Τρίτη, Νοεμβρίου 26, 2013

Παρουσίαση των «Αισιόδοξων» στην Πρέβεζα (Σάββατο 7/12)


To επόμενο Σάββατο 7/12 θα βρίσκομαι στην όμορφη Πρέβεζα για την παρουσίαση των «Αισιόδοξων». Θα τα πούμε στις 8 μ.μ. στην Οικία Αθανασιάδη (Σαπουτζάκη 6), που για να πω την αλήθεια δεν έχω ξαναπάει. Από ότι κατάλαβα είναι ένα παλιό πανδοχείο, πλέον εκθεσιακός χώρος,  σε κάποιο πλακοστρωμένο στενάκι της παλιάς πόλης. 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 18, 2013

Ταχτσής vs Τσίρκας

Αν και λατρεύω τα θέματα του Τσίρκα (αναφέρομαι στις «Ακυβέρνητες πολιτείες» και στη «Χαμένη Άνοιξη») και είμαι απ’ αυτούς που έλκονται από τα ενδιαφέροντα θέματα στα μυθιστορήματα, ο αφηγηματικός οίστρος του Ταχτσή (στο «Τρίτο στεφάνι») με κάνει να τον βάζω ένα σκαλάκι παραπάνω.

Αναφέρομαι σε αυτούς τους δύο και τολμώ εγώ, ένας μικροαστός, να τους συγκρίνω, επειδή γράφουν την ίδια εποχή και τα ονόματά τους είναι μικρά και ξεκινάνε από «Τ».

Γεγονός που ως έφηβος, και πριν ακόμα τους διαβάσω, με έκανε να τους μπερδεύω. Με την ίδια λογική που κάποιος μπορεί να μπερδέψει τον Σαραβάκο με τον Βαμβακούλα. Τα κίνητρά μου, λοιπόν, δεν είναι απλώς πεζά και μικροαστικά, είναι εφηβικά.


Παρ’ όλα αυτά, μπορώ να δηλώσω με πάσα επισημότητα, πως έχω την εντύπωση ότι συχνά στον Τσίρκα κάποιες λέξεις λειτουργούν ως εμπόδια. Ενώ στον Ταχτσή ως ελατήρια. Συγχωρέστε με, αλλά στη ζωή όλα είναι θέμα επιλογών και βιωμάτων.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2013

«Εκτός εαυτού» στο θέατρο του Νέου Κόσμου


Το είδα στην περσινή σεζόν και μ’ άρεσε πολύ. Η Μαρία Γιαγιάννου είναι απ’ αυτές τις εύστροφες, φευγάτες, φρέσκες φωνές που χρειαζόμαστε. Την χαρήκαμε στην πεζογραφία με τη «Μελανίππη» της, τη χαιρόμαστε τώρα και στο θέατρο. Το «Εκτός εαυτού» είναι έργο καλογραμμένο, έξυπνο, με κομψό χιούμορ που κάνει παιχνίδια με θέμα την εξουσία στον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις εργασιακές. Όλα είναι κομψά σε τούτη την παράσταση.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλες τις θεατρικές ομάδες της πόλης που μπορεί να έχουν ταλέντο, αλλά ξεχνούν πως το θέατρο έμεινε στους αιώνες για το κείμενο.  Μην το σνομπάρετε, καλέ, το κειμενάκι. Ο φορμαλισμός δεν αρκεί να σε οδηγήσει στο εξαιρετικό.

ΥΓ. Αν έβαζα αστεράκια θα έβαζα τέσσερα. Πέντε αστέρια θα έβαζα μόνο στον Σαίξπηρ, λέμε τώρα…

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ/ Ομάδα Αν-Κι

Κείμενο: Μαρία Γιαγιάννου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
Σκηνική εγκατάσταση: Ιβάν Παπαδόπουλος
Μουσική live: κωστας γ
Κίνηση: Δήμος Αμπράζης
Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Βοηθός σκηνοθέτη: Πένυ Ζήση
Φωτογραφίες: Θοδωρής Σταμπέλος

Πρωταγωνιστούν: Μαρβίνα Πιτυχούτη, Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Μέρες/Ώρες: Τετάρτη, Πέμπτη στις 21.15 
Τελευταία παράσταση: Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014
Διάρκεια: 70΄
Κρατήσεις: 210 9212900, Viva.gr 11876,
και στα καταστήματα Παπασωτηρίου, Seven Spots

Θέατρο Νέου Κόσμου (δώμα):
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Ν. Κόσμος 

Πέμπτη, Οκτωβρίου 17, 2013

Φρεσκότατο βιντεοποίημα («Μια αυταπάτη», Ευτυχία Παναγιώτου)


Μόλις βγάλαμε από τη μαγειρομονταζιέρα το νέο μας δημιούργημα. Ελπίζουμε να είναι εύγευστο και απολαυστικό.

Συντελεστές:
Ποίηση-απαγγελία: Ευτυχία Παναγιώτου
Ερμηνεία: Τατιάνα-Άννα Πίττα
Σενάριο-σκηνοθεσία: Βαγγέλης Μπέκας
Διεύθυνση φωτογραφίας: Δημήτρης Σωτηρόπουλος
Μοντάζ: Βασίλης Κυριάκης
Μουσική: Μαριλένα Ζακχαίου
Μίξη ήχου: Κωνσταντίνος Κρίκος
Σκηνογραφία-κοστούμια: Τίνα Τζόκα 

Σάββατο, Οκτωβρίου 12, 2013

Οι αναγνώστες για τους «Αισιόδοξους»


Επειδή καλοί είναι οι κριτικοί, δεν λέω, (δηλαδή τι άλλο θα τολμούσες να πεις;) αλλά και η γνώμη των απλών αναγνωστών είναι σημαντική (αν δεν παινέψεις τον αναγνώστη…), παραθέτω τη γνώμη που έχουν δύο bookcrossers για τους «Αισιόδοξους» (τώρα που είναι ακόμα νωρίς, πριν φάω κανένα τσεκούρωμα).  
  feltre:
*       Καλογραμμένο, με δουλεμένους χαρακτήρες.
Δυσκολεύομαι να το δω σαν αστυνομικό, γιατί η προσοχή μου εστιάστηκε περισσότερο στις σκέψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων, παρά στην αγωνία για την αποκάλυψη του δολοφόνου. Αυτό το θεωρώ πολύ θετικό και θα προσπαθήσω να το εξηγήσω.
Λατρεύω τα αστυνομικά, μου αρέσει η δράση και η κορύφωση της αγωνίας μέχρι τη λύση του μυστηρίου, που έρχεται σαν κάθαρση. Δεν θα είχε κανένα νόημα ένα αστυνομικό που δε φτάνει στη λύση του μυστηρίου.
Διαβάζοντας τους "αισιόδοξους", αναρωτήθηκα ποιός σκότωσε τον υπουργό και γιατί. Οι χαρακτήρες όμως ήταν αρκετά "ζωντανοί" για να με τραβήξουν στην καθημερινότητα τους και στην εσωτερική ζωή τους. Ακόμα και αν δε μάθαινα ποτέ τη διαλεύκανση του φόνου, θα αισθανόμουν πως δεν το διάβασα άδικα. Είχε να πει πολλά άλλα πράγματα. 
*        
elenaiah:
*       Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, με μια δόση σεξ και λίγο συναίσθημα. Όμορφος τρόπος γραφής, όχι κουραστικός, έξυπνες εκφράσεις και μια ρεαλιστική εικόνα της σύγχρονης Αθήνας. Θα διάβαζα ξανά κάτι από τον ίδιο συγγραφέα, με χαρά! 
Πηγή σχολίων εδώ: http://www.bookcrossing.com/journal/12167665

