Σάββατο, Δεκεμβρίου 23, 2006

Ο Κροκοδειλάνθρωπος και τα Καλικατζαράκια...



Όταν ο Κροκοδειλάναθρωπος τα κακάρωσε και κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο συνάντησε μεγάλες αναταραχές και απεργίες. Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και οι Καλικάτζαροι είχαν ξεσηκωθεί εναντίον του Αρχη-διαβόλου. Συγκεκριμένα, η προκήρυξη που βρήκε δίπλα σ ένα καζάνι γεμάτο αχνιστή πίσσα, έγραφε τα εξής:

Σύντροφοι και συντρόφισσες, Καλικάτζαροι Κάθε χρονιά συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια! Από την αρχή του χρόνου, πίσω απ το τεράστιο πριόνι, όλοι μια γροθιά, πριονίζουμε το γέρικο δέντρο που στηρίζει τον πάνω κόσμο. Κι όταν τέτοιες μέρες ζητούμε την πληρωμή μας, αντί ο αρχη-διάβολος να μας δώσει όσα μας έχει υποσχεθεί, μας δείχνει διαφημιστικά μηνύματα από τις ετοιμασίες κουραμπιέδων και μελομακάρονων στον Πάνω Κόσμο. Τότε εμείς παρασυρμένοι απ τη λαιμαργία μας παρατάμε το πριόνισμα του δέντρου και ανέβουμε πάνω. Όταν όμως γυρίσουμε πίσω ο κορμός του δέντρου έχει «επουλωθεί» κι ο αρχη-διάβολος το παίζει «Κωστάκης Καραμανλής» σχετικά με τις πληρωμές των μισθών μας… Σύντροφοι είμαστε βέβαιοι, ότι έχει κλείσει συμφωνία κάτω απ το τραπέζι με το Χριστό για να ισχυροποιήσουν και οι δυο την εξουσία τους, που τώρα τελευταία απειλείται! Σύντροφοι για πόσο ακόμα θα μας εκμεταλλεύεται, για πόσο ακόμα οι εργάτες του Κάτω Κόσμου, θα δουλεύουν σαν σλάβοι;… Ή ο Αρχη-διάβολος ή Εμείς!!

Δεν χρειάστηκε πάνω απ μερικά δεύτερα για να συλλάβει την ιδέα, ήταν μεγάλη χαμούρα ο Κροκοδειλάνθρωπος. Στα χέρια του δεν κρατούσε μια απλή προκήρυξη αλλά την ευκαιρία του να ξαναγυρίσει στη ζωή και να εκδικηθεί το δημιουργό και βιογράφο του, που τον είχε σκοτώσει πάνω στο άνθος της ηλικίας του! Φυσικά πρώτα συνεννοήθηκε με τον Αρχη-διάβολο. Ποτέ δεν θα κάνε κάτι ο Κροκοδειλάνθρωπος χωρίς να πάρει το ΟΚ απ τον Μεγάλο. Έπειτα πήγε βρήκε τον Σκουπιδίκιους, τον εργατοπατέρα των Καλικατζάρων και του τα ‘πε χαρτί και καλαμάρι:
«Κοίτα να δεις Σκουπιδίκιους… Αδίκως φωνάζετε πως φταίει ο Αρχη-διάβολος που δεν σας πληρώνει… Πρέπει να μάθεις ότι εκείνος που ευθύνεται στην πραγματικότητα είναι ο αρχηγός της πιο τρισάθλιας τρομοκρατικής οργάνωσης, ο Vita Mi Barouak. Που λες ο τυπάς εκβιάζει τον Μεγάλο, ότι αν δεν κάνει το κόλπο με τα μελομακάρονα, θα ανοίξει το πώμα της λίμνης που βρίσκεται στα όρια τους δάσους του blogspot και όλο το νερό θα χυθεί στον Κάτω Kόσμο με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι οι κάτοικοί του. Τι άλλο μπορεί να κάνει ο Μεγάλος, υποκύπτει στον εκβιασμό των τρομοκρατών, για το καλό σας! Αυτά που σου λέω είναι γνωστά στον πάνω κόσμο. Ο Vita Mi Βarouak είναι μεγάλη κουφάλα, μεγαλύτερη κι απ αυτή του δέντρου που πριονίζετε…»
«Και ‘μεις τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό;!»
«Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε τον στρατό των καλικάτζαρων και να επιτεθούμε στο σπίτι που θα κάνει Χριστούγεννα ο Vita Mi Barouak! Να τον συλλάβουμε και να τον κλείσουμε στο «Γκουαντάναμο» του Κάτω Κόσμου!»
«Μα ο κορμός του δέντρου θα έχει «επουλωθεί» μέχρι να επιστρέψουμε απ την εκστρατεία…»
«Του χρόνου όμως που δεν θα είναι εν ζωή ο Vita Mi Barouak για να τρομοκρατεί, o κορμός του δέντρου θα κοπεί επιτυχώς κι εσείς θα βάλετε στην τσεπούλα όλα όσα σας έχει υποσχεθεί ο Μεγάλος…»
Δεν ήθελαν και πολλοί οι καλικάτζαροι. Αφού το είπε ο εργατοπατέρας Σκουπιδίκιους, το έχαψαν με μιας, παράτησαν το δέντρο κι ακολούθησαν τον Κροκοδειλάνθρωπο στον Πάνω Κόσμο. Ο Κροκοδειλάνθρωπος είχε καταφέρει προγραμματίσει την εκδίκησή του στην εντέλεια, αποκτώντας ταυτόχρονα και την εύνοια του Μεγάλου. Πουρό για υιοθέτηση, ο δικός σου…

