Η Μπιενάλε ήπιε το κώνειο;

Οι καλές τέχνες δεν είναι το φόρτε μου αλλά δείχνω ενδιαφέρον καθώς συχνά πυκνά συμμετέχω σε «εικαστικές παρτούζες» λαϊκού προσανατολισμού…
Την Κυριακή που λέτε αποφάσισα αντί να πάω για… ούζα, να πάω να δω την έκθεση Destroy Athens, μην τυχόν και με βοηθήσει να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Τα video art δεν μου είπαν τίποτα (αν είχαν κάτι να πουν), παρότι ήταν σε πρώτο πλάνο.
Όσο για τα υπόλοιπα έργα ελάχιστα με άγγιξαν. Τα περισσότερα μου φάνηκαν «γρήγορα» και «φτηνά».
Συγχωρέστε με αλλά εφόσον έσκασα 10 € για να μπω, έχω και ‘γω δικαίωμα στην παπαρολογία…

Το μοναδικό έργο που με άφησε άφωνο ήταν το: «Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο» του Στέλιου Φαϊτάκη.

Ήταν τόσο στέρεο το όραμα που έφτιαξε.
Σε ένα τεράστιο πίνακα-τοιχογραφία κατάφερε να απεικονίσει μια εξέγερση στην Αθήνα χρησιμοποιώντας βυζαντινή τεχνοτροπία!!
Ο τύπος έφτιαξε μια άλλη Αποκάλυψη, την Αποκάλυψη της Αναρχίας…
Βόμβες μολότοφ(την πρώτη μάλιστα την ανάβει το πνεύμα του Σωκράτη), φυλακές, κρεμάλες, εξεγερμένοι, κοκκινόμαυρες σημαίες να ανεμίζουν, ένας άγιος με παλαιστινιακή μαντίλα, η ακρόπολη που βομβαρδίζεται από αεροπλάνα… σε όλη τους τη Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.

Ο τύπος μίλησε γιατί είχε κάτι να πει!

Ένα ντανταϊστικό αρχαιοελληνικό στοίχημα

Ο Διογένης σταμάτησε και κοίταξε στο βάθος τα μάρμαρα της ακρόπολης που γυάλιζαν στο φως του ήλιου. Παραμέρισε το χιτώνα του, έβγαλε έξω το σηκωμένο του μόριο και άρχισε να αυνανίζεται στην αγορά της Αρχαίας Κορίνθου, με αργές, απολαυστικές παλινδρομικές κινήσεις, μπρος στα έκπληκτα μάτια των περαστικών.

Ο πιο πονηρός απ αυτούς, ένας έμπορος, τον πλησίασε κι αφού περίμενε υπομονετικά μέχρι να ολοκληρώσει το «φυσικό έργο» του ο Διογένης, του είπε:
«Ο κόσμος λέει ότι είσαι τελείως παλαβός…»
«Μπα, υπερβολές. Απλά όπως θα πρόσεξες είμαι… σχετικά αυτάρκης!»
«Και ετοιμόλογος, βλέπω… Ξέρεις έρχεται από ‘δώ ο Βασιλιάς των Μακεδόνων, ο Αλέξανδρος.»
«Καλή φάση, θα του ζητήσω αυτόγραφο.»
«Ας τις μαλακίες Διογένη. Καλά λένε ότι το πολύ το τάκα τάκα κάνει… λοιπόν άκου! Κάποιος ρουφιάνος μου ‘πε, ότι ο Αλέξανδρος σε πάει πάρα πολύ και θέλει να ικανοποιήσει, όποια επιθυμία του ζητήσεις»
«Δεν μιλάς σοβαρά τώρα;…»
«Σοβαρότατα!»
«Ωραία θα του ζητήσω μια βιλίτσα με θέα στο Αιγαίο. Βαρέθηκα τόσα χρόνια σ αυτό το πιθάρι…»
Ο πονηρός έμπορος έπρεπε πάση θυσία να επωφεληθεί. Ήταν γνωστός στην πιάτσα για τις ριψοκίνδυνες επιχειρηματικές του κινήσεις. Σκέφτηκε για λίγο και γνωρίζοντας καλά ότι ο Διογένης, ήταν κολλημένος τόσο με το στοίχημα, όσο και με την μικρή του κόρη, του είπε:
«Θέλω να σου προτείνω κάτι ριψοκίνδυνο… Αν δεν φοβηθείς το σπαθί του βασιλιά και τολμήσεις να του πεις να παραμερίσει γιατί σου κρύβει, δήθεν, τον ήλιο, τότε θα σου δώσω να παντρευτείς την κόρη μου. Δεν ξέρω αν το έμαθες αλλά πέρυσι βγήκε Μις Κόρινθος …»
Ο Διογένης τρελάθηκε μόλις άκουσε αυτά τα λόγια.
«Ποια μωρέ, το Λενιώ εννοείς;!»
«Αμ ποια άλλη…»
«Κι αν κωλώσω την τελευταία στιγμή;», ρώτησε ο Διογένης αισθανόμενος το μαραζωμένο του μόριο να ζωηρεύει πάλι.
«Αν κωλώσεις να πεις στον Αλέξανδρο να παραμερίσει… θα μοιραστούμε εκείνο που τελικά τολμήσεις να του ζητήσεις. Μπορείς να του ζητήσεις να σου δώσει… χίλιες λίρες! Σε κάθε περίπτωση θα είσαι κερδισμένος. Στην μια περίπτωση όμως θα γίνω και γω πλουσιότερος κατά 500 χρυσά… Λοιπόν τι λες; Πάει στοίχημα;»
Τα σάλια του Διογένη, έτρεχαν ήδη για το μικρό Λενιώ. Φαντάστηκε στιγμιαία να την κουτουπώνει μες το πιθάρι του και χωρίς δεύτερη σκέψη έδωσε το χέρι του στον πονηρό έμπορο και το σφίξανε σαν αληθινοί άντρες…