Παρασκευή, Οκτωβρίου 04, 2013

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ στον Ορίζοντα Γεγονότων (Κεραμεικός)


Διήγημα - Νουβέλα - Μυθιστόρημα

Στόχος του εργαστηρίου είναι να δημιουργηθεί μια ομάδα νέων συγγραφέων, οι οποίοι, μέσα από το δημιουργικό διάλογο, την εξάσκηση αλλά και την καθοδήγηση του συντονιστή, θα βελτιώσουν τα γραπτά τους ή θα γράψουν για πρώτη φορά (διήγημα, νουβέλα ή μυθιστόρημα). Τα μυστικά του εκδοτικού τοπίου και η πορεία προς την έκδοση θα είναι, επίσης, κάτι που θα μας απασχολήσει.
Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο θα πρέπει να γνωρίζουμε τα βασικά. Θα εξασκηθούμε στην αυτόματη γραφή  Γι’ αυτό θα αναλύσουμε τη μυθοπλασία που αφορά την αφήγηση μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας με ροή, πλοκή και χαρακτήρες. Ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, που έλεγε όπως επισήμανε και ο Αριστοτέλης.
Συγκεκριμένα, θα εξετάσουμε τα συστατικά της εν λόγω μαγειρικής τέχνης (χαρακτήρες, πλοκή, οπτική γωνία αφήγησης, ύφος, διάλογος κτλ) και θα μελετήσουμε κείμενα πρωτοπόρων σημαντικών λογοτεχνών. Οι συμμετέχοντες θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους μέσα από ασκήσεις δημιουργικής γραφής. Απώτερος στόχος, όπως προείπαμε, να βελτιώσουν τα δικά τους έργα.


Συντονιστής εργαστηρίου: Βαγγέλης Μπέκας


Πληροφορίες: 6977.302665, vitamibarouak@gmail.com
Ορίζοντας Γεγονότων, Κεραμεικού 88, Κεραμεικός


Σάββατο, Σεπτεμβρίου 21, 2013

"Εγώ δεν θα την πατήσω σαν τον Λόρκα..."


Οι νεοναζί την πέφτουν στο στέκι του Οκάν και μετά την τρικυμία, προβληματισμός για το μέλλον που έρχεται. Ένας χαρακτηριστικός διάλογος από τους «Αισιόδοξους», που σε μικρές ή μεγάλες παραλλαγές, τον ακούω πλέον όλο και πιο συχνά. (Το απόσπασμα διαβάστηκε στην παρουσίαση των «Αισιόδοξων» την περασμένη Τετάρτη στη Δάφνη.) 


Ο Αχμέτ, ο Κούρδος συνεταίρος του Οκάν, όρμησε μες στο καφενείο.
«Φύγκετε γκρήγκορα», φώναξε έντρομος, «έρκονται!»
Οι Αφγανοί σηκώθηκαν κι έτρεξαν έξω. Εγώ κι ο Γιώργος δεν τους ακολουθήσαμε· κοιταχτήκαμε ξαφνιασμένοι, καρφωμένοι στη θέση μας σαν αγάλματα. Ο Οκάν και ο Αχμέτ κατέβασαν γρήγορα το μεταλλικό πλέγμα μπροστά απ’ τις τζαμαρίες του καφενείου, η πόρτα κλείδωσε, ήμασταν πλέον σε φυλακή.
Πλησίασα, κόλλησα το πρόσωπό μου στο τζάμι και κοίταξα δεξιά στο δρόμο. Είκοσι περίπου άτομα πλησίαζαν με ζωηρό βήμα, έτοιμοι για μάχη. Φορούσαν κράνη, κρατούσαν ρόπαλα, τα ρούχα τους ήτανε μαύρα. Κάποιος εθισμένος στις τηλεοπτικές εικόνες θα μπορούσε να τους περάσει για μπάχαλους. Κάτω όμως απ’ τα μαύρα μπουφάν είχαν καγκελωτούς σταυρούς σκαλισμένους στο δέρμα τους και στη ζώνη τους κρυμμένο μαχαίρι για τους μετανάστες στην πλατεία.
Ή μήπως η κούραση τους είχε καταβάλει κι έκαναν μια στάση από το καφενείο του Οκάν να ξεδιψάσουν με το αίμα μας; Ο Οκάν ήταν μετανάστης, κομμουνιστής και απόγονος των οθωμανών κατακτητών. Ήλπιζα να μη γνώριζαν όλες αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες. Ούτε πως ήταν το στέκι ενός δημοσιογράφου-«εχθρού της πατρίδας».
Ο Οκάν μάς φώναξε να κρυφτούμε πίσω απ’ τον πάγκο του καφενείου και τρέξαμε, κολλήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο. Μύρισα την ανάσα του φίλου μου που έζεχνε. Κοκτέιλ φόβου και αναθυμιάσεις ρακής, μου ήρθε να ξεράσω· χρειαζόμουν αέρα.
Έβγαλα το κεφάλι μου απ’ το πλάι του πάγκου και είδα το ακροδεξιό ασκέρι να περνά πίσω απ’ το μεταλλικό πλέγμα σαν να έβλεπα ταινία σε ειδική προβολή. Κάποιος με μαύρο κράνος στάθηκε, κοίταξε μέσα. Στο χέρι του κρατούσε ένα μαχαίρι που άνετα θα έκανε το συκώτι μου τρύπια σαμπρέλα.
Τότε ο Γιώργος έβγαλε ένα πιστόλι μέσ’ απ’ την καπαρντίνα του. Τα έχασα. Δεν τον είχα ξαναδεί με σιδερικό. Φύσηξε τον αόρατο καπνό που έβγαινε απ’ την κάννη του όπλου του και μου έκλεισε το κατακόκκινο απ’ το αλκοόλ μάτι του. Πιο ’κεί, ο Οκάν είχε πάρει στα χέρια του ένα παλιό δίκαννο, ο Αχμέτ κρατούσε ένα σφυρί. Μας έλειπε μόνο η Spaghetti Western Orchestra, ο σερίφης της πόλης και οι Απάτσι.
Πήρα βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ξαναβρώ την αυτοκυριαρχία μου. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αργά, οι χτύποι της καρδιάς μου δυνατά, οι κινήσεις του τύπου με το κράνος ακόμα πιο αργά, θαρρείς και όλο το σύμπαν λειτουργούσε σε αργή κίνηση.
Η μικρή και η Σοφία κλαίνε αγκαλιασμένες πάνω απ’ τον τάφο μου, κραυγές και οδυρμοί, λουλούδια, λάδι και χώμα στο πρόσωπό μου, με τυφλώνουν, με πνίγουν, ίσα που ξεχωρίζω το καπάκι να κλείνει. Δίνω μια κλοτσιά στο καπάκι και πετάγομαι όρθιος.
Στη φαντασία μου. Στην πραγματικότητα όφειλα να είμαι πιο πρακτικός αν ήθελα να ξαναδώ το Κατερινάκι.
Έβγαλα γρήγορα τη φωτογραφική μηχανή απ’ την τσέπη του παλτού μου. Ο κρανοφόρος έσκυψε, άρπαξε μια κοτρόνα κι ετοιμάστηκε να την εκτοξεύσει προς το μέρος μας. Αποκάλυψα το φακό στην κάτω γωνία του πάγκου μόνο για μια στιγμή και τράβηξα δυο στάσεις σχεδόν στα τυφλά.
Η τζαμαρία κατέρρευσε. Θόρυβος, θρύψαλα. Ο Γιώργος έκανε να σηκωθεί, να επέμβει, μα τον άρπαξα απ’ το πέτο μην κάνει καμιά βλακεία, και ακούστηκαν οι μπότες του κρανοφόρου να χτυπάνε με δύναμη την άσφαλτο, να απομακρύνονται.