Το σπίτι που έμενε ο Vita Mi Barouak ήταν μια ψηλόλιγνη μονοκατοικία με καμινάδα. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και οι γυναίκες της οικογένειας ετοίμαζαν το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στην κουζίνα, ενώ οι άντρες χάζευαν κάποιο παριζιάνικο καμπαρέ στην TV, μέχρις ότου ετοιμαστεί το φαγητό. Το σπίτι ήταν από ώρα περικυκλωμένο! Πάνω από εκατό καλικάτζαροι ήταν έτοιμοι να εισβάλουν από πόρτες, καμινάδα και παράθυρα, με ακόντια και τόξα στα χέρια. Και να σου που σε λίγα λεπτά Κροκοδειλάνθρωπος έδωσε το σύνθημα κι έγινε χαμός!! Ξαφνικά το σπίτι γέμισε δοντάρες, ουρές, νύχια, γρυλίσματα, ακόντια και τρομαγμένα βλέμματα συγγενών του Vita Mi Barouak. Κι ενώ το μαχαίρι του Κροκοδειλάνθρωπου είχε ακουμπήσει στο λαιμό του Vita Mi, έτοιμο να πάρει εκδίκηση για τον άδικο χαμό που του επιφύλαξε ο δημιουργός-βιογράφος του, η μητέρα του Vita Mi έχασε τα λογικά της και άρχισε τις φωνές, ανάκατες με παρακάλια, βρισιές, απειλές και αυστηρές νουθεσίες!! Κι όσο πέρναγαν τα δεύτερα, ο τόνος της γινόταν πιο αυστηρός, η φωνή της στρίγκλιζε, έτριζε, όρμαγε με βία, φωνή σειρήνας!! Πρώτα έσπασαν τα γυαλικά, μετά με μιας όλες οι τηλεοράσεις του σπιτιού(πω-πω ζημιά, θα τρελαθεί ο πατέρας!), μετά τα τζάμια των παραθύρων ακόμα και τα πορσελάνινα πιάτα πάνω στο γιορτινό τραπέζι!

Οι πρώτοι που σήκωσαν τα χέρια τους κι έκλεισαν τα αυτιά τους ήταν οι Καλικάτζαροι. Αμέσως μετά ο Κροκοδειλάνθρωπος άφησε το μαχαίρι να πέσει στο πάτωμα και ακολούθησε το παράδειγμα τους, παίρνοντας μια έκφραση τρόμου. Κι ενώ η μητέρα του Vita Mi συνέχισε τις στριγκλιές νουθεσίας τα μέλη της οικογένειας που ‘ταν συνηθισμένα σε κάτι τέτοια, κινήθηκαν σβέλτα, άρπαξαν τα τόξα και τα σπαθιά που ‘ταν ριγμένα στο πάτωμα και ακινητοποίησαν το στρατό των καλικάτζαρων. Έπειτα ο πιο νεαρός της οικογένειας πετάχτηκε ως τη λίμνη του blogspot κι αφού έκλεψε ένα μεγάλο δίχτυ από κάποιον ψαρά, γύρισε πίσω με καμάρι. Τους έβαλαν λοιπόν όλους μες το δίχτυ και μετά οι άντρες τις οικογενείας, που χαν πολεμική καταγωγή, πήραν μια βάρκα και τους πήγαν στα ανοιχτά της λίμνης, εκεί που βρισκόταν το πώμα της, το πέρασμα για τον Κάτω Κόσμο. Άνοιξαν λοιπόν το πώμα με πολύ προσοχή και τους άδειασαν στον άλλο κόσμο. Όταν γύρισαν σπίτι, ο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν ήδη έτοιμο. Στην πόρτα τους υποδέχτηκε η μητέρα του Vita Mi, μ ένα χαμόγελο που δανείζει κάθε τόσο στο ουράνιο τόξο και τους κάλεσε να καθίσουν γύρω απ το φτωχικό τους τραπέζι…

HτΑν Μια ΙσΤοΡία ΓρΑμΜεΝη Για τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT της Candyblue...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Όπου γη, πατρίς!!