ΥΓ. Ξεκινώντας είχα την πρόσθεση να γράψω ένα σχόλιο για τις εκλογές. Τελικά μου βγήκε να ρίξω στο τραπέζι το love story που μόλις διαβάσατε! Το ίδιο κάνει…

Δημοκρατία αγάπη μου…

Από τον Ταχυδρόμο, 9/9/2007
Τις ημέρες που γινόταν συνέλευση στην αρχαία Αθήνα, οι αστυνομικοί της εποχής, Σκύθες σκλάβοι, περιπολούσαν στους δρόμους και πλάκωναν στο ξύλο με χοντρά σκοινιά βουτηγμένα σε κόκκινη μπογιά, όλους όσοι απείχαν από την ανώτατη λειτουργία της δημοκρατίας.
-Ρούλα Γεωργακοπούλου-

Από Αθηναϊκό τοίχο
Το τελευταίο δέντρο κρατήστε το για να κρεμαστείτε.
-Α-

Από διαφημιστικό μήνυμα
Κάναμε περισσότερα έργα από ότι έγιναν τα προηγούμενα 20 χρόνια, διπλασιάζουμε το ΜΕΤΡΟ(;;;;;!!!!)
-ΝΔ-

Σχόλιο στο παραπάνω διαφημιστικό μήνυμα
Λέγε, λέγε κάτι θα μείνει…
-Γκέμπελς-

Από την γκλάβα μου
Ως πότε θα μας παραμυθιάζουν οι πολιτικοί;
Λαέ της Ελλάδος, ήρθε η ώρα να πάρουμε την εκδίκησή μας.
Υποσχεθείτε τους πως ΘΑ τους ψηφίσετε όλους!

Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…

Μόλις πέρασαν κάτω απ το παράθυρο μου, τρεις Βαλκάνιοι μουσικοί, ένα κλαρίνο, ένα ντέφι, και μια φωνή που τραγουδούσε:
«Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε!»
Στο βάθος οι χτύποι απ τα σφυριά των εργατών στην νεοαναγειρόμενη οικοδομή.
Οι κόρνες απ τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς.
Το τσιμέντο που κάνει ηλιοθεραπεία αγέρωχο.
Το αεράκι που βάφει γαλάζιο τον ουρανό και σου κλείνει το μάτι.
Δέκα χιλιάδες μαύρα πρόβατα πάνω στα σύννεφα της πλατείας συντάγματος.
Οι μπλε και πράσινοι πολιτικοί μιλούν με ξεπουλημένη φωνή.
Τρελές ιδέες για ρομαντισμό, αλήθεια, αντικουλτούρα και δράση.
Το ωράριο στη δουλειά δυσβάστακτο, ο ακρωτηριασμένος μισθός, η ανεργία…
Τα δάση, τα ζώα, οι άνθρωποι μετανάστες στην κόλαση.

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες έρωτα αυτοσχεδιάζοντας;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψες γιατί δεν μπορούσες να εκφραστείς με λόγια;

Τα mail ταξιδεύουν, ενημερώνουν, επηρεάζουν με χαοτικές δομές.
Blogs, αναρχία, χάος, διαδίκτυο, έλεγχος, φλόγα, λεκτική βία, τόλμη, δράση, ασιδέρωτα και….

ένας βαλκάνιος που παίζει το κλαρίνο λες και βάλθηκε να παραβγεί με το σαξόφωνο, ενώ ο σύντροφος του μαζεύει τα κέρματα που κάνουν θόρυβο σαν άλλα κρουστά πέφτοντας στην άσφαλτο από ψηλά.

Θα αλλάξουν τα πράγματα.
Μυρίζω το φιτίλι που σιγοκαίει…

Μια υπογραφή αντί για μούντζα!

Αντί να τους φτύσουμε κατάμουτρα, ας λειτουργήσουμε θετικά και ας πάρουμε την πρωτοβουλία. (Εγώ πάντως έτσι κι αλλιώς θα τους φτύσω!)
Η συλλογή όσο το δυνατό περισσότερων υπογραφών θα δώσει το μήνυμα.
Το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη!
Παραθέτω το link με το κείμενο και τις ψηφιακές υπογραφές:

Δασολόγιο ΤΩΡΑ
ΟΧΙ στην αναθεώρηση του άρθρου 24
ΝΑΙ σε ανεξάρτητο Υπουργείο Περιβάλλοντος

Για να διαβάσεις το κείμενο και να βάλεις την τζίφρα σου (και όχι κάτι άλλο) klik εδώ!

ΥΓ. Καραμανλή, Καραμανλή, άξιε και υπερήφανε αρχηγέ της Ελληνικής Μπανανίας, δεν ξεχνώ ότι ήθελες να πετάξεις το άρθρο 24 του συντάγματος για την προστασία των δασών, στον κάλαθο των αχρήστων… Βρε ουστ!!

ΒΕΛΑΞΤΕ ΜΠ(Ρ)ΕΕΕΕ, τσάμπα είναι…

Προσευχή στο μεγαλοδύναμο (λαό) έκανε ο Καραμανλής να μην τον κράξουμε στην πλατεία Συντάγματος. Ξενύχτησε το αγόρι μου, προσευχόμενος μαζί με τους δημοσκόπους…

Κι εμείς που εισακούσαμε τις προσευχές του, 10.000 πρόβατα συνολικά, βοσκήσαμε όλο το κουτόχορτο της πλατείας συντάγματος την Τετάρτη το απόγευμα, κοιτώντας αμήχανα δεξιά-αριστερά χωρίς μπε και βελάσματα.

Κάναμε μούγκα στη στρούγκα λοιπόν γιατί του χουμε αδυναμία που ναι ομορφόπαιδο, καλός οργανωτής και δουλευταράς.