Τι βραδιά κι αυτή. Βραδιά τρομοκράτισσα.
 «Τρελάθηκες, ρε άνθρωπε, πού βρήκες το πιστόλι;» του είπα βγαίνοντας λίγο αργότερα απ’ το καφενείο του Οκάν. Οι μετανάστες επέστρεφαν στα πεζοδρόμια με τρομαγμένο βλέμμα και σχημάτιζαν πηγαδάκια.
«Το μόνο εύκολο, Δημήτριε. Μια βόλτα στην Ομόνοια, κυκλοφορούν σε τιμή ευκαιρίας. Πάρε κι εσύ όσο είναι ακόμα καιρός, θα το μετανιώσεις...»
Τον στραβοκοίταξα. Ανέβηκα στη μηχανή, πάτησα τη μανιβέλα, μια, δυο, τρεις, πήρε μπρος, και ο θόρυβος τράβηξε τα γύρω βλέμματα.
«Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, οι φασίστες θα μας πιάσουν στον ύπνο, Δημήτριε. Ζούμε μια εποχή σαν άλλοτε, μέρες παράξενες, μια ανάσα πριν από την Ισπανία του ’36».
«Δεν βλέπω κανέναν Φράνκο πουθενά».
«Τον ετοιμάζουν σε συσκευασία δώρου-έκπληξη για την κατάλληλη στιγμή».
«Βλακείες!» είπα. «Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι δημοκράτες».
«Η υπέρμετρη αισιοδοξία σου δεν σου επιτρέπει να δεις την πραγματικότητα, Δημήτριε. Οι μισοί μπάτσοι της χώρας ψηφίζουν ακροδεξιά!»
Στο σημείο αυτό είχε τα δίκια του, αλλά δεν σκόπευα να παραδοθώ στις μαύρες σκέψεις.
«Η βία φέρνει μόνο βία, μπορούμε να τους ξεμπροστιάσουμε αλλιώς», είπα και του έκανα νόημα να ανέβει επιτέλους πίσω μου στη μηχανή. Δεν μπορεί να είχαν απομακρυνθεί και πολύ.
«Εσύ κάνε ό,τι νομίζεις, Δημήτριε, εγώ δεν σκοπεύω να την πατήσω σαν τον Λόρκα», αποκρίθηκε εκείνος σε ένα κρεσέντο μετριοφροσύνης και σκαρφάλωσε πίσω μου.
Γύρισα και τον κοίταξα· χαμογελούσε όλος αυτοπεποίθηση.
«Τρομάρα σου, είναι και το Νόμπελ που σε περιμένει», τον ειρωνεύτηκα και γκάζωσα, βγήκα στην κίνηση.
Τον πήγα σπίτι του και έφυγα πολιορκημένος από σκοτεινές σκέψεις. Νεοναζί εναντίον δημοκρατικών και νικητές οι νεοναζί. Όχι, με τίποτα, δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ήταν δύσκολες και παράξενες οι εποχές μας, αλλά ήμουν βέβαιος ότι τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ήταν ισχυρότερα. Το μάθημα της Ιστορίας ήταν τόσο σκληρό, πώς μπορούσαμε να ξεχάσουμε;
Άραξα τη μηχανή στην αυλή ρίχνοντας φοβισμένες ματιές πίσω απ’ την πλάτη μου, μη μου πεταχτεί κανένας απ’ τους θάμνους. Τα φώτα στο σπίτι ήταν σβηστά, η ησυχία της νύχτας ήταν το λιγότερο ύποπτη, ένα κοράκι έκραξε απ’ τα δέντρα του λόφου. Η βραδιά τρομοκράτισσα δεν έλεγε να τελειώσει.
Έβγαλα το κλειδί βιαστικά απ’ την τσέπη μου, έκανα να ανοίξω την πόρτα και τότε πρόσεξα έναν λευκό φάκελο στο χαλάκι της εισόδου. Τον πήρα στα χέρια μου και τον περιεργάστηκα στο φως της λάμπας του δρόμου. Ο φάκελος ήταν κλεισμένος με βουλοκέρι. Ένας κόκκινος αετός. Αποστολέας κανείς.
Έσπασα τον αετό και ο φάκελος έκρυβε μια ασπρόμαυρη ξεθωριασμένη φωτογραφία. Τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα κρεμασμένα σε φανοστάτη στην πλατεία των Τρικάλων· τριγύρω περίεργα πρόσωπα και μικρά παιδιά.


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 16, 2013

Παρουσίαση των "Αισιόδοξων" στη Δάφνη (ΤΕΤ, 18/9)

Την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013 στις 8:00 μμ παρουσιάζουμε τους «Αισιόδοξους» στο βιβλιοπωλείο και δισκοπωλείο Music Planet (Βουλιαγμένης 152 και Σεφέρη 7, Δάφνη).  
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο συγγραφέας Νίκος Σκορίνης. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει ο ηθοποιός Λεωνίδας Παπαγιαννόπουλος.

Αν είστε κοντά και δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε…

Τετάρτη, Ιουνίου 19, 2013

Παρουσίαση του νέου μου αστυνομικού μυθιστορήματος «Οι αισιόδοξοι» (Πέμπτη, 20/6)





Οι συγγραφείς Βαγγέλης Μπέκας και Νίκος Χρυσός συζητούν για «αισιόδοξους», νεκρούς υπουργούς, νεοναζί, μαύρα πουλιά και μοιραίες γυναίκες. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Γιώργος Καπετανάκος.
Παρακαλώ όπως αφήσετε τα πιστόλια σας στον μπάρμαν.


Πέμπτη 20/6/13 στις 21.00
«ART BAR Ποιήματα και Εγκλήματα» των εκδόσεων Γαβριηλίδης, Αγίας Ειρήνης 17 (μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου), Μοναστηράκι

Δευτέρα, Ιουνίου 03, 2013

Εκδήλωση διαγωνισμού αστυνομικού διηγήματος



Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου με τα 15 διηγήματα που ξεχώρισαν στον 1ο Διαγωνισμό Αστυνομικού Διηγήματος, τον οποίο διοργάνωσαν η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και οι εκδόσεις Άπαρσις. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Γκάζι) τηνΤετάρτη 5/6/2013 στις 19:30, όπου θα γίνει και η ανακοίνωση των ονομάτων των τριών πρώτων βραβευθέντων που θα παραλάβουν έπαινο.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, θα το γιορτάσουμε με μουσική και ποτό στην όμορφη αυλή του θεάτρου, συζητώντας για εγκλήματα και ιστορίες μυστηρίου.  