"Χίλιες φορές θα στροβιλίσει ο ήλιος σε χορό της γης,
όπως η Ηρωδιάδα την κεφαλή του Βαπτιστή.
Κι όταν τα χρόνια μου τα χορέψει ως το τέλος,
μ' εκατομμύρια στάλες αίμα θα χουν στρωθεί τα χνάρια μου.
...Παραμερίστε. Δεν θα μου φράξετε το δρόμο!"
Β.Β.Μαγιακόφσκι


Σε αισθάνομαι να τρέχεις πάνω στο άσπρο άλογο, ελεύθερος, με το γιαταγάνι στο χέρι και να ρουφάς τον άνεμο, παππού!
Ήρωας της επανάστασης είπαν, σε μνημονεύουν και στην έξοδο του Μεσολογγίου!
Με χει στοιχειώσει αυτή η ελευθερία σου, παππού! Η τάση του αίματος μου να παίρνει τα βουνά, να πηδά βράχια, να ρισκάρει, να ορμά, να μην ακούει αφέντη, να αγναντεύει την πλάση από μακριά και να οραματίζεται την απόλυτη ελευθερία!

Γιαγιά, μέσα μου έχω την κραυγή που έβγαλες όταν πήδησες απ το μεγάλο βράχο αγκαλιά με το παιδί σου, για να μην πέσεις στα χέρια του εχθρού. Ποτέ στα χέρια του εχθρού, γιαγιά, ποτέ! Πόλεμος μέχρις εσχάτων!!

Κι εσύ ο άλλος που ανατινάχτηκες στον αέρα μέσα στον Οίκο του Θεού παρέα με όλο το γυναικομάνι;…. Μέσα στο αίμα μου είσαι και συ!!

Καταραμένος Ιλλυριός, Σουλιώτης…
…μετανάστης μιας άλλης εποχής, πολεμιστής, επαναστάτης,
ελεύθερος, ελεύθερος, ελεύθερος!!!

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους μετανάστες!!! Κι εμείς όταν ήρθαμε σ αυτά τα μέρη άλλη γλώσσα μιλούσαμε…

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

Ο Κροκοδειλάνθρωπος

Ο Κροκοδειλάνθρωπος είναι ευγενές φυτό!
Ευδοκιμεί σε κάθε πολυθρόνα που έχει απέναντί της τηλεόραση.
Φορά γυαλιά, έχει καράφλα και ευρύχωρη κοιλιά, δάσος από τρίχες στην πλάτη και στο στέρνο.
Έχεις ως πρότυπο του τον Τριανταφυλόπουλο (παλιά είχε τον Ευαγγελάτο).
Στα παιδιά που λένε τα κάλαντα , δεν ανοίγει ποτέ την πόρτα.
Σεξ κάνει μόνο με πόρνες.
Σώβρακο αλλάζει μόνο κάθε Κυριακή αφού γυρίσει απ τον Άγιο Ονούφριο, όπου εκκλησιάζεται….
Για φίλο έχει μονάχα κάποια που ονομάζεται Στλαβλα και μιλούν καθημερινά στο 090…
Στη δουλειά μαχαιρώνει μόνο πισώπλατα.
Όταν οδηγεί δεν βρίζει ποτέ, μονάχα μουντζώνει!
Μένει στο υπόγειο της δίπλα πολυκατοικίας.
Οι περισσότεροι λένε πως είναι Αλβανός αλλά αυτός πιστεύει ότι μας χρειάζετε μονάχα ένας… Παπαδόπουλος!
Έχει ερωτευθεί μονάχα δυο φορές στη ζωή του.
Την πρώτη μια ψιλόλιγνη γλάστρα του «Πρωινού καφέ».
Τη δεύτερη μια επιταγή της ασφάλειας για να «δώσει» έναν Πακιστανό υποψήφιο τρομοκράτη.
Αρκετά συχνά παρευρίσκεται σε γλέντια χουντικών και πυροβολεί με το περίστροφό του στον αέρα.
Ο Κροκοδειλάνθρωπος έγινε αισίως 52 χρονών.
Χτες βράδυ βγήκε έξω παγανιά.
Όχι αυτός αλλά ο Dr Χάρος…
Τον βρήκε την ώρα που έτρωγε Μερέντα με ψωμί αραχτός στην πολυθρόνα του, παρακολουθώντας την Τατιάνα Στεφανίδου να επιδεικνύει την σουβλερή της γλώσσα, σε κάποιο βραδινό talk-show.
Ο Dr Χάρος τον κοίταξε κατάματα, ακόνισε το δρεπάνι του και του ζήτησε να τον ακολουθήσει.
Κι έτσι που λέτε ο αγαπημένος μου Κροκοδειλάνθρωπος ξενοίκιασε το υπόγειο κι αγόρασε έναν τάφο σε τιμή ευκαιρίας...
Σνιφ, σνιφ!
Και τώρα που θα βρω άλλο Κροκοδειλάνθρωπο, για να συνεχίσω αυτή την γλυκιά ιστορία;…