Βρε σεις ξεχάσαμε να του πούμε κι ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ του ανθρώπου που έσωσε τουλάχιστον την υπόλοιπη Ελλάδα.
Ε , λοιπόν εγώ ο Vita Mi Barouak εκ μέρος όλων των ελλήνων σε ευχαριστώ, τρισμέγιστε αρχηγέ μας και σωτήρα μας!
Μπράβο καρντάση μου, μπράβο πατσά μου!
Πάντα τέτοια...

ΥΓ1. Μετά την αυτοφίμωση, μήπως ήρθε η ώρα να αυτοφασκελωθούμε;!!
ΥΓ2. Πάλι καλά που ήμασταν... ΜΑΥΡΑ ΠΡΟΒΑΤΑ!

Το πράσινο γάλα

(κεφ 4, παρ 3, από την Ιστορία της μαρμΕΛΛΑΔΑΣ)
.

Μια φορά κι ένα καιρό η χώρα μας ήτανε πράσινη.
Κάποιοι βιαστικοί, είπαν ότι το χρώμα της το είχε βάψει ένας πράσινος ήλιος βασιλιάς, μεγάλο ταλέντο στη βούρτσα και το μυστρί(με μεταπτυχιακό στις αφισοκολλήσεις του 81) αλλά ευτυχώς δεν τους πίστεψε κανείς.
Ξέρουν πολλά τέτοια οι πρασινοφρουροί, μέρες που ναι…

Η αλήθεια ήταν πως η χώρα μας ήτανε πράσινη, γιατί το γάλα που η μάνα-γη βγάζει απ’ τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα παιδιά της, είναι πράσινο!
Χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή! Δεν υπάρχει μέλλον…
Κάθε πράσινο βουνό κι ένα στήθος της μάνας γης!
Μεγάλο, μικρό καθένα με τη δικιά του χάρη, μας δίνει το φιλί της ζωής με το οξυγόνο του, το πράσινο γάλα…

Πέρασε όμως ο καιρός, και η δικιά μας αδιαφορία και μαλάκυνση, έθρεψε εκείνους που στη θέση του μητρικού στήθους, είδαν το πορνό, την εκμετάλλευση, το χρήμα! Και αποφάσισαν με πύρινες φλόγες να το ξυρίσουν, για να εκμεταλλευτούν τη γη, να προσφέρουν στην «ανάπτυξη του τόπου»…

Εκείνοι που βάζουν πάνω απ’ όλα το κέρδος!
Αυτοί που κατάντησαν τον πλανήτη μας σ’ αυτό το χάλι…

Και σαν να μην έφτανε η δικιά μας μαλακία, ήμασταν κι άτυχοι γιατί εκείνη την περίοδο, που το πράσινο έγινε μαύρο, κυβερνούσαν οι πιο άχρηστοι των αχρήστων! Μάρτυρας μου η μάνα γη, όσο ζω τέτοια κυβερνητική ανικανότητα δεν έχω ξαναδεί!
«Όχι, όχι εμείς αγαπάμε το πράσινο, κι ας είμαστε γαλάζιοι.», τους άκουγες να ξεφωνίζουν στα παράθυρα αλλά η αλήθεια ήταν, ότι τις προθέσεις τους τις είχαν δείξει, λέγοντας πριν λίγο καιρό πως στοχεύουν να αποκεφαλίσουν το άρθρο 24 του συντάγματος, για την προστασία των δασών.
Αντί λοιπόν να κάνουν αυστηρότερους νόμους για την προστασία των δασών, έστρωσαν το δρόμο των εμπρηστών με ροδοπέταλα.
Κι εμείς οι σοφοί πολίτες, που τώρα κλαίμε με μαύρο δάκρυ, τους αριστερούς και τους οικολόγους που ούρλιαζαν τότε για το άρθρο 24, τους λέγαμε τρελούς, γραφικούς, παράφρονες!
Εκ προμελέτης ή εξ αμελείας δάνεισαν λοιπόν οι γαλάζιοι τον πυρσό τους, στους εμπρηστές, κλείνοντας τους το μάτι εικοσιτέσσερις φορές.
«Βρε γιατί δεν μας πιστεύετε, εμείς οι γαλάζιοι, θα φέρουμε το αδερφάκι μας το νερό, που ‘ναι καταγάλανο, γαλάζιο, μπλε και θα σβήσουμε κάθε εστία!», επέμεναν οι γαλάζιοι.

Όταν όμως ήρθε η κρίσιμη ώρα, έμπλεξαν τα μπούτια τους, δεν μπορούσαν να συντονιστούν. Απόφαση δεν μπορούσαν να πάρουν, γιατί είχαν βαρύνει απ’ την πολύ μάσα, το αίμα τους είχε φύγει απ το κεφάλι και είχε πάει στο στομάχι, για να χωνέψουν τα ομόλογα. Μπερδεύτηκαν λοιπόν μες την μεσημεριανή ντάγκλα, κι όταν τελικά κατάφεραν να συντονιστούν κι έφεραν νερό, το μόνο που μπόρεσαν να σβήσουν ήταν τα κάρβουνα, μην τυχόν και οι οργισμένοι, καψαλισμένοι ανασθενάρηδες δεν τους μαυρίσουν στην κάλπη!

Υποκριτικά κείμενα

«Κείμενα υποκριτικού λόγου πάνω σε έργα και καταστάσεις που, αν και ουδέποτε υπήρξαν, φωτογραφίζουν κάποιες φαιδρές και παράλογες όψεις της πραγματικότητας, καλλιτεχνικής και όχι μόνο.»