Δευτέρα, Μαΐου 27, 2013

Οι αισιόδοξοι, Βαγγέλης Μπέκας, εκδ. Γαβριηλίδης, 2013


Οι νεοναζί τον απειλούν, κινδυνεύει να βρεθεί μαχαιρωμένος εξαιτίας των αντιρατσιστικών του άρθρων, αλλά ο Δημόπουλος παραμένει αισιόδοξος. Σπεύδει για βοήθεια στον κάπως ιδιόρρυθμο αστυνόμο Τζόκα, θρύλο στην Υποδιεύθυνση Ανθρωποκτονιών, κι εκείνος του ζητάει να κάνουν μια συμφωνία. Θα του σταθεί με τους νεοναζί, αρκεί ο Δημόπουλος να συνδράμει στην έρευνα του Τζόκα για τη δολοφονία ενός διεφθαρμένου πρώην υπουργού, μια έρευνα που ο αστυνόμος διεξάγει στα κρυφά. Στην Αντιτρομοκρατική, αρμόδια για το θέμα, δεν έχει εμπιστοσύνη.

Από το «γκέτο» στο Κολωνάκι, κι απ’ τα Εξάρχεια στα στέκια των αστυνομικών· βουτιές στην Ιστορία, στον Κόκκινο Στρατό, στο ναζισμό, στην αναβίωσή του. Η αναζήτηση θα οδηγήσει τον Δημόπουλο σε μια μοιραία γυναίκα που συχνάζει σε υπουργικά γραφεία. Θα ανακαλύψει κι όσα του έκρυβε η Σοφία που τον άφησε πατέρα μόνο, με κόρη, στο χάος της Αθήνας. Σε μια πληγωμένη απ’ την κρίση μητρόπολη, στο μεταίχμιο Δύσης και Ανατολής.

Ο Δημόπουλος θα κινδυνέψει επανειλημμένα, αλλά θα συνεχίσει πεισματικά να είναι αισιόδοξος. Και η συμμορία των λοξών, η συμμορία των αισιόδοξων που θα σχηματιστεί, θα επιχειρήσει να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας του υπουργού, αντιστεκόμενη στο ακροδεξιό παραλήρημα που γέννησε η κρίση.

Ένα κοινωνικοπολιτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, γραμμένο με χιούμορ και με επιρροές από τον Μάρκαρη, τον Ιζζό και τον Τάιμπο ΙΙ.

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από εδώ:
http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=1589


Τετάρτη, Μαΐου 22, 2013

Ανακοίνωση των νικητών του 1ου Διαγωνισμού Αστυνομικού Διηγήματος



Έπειτα από προσεχτική μελέτη και αξιολόγηση των διηγημάτων που έλαβαν μέρος στον 1ο Διαγωνισμό Αστυνομικού Διηγήματος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και των εκδόσεων Άπαρσις, η επιτροπή αξιολόγησης, που αποτελείται από τους:
Τιτίνα Δανέλλη, συγγραφέας
Δημήτρης Μαμαλούκας, συγγραφέας
Σέργιος Γκάκας, συγγραφέας
αποφάσισε να ξεχωρίσει 15 διηγήματα, τα οποία πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε βιβλίο από τις εκδόσεις Άπαρσις στις αρχές Ιουνίου.

Οι νικητές είναι (με τη σειρά που απέστειλαν τα διηγήματα): 
1. Το μυστήριο του τύπου Α x Τ2/Τ1, Κωνσταντίνος Απέργης
2. Suite dreams, Στέλλα Κάσδαγλη
3. Η πιο μεγάλη νύχτα, Τάσος Αναστασίου
4. Santa Claus is not coming to town, Λάμπρος Δερμεντζόγλου
5. Γύψος, Γιάννης Νικολούδης
6. Tragesty, Φωτεινή Αμάντου
7. Μπέρμπον κερασμένα από τη Λορελάη, Έλσα Ανδρέου-Steiner
8. Τρεις πρέζες αλάτι, Γεώργιος Κελλής
9. Ματωμένος Ματίς, Ιωάννης Βαβίτσας
10. Η Γυναίκα από τη Ζυρίχη, Παναγιώτης Γ. Ιωαννίδης
11. Ένα πτώμα και μια εξαφάνιση, Χρήστος Σουρουλής
12. Ο μπάτλερ το έκανε, Καλλιρρόη Αγγελοπούλου
13. Μαύρος μολοσσός, Μαρία Κώτσια 
14. Δυτικά του νιπτήρος, Μπίστη Αργυρώ
15. Το ανθρωπάκι, Αντώνης Πάσχος

Η παρουσίαση του βιβλίου και η ανακοίνωση των ονομάτων των τριών πρώτων βραβευθέντων που θα παραλάβουν έπαινο, θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Γκάζι) την Τετάρτη 5/6/2013 στις 19:30.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, θα το γιορτάσουμε με μουσική και ποτό στην όμορφη αυλή του θεάτρου, συζητώντας για εγκλήματα και ιστορίες μυστηρίου.  

Δευτέρα, Μαΐου 20, 2013

Φωτογραφίες από το Book trailer (Οι αισιόδοξοι, εκδ. Γαβριηλίδης, 2013)


Ο συγγραφέας (που την είδε και σκηνοθέτης) μαζί με τον Νίκο Χρυσό (τον συγγραφέα που στο book trailer παίζει τον αστυνόμο Τζόκα) τον Γιώργο Καπετανάκο και τον Αντώνη Ματέρη.(γυρίσματα 17/4)



Ο πρωταγωνιστής του Book trailer Αντώνης Ματέρης υποδύεται τον αισιόδοξο, μες στο χάος, Δημήτρη Δημόπουλο. (γυρίσματα 17/4)



O Γιώργος (Καπετανάκος) στα γυρίσματα του book trailer για το νέο μου μυθιστόρημα «Οι αισιόδοξοι». (γυρίσματα 17/4)



Για δες καιρό που διάλεξα να γίνω (και σκηνοθέτης).(γυρίσματα 17/4)

Κυριακή, Μαΐου 19, 2013

Με αφορμή το μουστάκι του Αγάθωνα


Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, έχε το νου σου μην μπερδέψεις τον Μπουμπούκο με τον Καστοριάδη.
Και εξηγούμαι. Διάβασα αυτό το κείμενο κι ο Διόνυσος με κάλεσε να πω τη γνώμη μου.

Από τότε που κατάλαβα ότι ο Τάτλιν κατέληξε design, και ο φασισμός ήταν το πιο ισχυρό ιδεολογικό κίνημα του μοντερνισμού, προτιμώ να σερφάρω πάνω σε μουστάκια σαν εκείνο του Αγάθωνα. Όχι με σοβαροφάνεια και υποκλίσεις στο αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Αλλά συνείδηση της ιστορίας, της θέσης μας, με το χαμόγελο που οι νησιώτες πρόσφεραν τις κόρες τους στους πειρατές, γιατί πάντα θα περνούσαν από τα μέρη τους οι πειρατές. Δηλαδή με cabaret νότες, στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης… Και Ska (με τύπους από μακριά έχουμε κοινά) και Balkan (ο μαύρος γάτος έχει μπλέξει το κουβάρι). Το χάρηκα το πελώριο μουστάκι  κάλεσμα στα σκεπτόμενα νιάτα, μια σύμπραξη με ένα γκρουπ που έχει παίξει στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και ξέρει καλά ότι ο Μέγαλεκος ήταν Μέγας πότης.
Κι όσο για την κουλτούρα τού «δήθεν διεθνισμού», που ρίχνει τα πολιτιστικά σύνορα μόνο και μόνο για να επιβάλει χρηματοδοτούμενες κουλτούρες που αποσκοπούν και σε πολιτικά οφέλη (είναι τυχαίο που στο Χόλιγουντ η CΙΑ ονομάζεται κοροϊδευτικά υπουργείο πολιτισμού;), είναι βαρετή και ξεπερασμένη. Για μένα.
Από τη Μαντόνα προτιμώ τους Gogol Bordello, πειράζει; Εκεί να δεις κάτι μουστάκες. Που αναζητούν με το φανάρι μύτες που απέδρασαν…

