Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας, η αληθινή ιστορία...

Έτοιμος ήμουν να βάλω τρικλοποδιά στο παραμύθι του Αισώπου και να το κάνω τρανσέξουαλ, αλλά ενός φίλος με έκανε να σταματήσω.
«Άσε Vita Mi, σε πρόλαβε άλλος…», μου είπε.
Πραγματικά έτσι ήταν. Κάποιος από τους ανώνυμους ανεκδοτάκες είχε ήδη πει την αληθινή ιστορία του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα, σιγά μην περίμενε την έμπνευση του Vita Mi να σκάσει μύτη. Σας την μεταφέρω όπως μου την πέταξε στη μάπα ο φίλος:

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν καλοκαίρι, 45 βαθμοί Κελσίου κι όμως ο μέρμηγκας συνέχιζε να δουλεύει σκληρά, να προετοιμάζεται για το χειμώνα. Να σου όμως που πίσω απ την πλάτη του εμφανίστηκε ξαφνικά ένα κόκκινο καμπριολέ, με δυο ξανθές κουκλάρες και οδηγό τον τζίτζικα! Ο τζίτζικας πήδηξε έξω απ το καμπριολέ, πλησίασε τον μέρμηγκα που εκείνη την ώρα μετέφερε στην ράχη του ένα γιγαντιαίο καρύδι και του είπε:
«Βρε συ φιλαράκι, πως είναι δυνατό να δουλεύεις με τέτοια ζέστη; Καβάλα το αμάξι, διάλεξε ποια ξανθιά προτιμάς και πάμε στην παραλία για σερφ, μπάνιο και ουζάκι…»
«Τέτοιες μαλακίες κάνεις, Τζίτζικα, και το χειμώνα θα κάτσεις στον άξονα…»
«Καλά, καλά όπως θες φίλε μέρμηγκα», αποκρίθηκε ο Τζίτζικας, ξαναμπήκε στο κάμπριο κι έφυγε μόνος με τα δυο μανουλομάνουλα.

Δεν άργησε όμως να έρθει ο Χειμώνας. Ο μέρμηγκας βρισκόταν μες το σπίτι του αραχτός στην πολυθρόνα με το τηλεκτοντόλ στο χέρι και μια γαβάθα ποπ-κορν παραμάσχαλα. Νόβα, τζάκι, άνεση, ζεστούλα, ρελάξ…. Έξω κρύο, χιόνι κακός χαμός… Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Σηκώθηκε, άνοιξε και ποιον να δει; Μα φυσικά τον Μέρμυγκα με αδιάβροχη στολή σκι και μεγαλειώδες χαμόγελο κάτω απ τη μύτη! Ακριβώς πίσω του ένα τζιπ με σκι στην οροφή και μέσα οι ίδιες ξανθιές να τους στέλνουν φιλάκια….
«Καλά τι κάνεις εδώ μέσα βρε ξενέρωτε;!», είπε στο μέρμηγκα. «Φόρα τη στολή του σκι και φύγαμε με τα μανούλια για Αράχοβα και τρέλες…»
Ο μέρμηγκας έμεινε για μερικά δεύτερα μετέωρος, σκεφτικός κι έπειτα αποκρίθηκε στον άσπονδο εχθρό του:
«Άσε φιλαράκι δεν θα πάρω… Όπως θα φεύγεις, εδώ δεξιά στη γωνία είναι το σπίτι του Αισώπου. Κάνε μου τη χάρη και πες του να πα να γαμηθεί!!»

Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Ο θρόνος του Καραμουζοπαίκτη

Μόλις εγκατέλειψα την εργασία μου στην ιδιωτική τηλεόραση, ο πατέρας μου, μου έκανε δώρο μια παλιά τηλεόραση.
«Γιέ μου», μου είπε. «Πως είναι δυνατό να μην έχεις τηλεόραση σ αυτό το σπίτι, πως ζεις; Την έφερα για να βλέπω εγώ, όταν θα έρχομαι στην Αθήνα…»
Και ξαφνικά εκεί που ήμουν από τους ελάχιστους παγκοσμίως ανθρώπους που εργαζόνται για την τηλεόραση αλλά δεν έχουν τηλεόραση, την μέρα που πιστόλισα την υποτιθέμενη καριέρα στην TV, απέκτησα θείο βρέφος σε συσκευασία black box.
Και καλά ο Da… ndy έρχεται 5-10 μέρες το χρόνο, τις υπόλοιπες τι θα παριστάνει το θειο βρέφος; Το εικόνισμα της Παναγιάς της… Τηλεπαρουσιάστριας; Και τότε που λέτε επισκέφτηκε η έμπνευση τον Vita Mi σαν μεταμοντέρνο αστροπελέκι. Το έβαλα κάτω, και το χρησιμοποίησα για να κάνω μια σουρεαλιστική εγκατάσταση τύπου video art…

Ονομάζεται: «Ο θρόνος του Καραμουζοπαίκτη!»

