δικό μας που ανακάλυψα είναι το πολιτιστικό προϊόν φραπόγαλα. Μονάχα ένας έλληνας μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το μεγαλείο. Ο τρόπος παρασκευής του, προδίδει ότι εφευρέτης ήταν κολλημένος με την χαρακτηριστική κίνηση αυτοϊκανοποίησης, άρα μεγάλος μ…ας, , άρα σίγουρα νεοέλληνας…

Εντάξει, εντάξει σίγουρα υπάρχουν και κάποια σύγχρονα «πολιτιστικά» επιτεύγματα όπως η φέτα, το ούζο να μην ξεχάσω τα έργα των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Αγγελόπουλου(ενστάσεις δεκτές μετά τις τρεις) Αλλά πώς να χορτάσει ο νεοέλληνας με ένα τόσο λιτό γεύμα, που αν δεν ήταν άνθρωπος θα ‘ταν λατέρνα;

Ήθελα να ήξερα ποιος καργιόλης μας σφύριξε ότι είμαστε απόγονοι μεγάλων και τρανών και ‘μεις οι αφελείς κάτσαμε στα αυγά μας για να απολαύσουμε το μεγαλείο μας. «Αφού κερδίζουμε με 1000 γκολ διαφορά στο πρώτο ημίχρονο», σκεφτήκαμε, «πως είναι δυνατό να χάσουμε τον αγώνα;» Κι όμως τον χάσαμε και το τσιφτετέλι πάει σύννεφο…

Είναι όμως και κάτι άλλο. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε αν ανήκουμε στην ανατολή ή στη δύση. Τι είμαστε βρε παιδιά χανουμάκια ή σταυροφόροι; Ή μήπως είμαστε χανουμάκια με ρούχα σταυροφόρου; Πάντως το τσιφτετέλι μας αρέσει περισσότερο απ τα δισκοπότηρα και το MTV…

Ας κοιτάξουμε λοιπόν βαθιά μες τον καθρέπτη, ας ρίξουμε λίγο την αρχαιοελληνική μας μύτη κι ας βάλουμε τους σταυρούς στην μπάντα.. Ίσως κάποτε καταφέρουμε να βάλουμε το γκολ της τιμής, αφήνοντας το στίγμα μας, το στίγμα του σύγχρονου Βαλκάνιου, που δεν ανήκει ούτε από δω, ούτε από κει, ούτε θέλει πολλά-πολλά με τους αρχαίους… Απλά είναι ο εαυτός του κι αυτό αρκεί!

ΥΓ. Βρε ο παλιόπουστας μερικές φορές τα λέω σαν πολιτικός!

Δευτέρα, Αυγούστου 28, 2006

Η Ανεργία στο βασίλειο του Jack Τραπεζίτη

H δεσποινίς Ανεργία ήταν μια ανεχόρταγη παρθένα! Ανεχόρταγη γιατί δεν άφηνε εργαζόμενο σε χλωρό κλαρί, τον κατασπάραζε. Και παρθένα γιατί μπρος τη μάσα, τί είναι ο έρως;!
Μία ωραία πρωία πέρασε από μια καφετέρια και λιγουρεύτηκε ένα ομορφόπαιδο, τον Κυρίλα. «Δουλεύεις;», τον ρώτησε και ανοιγόκλεισε παιχνιδιάρικα τα βλέφαρα. «Στο διυλιστήριο εδώ πιο κάτω…», απάντησε ο Κυρίλας.
«Θέλω να το ξεκοκαλίσω το πιπίνοβιτς», συλλογίστηκε η Ανεργία, η αγγουρόφατσα και πήγε, βρήκε τον Βασιλέα Jack Τραπεζίτη που δεν της χάλαγε χατίρι ποτέ. Εκείνος έτρεξε ευθύς στον εργοστασιάρχη και του είπε.
«Πρέπει να μειώσεις το κόστος, γιατί μου χρωστάς. Κάνε απολύσεις και συγχωνεύσου με μια κρατική εταιρία. Τσάμπα στη δίνουμε δηλαδή αλλά μην το πεις ούτε του… Χριστόδουλου!»
Εκατοντάδες λοιπόν εργαζόμενοι έμειναν στο δρόμο. Χαρά το τομφαλίδιο… Στούμπωσε απ την πολύ μάσα. Τον Κυρίλα όμως που χε βάλει στο μάτι, δεν του έκοψε ούτε κομματάκι.
Τον βρήκε να πίνει φραπουτσίνο στην ίδια καφετέρια. «Δουλεύεις ακόμα;», τον ρώτησε αυτάρεσκα και ανασήκωσε 7,5 πόντους τη φούστα της, αποκαλύπτοντας τις ραγαδιασμένες τις γάμπες.
«Αναβαθμίστηκα!”, απάντησε εκείνος χαμογελώντας. “Γενικός Σύμβουλος στην καινούργια εταιρία του μπαμπά! Θα τα έμαθες για τη συγχώνευση…»
Ώστε γιος εργοστασιάρχη ο μορφονιός. Τσάμπα ο κόπος. Τα πήρε κρανιακά η ομορφιά μας. Τον εαυτό της πρόσφερε απλόχερα κι έγινε μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς, τετράπαχη.
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι κάτοικοι του Βασιλείου κρυφά μες το δάσος, δόξασαν το Διόνυσο, βρήκαν τα λογικά τους κι αποφάσισαν να σκοτώσουν την Ανεργία.
Πήγαν στο μάντη Κάλαχαν να τους δώσει χρησμό γιατί το εγχείρημα ήτανε δύσκολο κι ο τυπάς τους είπε τα εξής: «Για να πεθάνει η Ανεργία, πρέπει πρώτα να πεθάνει ο Βασιλιάς!» Ήτανε λέει εξώγαμο δικό του και συνδεότανε μ ένα αόρατο ομφάλιο λώρο…
Έμαθε όμως ο Jack Τραπεζίτης ότι του τη στήνανε τα βλαχαδερά κι αμόλησε την Ανεργία μες το δάσος για να τους κατασπαράξει. Πολύ φαγώθηκαν εκείνο το βράδυ κι όσοι γλίτωσαν με λίγες δαγκωματιές συνέχισαν να εργάζονται μερικώς! Κάπως έτσι γεννήθηκε λοιπόν και η νεότερη αδερφή της κυρα βουβάλος, η Μερική Απασχόληση. Κι έτσι με τη γέννηση της νέας του κόρης, ο Βασιλέας κατάφερε να αναβάλει επ’ αόριστο την πτώση του…