Πέμπτη, Μαΐου 16, 2013

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τους "Αισιόδοξους" στο περιοδικό Βακχικόν



Οι αισιόδοξοι, μυθιστόρημα, Βαγγέλης Μπέκας, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013 (κυκλοφορεί τέλη Μαΐου)

Έκλεισα το κινητό και κοίταξα πάλι μέσ’ απ’ την τζαμαρία του καφενείου τους στραβωμένους θαμώνες. Δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα λάθος, ήτανε όλοι μπάτσοι. Πάνω στα τραπέζια τους τηγανητοί γάβροι, καλαμάρια και ούζα, στον τοίχο αφίσες με γραφικά νησιά του Αιγαίου και «live your myth in Greece».
  Τότε άνοιξε η πόρτα της τουαλέτας και βγήκε ένας απ’ τους κολλητούς του Στεργίου. Είχαμε πιει και μαζί μερικές φορές. Παλιότερα. Είχε μούσια και κάπνιζε στριφτά και έμοιαζε με καπετάνιο, πελώριο καπετάνιο, τουλάχιστον ένα κι ενενήντα πέντε. Φορούσε μπότες, τζιν και μοντγκόμερι, και το βλέμμα του ερευνούσε διαρκώς το χώρο γύρω του, μην του ξεφύγει κάτι.
  Πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός μου και πολύ πιο γεροδεμένος από μένα, αν και δεν πάω πίσω στις μπουνιές. Οι παλάμες του ήταν τεράστιες, παλάμες ναυτικού που τις έκαψε το αλάτι· μια σφαλιάρα με είχε. Μετά το δεύτερο καραφάκι συνήθιζε να γελά ασταμάτητα. Πρέπει να το είχε ξεπεράσει προ πολλού, γιατί έπεφτε ήδη πολύ γέλιο στην παρέα.
  Το όνομά του ήταν Τζόκας. Αστυνόμος Τζόκας. Μπροστά του ο Μπέκας δεν έπιανε μία. Ήταν ένας από τους πλέον άξιους πατριώτες (Αρβανίτης στην καταγωγή) που έβαλε στο Σώμα η μεγάλη δημοκρατική παράταξη μετά το ένδοξο ’81.
  Με είδε να μπαίνω και σηκώθηκε όρθιος, αγέρωχος, πελώριος, χαμογέλασε και μου είπε κάτι που δεν άκουσα, γιατί τα σκυλάδικα δεν άφηναν πολλά περιθώρια.
  Μαζί του κάθονταν άλλοι δύο καλοξυρισμένοι νεαροί αστυνομικοί· τρέντι μπλουζάκια, ακριβά παπούτσια και γυμνασμένα μπράτσα. Ο ένας είχε τα μαλλιά καρφάκια και φορούσε γυαλιά, ο άλλος κουρεμένα πολύ κοντά και το κουτοπόνηρο βλέμμα του κάπως αλλήθωρο. Καμία σχέση με τον Τζόκα και το μπαρουτοκαπνισμένο πλοίο του. Άγουροι μπάτσοι.
  «Να σας γνωρίσω τον μοναδικό δημοσιογράφο της χώρας που είναι αναρχικός», τους είπε ο Τζόκας όταν τους πλησίασα.
  «Το γεγονός ότι μένω στα Εξάρχεια δεν με κάνει αναρχικό», αποκρίθηκα θέλοντας να δείξω την ενόχλησή μου.
  «Έλα τώρα, μεταξύ μας είμαστε», είπε εκείνος και γέλασε, «αφού είσαι».
  «Αναρχικός όχι, τρομοκράτης ναι!» αποκρίθηκα με σοβαρό ύφος, κρατώντας σθεναρή αντίσταση στο χαμόγελο που πίεζε τα χείλη μου. «Δημοσιογράφοι-τρομοκράτες κάθε βράδυ στις ειδήσεις των οκτώ».
  Μερικά δεύτερα σιγής, και ο Τζόκας ξέσπασε με τρανταχτά γέλια. Το ούζο είχε κάνει θεσπέσια δουλειά μες στο κεφάλι του. Τσούγκρισε με τους άγουρους μπάτσους που με αγριοκοίταζαν μην μπορώντας να κατανοήσουν το χιούμορ μου και τους ένευσε με έναν τρόπο δικό του, μοναδικό, που τους κάλμαρε.
  «Είδατε που σας τα ’λεγα... Ο τύπος είναι περιπτωσάρα!»
  Τράβηξε μια καρέκλα απ’ το διπλανό τραπέζι και μου έκανε νόημα να καθίσω κοντά του.
  «Θα πιεις κάτι, κύριε δημοσιογράφε;»
  «Ένα τσάι θα το έπινα».
  «Ακόμα να το κόψεις το γαμημένο, θα σε χαλάσει... Να σου βάλω λίγο Πλωμάρι να ευφρανθεί η καρδία;»
  Πήγε να βάλει ούζο σ’ ένα άδειο ποτήρι κι έκλεισα το στόμιο αντανακλαστικά με την παλάμη μου. Ακόμα και τότε που φλέρταρα με τον αλκοολισμό, με το ούζο δεν είχα παρτίδες. Κοιταχτήκαμε, χαμογέλασε με κατανόηση και άφησε κάτω το μπουκάλι.
  «Καιρό έχει να περάσει από ’δώ ο Στεργίου».
  «Και ίσως κάνει πολύ καιρό να περάσει ακόμα...»
  «Γιατί, τι έπαθε;» ρώτησε κάπως ανήσυχα ο Τζόκας.
  «Απολύθηκε».
  Και ετοιμάζει ληστείες με ψαροντούφεκο, σκέφτηκα, αλλά δεν σκόπευα να το μοιραστώ μαζί τους.
  «Μα χτες το πρωί που μιλήσαμε στο τηλέφωνο δεν μου είπε κάτι».
  «Ε, αργά το απόγευμα απολύθηκε».
  «Τους μαλάκες!» πετάχτηκε όρθιος ο Τζόκας κι αμέσως ξανακάθισε. «Αυτά κάνουν και μετά στέλνουν εμάς να τους μαζέψουμε... Έχει τρελαθεί ο κοσμάκης με το βούρδουλα».
  Ήπιε μια γουλιά ούζο και χαλάρωσε. Λίγο. Για λίγο.
  «Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, μας έχει φύγει ο πάτος, κύριε δημοσιογράφε. Μειώνουν μισθούς και απολύουν και κόβουν δαπάνες και μέτρα, μέτρα, μέτρα...»
  «Κανένα μέτρο στα μέτρα», σχολίασα.
  Με στραβοκοίταξε, ήπιε άλλη μια γουλιά απ’ το ούζο του και συνέχισε ακάθεκτος.
  «Χρόνια τώρα ο κόσμος μέρα παρά μέρα στους δρόμους, και οι μπάτσοι, τα κορόιδα, να τρέχουμε να τους κάνουμε καλά. Για ψίχουλα, έτσι... Δώσε μπόνους για κάθε κλομπιά, κύριε πρωθυπουργέ, μόνο οι μάνατζερ θα παίρνουν μπόνους;»