Αποτελείται: Από μια μαύρη τηλεόραση γεμάτη λευκά τσιρότα(λες κι έχει φάει αμέτρητες καρπαζιές), μια κεραία, μια χειρουργική μάσκα, ένα μαύρο καπέλο, μια κόκκινη περούκα, μια καράμουζο-τρομπέτα κι ένα αυτοσχέδιο θρόνο…
Α! Παραλίγο να το ξεχάσω… Το έργο δίνει τη δυνατότητα στο θεατή να χρησιμοποιήσει το τηλεκοντρόλ, για να αλλάξει κανάλι… Μονάχα που πάνω στην οθόνη βρίσκεται μια επιγραφή σε λευκό φόντο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει ξεκάθαρα… Τα βλέπει όλα φιλτραρισμένα, σαν κινούμενο εξπρεσιονιστικό πίνακα. Το μόνο ξεκάθαρο είναι η επιγραφή που καταλήγει ως εξής:

«Ο Έρωτας, Η τρέλα και η καλλιτεχνική δημιουργία δεν απέχουν παρά ένα κόκκο σκόνης και μια βεντάλια από σύννεφο…»

Μια βεντάλια από σύννεφο αρκούσε για να μετατρέψουμε το Θείο Βρέφος TV σε ένα Έργο (έκτρωμα) Τέχνης. Γιατί φίλοι μου δεν έχει το μέσο(η TV) τη δύναμη. Το μήνυμα την έχει. Η τηλεόραση μπορεί να έχει κι άλλες χρήσεις. Στο χέρι μας είναι να την αλλάξουμε. Στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε όλα. Αρκεί να ‘μαστε αρκετά τρελοί για να τολμήσουμε…
Μαγκήτες και μαγκήτισσες… μονάχα άλλο ένα θα σας πω.
ΑΠΟ-ΡΟΜΠΟΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ!
ΥΓ. Πίνακας του Λεζέ

Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007

Το πλακόστρωτο, το λιοντάρι και το σύννεφο...

Χαμηλός φωτισμός, θαμώνες, ρυθμός, κουνήματα, ροκ μουσική, δεκάδες σφηνάκια τεκίλας και μπύρες στο χέρι, χαμόγελα… Εγώ με μια ψηλή ξανθιά που μόλις είχα γνωρίσει, να χορεύουμε Nirvana σε στυλ λαμπάντα κι ο Σίγμα με μια καστανούλα τα ίδια και χειρότερα. Tαξιδέψαμε έτσι για πολλές ώρες. Τους χορούς ακολούθησαν οι αγκαλιές, τα δάχτυλα μας βρήκαν το ταίρι τους, οι μυρωδιές μας έσμιξαν η μια με την άλλη αλλά φιλί δεν είχε πέσει ακόμα.
Κατεβήκαμε τα σκαλιά, ανοίξαμε την πόρτα και βγήκαμε στο πλακόστρωτο σοκάκι....
Έξω ομίχλη. Οι σκεπές των νεοκλασικών σπιτιών κρύβονταν μια στο σκοτάδι, μια στο σύννεφο. Προχωρήσαμε μες τα μυστηριώδη πλακόστρωτα και τραγουδάγαμε αγκαλιά, ώσπου φτάσαμε στην παραλία.
Ακούγαμε τη θάλασσα, βλέπαμε τα φωτάκια στην άκρη του λιμενοβραχίονα αλλά η ομίχλη έκρυβε καλά που σταματούσε η στεριά και που ξεκινούσαν τα κύματα.

