O φρουρός έτρεξε, μπήκε με φούρια μες στο σπίτι του Αστεριξάκη και τον ξύπνησε λαχανιασμένος:
«Ξύπνα σύντεκνε Αστεριξάκη! Μας την έπεσε ο οχτρός!»
Ο Αστεριξάκης άνοιξε τα μάτια του, πετάχτηκε πάνω, άναψε τον άργιλε του που ‘ταν στουπωμένος πάνω ως πάνω με μαγικό ζωμό κι αφού ρούφηξε μια ξεγυρισμένη, μουρμούρισε:
«Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι!»
«Βιάσου που σου λέω, δεν μ ακούς; Το χωριό είναι περικυκλωμένο!»
«Ακόμα δεν έβαλαν μυαλό αυτοί οι Αθηναίοι», μονολόγησε ο Αστεριξάκης κι αφού ρούφηξε άλλη μια καλή που έπιασε πάτο, ζώστηκε τα άρματα και τα φυσεκλίκια, πήρε μαζί και το γιαταγάνι του παππού και κίνησαν να βρουν τους άλλους που τους περίμεναν κάτω απ’ τη μεγάλη βαλανιδιά.
Θα ‘ταν δε θα ‘ταν 300 μαυροφορεμένοι νοματαίοι με μουστάκες. Όλοι τους αρματωμένοι σαν αστακοί. Την ώρα που έφτασαν, ο Πανοραμιξάκης έβγαζε λόγο ανεβασμένος πάνω σε ένα σκαμπό.
«Πάνε τόσα χρόνια που προσπαθούν να μας υποτάξουν. Κι όλα αυτά απ τη ζήλια τους, που δεν έχουν να πιουν το μαγικό ζωμό. Δηλαδή κι αυτοί την πίνουν αλλά μονάχα στα κρυφά… Εμείς φταίμε που κουζουλάθηκαν και το απαγόρεψαν;! Λοιπόν σύντεκνοι ή ‘ταν ή τα πετάν!»
Σε λιγότερο από 10 λεπτά όλοι ήταν στις θέσεις τους. Ο Αστεριξάκης και Οβελιξάκης, που ‘ταν τα αστέρια του χωριού στο καριοφίλι και στη φάπα, είχαν αναλάβει μονάχα οι δυο τους, τις γκρεμούτσες στη Δυτική πλευρά του χωριού. Οι υπόλοιποι είχαν μοιραστεί στα υπόλοιπα φυλάκια.
Η μάχη ξεκίνησε όταν ο Κακοφωνιξάκης έπαιξε με το λαούτο του την πρώτη μαντινάδα. Καπνοί, πυροβολισμοί, φωτιά, σφαίρες, τραυματισμοί, επίθεση απ’ τα Ανατολικά, σθεναρή αντίσταση! Επίθεση απ’ τα Βόρεια, αιματοβαμμένη αντίσταση! Έκανε όμως το λάθος ο οχτρός κι επιτέθηκε απ τα Δυτικά και ο Αστερξάκης με τον Οβελιξάκη που χαν πιει από μια νταμουτζάνα μαγικό ζωμό, τους πήρανε φαλάγγι μέχρι τα Χανιά!
Την επομένη όμως ο οχτρός, ανασυντάχτηκε και επανήρθε δριμύτερος. Κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο μπάτσοι με περίστροφα και περιπολικά με αναμμένους φάρους. Μαζί τους ήρθαν πεζικάριοι, τεθωρακισμένα, ελικόπτερα. Έκαναν όμως το λάθος και επιτέθηκαν απ τα Δυτικά και ο Αστεριξάκης μαζί με το Οβελιξάκη που χαν πιει μια δεξαμενή μαγικό ζωμό (τον καλύτερο της Κρήτης) τους πήρανε φαλάγγι και τους έριξαν στη θάλασσα.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν ήσυχα, οπότε άρχισαν τα γλέντια με αγριογούρουνα στη σούβλα και μαντινάδες του Κακοφωνιξάκη. Όταν όμως έφτασαν τα νέα ότι ο… Κωστάκης Καίσαρας έγινε τούρμπο που ένα κατσικοχώρι ταπείνωσε την Αυτοκρατορία του κι αποφάσισε να επιτεθεί με τους επίλεκτους από τον Έβρο και τους βατραχανθρώπους που φίλαγαν τα νησιά του Αιγαίου, στο χωριό έπεσε νεκρική σιγή. Μονάχα ο Οβελιξάκης, ο χοντρομπαλάς του χωριού, τόλμησε να πει: «Κι όλα αυτά απ τη ζήλια τους. Γιατί εμείς πίνουμε το μαγικό ζωμό φόρα παρτίδα»
Τα κακά νέα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Αγγελιοφόρος από διπλανό χωριό έφτασε και είπε ότι αποβιβάστηκαν στην Κρήτη 100 υπερσύγχρονα τανκς, τύπου Λέοπαρντ. Όταν μάλιστα είδαν τα F-16 να κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω απ το χωριό, κατάλαβαν ότι τα πράγματα ήταν πλέον ανεξέλεγκτα.