  Γέλασε· κάπως πικρά. Το ούζο πολεμούσε μέσα του με την απόλυση ενός καλού φίλου.
  «Μα εσύ είσαι στο Ανθρωποκτονιών», του θύμισα για να τον πικάρω.
  «Το βλέπω συλλογικά το ζήτημα», αποκρίθηκε ο Τζόκας και οι άγουροι μπάτσοι επικρότησαν. «Μην ξεχνάς πως είμαι και συνδικαλιστής...»
  Δεν έμοιαζε με συνδικαλιστή, πολύ περισσότερο δεν έμοιαζε με μπάτσο. Θύμιζε καπετάνιο, είπαμε, με καπετάνιο παλιάς κοπής, με μούσια και χαρμάνια και ερωμένες τής μιας νύχτας στα λιμάνια της Άπω Ανατολής, που ο ασυρματιστής του έγραφε ποιήματα.
  Οι άλλοι δύο έμειναν αμίλητοι την περισσότερη ώρα παρακολουθώντας τον Τζόκα που ήταν κάτι σαν θρύλος στην υποδιεύθυνση Ανθρωποκτονιών. Έγνεφαν διαρκώς πως συμφωνούσαν, τσούγκριζαν τα ποτήρια τους κι έπιναν, να παραβγούν μαζί του, και θα είχανε πάλι άσχημα ξεμπερδέματα.
  «Λοιπόν, πώς απ’ τα μέρη μας, κύριε δημοσιογράφε; Σε χρέωσαν με τη δουλειά του Στεργίου;»
  «Αν ήταν μόνο η δουλειά του Στεργίου, καλά θα ήταν».
  Η ξανθιά μάς πλησίασε, έσκυψε κι έκρυψε τον Τζόκα για να ακουμπήσει το αχνιστό τσάι στο τραπέζι μας.
  «Πράσινο;» ρώτησα.
  «Πράτσινο!» αποκρίθηκε η ξανθιά.
  «Εδώ μόνο πράσινα έχουμε», πετάχτηκε ο Τζόκας λοξοκοιτώντας την ξεθωριασμένη σημαιούλα με τον πράσινο ήλιο στο ανθοδοχείο δίπλα στο νεροχύτη. Σε πόσες και πόσες λαοθάλασσες δεν είχε ταξιδέψει.
  «Κυκλοφορεί καμιά πληροφορία για το θέμα του υπουργού;» μου έκανε πάσα η σημαιούλα.
  Ο Τζόκας γύρισε και με κάρφωσε, λες και θα προχωρούσε σε ανάκριση υπόπτου.
  «Εσείς οι δημοσιογράφοι είστε χειρότεροι κι από μας», είπε τελικά και έστριψε τσιγάρο. «Όλο ερωτήσεις...»
  «Αποκλείεται να μην έχεις ακούσει κάτι», επέμεινα.
  «Για τον υπουργό στο φέρετρο;» μειδίασε ο Τζόκας και ήπιε μια γερή γουλιά ούζο. «Καλά να πάθει ο καριόλης, κι ας ήταν δικός μας. Βούιξε ο τόπος με τις κομπίνες του... Αλλά μήπως ήταν και ο μόνος; Πλούτισαν τα καθαριστήρια απ’ τα γιαουρτωμένα σακάκια βουλευτών. Και δεν είναι όπως παλιά που αυτά τα έκαναν μόνο τα κουμμούνια, ξέφυγε ο κόσμος, κύριε δημοσιογράφε. Πρώτα ήρθαν τα φάσκελα, μετά οι σφαλιάρες, δεν θα αργούσαν πολύ να φτάσουν και οι σφαίρες».
  «Έχουν μαζέψει πολλούς και διάφορους στα Εξάρχεια απ’ το μεσημέρι».
  «Οι γνωστές βλακείες της Αντιτρομοκρατικής!» είπε ο Τζόκας και τσούγκρισε με τους υποτακτικούς του, που συμφώνησαν πίνοντας το ουζάκι τους. «Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο ο δολοφόνος να είναι του χώρου. Τον υπουργό τον φάγανε από μακριά, με διόπτρα και σιγαστήρα, χτύπημα αθόρυβο. Οι αριστεροί τρομοκράτες συνηθίζουν να κάνουν θόρυβο, μην το ξεχνάς, κύριε δημοσιογράφε».
  «Κάποιος ακροδεξιός που σκότωσε για τη χαμένη τιμή της πατρίδας;»
  «Κοίταξε, κοίταξε... είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο, αλλά καλύτερα να μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Η έρευνα είναι στα χέρια της Αντιτρομοκρατικής και δεν πρόκειται να μας κάνουν τη χάρη να τη δώσουν στο Ανθρωποκτονιών».
Δεν ήταν μόνο τους «ξερόλες της Αντιτρομοκρατικής» που δεν πήγαινε ο Τζόκας, δεν πήγαινε και τους φασίστες, γι’ αυτό τα τακιμιάζαμε. Μπορεί στους μετανάστες να έριχνε καμιά σφαλιάρα πού και πού, αλλά δεν το έκανε από κακία. Όπως ο πατέρας στο γιο τις έριχνε, για να τους συνετίσει.
[…]
  Έξω απ’ την τζαμαρία πρόσεξα δυο ψηλόλιγνους, κοντοκουρεμένους νεαρούς με αρβύλες και μαύρα μπουφάν να γυροφέρνουν τη μηχανή μου.
  «Πρέπει να φύγω», είπα και σηκώθηκα όρθιος.
  «Από τώρα;»
  Οι τύποι κοίταξαν μες στο καφενείο σαν να γύρευαν κάτι και οι ματιές μας αντάμωσαν.
  «Πάω στο νοσοκομείο να δω τρεις Πακιστανούς που οι φασίστες τούς κέρασαν μαχαιριές», είπα λοξοκοιτώντας τους μαντράχαλους.
  «Τα συνηθισμένα», σχολίασε ο Τζόκας ατάραχος και τους κάρφωσε με το αυστηρό του βλέμμα.
  Εκείνοι άφησαν επιτέλους τη μηχανή μου στην ησυχία της και πέρασαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ρίχνοντας πίσω τους φευγαλέες ματιές. Ο ένας έβγαλε το κινητό του και τηλεφώνησε κατηφορίζοντας στο πεζοδρόμιο. Χάθηκαν στην πρώτη γωνία.
  Έσκυψα κοντά στον αστυνόμο και τον κοίταξα βαθιά μες στα καστανά του μάτια, αναζητώντας τον άνθρωπο Τζόκα.
  «Μήπως πήρε τ’ αυτί σου κάτι για το μαχαίρωμα; Έχει να κάνει με την υπηρεσία σου».
  «Αν δεν κάνουν καταγγελία, δεν θα προχωρήσει το ζήτημα», αποκρίθηκε εκείνος ψυχρά.
  «Είχα την εντύπωση πως αυτές οι διώξεις προχωρούν αυτεπάγγελτα».
  «Όπως θα ’χεις καταλάβει, κύριε δημοσιογράφε, όχι σ’ όλες τις περιπτώσεις...»