Γύρισα και κοίταξα την ξανθιά. Τα μάτια της έλαμπαν. Τα δικά μου είχαν πάρει φωτιά, το χέρι μου είχε αρπάξει τη μέση της αλλά δεν την είχα γευτεί ακόμα. Χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά κάτσαμε σε ένα σουβλατζίδικο δίπλα στη συννεφιασμένη θάλασσα. Εγώ με τον Σίγμα παραγγείλαμε από ένα πιτόγυρο με διπλό τζατζίκι κι εκείνες παρήγγειλαν ούζο με πορτοκαλάδα!!!
Στο άκουσμα της παραγγελιάς των κοριτσιών, ανταλλάξαμε με το Σίγμα μεθυσμένο βλέμμα και είπαμε θαρρείς με το κλείσιμο μιας ματιάς: «Θεέ μου τι πλάσματα, αυτά που γνωρίσαμε σήμερα το βράδυ…»
Η ξανθιά (σωστή Τσαούσα στο 3-2-1 του Μαρίνου, με αμφίεση δευτεροκλασάτης ροκ σταρ) ήταν πραγματικός αλκοολικός δυναμίτης. Επιτέλους είχαμε βρει κάποιες να παραβγούμε στην αλητεία… Αφού ήπιαν σχεδόν μονοκοπανιά τα πρώτα ποτά, παρήγγειλαν και δεύτερα σε πλαστικό ποτηράκι. Κι έπειτα μας πήραν αλα μπρατσέτα και ξαναμπήκαμε στο σύννεφο, στα πλακόστρωτα, στην έρημη πόλη μιας άλλης εποχής, με τις σκεπές που τις έκρυβε μια το μαύρο, μια το λευκό…

Μπροστά μου, λίγα μέτρα απόσταση, ο Σίγμα και η Καστανή να περπατούν, να χαριεντίζονται. Πλάι μου η ξανθιά, είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο μου, μου χε δώσει να κρατήσω το ποτό της και προσποιούνταν τη ζαλισμένη. Τότε λοιπόν συνέβη εκείνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Vita Mi... Την είδα να γυρνά… την καστανούλα εννοώ, όχι την ξανθιά, να μας ρίχνει μια κλεφτή ματιά και να λέει:
«Είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσοοοοοο….»
Πριν όμως προφτάσει το στόμα της να ολοκληρώσει τη φράση, τα πόδια της πήραν πρωτοβουλία, έδωσαν μια και ξεκίνησαν απότομο τρέξιμο παρασέρνοντας τα καστανά μαλλιά της ευθεία μπροστά στον πεζόδρομο… Τα γέλια της σάλπισαν, τα τακούνια της χτύπαγαν ρυθμικά το πλακόστρωτο και την είδα να χάνεται μες την ομίχλη…
Αμέσως τα μαλλιά μου μάκρυναν, τα δόντια μου έγιναν κοφτερά, η ομίχλη μεταμορφώθηκε σε ψιλή χλόη, βρισκόμουν στη σαβάνα, η καστανούλα έγινε γαζέλα κι από μέσα μου ξύπνησε ο λέοντας με μιας! Έδωσα λοιπόν και γω μια και χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να τρέχω μες την ομίχλη, να την κυνηγώ… Ακολουθούσα το θόρυβο των βημάτων της, τα γέλια της, κι έβαλα τα δυνατά μου να την προφτάσω…
Σε λίγο έφτασα κοντά στη θάλασσα και αντίκρισα τα φώτα της παραλίας που έβαφαν πορτοκαλί την ομίχλη κι έμπλεκαν με τα γέλια της. Πλησίασα λαχανιασμένος και την είδα να κάθεται όρθια στην άκρη της θάλασσας με ανοιγμένα τα χέρια.

Την πλησίασα, την άρπαξα απ το χέρι, την γύρισα απότομα και την φίλησα στο στόμα χωρίς δεύτερη σκέψη! Το φιλί μας ήταν υγρό, καπνισμένο, παθιασμένο, σκέτος στρόβιλος… Ένας στρόβιλος που δεν κράτησε πάνω από λεπτό γιατί διεκόπη βίαια απ τα ξινισμένα βλέμματα του Σίγμα και της ξανθιάς.

Δεν έφταιγα εγώ, ο λέοντας που έκρυβα μέσα μου έφταιγε. Ίσως μόνο το αλκοόλ...

Πάντως με την καστανούλα περάσαμε ακόμα μερικά όμορφα βράδια κι έπειτα έφυγα απ την πόλη και δεν την ξαναείδα ποτέ…

Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Ερωτική Έκσταση

Είχε σταματήσει να αισθάνεται από τότε που έπαψε να είναι ερωτευμένος με Εκείνη. Το ηλιοβασίλεμα, ο πόνος, το χαμόγελο, το δάκρυ ήταν βαμμένα για εκείνον απ το ίδιο γκρι. Το μοναδικό που του έδινε πλέον χαρά (γκρίζα κι αυτή βέβαια) ήταν να δημιουργεί έργα τέχνης. Ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν είχε τινάξει ακόμα τα μυαλά του στον αέρα.
Έγραφε ποιήματα, ήξερε από πινέλα, από πνευστά, ήξερε κι από μοντάζ και κάμερες… Έλεγαν μάλιστα ότι ήταν ένα καλός video-arter. Όλα κύλαγαν το ίδιο γκρίζα στη ζωή του, ώσπου ένα βράδυ είδε ένα έγχρωμο όνειρο και τον έκανε να ξυπνήσει, ερεθισμένος, ιδρωμένος με μάτια που έσταζαν κόκκινο, ηδονή, σεξ….
Τι όνειρο και κείνο πραγματική σεξουαλική οπτασία. Παλιότερα είχε δοκιμάσει αρκετά ερωτικά παιχνίδια. Μόνος με δύο, δύο με μία, μόνος με μια παρτενέρ παρέα με φωτιά, σκοινιά, βία, βοηθητικά εργαλεία, δαγκωνιές, μώλωπες κι ατέλειωτους οργασμούς αλλά αυτά φάνταζαν πλέον πολύ μακρινά.

Μετά το όνειρο όμως όλα είχαν αλλάξει. Τι όνειρο; Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι η τέχνη, μπορούσε να συνδυαστεί τόσο περίφημα με την ηδονή, το σεξ, τη λαγνεία των σωμάτων. Ανέβηκε σε μια σκάλα και έστησε την κάμερα στη θέση της λάμπας να κοιτά το πάτωμα κατακόρυφα. Άδειασε το δωμάτιο από έπιπλα κι έπειτα πήγε κι αγόρασε ένα τεράστιο αφρολέξ. Το έκοψε σε σχήμα κρεβατιού. Μετά πήρε στόκο, μουσαμά κι ένα καλέμι, το έφτιαξε σαν ένα κρεβάτι-παλέτα και το τοποθέτησε στο κέντρο του άδειου δωματίου.
Έπειτα πετάχτηκε κι αγόρασε χρώματα…. Κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, μπλε, πορτοκαλί, χρώμα για body painting… Κουβάδες χρώμα! Τοποθέτησε σε κάθε κουφάλα της κρεβατένιας παλέτας από ένα χρώμα κι έπειτα ανέβηκε στην σκάλα και κοίταξε κατακόρυφα την παλέτα με τα χρώματα. Τέλεια! Τα κεφάλια τους θα ‘ταν τυλιγμένα με γάζες, μονάχα τα κορμιά τους θα φαινόταν γυμνά. Κανείς δεν θα τους αναγνώριζε στα ελιτίστικα φεστιβάλ video art που σκόπευε να στείλει το νέο του έργο…
Υπήρχε όμως κι ένα σημαντικό πρόβλημα. Η γκρίζα αγκαλιά του ήταν στεγνή από ερωμένη εδώ και καιρό. Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να πείσει κάποια περαστική να βγάλει τα μάτια της μαζί του, δεδομένου ότι σκόπευε να βιντεοσκοπήσει την όλη «καλλιτεχνική διαδικασία».
Αρχικά πήρε τηλέφωνο όλες τις παλιές του ερωμένες. Μέχρι και ταξίδι στο Βερολίνο έταξε σε κάποια για να του κάτσει αλλά η χυλόπιτα είχε πάλι την ίδια γεύση. Προς στιγμή του ‘ρθε στο νου, να χρησιμοποιήσει κάποια πόρνη αλλά τα τελευταία χρόνια δεν πήγαινε με πόρνες καθαρά για ιδεολογικούς λόγους. Σκάλισε τα πάντα που μπορούσε να φανταστεί, τα έριξε στην περιπτερού, την βιντεοκλαμπού σκέφτηκε ακόμα και μια τρίτη του ξαδέρφη… Κι όταν όλες του οι ελπίδες μας άφησαν χρόνους του απέμεινε μόνο εκείνη που δεν την είχε δει ποτέ. Εκείνη που έκανε chating μέρα παρά μέρα στο internet. Εξάλλου αν έκρινε απ όλα εκείνα τα πορνοδιαστροφικά που συζήταγαν κατά καιρούς, το κορίτσι ήταν έτοιμο για όλα…