Το χωρίο το αντέγραψα επιτυχώς(εύγε μου!) από το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή, Υποκριτικά Κείμενα με υπότιτλο, σατιρικό παιχνίδι κακών προθέσεων(εκδόσεις ΚΨΜ). Πάντα ήμουν καλός στην αντιγραφή. Με βοήθησε να υπερπηδήσω με μαεστρία τόσες και τόσες προκλήσεις…

Τι να πω για το βιβλίο; Ας τα βάλω κάτω μην τυχόν και βγάλω άκρη. Μια που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο ας παρουσιάσω τους υποψήφιους, ας συσκεφτώ με τον εαυτό μου κι ας ρίξω το ψηφαλάκι μου:
1.Είναι παλαβό το βιβλίο;
2. Ο Κουνενής χρίζει ψυχιατρικής παρακολούθησης;
3. Βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό κι ευτυχώς που βρίσκονται κάποιοι και κάνουν σάτιρα των όσων συμβαίνουν γύρω μας;

Δεν χρηματίστηκα, δεν με έγλυψε κανείς αλλά ψηφίζω δαγκωτό το τρία.
Ο Κουνενής τα βάζει με την δηθενιά, τους ελληνολάγνους, τους ιπτάμενους ποιητές, την τηλεόραση, το ποδόσφαιρο και τόσους άλλους αστέρες της σύγχρονης ζωής κάνοντάς μας να γελάσουμε αντί να κλάσουμε… ουπς, γαμώ τη φασολάδα μου… να κλάψουμε, να κλάψουμε…

Αν περιμένατε να διαβάσετε σοβαρή ανάλυση για το βιβλίο που απαρτίζετε από 10 αφηγήματα πέσατε έξω.
Έτσι μου βγήκε, έτσι το ‘κανα. Εξπρεσιονιστικά…
Αυτό το πράμα που διαβάσατε δεν είναι κριτική, δεν είναι παρουσίαση, μήτε προωθητικό κείμενο.
Είναι ένα ερμαφρόδιτο εξώγαμο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Κουνενή.
Είναι ένα παράγωγο του βιβλίου με τίτλο: σάτιρα στην κριτική…
See you, στον πλανήτη M.U.FA…

Και η μουσική τρέχει πίσω απ τα φουστάνια της Coca Cola...

Χωρίς τη μουσική δεν μπορεί υπάρξει ρωγμή.
Σε χτυπά στην καρδιά, στην ψυχή, σε ενώνει, σε δαιμονίζει για ακαθόριστο λόγο κι αιτία.
Χωρίς τη μουσική δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή.
Κι αυτή αντί να ερωτοτροπεί με τους ποιητές.
Τρέχει πίσω απ τα φουστάνια της coca cola….

Φίλες και φίλοι μουσικοί,
Εσείς που μου χετε χαρίσει ατέλειωτες στιγμές έκστασης κάτω απ τη σκηνή σας.
Εσείς που τιθασεύετε τα κύματα της ηδονής και χαϊδεύετε την ψυχή μου σαν άρπα.
Εσείς που κάνετε τις φράσεις μου να μοιάζουν με σκουριασμένα τενεκεδάκια.

Σταματήστε επιτέλους να τρέχετε πίσω απ τα φουστάνια της Coca Cola!

Δολοφονήστε το φόβο σας.
Κουρδίστε την ψυχή σας πάνω σε τεντωμένο σκοινί.
Κι ακολουθήστε την ινδιάνικη αύρα των ποιητών…

Αυτοί που κάποτε το έκαναν κάτι περισσότερο ήξεραν. Να σας θυμίσω ποιοι, πότε, που; Μπα δεν νομίζω πως χρειάζεται…
Εγώ το μυρμήγκι, που ποτέ δεν έγινα, ούτε πρόκειται, ούτε ήθελα να γίνω ποιητής, υποκλίνομαι στον έρωτα του Ποιητή και της Μουσικής.
Υποκλίνομαι στην έκσταση που προκαλεί η συνουσία τους…
Συνουσιαστείτε λοιπόν γιατί χανόμαστε.

ΥΓ. Το νέο τραγούδι του MANU CΗΑO γαμεί και δέρνει!

ΜΑΡΟΚΟ

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με ένα βιβλίο στο χέρι, μια λέξη στροβιλιζόταν στη σκέψη μου σαν δερβίσης:
«ΜΑΡΟΚΟ!»
Κι όταν το πλοίο πλησίασε και είδα από μακριά την Ερμούπολη που ‘μοιαζε με κυβιστικό πίνακα του Πικάσο, δεν μου ‘ρθε στο στόμα η λέξη «επιτέλους» αλλά πάλι ΜΑΡΟΚΟ μου ξέφυγε.

Κάθε πρωί κοίταζα απ το παράθυρο τα πλοία να ερωτοτροπούν μπες-βγες στη μήτρα του λιμανιού κι έγραφα, διόρθωνα, δάκρυζα, διάβαζα, έφτυνα τους δαίμονες και χαμογελούσα. Κι έπειτα έπαιρνα την πετσέτα μου και πήγαινα στην Πακού, την πιο γαμάτη παραλία του νησιού, εκείνη που ανήκει μόνο στους γυμνιστές και στους ματάκηδες. Εκεί που τα νερά είναι πράσινα κι όταν βουτάς τα ψάρια σε περιτριγυρίζουν, προκαλώντας σου τρόμο μην τυχόν και θελήσουν να δοκιμάσουν το απελευθερωμένο σου μόριο!
Τα βράδια ξεδίψαγα ρίχνοντας ματιές στον έναστρο ουρανό, απαγγέλλοντας κόντρα ποίηση με τον Αλ Μπάρουακ, συζητώντας για κατασκευές, projects, πρωτοπορίες, ψάχνοντας, σκάβοντας, μέσα μας, γύρω μας, παντού… το δρόμο της απελευθέρωσης απ τη μίζερη εποχή μας! Την εποχή της μη έντασης και των κουρδισμένων ανθρώπων…