ΥΓ. Εδώ το link για το Βακχικόν

Τετάρτη, Μαρτίου 20, 2013

"Το κουρέλι" πάει θέατρο

Επειδή μόνο η Τέχνη μπορεί… να  δείτε οπωσδήποτε το «Κουρέλι» του εξαιρετικού Ντέννις Κέλλυ. Κωμικοτραγικό και μοντέρνο θεατρικό με ηθοποιούς που δίνονται και αποκαλύπτουν τον πιο τρελό εαυτό τους πάνω στη σκηνή.
Έργο δεμένο, φευγάτο και έξυπνο!


Faust
Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11,, Κέντρο
Τηλ.: 2103234095

Κουρέλι
Παραστάσεις: Βραδ: Παρ.-Κυρ. 9.30 μ.μ. 
Εισ.: € 14, 10. 
Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: 15/3. 
Διάρκεια: 70'

Παρασκευή, Μαρτίου 08, 2013

Στις γυναίκες που αγωνίζονται

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλες τις γυναίκες 
κι ακόμα περισσότερο
στις γυναίκες που αγωνίζονται.


4ο Καρναβάλι Μεταξουργείου - Κυριακή 10 Μαρτίου 2013



Ελάτε να ζωντανέψουμε τη γειτονιά!

Είναι το σύνθημα για το 4ο υπαίθριο πολυπολιτισμικό Καρναβάλι που διοργανώνουν οι κάτοικοι, οι θεατρικές και χορευτικές ομάδες του Μεταξουργείου και μας προτρέπουν να λάβουμε μέρος με κέφι και ενθουσιασμό στην παρέλαση που θα ξεκινήσει  την Κυριακή 10 Μαρτίου στις 12 το πρωί από την πλατεία Αυδή και θα σαρώσει όλο το Μεταξουργείο.
Επίσης,
το 3ο World Jazz Festival συμμετέχει στο καρναβάλι του Μεταξουργείου. 
Σε  τρεις ημέρες (8,9 και 10 Μαρτίου), συνυπάρχει η ατμόσφαιρα της Νέας Ορλεάνης, με το άρωμα των παραδοσιακών αποκριάτικων καρναβαλιών της Μακεδονίας. Afrojazz, funk swing, hot jazz, bossa  nova, cabaret, μαζί με χάλκινα της Γουμένισσας νταούλια και Balkan jazz.
Περισσότερα εδώ.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2013

Μια εξομολόγηση στον Πέτρο Μάρκαρη


Έπινα ρακί, εκείνος ουίσκι.  Τον πλησίασα κάπως δειλά και του είπα «ωραία η ομιλία σας για τον Κατσουρίδη».  
«Ευχαριστώ», αποκρίθηκε και ρούφηξε μια βαθιά ρουφηξιά απ’ την πίπα του.
«Ξέρετε», συνέχισα, «ξεκίνησα να σας διαβάζω αργά, ο  Βασικός Μέτοχος ήταν το πρώτο βιβλίο σας που διάβασα. Από μικρός δεν τα πήγαινα καλά με τα αστυνομικά».
«Καταλαβαίνω…» είπε αλλά δεν καταλάβαινε. Νόμισε πως ήμουν άλλος ένας που σνόμπαρε τις ιστορίες με μπάτσους.
«Ξέρετε», ψέλλισα, «από παιδάκι με κορόιδευαν αστυνόμο…» Γύρισε και με κοίταξε ξαφνιασμένος. «Με λένε Μπέκα», είπα. Αστυνόμο Μπέκα μουρμούρισα στη σκέψη μου κι εκείνος γέλασε, λες και την είχε διαβάσει.

Έχω μάθει, πλέον, να ζω με αυτό, με τα αστυνομικά μυθιστορήματα κήρυξα ειρήνη. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια το διασκεδάζω. Και ετοιμάζω καρτερικά την εκδίκησή μου.


ΥΓ. Ο Πέτρος Μάρκαρης μιλάει την Δευτέρα 25/2, 8:30 μμ  για τον θεατρικό λόγο από την σιωπή του Μεσαίωνα στον διάλογο της Αναγέννησης. (Βιβλιοπωλείο art bar Ποιήματα & Εγκλήματα). 