Το ίδιο βράδυ της έγραψε εξονυχιστικά για το όραμά του.
«Θα ανέβουμε και οι δυο γυμνοί πάνω στην παλέτα-κρεβάτι.» της είπε. «Τα πρόσωπά μας δεν θα αναγνωρίζονται απ τις γάζες. Κι έπειτα θα αρχίσω να σε αγγίζω, να σε λούζω με χρώματα, να στάζω τη γλώσσα μου μες το κόκκινο και να σε βάφω γλύφοντάς σε στην σπονδυλική σου στήλη ως κάτω χαμηλά. Θα κυλιόμαστε, θα χορεύουμε ο ένας μέσα στον άλλο πλημμυρισμένοι από χρώματα... Και όλα αυτά θα καταγράφονται απ την κάμερα, ώσπου να φτάσουμε στην ερωτική έκσταση… Ώσπου η ίδια η ερωτική έκσταση να ζωγραφιστεί απ τα κορμιά μας, τα χρώματα και τα αγκομαχητά πάνω στην παλέτα λες και ήταν τελάρο με μουσαμά…»

Εκείνη δεν άργησε πάνω από 5 λεπτά απ την προκαθορισμένη ώρα. Το κουδούνι χτύπησε μονάχα μια φορά. Δεν την είχε δει ποτέ αλλά είχε αποφασίσει ότι όπως και να ήταν θα το έκανε. Η ερωτική έκσταση ήταν ένα όραμα που έπρεπε να πραγματοποιηθεί πάση θυσίας…
Άνοιξε την πόρτα. Έσυρε το βλέμμα απ τα αθλητικά της παπούτσια, στο ξεβαμμένο τζιν, στο αθλητικό μπουφάν της. Έπειτα θαύμασε τις άκρες των κατσαρών μαλλιών της, το πιγούνι, τα σαρκώδη χείλια, τα παιχνιδιάρικα μάτια και σχεδόν ταυτόχρονα το πρόσωπό της στολίστηκε με ένα χαμόγελο.

Δεν είπαν τίποτα. Πλησίασαν και στάθηκαν αντικρινά στην παλέτα, αντίστοιχα απ την μια και την άλλη πλευρά. Κοιτάχτηκαν κατάματα και δίχως να πάρει ο ένας το βλέμμα απ τον άλλο άρχισαν να γδύνονται. Θέε μου, όσο περισσότερο παρατηρούσε το πρόσωπο της, όσο περισσότερο έψαχνε τις γωνίες του, τόσο περισσότερο καταλάβαινε ότι τα κοψίματα του, ήταν τα κοψίματα του κλειδιού που μπορούσε να τον ξεκλειδώσει… Ήταν μια κοπέλα που μπορούσε να τον κάνει να χάσει τα λογικά του, να την ερωτευθεί! Οι γωνίες του προσώπου της πρόδωσαν ότι ήταν το αντικλείδι του…
Προσπάθησε να συγκρατήσει την μορφή του προσώπου της γιατί σε λίγο θα το έκρυβαν οι γάζες. Έτσι κι έγινε. Όταν τα νεανικά κορμιά τους έμειναν γυμνά, τα πρόσωπά κρύφτηκαν αλλά οι γωνίες της ήδη σκάλιζαν την κλειδαριά της ψυχής του. Ανέβηκε στη σκάλα, πάτησε το κουμπί της κάμερας με τη βοήθεια ενός ραβδιού, κι έπειτα την κάλεσε να ανέβει μαζί του στη παλέτα. Τα χρώματα έβαψαν τη γύμνια τους. Δεν μπορούσε να τη φιλήσει. Μπορούσε μόνο να τη χαϊδέψει. Την ξάπλωσε κι άρχισε να αλείφει τους ώμους, τις πλάτες της με κόκκινο χρώμα. Συνέχισε πιο χαμηλά, στο πίσω μέρος της μέσης, στην κοιλιά την άλειψε παντού με κίτρινο… Τους αστραγάλους, τις γάμπες, τα εσωτερικά των μηρών της με πράσινο. Κι έτσι συνέχισε για αρκετή ώρα με τα δάχτυλά του, με τους μηρούς και το στέρνο του, ώσπου την έκανε ένα με το ουράνιο τόξο. Ήταν ήδη πολύ ερεθισμένος, το πέος του είχε γίνει σκληρό σαν το καλέμι του γλύπτη. Έσκυψε, άνοιξε τα πόδια της απαλά κι αφού τράβηξε λίγο τη γάζα που έκρυβε το στόμα του, ακούμπησε τη γλώσσα του στο καυτό της αιδοίο, κάνοντας την να αφήσει ένα βαθύ αναστεναγμό…


Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Είσαι για Βερολίνο;