Ένα βράδυ πήγαμε να βρούμε τον Τέο Ρόμβο. Άσπρα μούσια και μακριά μαλλιά, ο πιο προκλητικός συγγραφέας της χώρας μας έχουν πει. Ο πιο ελεύθερος, ο πιο ελεύθερος, ο πιο ελεύθερος… λέω εγώ κι αυτό φτάνει.
Δεν είμαστε μποέμ, ούτε underground.
Είμαστε Barouak!
Aυτός όμως ήταν γνήσιος μποέμ και underground, διανοούμενος της αληθινής ζωής, τα έζησε, τα έκανε όλα κι εμείς επίδοξοι εραστές της ελευθερίας σκύψαμε να πιούμε απ την πηγή του, να πάρουμε χρησμό… Ναι, ναι εκείνο το βράδυ ο Ινδιάνος Μάγος της φυλής των συγγραφέων Τέος Ρόμβος μας μοίρασε πεγιότλ με τις φράσεις του… *

«ΜΑΡΟΚΟ! Κάθε φορά που κοιτώ την Ερμούπολη από μακριά νομίζω ότι βρίσκομαι στο Μαρόκο…», του είπα.
«Αυτό το έχουν γράψει αρκετοί περιηγητές…», είπε ο Ρόμβος με φυσικότητα. «Ειδικά τον 19ο αιώνα…»
«Μα εγώ Τεό, δεν έχω πάει ποτέ στο Μαρόκο…», του αποκρίθηκα αλλά δεν τον είδα να ταράζεται καθόλου.

Μια από τις επόμενες μέρες ο Larry Cool και η παρέα του παρουσίασαν στο νησί το βιβλίο τους Fortune Cookies. Δεν πήγα στην παρουσίαση.
Προτίμησα να υποδυθώ τον μαρκήσιο Ντε Σαντ στη μικρή μου ερωμένη…
Κι έπειτα αργά, μετά από πολλά βαρέλια αλκοόλ βρήκα τον Αλ με την παρέα του Larry Cool στο Μποεμ κι όλοι μαζί γίναμε κουβάρι καβάλα σε συστοιχίες μελωδιών. Ο μαρκήσιος είχε μεταμορφωθεί σε μικρό πρίγκιπα κι… εκείνη είχε έρθει να μου κάνει παρέα στο μικροσκοπικό μου πλανήτη που περιστρέφονταν σαν δερβίσης παρέα με μπύρες, μουσικές, τατουάζ, χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές, και την φωνή του Αλ που έκραζε σαν φωνή σεισμού κάθε τόσο: «BAROYAAAAAAAK»!
Και τότε ο Vita Mi σταμάταγε να ρουφά την πνοή της μικρής του ερωμένης και ανταπαντούσε σαν την ηχώ του σεισμού: «ΜΑΡΟΟΟΚΚΟΟΟΟ!!»


*Τα σχετικά με τους ινδιάνους είναι «δανεισμένα» και διασκευασμένα από ένα εκπληκτικό κείμενο του Ρόμβου.

Οι βρικόλακες

Οι βρικόλακες φοράνε στολές ή γραβάτες ή κρατάνε χαρτοφύλακες.
Οι βρικόλακες φοράνε γραβάτες και με μια φράση σε στέλνουν στον ΟΑΕΔ.
Οι βρικόλακες φοράνε στολές και με μια κλίση ρουφάνε το μηνιάτικο ενός ανειδίκευτου.
Οι βρικόλακες κρατάνε γκλοπ και δέρνουν κρατούμενους για χαβαλέ.
Οι βρικόλακες χτυπάνε καμπανάκια, δικάζουν συμφεροντολογικά και κερδίζουν εξοχικά.
Οι βρικόλακες βγάζουν λόγους για το καλό όλων αλλά φροντίζουν μονάχα για το δικό τους καλό.
Οι βρικόλακες λατρεύουν το σκάκι στις πλάτες μας!
Κι εμείς τα… πιόνια συμμετέχουμε στο παιχνίδι τους από φόβο ή βλακεία προσφέροντας το αίμα, τον ιδρώτα και την ψυχή μας, την ίδια μας την ύπαρξη για να τους διασκεδάσουμε…

Τι κι αν δεν είναι όλοι βρικόλακες εκείνοι που φοράνε στολές ή γραβάτες ή κρατάνε χαρτοφύλακες.
Κουμάντο κάνουν πάντα μόνο εκείνοι που είναι βρικόλακες…

ΑΡΝΤΑΝ!!!!

Πρόσκληση "ΣΕ ΣΤΑΣΗ!"

Ο φίλος Αλέξης Δάρας μου έστειλε με mail το παρακάτω κείμενο. Να και κάποιος που την εποχή της ρομποτοποίησης τολμά πρωτοπορίες:

"Τι θα λέγατε για ποίηση μελοποιημένη με εικόνες; Ή αλλιώς βίντεο-ποιήματα; Όσοι έρθετε την Παρασκευή 4 Μαΐου στον πολυχώρο ΒΙΟS, Πειραιώς 84, θα ζήσετε μια βραδιά γεμάτη στίχους, ήχους και χρώματα καθώς εκεί, η ψηφιακή τεχνολογία θα συναντηθεί με την ποίηση, ανοίγοντας τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ του Μικρού Πολυτεχνείου.

Είναι ένα πρωτοποριακό καλλιτεχνικό πείραμα με συντελεστές διάφορους νέους, μαθητές και συνεργάτες του Μικρού Πολυτεχνείου, αλλά και ανεξάρτητους πολυτεχνίτες του ψηφιακού κόσμου, μουσικούς, video-artists, ηθοποιούς και άλλους που με μεράκι έδωσαν μια άλλη διάσταση σε δημιουργίες από την τελευταία μου ποιητική συλλογή με τίτλο «ή» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ίδμων». Ώρες προβολής: 21:00, 21:30, 22:00, 22:30, 23:00, 23.30.
Συγχρόνως, αλλά και για αρκετές ώρες μετά, στον κυρίως χώρο του BIOS θα διασκεδάσουμε με μουσική που θα επιμεληθούν οι DJs Ισαάκ και Ορέστης.
Η είσοδος είναι ελεύθερη. "

ΥΓ1. Το βίντεο-ποίημα "Σε στάση" οπτικοποιημένο από τους Barouak.
ΥΓ2. Εκατοστό Post! Ξέρει κανείς στα πόσα παίρνω σύνταξη;

Το σκιάχτρο κάνει στένσιλ από αίμα

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό.
Μες απ το αλκοόλ μπορείς εύκολα να τη συναντήσεις, μα κατά τη διάρκεια του οργασμού σου περνά χαλινάρι .