Τετάρτη, Ιανουαρίου 09, 2013

Ο Μεσσίας


Τριάντα δύο χρονών μαντράχαλος και δεν έχω δουλέψει ποτέ. 
Δεν χρειάστηκε. Σπουδές, βέβαια, έκανα και με το παραπάνω. Ξεκίνησα με Οικονομικά, το γύρισα στη Διαφήμιση, αλλά πτυχίο κατάφερα να πάρω μόνο στη Δημιουργική Γραφή. Δέκα ολόκληρα χρόνια μου πήραν όλα αυτά στη Νέα Υόρκη. Κι όταν γύρισα επιτέλους πίσω στην πατρίδα, έφερα στις αποσκευές μου την Κρίση, και οι φίλοι μου άρχισαν να μεταναστεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Oι παιδικοί μου φίλοι. Οι φίλοι που είχα στους Αμπελόκηπους, πριν μετακομίσουμε στη Φιλοθέη.
   Ο πατέρας μου ήταν εργολάβος, τις πρώτες μεγάλες δουλειές τις ανέλαβε τη δεκαετία του ’90, και με τους Ολυμπιακούς απογειώθηκε. Είναι πλέον συνταξιούχος. Εκατομμυριούχος συνταξιούχος. Είχε φίλους υψηλά ιστάμενους ο πατέρας και κάρτα στο κόμμα από το ’81 και πληροφορίες από μέσα την κατάλληλη στιγμή. Τα μετρητά πρόφτασε και τα έβγαλε έξω έγκαιρα, άγχος δεν έχει.
Θυμάμαι την ημέρα που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε απ’ το Καστελόριζο ότι μπήκαμε στο ΔΝΤ, ο πατέρας με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε πως έγραψε στο όνομά μου μια πολυκατοικία στο Νέο Ψυχικό. Πενταόροφη. Όλη δική μου.
Αλλά αυτό δεν θα με βοηθούσε να γίνω συγγραφέας. Είχα ήδη δεχτεί 23 απορριπτικές επιστολές και για αυτοέκδοση ή μεσολάβηση του πατέρα δεν ήθελα να ακούσω κουβέντα. Ό,τι έκανα θα το έκανα με την αξία μου.
Την κατάρα μου να ’χεις να ζεις σε ενδιαφέρουσα εποχή, έλεγε η παλιά κινέζικη παροιμία, αλλά εγώ ζούσα λες και ήμουν σε άλλη εποχή. Ο καθένας ένιωθε την Κρίση στο πετσί του, είχε το υλικό για ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, αλλά όχι εγώ. Πώς θα έγραφα το συναρπαστικό έργο που θα αφορούσε την εποχή, το έργο που πάντα ονειρευόμουν; 
Στην αρχή άρχισα να πηγαίνω για έρευνα στα συσσίτια και στις πορείες, να φωτογραφίζω, να κρατώ σημειώσεις. Μα γρήγορα κατάλαβα πως αυτό δεν αρκούσε. Άλλο πράγμα το βίωμα, άλλο παρατηρητής. Αν δεν ξόρκιζα από πάνω μου τις αμαρτίες του πατέρα, πώς θα γινόμουν άνθρωπος του πνεύματος;
«Θα τον σκοτώσω!»
«Σιγά μη σκίσεις κάνα καλσόν», μου είπε η Τζένη το βράδυ της θείας φώτισης σε κάποιο μπαρ του κέντρου.
Κατέβηκα και με τους αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος. Χωρίς φωτογραφική μηχανή, χωρίς σημειωματάριο. Κατέβηκα για να ζήσω. Γνώρισα άνεργους, χρεοκοπημένους, υποψήφιους αυτόχειρες. Ένα μυθιστόρημα η ζωή του καθενός, όχι όμως η δική μου.
Εκείνα τα βράδια έμενα άγρυπνος ώς αργά και με τα πολλά αποφάσισα να δωρίσω ένα διαμέρισμα από την πολυκατοικία του Ψυχικού στη μικρότερη αριστερή οργάνωση της χώρας. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για τον κοινό αγώνα. Πήγα, έψαξα, βρήκα την οργάνωση που είχε λάβει τις λιγότερες ψήφους στις εκλογές, κι έβαλα συμβολαιογράφους και τα κανονίσανε. Παρ’ όλα αυτά, το επόμενο πρωί εξακολουθούσα να αισθάνομαι χάλια.
«Θα τον σκοτώσω!»
«Πιες τουλάχιστον πρώτα το ουίσκι σου», μου είπε η Τζένη την ημέρα της θείας φώτισης αποτελειώνοντας το δικό της.
Μάζεψα όλα τα ρούχα μου, τα πανάκριβα ρούχα και παπούτσια μου, και τα πήγα σε μια εκκλησία να τα μοιράσουν στους φτωχούς. Για αντάλλαγμα πήρα από εκεί ό,τι παλιόρουχα βρήκα. Τα φορούσα και κατέβαινα στο κέντρο να αναμειχθώ με το πλήθος,  να  ξεχάσω.
«Θα τον σκοτώσω!»
«Σκάσε επιτέλους, σε βαρέθηκα…»
Ντρεπόμουν. Ντρεπόμουν που τον είχα πατέρα, που συνέχιζε να γλεντοκοπά με τους διεφθαρμένους του φίλους λες και δεν συνέβαινε τίποτα· που είχα ολόκληρη πολυκατοικία στο Ψυχικό, που για γενέθλιο δώρο μου πήρε πενήντα χιλιάδες ευρώ σε γερμανικά ομόλογα. Ήθελα να βοηθήσω όλους τους απολυμένους, τους χρεοκοπημένους, αλλά δεν ήξερα πώς. Στους ζητιάνους έδινα εικοσάευρα, στα μπαρ κερνούσα συνεχώς, δάνειζα λεφτά σε αγνώστους.
«Το μόνο που θέλω είναι να κάνω τον κόσμο χαρούμενο».
«Σκοτώνοντας τον πατέρα σου δεν νομίζω… Εκτός αν έχεις πατέρα πολιτικό!» 
Ναι, ήθελα να κάνω τον κόσμο χαρούμενο, να δει με αισιοδοξία το αύριο, να χορέψει και πάλι συρτάκι με τον Ζορμπά. Αυτός ήταν πλέον ο στόχος μου. Είχα βρει επιτέλους το δικό μου, το απόλυτο μυθιστόρημα, αλλά θα το έγραφα αφότου το ζούσα.
Ένα απ’ τα πρώτα που σκέφτηκα εκείνο το βράδυ της θείας φώτισης που τρέκλιζα στην μπάρα ήταν να φύγω για το Άγιο Όρος. Το πήρα πίσω μετά το πέμπτο ουίσκι. Ποιος αναχωρητής έκανε τον κόσμο χαρούμενο; Μήπως να γινόμουν επαναστάτης; Τρομοκράτης εκδικητής; Ή μήπως να χάριζα όλη την περιουσία μου σε κάποια φιλανθρωπική οργάνωση;
«Είσαι τρελός;», πετάχτηκε  η Τζένη και με σκούντησε να συνέλθω.
Καθόταν δίπλα μου στην μπάρα και με κοιτούσε με το φλεγόμενο απ’ το ποτό βλέμμα της. Τριανταπεντάρα χορεύτρια σε ένα club που έκλεισε προσφάτως, μελαχρινή και πρόστυχη, γεμάτη τατουάζ και με σκουλαρίκι στη γλώσσα. Πριν από δύο ώρες την είχα γνωρίσει σε εκείνο το μπαρ.
«Θες πολύ να κάνεις τον κόσμο χαρούμενο;», μου είπε.
«Όσο τίποτα…», αποκρίθηκα. «Δεν μπορώ να αντέξω τα μίζερα πρόσωπά τους, παντού, όπου κι αν γυρίσω, με κοιτούν λες και φταίω εγώ!»
«Λοιπόν… σκέφτηκα κάτι», μου είπε και με κοίταξε λοξά αδειάζοντας με μια γουλιά το ποτήρι της. «Βέβαια είναι κάτι που θα έχει αποτέλεσμα μόνο στον μισό πληθυσμό…»
Την κοίταξα απορημένος και είπα:
«Είναι μια αρχή…»
Με τράβηξε απ’ το χέρι και κλειστήκαμε στις γυναικείες τουαλέτες και άνοιξε τα πόδια της, σήκωσε πάνω τη φούστα της, εσώρουχο δεν φορούσε. Τα πόδια της σφριγηλά και καλλίγραμμα και ένας ήλιος τατουάζ ήταν ζωγραφισμένος γύρω απ’ το ξυρισμένο μουνί της. Κοίταξα μέσα της και είδα το φως το αληθινό και έπειτα γύρισα σ’ εκείνη λυτρωμένος.
«Τι με κοιτάς σαν βλάκας», μου είπε, «δεν θες να με κάνεις χαρούμενη; Γλείψε!»
Από τότε ξεκίνησα να τριγυρνώ σε μπαρ και καφέ, σε παραλίες, γυμναστήρια και κολυμβητήρια, με ή χωρίς την Τζένη, αναζητώντας να θυσιαστώ για ένα τους χαμόγελο, να προσφέρω ηδονή. Να πετάξω στα σκουπίδια τη δική μου απόλαυση, να σκύψω, να υποταχτώ, να γλείψω για να δώσω χαρά σ’ εκείνες. Δεν θα έπλενα τα πόδια τους, δεν θα χρησιμοποιούσα καθόλου χέρια. Θα πρόσφερα τη γλώσσα μου, ηδονής ναρκωτικό, να ταξιδέψουν στη νιρβάνα του οργασμού.
Ποτέ μου δεν θα έγραφα το μυθιστόρημα που ονειρευόμουν, δεν είχα το ταλέντο, καιρός ήταν να το παραδεχτώ. Η γλώσσα της θείας φώτισης με έχρισε όμως Μεσσία.


---

Το διήγημά μου στη συλλογή διηγημάτων Crisis: 10+1 (εκδόσεις Vakxikon.gr). Συμμετέχουν: Νίκος Κουνενής, Μαρία Ξυλούρη, Τζούλια Γκανάσου, Βάσια Τζανακάρη, Μαρία Φακίνου, Βαγγέλης Μπέκας, Στέργια Κάββαλου, Μαίρη Κλιγκάτση, Κασσάνδρα Αλογοσκούφι, Ιορδάνης Κουμασίδης, Johnny Handsome. 


Πατώντας εδώ μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε δωρεάν το βιβλίο.