.
Τυχερούλη…. Από 29-1 εως 4-2 παίζει στο Βερολίνο το πιο φεύγα φετσιβάλ video art και ψηφιακών τεχνών στην Ευρώπη. Γι αυτό και οι Vita Mi Barouk και Αλ Barouak αγόρασαν πριν καιρό εισιτήρια με easy jet (πήγαινε 1/2 , έλα 5/2). Εντωμεταξύ όμως ο Vita Mi άλλαξε δουλειά, έκατσε στον άξονα και δεν μπορεί να πάρει άδεια.
Μήπως θέλεις να εσύ να πάρεις τη θέση του Vita Mi στο Βερολίνο; Είσαι αρκετά τρελός για να πας ένα τετραήμερο μόνος στην καρδιά της πολιτιστικής Ευρώπης. O Al Barouak είναι προαιρετική παρέα. Έτσι κι αλλιώς θα ξημεροβραδιάζεται στο φεστιβάλ.

Τα εισιτήριο το χα πάρει 100 € αλλά δεν είμαι Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αν σε ενδιαφέρει δώσε σήμα και θα την βρούμε την άκρη. Σημασία είχε να μην πάει χαμένο το Βερολίνο…

ΥΓ. Αν τύχει και πας μαζί με τον Αλ σε κάποιο bar να χεις το νου σου. Μετά το τέταρτο ποτό μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, σε προειδοποιώ… Οι Barouak είναι σαν το ηφαίστειο. Από μακριά ένα θέαμα, από κοντά μεγάλος μπελάς…

Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

Το «ΑΑΑΑΑ εσύ…» βλέμμα!


.
Έχετε ακούσει ποτέ για το «Αααααα εσύ…» βλέμμα; Εκείνο το βλέμμα που μπορεί να αποκτήσει το «αντίπαλο δέος» σε ένα ραντεβού στα τυφλά μόλις ακριβώς σας συναντήσει. Εκείνο το βλέμμα που παίρνει τη θέση της φράσης που χει σκοντάψει πριν από λίγο στον οισοφάγο του και έχει μεταλλαχθεί σε λόξυγκα. Εκείνης της φράσης που αν μπορούσε να ακουστεί θα έλεγε: «Ααααα εσύ είσαι αυτός που έκανα τόση φασαρία…»

Πως αντιμετωπίζεται το «Αααα εσύ» βλέμμα
Κατά πρώτον δεν πρέπει να σας ρίξει με τίποτα. Τα μασάτε εσείς κάτι τέτοια βλέμματα; Εξάλλου θα μπορούσατε με μεγάλη ευκολία να είχατε και σεις ένα ετοιμοπαράδοτο «Ααααα εσύ βλέμμα» αλλά επειδή το χετε προπονήσει πολύ, το κρύβετε επιμελώς και προσπαθείτε να δείτε το ποτήρι μισογεμάτο.

Γιατί να δείτε όμως το ποτήρι μισογεμάτο;
Αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα παρότι σας το χουν πει εκατοντάδες φορές, ακούστε το άλλη μια απ το Vita Mi. H μισή ευτυχία κρύβεται στο να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Την άλλη μισή επρόκειτο να σας την προσφέρει εκείνος που χει το «ΑΑΑΑΑ βλέμμα» αλλά επειδή βλέπει τα πράγματα αλλιώς(στάνταρ μισοάδεια), είναι καταδικασμένος να είναι δυστυχισμένος για πάντα. Να το δείτε λοιπόν μισογεμάτο γιατί στόχος σας είναι να το γεμίσετε κάποια μέρα κι αν περιμένετε απ τον «Ααααα…» χέσε ψηλά κι αγνάντευε…

Τι ψάχνω λοιπόν;
Ψάχνεις για κάποιον που δεν καλουπάρει ανθρώπους και πράγματα, κάποιον που δέχεται τα πράγματα όπως είναι, κάποιον που για να δει και το πως θα είναι μετά, είναι διατεθειμένος να δοκιμάσει. Ψάχνεις λοιπόν γι αυτόν που βλέπει επίσης το ποτήρι μισογεμάτο, ώστε να ενώσετε τα υγρά σας(συγνώμη τα νερά σας ήθελα να πω, προδόθηκες άχρηστε Barouak) και να ξεδιψάσετε πίνοντας απ το ίδιο γεμάτο ποτήρι…

Και γιατί μας τα λες όλα αυτά Vita Mi;
Ο Vita Mi έχει χορτάσει από χυλόπιτες και ξέρει. Γι αυτό και χωρίς καμία επιπλέον χρέωση σας μεταφέρει εμπειρίες από χυλόπιτες ετών. Στα blog είμαστε, γνωριμίες γίνονται, οπότε καταλάβετε, για το καλό σας τα γράφω βρε κουτά…