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο αληθινός δρόμος για την ελευθέρια είναι ένα τεντωμένο σκοινί.
Και συ καλείσαι να γίνεις ακροβάτης.
Τι είδους όμως ακροβάτης θα γίνεις;
Χορευτής ή Μοναχός;

Την προηγούμενη εβδομάδα μας έδιωξαν πάλι απ το bar. Και μάλιστα απ το πιο after στέκι της πόλης. Είτε η εποχή μας έχει φλωρέψει πάρα πολύ ή εμείς έχουμε μείνει σε άλλες εποχές. Εγώ έχω συμβιβαστεί με αυτό. Ο Αλ όχι, επιμένει…

Χτες έφυγα απ το μπαρ χωρίς να χαιρετήσω τους φίλους. Πήγα μόνος και αλήτεψα σε κακόφημες γειτονιές. Στις 6 τα χαράματα τα πόδια μου έτρεμαν, το βλέμμα μου καλάσνικοφ πυρ κατά βούληση κι αισθανόμουν σαν να γύρναγα από συναυλία των Stereo Nova.

Το πρωί της Δευτέρας θα μεταμορφωθώ πάλι σε Mοναχό. Αυτόν που δηλαδή υπομένει και υπομένει και υπομένει, ως πότε άραγε;
Το ράσο του μικροαστού, τρόμαξε την έμπνευσή μου, έφυγε μακριά, λείπει εδώ και τέσσερις μήνες.
Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

Χτες το βράδυ με πλησίασε μία γεματούλα. Πάντα μου είχαν αδυναμία οι γεματούλες. Ίσως γιατί αν και γνήσιος δαίμονας έχω την όψη του καλού παιδιού.

«Έλα να χορέψουμε» μου είπε.
«Δεν μπορώ», της απάντησα.
«Και γιατί παρακαλώ;…»
«Γιατί είμαι σκιάχτρο και τα σκιάχτρα δεν χορεύουν…»
«Και τι κάνουν τα σκιάχτρα;»
«Τα σκιάχτρα διώχνουν τα κοράκια…»
Δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Ο ίστρος καμιά φορά καβαλά δαιμόνια…

Μετά μου ‘ρθε να ορμήσω στο κρεβάτι, σε μια θέα που ακροβατούσε μεταξύ λιποθυμιάς και παραληρήματος. Δεν το έκανα. Τελικά μάλλον είμαι καλό παιδί.

Την δευτέρα με περιμένει φουρτούνα από τσιμεντένια κλουβιά να χορεύουν μπρος στα μάτια μου, μετά οργάνωση προτεραιοτήτων, παρατηρήσεις από ένα αυστηρό αφεντικό, ένα "λυκειάρχη".

Γράφω σαν το μελλοθάνατο που κάνεις στένσιλ τις τελευταίες φράσεις του με αίμα στον τοίχο.

H ελευθερία είναι το υπέρτατο αγαθό!

Η πτώση

Μολυβένιο στρατιωτάκι: «Τα σκυλιά της νύχτας έγιναν κανίς!»
Μπαλαρίνα: «Ε και;»
Μολυβένιο Στρατιωτάκι: «Τι ε και! Στέρεψαν λέει, σουξέ τέλος! Από δω και πέρα θα γαβγίζουν μόνο εμπορικά εμβατήρια...»
Μπαλαρίνα: «Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι αν θα επιτρέπεται ο χορός!»
Μολυβένιο στρατιωτάκι: «Δυστυχώς γλυκιά μου, θα επιτρέπεται μόνο η παρέλαση. Εφόσον βέβαια έχεις πιστωτική κάρτα!»
Μπαλαρίνα: «Κλαψ! Ας είναι… Από ολότελα καλό και το ένα στα αριστερό, συγνώμη στο δεξί ήθελα να πω! Σπεύδω στο πλησιέστερο κατάστημα νόμιμων τοκογλύφων!»

ΥΓ. Από την ταινία το Μίσος: «Μέχρι εδώ καλά!! Σημασία όμως δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση!»

Η τραμπάλα

Οι ποιητές είναι τα πιο ρομαντικά πλάσματα της εποχής μας. Αν ήταν λουλούδια θα ήταν νούφαρα, αν ήταν ζώα θα είχαν φτερά. Απ τη μια μεριά της τραμπάλας οι ποιητές και τα ποιήματά τους κι απ την άλλη το σύστημα, οι διαφημίσεις και οι βιτρίνες των εμπορικών κέντρων.
Προχτές γνώρισα έναν ασπρομάλλη μουσάτο εξηνταπεντάρη, τον Αργύρη Μορνέρο.
Ο τύπος θαρρείς ότι είχε πηδήξει από μια άλλη εποχή, μοίραζε φυλλάδια με τα ποιήματά του.
Το παρακάτω ποίημα είναι απ τη συλλογή Χειροκροτήστε. Μας το αφιερώνω γαργαλώντας τις μασχάλες μας με ένα ινδιάνικο φτερό:

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Τώρα που θα πας στο σχολείο
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να προκόψεις

Τώρα που έπιασες δουλειά
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να σε εκτιμήσουν

Τώρα που πέθανες
Χοροπήδα όσο θες!

ΣΤΕΡΕΨΑ!!

Στέρεψα, αισθάνομαι κορεσμένος. Αυτοεξορίζομαι λοιπόν σε αιματοβαμμένους δρόμους μήπως και φορτίσουν οι μπαταρίες μου… Θα επανέρθω αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς. Ίσως σε 20 μέρες, ίσως σε ένα μήνα, ίσως αύριο, σίγουρα πάντως όταν έχω κάτι να πω!