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Η TAMARA εκθεσιάζεται…


Χατζηνικολάου: Γνωρίζετε κύριε κυρίου Vita Mi, ότι στην εν λόγω έκθεση συμμετέχει και η πολυχρονεμένη Tamara de Lempicka!!!

Vita Mi: Τι πες τώρα μάγκα μου;! Έχω δει χαρακτικό της κι έχω πάθει αιδοίο-πλακα!!

Χατζηνικολάου: Προσέχετε λίγο τις εκφράσεις σας κύριε Vita Mi, είμαστε στον αέρα!

Vita Μi: Συγχώρα με Νικόλαε, νέε μου, αλλά δυσκολεύομαι να κρύψω τη χαρά μου!
Ώστε συμμετέχει και η Tamaritsa στην έκθεση!!

Χατζηνικολάου: Τα ίδια θα λέμε… Έχετε μήπως να προσθέσετε κάτι τελαυταίο πριν κάνουμε πάσα για διαφημίσεις…

Vita Mi: Θα φορέσω το μουστάκι του Νταλί, θα κλέψω τις μπότες του παπουτσωμένου γάτου και θα πάω τρέχοντας! Όχι, όχι τις μπότες του Αϊ Βασίλη θα κλέψω, για να μαι ασορτί με τα Χριστούγεννα…

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Σκοτώνοντας ένα Βασιλιά!



Εκείνο το βράδυ είχα φτύσει δηλητήριο σ εκείνους π αγαπούσα. Από ότι φαίνεται ο Barouak είναι σαν το ηφαίστειο. Από μακριά ένα θέαμα, από κοντά μεγάλος μπελάς! Τα είχα κάνει λοιπόν μια ηφαιστειογενής σαλάτα σε εκείνο το Bar, μετά την είχα κοπανήσει και είχα πάει κάπου αλλού, όπου ήπια το Βόσπορο και χόρεψα μέχρι πρωίας μ όλα τα εξώγαμα του Διόνυσου.
Το επόμενο πρωί ήρθε και με βρήκε μες τη μαυρίλα, προσπαθώντας να βρω για ποιο λόγο είχα συμπεριφερθεί με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο σ έναν άνθρωπο που εκτιμούσα τόσο πολύ. Πλύθηκα, ντύθηκα, πήρα το Μετρό, κατέβηκα στο κέντρο και ακολούθησα την κλασική διαδρομή περισυλλογής που ακολουθώ πάντα τέτοιες στιγμές. Πέρασα απ τον πεζόδρομο κάτω απ τη Ακρόπολη, έκλεισα μια ματιά στη φυλακή που Σωκράτης ήπιε το κώνειο κι από κει ανέβηκα στο λόφο του Φιλοπάππου για να αγναντέψω από μακριά τη θάλασσα, να καθαρίσει ο νους μου.

Να σου λοιπόν που μετά από αρκετά αγκομαχητά και μερικές στάλες ιδρώτα, έφτασα στην δεντροπολιορκημένη κορυφή. Γύρισα το βλέμμα μου προς τη θάλασσα και είδα τον ήλιο να χει γονατίσει και σαν δράκος αυτοκράτορας να φυσά πάνω στο γαλάζιο έναν πύρινο δρόμο… Έναν πύρινο δρόμο που χόρευε πάνω στη θάλασσα και κατευθυνόταν πάνω μου!
Οι μαύρες σκέψεις έφυγαν με μιας. Είχα μπροστά μου τη θάλασσα, τον ήλιο και πίσω στην πλάτη μου τον Παρθενώνα για μαξιλάρι των σκέψεών μου. Κάτι μέσα μου ψιθύρισε πως όσο σκατά κι αν τα χα κάνει το προηγούμενο βράδυ, όλα μπορούσαν να διορθωθούν! Χαμογέλασα… Γονάτισα και σκάλισα μια φιγούρα στο χώμα μ ένα κομμάτι σπασμένο μάρμαρο. Και τότε μια σκιά μπήκε μπροστά μου και μου κρύψε τον ήλιο!