«Είναι τρελοί αυτοί οι Αθηναίοι», ξανάπε ο Αστεριξάκης γελώντας και ρούφηξε τον ναργιλέ του. «Τουλάχιστον πιάνουν τόπο τα λεφτά που πλήρωναν οι κουφιοκεφαλάκηδες εργαζόμενοι στην εφορία, για να εξοπλιστεί ο στρατός!»
Το πράγμα είχε χοντρύνει σαν καλοταϊσμένη γουρούνα και το ήξεραν καλά. Μαζεύτηκαν μες στην εκκλησιά, πήραν μαζί τους κι όλα τα αποθέματα μαγικού ζωμού και ρούφα, φύσα, τράβα τονε ολημερίς και οληνυκτίς. Να σου κάποιος πήγε να πιει ρακή αλλά ο Αστεριξάκης τον μάλωσε: «Μακριά απ αυτό το διάολο! Ξέρεις πόσοι έχουν πεθάνει απ αυτό;» Έπειτα του πάσαρε τον ναργιλέ του και του ‘πε: «Πάρε να πιεις απ αυτό, κανείς δεν πέθανε απ τα γέλια…»
Εντωμεταξύ οι χιλιάδες επίλεκτων στρατιωτών, τανκς, κανονιών και στρατηγών είχαν απορήσει με την ησυχία που επικρατούσε στο χωριό αλλά δεν τολμούσαν να επιτεθούν. Τηρούσαν στάση αναμονής. Κι έτσι πέρναγαν οι μέρες και οι κάτοικοι του χωριού είχαν μπαϊλντίσει απ το πολύ μαγικό ζωμό, κλεισμένοι μες στην εκκλησιά. Και τότε συνέβη θαύμα κυρίου!
Νεφέλη απλώθηκε μες την εκκλησία και ποιος θαρρείτε να βγήκε απ την ωραία πύλη; Όχι μήτε Άγγελος κυρίου βγήκε, μήτε η δακρυσμένη Παναγιά. Ο Καζαντζάκης βγήκε χαμογελαστός κι αγκαλιασμένος με τον Βαμβακάρη(κολλητοί εδώ και χρόνια «στην Παράδεισο»). Ο μεν σοφός με τον ναργιλέ στο χέρι, ο δε κορυφαίος μουσικός με το μπουζούκι που το παίζε με δοξάρι, σαν λύρα. Κι αφού όλοι είχαν μείνει σύξυλοι, ο προπάππους τους άρχισε να μιλά:
«Σύντεκνοι, συγχωράτε με, αλλά την κάτσατε τη βάρκα! Η μόνη λύση είναι να φύγετε από δω.»
«Και που να πάμε πάππου, να χαρούμε το πάθος μας; Να πάμε στην Ολλανδία;… Οι Αρχές λένε, ότι ο κόσμος εκεί είναι 1000 χρόνια πίσω. Ακόμα ζουν πάνω στα δέντρα επειδή πίνουν ζωμό…»
«Γιατί δεν πάτε στην Ισπανία;! Θα βάλετε τα δεντράκια σας και κανείς δεν θα σας πειράζει…»
«Τι κι αυτοί 1000 χρόνια πίσω απ’ την Αθήνα είναι; Είσαι σίγουρος πως επιτρέπεται η χρήση μαγικού ζωμού;»
«Δημοσιογράφος ήμουν, ξέρω τι λέω… Υπάρχουν κι άλλες λύσεις στην Ευρώπη, όπου δεν απαγορεύεται ο μαγικός ζωμός αλλά νομίζω ότι η Ισπανία μοιάζει όσο καμία άλλη με την Κρήτη!»
Χίλια μάτια κοιτάχτηκαν με μιας, μια σκέψη έγινε μια λάμψη και από κοινού αποφάσισαν. Τα ξημερώματα έφυγαν κρυφά απ το χωριό κι απ τα Σφακιά πήρανε το πλοίο που τους έβγαλε στο Γιβραλτάρ, κι από κει με τα πόδια, μαυροφορεμένο καραβάνι έφτασαν στην Ανδαλουσία. Εκεί ήπιαν τόσο πολύ μαγικό ζωμό που κουζουλάθηκαν απ τη χαρά τους, πέταξαν τα κουμπούρια μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι κι αφού έπιασαν το πινέλο στο χέρι, την είδαν Ελ Γκρέκο…
Σύντεκνοι, τέλος καλό όλα καλά…
Είναι τρελοί όμως αυτοί οι Αθηναίοι!
VITA MI