H elafini, η ange-ta, ο melomenos και η renata με κάλεσαν να αναφέρω 7 αγαπημένες μου ταινίες. Θα πω λοιπόν ένα «γεια», καταγράφοντας με τυχαία σειρά εκείνες που γεννήθηκαν την εποχή μου, μου έριξαν κουτουλιά και με έκαναν να παραμιλώ ζαλισμένος, βγαίνοντας απ τη σκοτεινή αίθουσα. Εκείνες που έβαλαν ένα χεράκι στο χτίσιμο του Vita Mi:

Train spotting-Run Lola Run-Hotel Rwanda-Δαμάζοντας τα κύματα-Ο εφιάλτης του Δαρβίνου-Ρέκβιεμ για ένα όνειρο-Old boy-Sin City-Underground-Μπλε Βελούδο-Απέραντο γαλάζιο…

Τώρα θα γίνω δαίμονας και άγγελος στο μίξερ και θα ουρλιάξω σαν νεκροζώντανη πεταλούδα: «Γεια και χαρα, μόρτες! Τα λέμε…»

Φωτιά στη Φορμόλη

Και τώρα ήρθε η ώρα να παίξω με τις λέξεις των φίλων...
O Dr Uqbar (λαγνεία, φορμόλη, υποχόνδριος, σιγή, αίμα) και η αλεπού (έλατο, ελάφι, άμαξα, άγιος, ύπνος) μου έβαλαν δύσκολα.

Φωτιά στη Φορμόλη

Ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου, ο γνωστός γαιοκτήμονας, ήταν τελείως υποχόνδριος. Απ την ώρα που μπήκε στην άμαξά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παραπονιέται στην κυρία Καλενδέρογλου, για αφόρητους πόνους στο στήθος.
«Θα πεθάνω, γλυκιά μου, θα πεθάνω…», της έλεγε και της ξανά έλεγε αλλά εκείνη είχε κουραστεί να τον ακούει τόσα χρόνια κι αποφάσισε να βάλει σε λειτουργία το κόλπο που ήξερε να κάνει καλά. Γύρισε το νοητό διακόπτη, αποκοιμήθηκε και ταξίδεψε σε μέρη γεμάτα λαγνεία και ηδονή παρέα με τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και την παλιοπαρέα του.
«Καργιόλα…», ψιθύρισε ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου διαπιστώνοντας ότι εκτός απ τον μαρκήσιο την είχε πάρει κι ο ύπνος.
Άνοιξε ένα μεταλλικό κουτί που βρισκόταν δίπλα του στο κάθισμα της άμαξας κι έβγαλε από μέσα μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Μια γυάλα που φιλοξενούσε ένα έμβρυο 2 μηνών. Σχεδόν αυτόματα στο δάσος απλώθηκε μια μυστηριώδης σιγή. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε καν οι ρόδες της άμαξας που τραντάζονταν στο χωματένιο δρόμο.
Κοίταξε έξω και είδε ένα αρσενικό ελάφι να τρέχει πίσω απ τις φυλλωσιές. Οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν γρουσουζιά να βλέπεις αρσενικό ελάφι όταν σουρούπωνε.

Ξαφνικά ακούστηκε ένα τρομερός θόρυβος, κάποιος ούρλιαξε, η άμαξα ανετράπη και τα πάντα στροβιλίστηκαν μέχρις ότου μπλέχτηκαν ανάμεσα σε μέταλλα, αίματα και σπασμένα ξύλα.
Έριξε το τρομαγμένο βλέμμα του πάνω της, ήταν πληγωμένη, σοκαρισμένη, κάτασπρη αλλά ζωντανή.
O Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου κατά παράδοξο τρόπο δεν είχε την παραμικρή αμυχή. Βγήκε έξω και διαπίστωσε ότι η άμαξα είχε καταπλακωθεί από ένα κομμένο έλατο ενώ ο αμαξάς κείτονταν νεκρός. Γύρισε, κοίταξε εκείνη που ακολουθούσε πίσω του και τότε άκουσε μια αγριεμένη φωνή.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου, σκατόγερε!»
Κοίταξε δεξιά του και είδε ένα νεαρό με τραγιάσκα, ρούχα χωριάτη και ένα καργιοφύλι στα χέρια, ενώ δίπλα του κάποιος άλλος κρατούσε τσεκούρι.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου!», επανέλαβε η φωνή.
«Δεν έπρεπε να το ρίξουμε το μωρό, αυτά πληρώνουμε τώρα…», σκέφτηκε ως γνήσιο τέκνο της Μιας Αγίας Αποστολικής Εκκλησίας και ετοιμάστηκε να τα κάνει πάνω του. Η αλήθεια ήταν ότι πλήρωνε την φτώχεια που χε σπείρει στις οικογένειες των αγροτών του κάμπου.
Ο γαιοκτήμονας άρπαξε απ το χέρι τη γυναίκα του κι έτρεξε προς τα δέντρα αλλά πριν προλάβει να χαθεί στις φυλλωσιές άκουσε τον πυροβολισμό. Αισθάνθηκε κάψιμο στο στήθος, είδε το αίμα να τον πλημμυρίζει, γονάτισε ανήμπορος κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν.
Το αμέσως επόμενο δεύτερο είδε μπροστά του φως κι ένα γεράκο με αυστηρό ύφος να κάθεται μπροστά από μια πελώρια είσοδο. Ο Άγιος Πέτρος μελέτησε τα έγγραφα, έκανε τις ποσθαφαιρέσεις κι έπειτα είπε στους Αγγέλους που αλήτευαν εκεί γύρω.
«Κάποιο λάθος έχει γίνει! Παρακαλώ οδηγήστε τον κ. Καλενδέρογλου στο ασανσέρ… Με συγχωρείτε κύριε αλλά πρέπει να πάτε το συντομότερο δυνατό στο φλεγόμενο υπόγειο, σας περιμένουν με αγωνία…»

ΥΓ1. Καλλιτεχνικές Παραγγελιές γιοκ!
ΥΓ2. Θα ακολουθήσει νέο post για το κινηματογραφικό παιχνίδι…

Στις αποσκευές μου κρύβω φουρτούνα!