Παίζοντας με σύγνεφα και πανταλόνια…


Λίγο μετά την Ρωσική επανάσταση του ’17 ένας Σκανδιναβός παραγωγός θέλησε να εκμεταλλευτεί την εμπορική επιτυχία του «Θωρηκτού Ποτέμκιν». Πως όμως ήταν δυνατό να προβάλει στις αίθουσες μιας καπιταλιστικής χώρας μια επαναστατική ταινία, ενώ ο κόσμος κόχλαζε ακόμα;
Ο δαιμόνιος λοιπόν παραγωγός αγόρασε την ταινία και κάνοντας μοντάζ άλλαξε τελείως το νόημα της. Στην πραγματική version τα γεγονότα έχουν ως εξής: κάποιοι ναύτες διαμαρτύρονται για το φαγητό, συλλαμβάνονται και στήνονται στον τοίχο, γίνεται εξέγερση του πληρώματος για να τους σώσουν, η εξέγερση νικά και το πλοίο σπεύδει να βοηθήσει την επανάσταση.
Αντίθετα ο παραγωγός με έντεχνο κόψιμο και ράψιμο διαμόρφωσε τη σειρά των γεγονότων ως εξής: Οι ναύτες διαμαρτύρονται για το φαγητό, ξεσπά εξέγερση, οι αρχηγοί της εξέγερσης συλλαμβάνονται και στήνονται στον τοίχο…
Ας μεταμορφωθούμε λοιπόν σε μεταμοντέρνοι προβοκάτορες κι ας παίξουμε το ίδιο παιχνίδι. Ας αλλοιώσουμε το νόημα σε ένα επαναστατικό ποίημα κι ας το κάνουμε εύπεπτο, ικανό να μιλήσει σε όλες τις ψυχές ακόμα και σε κείνες που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενες τον πόνο του άλλου!
Ας μοντάρουμε λοιπόν το ποίημα-προφητεία του Μαγιακόφσκι «Σύγνεφο με πανταλόνια»(όποιος ενδιαφέρετε για το ποίημα:
http://www.edu.uoc.gr/~poreia/culture/mayak/sygnefo.htm).
Όχι φυσικά και δεν το κάνουμε για τα αργύρια όπως ο Σκανδιναβός παραγωγός. Στόχος του πειράματος μας είναι να χριστούμε υπόδουλοι στη βεβήλωση κάθε νόρμας!


Μοντάζ στο «Σύγνεφο με πανταλόνια»

Μητέρα,ο γιος σας είναι εξαίσια άρρωστος Πάσχει από πυρκαϊά καρδιάς.
Ακούστε!Κάνει το κήρυγμά τουμε βογγητά και ουρλιάγματαο σύγχρονος φωνακλάς Ζαρατούστρας.

ακόμα κ' ένα αστείοπου φτύνει απ' το καψαλιασμένο στόμα του,πετάγεται έξω σαν πόρνη γδυτήαπόνα μπορντέλο πούπιασε φωτιά.
Χίλιες φορές θα στροβιλίσει ο ήλιοςσε χορό της γης,όπως η Ηρωδιάδατην κεφαλή του Βαπτιστή.Κι όταν τα χρόνια μουτα χορέψει ως το τέλος,μ' εκατομμύρια στάλες αίμαθάχουν στρωθεί τα χνάρια μου
Παραμερίστε.Δε θα μου φράξετε το δρόμο.
Πάλι ερωτευμένος θα ριχτώ στο γλεντοκόπι,πυρπολώντας το τόξο των φρυδιών μου.

Θέλετε-θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-θέλετε-θάμαι η άχραντη ευγένεια-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια

Μητέρα,ο γιος σας είναι εξαίσια άρρωστος…

-δημοσιεύτηκε στο cineek.gr-