Σήκωσα το βλέμμα και είδα έναν όμορφο νέο, ξανθό. Ήταν γεροδεμένος με αρχοντικό ύφος και φόραγε μανδύα. Στην ασπίδα του είχε το σύμβολο της Βεργίνας και απ τη μέση του κρεμόταν ένα χρυσό σπαθί. Θύμωσα! Αυτός ο άνθρωπος μου έκρυβε τον ήλιο! Μήπως άραγε θαρρούσε πως ήταν αυτός ο ήλιος;!
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο γαλαζοαίματος νέος άνοιξε το στόμα του, μου ‘πε πως ήταν μέγας βασιλιάς και πώς μπορούσε να μου προσφέρει ότι του ζητήσω. Τότε όμως ξύπνησε μέσα μου μια φωνή και μου ‘πε:
«Για να δεις τον ήλιο τον ηλιάτορα, πρέπει να πεις του Μεγαλέξαντρου να παραμερίσει!»
Σήκωσα το βλέμμα και τον κοίταξα κατάματα. Έκανα να ανοίξω το στόμα να του μιλήσω αλλά το χέρι που κράταγε το μάρμαρο που σκάλιζε τη γη κινήθηκε σβέλτα, το μάρμαρο έγινε στιλέτο φωτός και έκοψε στα δυο το λαρύγγι του βασιλιά σαν να ταν Γόρδιος Δεσμός!
Ο βασιλιάς έπεσε στη γη αιμόφυρτος, ο ήλιος ελευθερώθηκε κι εγώ έγειρα προς το μέρος του σαν ηλιοτρόπιο.

Ο βασιλιάς είχε χαθεί! Μπροστά μου βρισκόταν μόνο ο ήλιος κι ο πύρινος δρόμος του πάνω στη θάλασσα. Γύρισα, κοίταξα τον Παρθενώνα και τον είδα να λιώνει σαν κερί και η λάβα του να ποτίζει την Αθήνα, να φτάνει ως τη θάλασσα. Όλα εκείνα τα χαμηλά σπιτάκια έμοιαζαν με βότσαλα, κομμάτια απ τη μαρμάρινη λάβα του Παρθενώνα που είχαν υποκλιθεί μπροστά του. Είχαν υποκλιθεί σαν το άγονο χωράφι που εκλιπαρούσε για όργωμα.
Τότε γύρισα πάλι προς τον ήλιο και είδα ένα πύρινο άροτρο να γλιστρά πάνω στο δρόμο του φωτός, να καταφθάνει… Ο Μεγαλέξανδρος ήταν νεκρός αλλά τι σημασία είχε; Έτσι κι αλλιώς το πύρινο άροτρο θέλει πολλούς για να οργώσουν την Αττική Γη!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Ο ΜΠΑΡΟΥΑΚ



Το σκοτάδι έχει πέσει η λάμψη της εξέγερσης έχει ανάψει, ο Μπάρουακ σηκώνεται με τα κόκκινα μαλλιά του να ανεμίζουν από το θυμό των ανθρώπων, ξεσκονίζοντας από επάνω του τις στάχτες της «καλοσυνάτης» εμπορικής διαφήμισης.

Μπάρουακ :«Δεν μ’ αρέσει ο κόσμος, οι άνθρωποι γεννήθηκαν ελεύθεροι θέλω το χώρο μου, πνίγομαι!»
Αλκοολικές στάλες επίθεσης στην τηλεόραση απέναντι.
Ο θαμώνας του καφενείου : «Πνίγηκες;»
Μπάρουακ :«Ξεστομίζω το ξεπέρασμα της, κοίτα τις στάλες πως παραμορφώνουν το γυαλί»
Θαμώνας : «Είδα τον τοκετό της και ξαφνιάστηκα, πόσο άσχημη...»

Η ρευστή καθημερινή ζωή έγινε ρευστό στις τσέπες της φόρμας και του περιεχομένου. Ιερά εξέταση μπροστά στο άγιο ξύλο και σταυρό, την ώρα που οι καλλιτέχνες «δημιουργούν» προϊόντα προς κατανάλωση. Επιμελητές , γκαλερίστες , έκδοτες, διανομείς, κράχτες μια άλλης εποχής , οι γελωτοποιοί του βασιλιά.

Μπάρουακ: «Δούλευες;»
Θαμώνας : «Απεργώ...»

Η ζωή είναι τέχνη , δώστε στην τέχνη το φιλί της σύγχρονης ζωής. Τα μόνα που διασπούνται είναι τα άτομα. Η τέχνη είναι μια και αδιαίρετη. Ήρθε η ώρα να ξαναβρούμε την αρχαϊκή της μαγεία, τη λαϊκή της ζωντάνια.

Θαμώνας: «Τι γράφεις;»
Μπάρουακ: «Ένα γράμμα».