Ήταν αργά το βράδυ. Έσκυψα, καθρέπτισα την αφεντομουτσουνάραμα μου στη λίμνη και είδα τα εξής:
Το σκηνοθέτη να ζει φτιάχνοντας διαφημίσεις.
Το μουσικό να ξεπουλά τα τραγούδια του σε μια τράπεζα.
Το ζωγράφο που έγινε γραφίστας.
Το ένα τέταρτο του τηλεοπτικού χρόνου να είναι αγορασμένο απ τις διαφημίσεις των πολυεθνικών.
Την ευτυχία μας να εξαρτάται απ τις αγορές μας.

Τον έρωτα να λιθοβολείται.

Τον αυθορμητισμό να ξεψυχά.

Τη φαντασία να ακρωτηριάζεται.
Την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την εκμετάλλευση των νέων από τις επιχειρήσεις να έχει ξεπεράσει τα όρια.

Την Αφρική και την Ανατολή να βιάζονται απ τη Δύση ανελλιπώς.

Και στο τέλος έκανα πέρα τα νούφαρα και δίπλα στο είδωλο του φεγγαριού πάνω στα νερά της λίμνης, είδα τον πάτο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην επιφάνεια !

Έπειτα φουρτούνα έπιασε άξαφνα και είδα 50.000 φοιτητές στους δρόμους, συγκρούσεις, συνθήματα, φωτιά!
Όπως στο Μάη του 68,
στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ,
όπως τότε που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα μες το Πολυτεχνείο.

Και ένα βατράχι μου μίλησε και μου ‘πε:
«Καημένε Vita Mi, τώρα το κατάλαβες ότι πρώτα απ όλους αυτοί τολμούν;! Πρέπει να τους σέβεσαι…»

Κι έπειτα είδα «αυλικούς» να βρίζουν τους φοιτητές στα τηλεοπτικά παράθυρα μόνο και μόνο για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και λυπήθηκα όλους αυτούς που αβίαστα τους πιστεύουν...

Τότε έβγαλα το μαχαίρι μου κι άνοιξα στα δυο το στήθος των αυλικών και είδα ότι οι ψυχές τους ήταν μαύρες, πίσσα, κόλαση!

Οι ψυχές όμως των φοιτητών ήτανε ζάχαρη άχνη!

Από την Άνοιξη στην Κόλαση

Κοιμόμουν ανάσκελα στο κρεβάτι, απέναντί μου τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Κι ενώ ονειρευόμουν ότι έκανα έρωτα σ Εκείνη σε ένα ολάνθιστο λιβάδι, αισθάνθηκα μες τον ύπνο μου ότι άνοιξα τα μάτια και ξύπνησα. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ανήμπορος, δεμένος από αόρατα δεσμά… Ύπνος, ξύπνιος τι στα αλήθεια ήταν άκρη δεν μπορούσα να βγάλω…
Τότε, είδα να γλιστρά μια ερυθρόμορφη ακτίνα φωτός από μια χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Διέσχισε το σκοτάδι, πέρασε παράλληλα απ το κρεβάτι μου και φώτισε την ανάγλυφη προσωπογραφία του Χριστού που ήταν ακουμπισμένη στο κομοδίνο δίπλα στο κεφάλι μου.

Η ερυθρόμορφη ακτίνα αντανάκλασε πάνω στο κεφάλι του Χριστού και συνέχισε την πορεία της περνώντας πάνω απ το ανήμπορο κορμί μου, πλάτυνε, έγινε κατακόκκινο φως προβολέα και προσγειώθηκε πάνω στον κατάλευκο τοίχο, απ’ την άλλη πλευρά. Γύρισα το βλέμμα μου, κοίταξα έντρομος και είδα να σχηματίζεται στον τοίχο το θλιμμένο, ακανθοστόλιστο κεφάλι του Χριστού. Σιγά-σιγά όμως άλλαξε μορφή, ο πόνος στην έκφρασή του έγινε σπίθα, πονηρό χαμόγελο, τα μάτια του από υγρά βάφτηκαν αίμα, τα αγκάθια ψήλωσαν κι έγιναν κέρατα!!!
Όχι, δεν ήταν πια ο Χριστός αλλά ο Διάολος! Πιστέψτε με τον γνώρισα αμέσως, τον έχω δει άλλωστε τόσες φορές. Ναι, ναι ήταν ο Διάολος που είχε πρόσκαιρα κλέψει τη μορφή του Χριστού και άρχισε να γελά σατανικά για το κατόρθωμά του.

«Εκείνες οι ξεψυχισμένες φωνές που ακούς μόνο εσύ», μου είπε o Διάολος με μάτια που έβραζαν φλόγες, «…εκείνες που σε τρελαίνουν κάθε νύχτα… είναι το μοιρολόι των αγέννητων παιδιών για τον κόσμο που πρόκειται να ‘ρθουν, για τον κόσμο που τους ετοιμάσαμε!»
Κι ύστερα ακολούθησε ένα μακρόσυρτο γέλιο, κι έγινε από σκιά τραγοπόδαρο τέρας, πήδηξε έξω απ’ τον τοίχο, πάνω από μένα, έσκυψε δίπλα στο προσκεφάλι μου και μου ψιθύρισε στο αυτί:
-«Αλλά εσύ δε χρειάζεται να ανησυχείς… Για σένα τελείωσαν όλα… Τι περιμένεις; Σήκω, ακολούθαμε!», είπε γελώντας κι έγινε σίφουνας, μπήκε στην ματωμένη δέσμη φωτός και γλιστρώντας μες απ’ τη χαραμάδα, ταξίδεψε στον άγνωστο κόσμο του…