Η Απεργία και το Μεγάλο Φαγοπότι

Το βράδυ για να κοιμηθώ δεν βλέπω πλέον αρνάκια που πηδάνε φράχτες
αλλά
απλήρωτους λογαριασμούς που παίζουν μακριά γαϊδούρα στην τραπεζαρία μου.

Κι έπειτα ακολουθούν όνειρα όπου πρωταγωνιστούν,
εβδομηντάρηδες με ή χωρίς μασέλα, που κρατούν στα χέρια εφημερίδες αγγελιών και περιμένουν στην αίθουσα αναμονής του ΟΑΕΔ.

Δεν έχω όμως παράπονο, μια χαρά περνάω στον ύπνο μου.
Κάπου-κάπου βλέπω και τσόντες.
Μονάχα που στις δικές μου δεν συνουσιάζονται μυστακοφόροι ιπποπόταμοι με τριανταπεντάχρονες συμβασιούχους
αλλά οff shore εταιρίες
που σαν στρατός από Λερναίες Ύδρες
με κεφάλια εκδοτών, μεγαλοδημοσιογράφων, εφοπλιστών, βιομηχάνων
γλεντοκοπούν, οργιάζουν, γελάνε πίσω απ την πλάτη μας
παρέα με τους πολιτικούς των δυο μεγάλων κομμάτων.

Και ‘μεις όλοι οι υπόλοιποι τους κρατάμε σιωπηλοί το φανάρι.

Μήπως ήρθε η ώρα να ταράξουμε το φαγοπότι τους;