Την στιγμή που η γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της , μπροστά στον ήλιο που αρχίζει να φαίνεται, είναι η τέχνη στην νέα ημέρα της. Οι παραδοσιακοί ρυθμοί γίνονται ένα με τα ψηφία και τις ψηφίδες.

Θαμώνας: «Γιατί τσαλακώνεις το γράμμα;»
Μπάρουακ: « Το τσαλακώνω και το πετώ στο πεζοδρόμιο. Από εδώ και πέρα θέλω να το αναγνώσει ο τυχαίος περαστικός ο σκαφτιάς , ο μετανάστης, ο δημόσιος υπάλληλος, η πόρνη που κάνει πιάτσα στο παραδίπλα φανάρι."

Ο πειραματισμός δικαίωμα των πολλών, κάθε σπίτι και εργαστήρι , κάθε εργαστήρι και σπίτι της νέας ψηφιακής αντίληψης, του νέου καθαρού λόγου. Δράση και παρατήρηση , επίθεση σε όσους έχουν καβαλήσει το άλογο μέλλον μας , σκοτώνοντας μας τους έρωτες, τα χρώματα, τα σφυριά και τα δρεπάνια για να γεμίσουν τις κοιλίες τους με μαύρο γάλα από τη γη των Μουσουλμάνων.

Θαμώνας: «Το γράμμα σου μια λεπτομέρεια από το έργο της ζωής... »
Μπάρουακ: «Δεν είμαστε μια λεπτομέρεια ενός έργου , ούτε το έργο, είμαστε ηλιαχτίδες στο σπασμένο τζαμί της δημιουργίας!"

Al-Barouak + Vita Mi Barouak

ΥΓ. Ένα πειραμάτικο κείμενο...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Ο Επτάλογος του Τεμπέλη

Με αφορμή την τσαγγαροδευτέρα παρουσιάζω τον παρακάτω επτάλογο. Διευκρινίζω βέβαια ότι ο Vita Mi δεν είναι παρά ένας φτωχός και μόνος μεσάζοντας, που ευελπιστεί να κλέψει ένα σημαντικό ποσοστό απ τις «δάφνες», του άγνωστου δημιουργού(ο επτάλογος κυκλοφορεί στο ineternet).

Λε…πόν, οι BAROYAK Πroductions παρουσιάζουν τον "ΕΠΤΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΗ":
(Χειροκροτήστε βρε, το παιδί βγαίνει στη σκηνή να απαγγείλει το ποίημα!)

1.Αν δεις κάποιον να ξεκουράζεται, βοήθησε τον…
2.Ξεκουράσου όλη τη μέρα για να κοιμηθείς καλύτερα τη νύχτα.
3.Η αρχή Νο3 αυτή τη στιγμή το "παίζει" απενεργοποιημένη. Παρακαλώ, δοκιμάστε πάλι αργότερα...
4.Η δουλειά είναι ιερή, γι αυτό μην την αγγίζεις.
5.Μην κάνεις τίποτα αύριο, αν μπορείς να το κάνεις μεθαύριο.
6.Δούλεψε όσο λιγότερο μπορείς, τα υπόλοιπά άστα στους άλλους.
7. Όταν έρθει η επιθυμία να δουλέψεις, ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει.

ΥΓ1. Για να πω την αλήθεια, στην αρχική του μορφή ήταν δεκάλογος, αλλά τρεις αρχές κόπηκαν από τη λογοκρισία της BAROYAK Πroductions!

ΥΓ2. Ακολουθεί ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ…

Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Δούλος της ελευθερίας!

Σκηνη 13:
H μαριονέτα υπηρέτης του Φάουστ έχει πάρει το βιβλίο με τα ξόρκια του αφεντικού του και κάνει καψόνια στη μαριονέτα-διαβολάκο, που υπηρετεί το Μενιστοφέλη.
«Φύγε τώρα!», κράζει ο υπηρέτης του Φάουστ.
Η μαριονέτα-διαβολάκος βγαίνει απ τη σκηνή του κουκλοθέατρου, μπαίνει σε ένα διάδρομο, φορά ανθρώπινη κάπα, καπέλο, μεταμφιέζεται κανονικά και βγαίνει έξω στον δρόμο παρέα με τους αληθινούς ανθρώπους!
«Έλα πίσω!», κράζει τότε η μαριονέτα-υπηρέτης.
Ο διαβολάκος ξαναμπαίνει στο διάδρομο, πετά τα ρούχα και εισέρχεται στη σκηνή του κοκλουθεάτρου, όταν προς μεγάλη του έκπληξη ακούει τον επίδοξο μάγο να λέει:
«Φύγε τώρα!»
Ξανά στο διάδρομο, ντύσιμο, ξανά στο δρόμο, «Έλα πίσω!», ξανά στο διάδρομο, ξανά στη σκηνή «Φύγε τώρα!» κτλ…
Η σκηνή επαναλαμβάνεται μέχρις ότου η μαριονέτα-διαβολάκος γονατίσει εξαντλημένη μπρος τον υπηρέτη και λέει:
«Παραδίνομαι!»

