Η εποχή μας

Βρισκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο σε ένα τεράστιο, μακρόστενο τραπέζι.
Όλοι πεινασμένοι, όλοι ανήσυχοι και το φαγητό δεν λέει ακόμα να σερβιριστεί.
Αισθανόμαστε σαν στημένα λεμόνια, γιατί εδώ έχουμε έρθει για τσιμπούσι, γλέντι, όργιο και η αναμονή σε συνδυασμό με τα γουργουρητά που μας περιτριγυρίζουν μας τρελαίνουν.
Μας κάνουνε να αισθανόμαστε σαν τα γουρούνια που είναι καταδικασμένα να μην ξαναχορέψουν ποτέ μες στη λάσπη.
Το φαγητό αργεί, αργεί πολύ…
Και οι ξινισμένες φάτσες πληθαίνουν και κιτρινίζουν κι άλλο.
«Μα δεν γίνεται τίποτα;», ακούς από τριγύρω. «Για πόσο θα συνεχιστεί αυτό;»
Κι όμως στο βάθος, στη γωνία, κάποιος ανακατεύει με την κουτάλα το καζάνι με το φαγητό.
Ναι, τουλάχιστον κάποτε θα φάμε.
Κάποια χαμόγελα, κάποια ανυπόμονα «ζήτω» αλλά και κάποια ψιθυρίσματα: «Θα ναι εύγευστο το φαγητό; Ή μήπως θα περιέχει μυαλά βατράχων;»
Η κουτάλα ανακατεύει υπομονετικά κι εμείς ανακυκλώνουμε ιστορίες για τα φαγητά που τρώγαμε παλιά.
Αλήθεια, για πόσο ακόμα θα αναπαράγουμε μουσικές και χρώματα απ’ το χτες;
Και τότε ακούω μια φωνή που λέει:
«Ο πρώτος που θα κλωτσήσει και θα γκρεμίσει το καζάνι στη γωνία θα ναι κι ο καλύτερος!»
Αισθάνομαι κορμιά γύρω μου να πάλλονται, ματοτσίνορα να σαλεύουν.
Δυο τρεις ανέβηκαν ήδη πάνω στο τραπέζι κι ετοιμάζονται να σαλτάρουν πάνω απ τα κεφάλια μας κατευθείαν για το καζάνι της γωνίας.
Αρκετά περιμέναμε…


ΥΓ. Κι όλα αυτά ενώ βρισκόμουν εκστασιασμένος μπροστά από κάποιον πίνακα του Εγγονόπουλου, που βόσκαγε στο Μουσείο Μπενάκη. «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλλην!»