Το πιάσατε;Bold
Αισθάνομαι πολύ συγκινημένος γιατί μόλις έγραψα το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ της επόμενης Σεξουαλικής Επανάστασης! Αν ο καθένας μας ακολουθήσει τις παραπάνω συμβουλές, έχει να πέσει πολύ gamisi…

Επίλογος:
Κλείνοντας θα θελα να υπογ(ρ)αμμίσω εκείνο που πρέπει να θυμάστε απ όλα αυτά: Μακριά απ τα «Αααα εσύ βλέμματα» (σκατά στο λάκο σου παλιοδηθενοπαπαροσαυρόγατε) και κοντά στα μισογεμάτα ποτήρια, για να ξεδιψάσετε παρεούλα και να γουστάρετε αγκαλιά…

ΥΓ.Άντε Vita Mi Barouak και του χρόνου στο Cosmopolitan…

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

Εδώ η καλή ψηφοφορία...


Πέρασαν αισίως πέντε περίπου μήνες από τότε που ξεκίνησα το bloging. Σε αυτό το διάστημα εκτός των άλλων μπουρδολογιών και ότι να ναι άρθρων που postara, έγραψα και είκοσι ιστοριούλες. Είκοσι ολόκληρες ιστορίες για τα μούτρα σας μόνο βρε ζομπουρλούδικα…
Επειδή λοιπόν βαριέμαι να γράψω την εικοστή πρώτη αυτή τη στιγμή, θα επαναλάβω εκείνη την ιστορία που πόσταρα πρώτη απ όλες και δεν τη διάβασε σχεδόν κανείς. Α! Κι αν γουστάρετε, θα ήθελα να ακούσω ποια θεωρείται την αγαπημένη σας από τις είκοσι που βρίσκονται ακριβώς δίπλα… Κοιτάξτε βρε λίγο δεξιότερα… Μπράβο τώρα που τις είδατε, θυμηθείτε και ρίξτε το ψηφαλάκι σας πίσω απ το διάφανο παραβάν των comments!!

Η Ανεργία στο βασίλειο του Jack Τραπεζίτη
H δεσποινίς Ανεργία ήταν μια ανεχόρταγη παρθένα! Ανεχόρταγη γιατί δεν άφηνε εργαζόμενο σε χλωρό κλαρί, τον κατασπάραζε. Και παρθένα γιατί μπρος τη μάσα, τί είναι ο έρως;!Μία ωραία πρωία πέρασε από μια καφετέρια και λιγουρεύτηκε ένα ομορφόπαιδο, τον Κυρίλα.
«Δουλεύεις;», τον ρώτησε και ανοιγόκλεισε παιχνιδιάρικα τα βλέφαρα.
«Στο διυλιστήριο εδώ πιο κάτω…», απάντησε ο Κυρίλας.
«Θέλω να το ξεκοκαλίσω το πιπίνοβιτς», συλλογίστηκε η Ανεργία, η αγγουρόφατσα και πήγε, βρήκε τον Βασιλέα Jack Τραπεζίτη που δεν της χάλαγε χατίρι ποτέ. Εκείνος έτρεξε ευθύς στον εργοστασιάρχη και του είπε.
«Πρέπει να μειώσεις το κόστος, γιατί μου χρωστάς. Κάνε απολύσεις και συγχωνεύσου με μια κρατική εταιρία. Τσάμπα στη δίνουμε δηλαδή αλλά μην το πεις ούτε του… Χριστόδουλου!»
Εκατοντάδες λοιπόν εργαζόμενοι έμειναν στο δρόμο. Χαρά το τομφαλίδιο… Στούμπωσε απ την πολύ μάσα. Τον Κυρίλα όμως που χε βάλει στο μάτι, δεν του έκοψε ούτε κομματάκι.Τον βρήκε να πίνει φραπουτσίνο στην ίδια καφετέρια.
«Δουλεύεις ακόμα;», τον ρώτησε αυτάρεσκα και ανασήκωσε 7,5 πόντους τη φούστα της, αποκαλύπτοντας τις ραγαδιασμένες τις γάμπες.
«Αναβαθμίστηκα!”, απάντησε εκείνος χαμογελώντας.
“Γενικός Σύμβουλος στην καινούργια εταιρία του μπαμπά! Θα τα έμαθες για τη συγχώνευση…»
Ώστε γιος εργοστασιάρχη ο μορφονιός. Τσάμπα ο κόπος. Τα πήρε κρανιακά η ομορφιά μας. Τον εαυτό της πρόσφερε απλόχερα κι έγινε μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς, τετράπαχη.Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι κάτοικοι του Βασιλείου κρυφά μες το δάσος, δόξασαν το Διόνυσο, βρήκαν τα λογικά τους κι αποφάσισαν να σκοτώσουν την Ανεργία.Πήγαν στο μάντη Κάλαχαν να τους δώσει χρησμό γιατί το εγχείρημα ήτανε δύσκολο κι ο τυπάς τους είπε τα εξής: «Για να πεθάνει η Ανεργία, πρέπει πρώτα να πεθάνει ο Βασιλιάς!» Ήτανε λέει εξώγαμο δικό του και συνδεότανε μ ένα αόρατο ομφάλιο λώρο…Έμαθε όμως ο Jack Τραπεζίτης ότι του τη στήνανε τα βλαχαδερά κι αμόλησε την Ανεργία μες το δάσος για να τους κατασπαράξει. Πολύ φαγώθηκαν εκείνο το βράδυ κι όσοι γλίτωσαν με λίγες δαγκωματιές συνέχισαν να εργάζονται μερικώς! Κάπως έτσι γεννήθηκε λοιπόν και η νεότερη αδερφή της κυρα βουβάλος, η Μερική Απασχόληση. Κι έτσι με τη γέννηση της νέας του κόρης, ο Βασιλέας κατάφερε να αναβάλει επ’ αόριστο την πτώση του…

Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

Το Υπόγειο και η Πλατεία

Σας γράφω από ένα δανεικό laptop. Το στερητικό σύνδρομο απαιτούσε τη μεθαδόνη του. Δεν άντεξα πάνω από δέκα μέρες χωρίς internet και τον δανείστηκα από ένα φίλο. Περιμένω εναγωνίως να μου βάλουν DSL, ενώ το προϋπάρχον modem παραμένει νεκρό και άθαφτο. Τι ύβρις...

Πολλοί ορισμοί έχουν γραφτεί για το bloging. Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω την άποψη του Ντοστογιέφσκη. Τι έγινε λέει, πως είπατε; Όταν ζούσε ο κορυφαίος ρώσος συγγραφέας δεν υπήρχε internet; Και τότε τι εννοούσε ο ποιητής με την παρακάτω φράση (ελαφρώς παραφρασμένη):
«Όταν έχεις κάνει κάτι που τρώει τα σωθικά σου, μία είναι η λύτρωση. Να πας στην κεντρική πλατεία της πόλης σου, Κυριακή πρωί, όταν όλοι κάνουν την βόλτα τους εκεί. Να πέσεις στα τέσσερα, να φιλήσεις το χώμα και να φωνάξεις εκείνο που καίει την ψυχή σου, τόσο δυνατά που να σε ακούσουν όλοι. Κι έπειτα να σκύψεις, να φιλήσεις πάλι το χώμα και να σηκωθείς, να φύγεις σαν κύριος… »

Για όσους δεν το ξέρουν, ο Ντοστογιέφσκη έχει χαρακτηριστεί ως προ-ψυχολογίας ψυχολόγος. Πως λεν οι χριστιανοί για τον Πλάτωνα, προ Χριστού Χριστιανός. Κάτι τέτοιο…Αυτό κάνουμε κι εμείς εδώ, φίλοι μου. Η Blogosfaira πλημμυρίζει από αλήθεια και εξομολογήσεις, εξορκισμούς δαιμονίων κι ανέμελα χαμόγελα. Η blogosfaira είναι η Κυριακάτικη πλατεία που περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκη. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι. Στην πλατεία δεν ήρθαν όλοι για να φιλήσουν το χώμα. Πάντως είναι όλοι ευπρόσδεκτοί στο χάος και στην αναρχία. Γιατί εκεί οι κανόνες ανατρέπονται και ο τελευταίος έρχεται πρώτος. Με αυτό το τελευταίο, το χριστιανικό, είμαι σίγουρος ότι θα έσκασε το χειλάκι του Ντοστογιέφσκη που αυτή την ώρα παίζει πλακωτό με τον Άγιο Πέτρο…

Κλείνοντας κάπως διαστροφικά, θα αντιγράψω την πρώτη γραμμή από τη Νουβέλα του Ντοστογιέφσκη «Το υπόγειο», που όταν την είχα διαβάσει για πρώτη φορά με είχε συγκλονίσει:
«Είμαι άρρωστος άνθρωπος… Είμαι κακός άνθρωπος… Άνθρωπος αποκρουστικός…»