Ήταν μια σκηνή από την ταινία «Φάουστ», του τρισμέγιστου Τσέχου σουρεαλιστή Σβανκμάγερ, του οποίου το αφιέρωμα που έγινε στο Φεστιβάλ Κιν. Θεσσαλονίκης πρόκειται να προβληθεί και στην Αθήνα. ( Mikrokosmos filmcenter, Λ. Συγγρού 106, Φιξ τηλ: 210-9215305, 7-12 Δεκεμβρίου)

Δυο πράγματα έχω μονάχα να προσθέσω ακόμα για το μεγάλο δημιουργό.

Α-Η έκθεση εικαστικών έργων εκείνου και της γυναίκας του στη Θεσσαλονίκη, γίνεται σε ένα παλιό τζαμί! Εκτός των άλλων συμβόλων που στόλιζαν τον πρώην ναό, ξεχώρισα και το άστρο του Δαβίδ οπότε έμεινα μαλάκας! Προχώρησα λοιπόν στα τέσσερα κι αφού ρώτησα το φύλακα, τον άκουσα να μου λέει:
«Πρόκειται για τζαμί που έχτισαν εκμουσουλμανισμένοι Εβραίοι!»
Άκουσα καλά; Ναι, ναι καλά άκουσες Barouk εκμουσουλμανισμένοι Εβραίοι! Απόλυτα συμβατό το μέρος, με τον σουεράλ Σβανκμάγερ...

Β-Ο Σβανκμαγερ έγραψε κάποτε ένα δεκάλογο. Δεν τον παραθέτω γιατί βαριέμαι την αντιγραφή. Θα αναφέρω μόνο εκείνο που έγραψε κάτω απ το δεκάλογο.

«Το ότι έγραψα αυτόν το Δεκάλογο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει συνειδητά να τον ακολουθήσω… Στην πραγματικότητα κάθε κανόνας υπάρχει για να παραβιάζεται(χωρίς να παρακάμπτεται). Υπάρχει όμως ένας κανόνας, ο οποίος αν παραβιαστεί, θα είναι ολέθριο για τον καλλιτέχνη:
Μην επιτρέψετε ποτέ στην καλλιτεχνική σας δουλειά, να υπηρετήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από την ελευθερία!»

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

American… Bar και κάτω!!

Άνοιξα την πόρτα του Bar και μπήκα σκυφτός, με την άκρη της μαύρης καμπαρτίνας να γλύφει τα γόνατά μου. Στον τεράστιο τοίχο απέναντι προβάλλονταν ταινίες με άλογα, σκονισμένα καπέλα, γελάδια, πυροβολισμούς και ινδιάνους, οπότε αναπόφευκτα ξύπνησε μέσα μου ο φτωχός και μόνος καουμπόης. Ήταν που με είχε πιστολιάσει το ραντεβού μου και που οι θαμώνες γύρω μου με κοιτούσαν με μάτι μισό αλλά κυρίως γιατί είχα αφήσει μόνη τη Ντόλυ, παρκαρισμένη σε κάποιο κακόφημο στενό, χωρίς συναγερμό.
Προχώρησα ρίχνοντας φευγάτες ματιές δεξιά-αριστερά, με το χέρι κοντά στο μάγκνουμ που έκρυβα στην εσωτερική τσέπη. Έφτασα κοντά στην συστοιχία των μπουκαλιών κι ακούμπησα τον αγκώνα μου στη υγρή μπάρα. Κοίταξα τον μπάρμαν με ματιά Σορίν Ματέι και παρήγγειλα ένα ουίσκι με πάγο.

Με την άκρη του ματιού μου διέκρινα μια καστανή αιθέρια ύπαρξη που καθόταν δίπλα μου στο μπαρ, να με κόβει με το βλέμμα της(και να με ράβει και να με ράβει!). Με κοίταγε προφίλ και αυτό μπορούσε να της δημιουργούσε σύγχυση σχετικά με το αμαρτωλό ποιόν μου αλλά αισθανόμουν βαρύς κι ασήκωτος, σχεδόν ετεροθαλής αδερφός των Ντάλτον, οπότε δεν γούσταρα να της χαρίσω ούτε ένα βλέφαρο.
«Συγνώμη κύριε», είπε η ματμαζέλ αλλά αρχικά το έπαιξα στην κουφού την πόρτα.«Συγνώμη κύριε…», επέμεινε, «…μου θυμίζετε το προφίλ κάποιου…»
Γύρισα, την κάρφωσα και έμεινα τάβλα! Η δεσποινίς ήταν και γαμώ τα «μανουλομάνουλα», που έλεγε κάποτε και ο Στάθης Ψάλτης.
«Μήπως μπορείτε να μου πείτε πως σας λένε;», συνέχισε το μανουλομάνουλο.
Σίγουρα ονειρευόμουν! Ήμουν χίλια τα εκατό βέβαιος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά εκεί μέσα. Μου έχει συμβεί εκατοντάδες φορές να γίνομαι σκνίπα σε κάποιο μπαρ και μετά να ρωτώ την κάθε ομορφούλα το ονοματάκι της αλλά ποτέ, μάλιστα ποτέ, δεν μου χει συμβεί να μην έχω γίνει σκνίπα σε κάποιο bar και σαν να μην έφτανε αυτό, αντί να ρωτάω εγώ, να με ρωτά κάποια σεξοβόμβα το δικό μου όνομα.

Γύρισα με ύφος μιξ-γκριλ από Μάρλον Μπράντο και Τζεημς Ντιν και παρότι ήμουν έτοιμος να πω το αληθινό μου όνομα, η γλώσσα μου την ψώνισε στιγμιαία και είπα:
«Vita Mi!»
Με το που άκουσε το όνομα μου η δεσποινίς έλαμψε ολόκληρη!
«Δεν το πιστεύω», είπε. «Είσαι ο Vita Mi Barouak;! Εγώ ξέρεις ποια είμαι;!»
«Ποια είσαι μωρή άρρωστη;!»
«Η Μανταλένα!»
«Μην μου πεις ότι είσαι η Μανταλένα Παριανός;!»
«Ω ναι…»
Έμεινα μαλάκας! Το μωρό ήταν, να το πιείς... με το μπουκάλι! Τότε, μια σκέψη καρφώθηκε στο νου μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει όλο το υπόλοιπο βράδυ. Όταν έφευγα απ το μπαρ, έπρεπε οπωσδήποτε να φύγει μαζί μου και η Μανταλένα!
Από εκεί και πέρα τα πράγματα εξελίχτηκαν με ταχύτητα σχολικού διαλείμματος. Επτά ουίσκι, 5 μπύρες, τρία σφηνάκια, αμερικάνικες μουσικές, εκατοντάδες κεραυνοβόλες ματιές με το Μανταλενάκι, άπλωμα του χεριού μου, χτύπημα από εκείνη, άπλωμα του ποδιού μου, κλωτσιά από εκείνη, ξανά άπλωμα, ξανά χτύπημα, κι άλλο σφηνάκι και ξανά απ την αρχή!

Για να μην τα πολυλογώ… σας λέω το συμπέρασμα της βραδιάς κατευθείαν. Η Μανταλένα με πίτωσε 7 φορές εκείνο το βράδυ! Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τίποτα το Μανταλενάκι, με έχρισε βασιλιά της χυλόπιτας! Και στο τέλος, όταν πια είχε βαρεθεί να παίζει μαζί μου, είπε ένα ξερό γεια και σηκώθηκε κι έφυγε!
Αμέσως μετά άνοιξαν οι μέσα μου ουρανοί και πάτησα ένα κλάμα που θα το ζήλευε ακόμα και η Μάρθα Κλάψα στα καλύτερά της.
Πάλι καλά που ‘ταν εκεί γύρω ο Motorcycle boy, η Ladychill και η Tomboy και με παρηγόρησαν. Γύρισα, κοίταξα με δακρυσμένο βλέμμα τον τοίχο όπου προβάλονταν πιο πριν τα Γουέστερν. Τώρα πια έδειχνε τον Ντίλαν να τραγουδά πάνω στη σκηνή, ενώ λίγο αργότερα είδα τον Πολίτη Κέην να βγάζει λόγο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η μουσική χαμήλωσε και άκουσα τη φωνή της Μυρτώ Αλικάκη να διαβάζει ένα απόσπασμα από την «Αμερικάνικη Φούγκα» το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη! Απίστευτο! «Το όνομα της Αναστασίας»… με έκανε να συνέρθω! Είχα ξεχάσει ότι βρισκόμουν στο Bios στην πιο φευγάτη παρουσίαση βιβλίου, που χω μέχρι τώρα παρακολουθήσει…
Τόσο φευγάτη, που ξέφυγα!
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τον Αλέξη να υπογράφει με κόκκινη μελάνι στο βιβλίο που χα πριν λίγο καβατζώσει:
«Στον φίλο συν-bloger Vita Mi Barouak…»

ΥΓ. CK:«Στείλε μου εσύ τις φωτογραφίες και θα γράψω εγώ το άρθρο για την Κούβα!»