Το πλακόστρωτο, το λιοντάρι και το σύννεφο...

Χαμηλός φωτισμός, θαμώνες, ρυθμός, κουνήματα, ροκ μουσική, δεκάδες σφηνάκια τεκίλας και μπύρες στο χέρι, χαμόγελα… Εγώ με μια ψηλή ξανθιά που μόλις είχα γνωρίσει, να χορεύουμε Nirvana σε στυλ λαμπάντα κι ο Σίγμα με μια καστανούλα τα ίδια και χειρότερα. Tαξιδέψαμε έτσι για πολλές ώρες. Τους χορούς ακολούθησαν οι αγκαλιές, τα δάχτυλα μας βρήκαν το ταίρι τους, οι μυρωδιές μας έσμιξαν η μια με την άλλη αλλά φιλί δεν είχε πέσει ακόμα.
Κατεβήκαμε τα σκαλιά, ανοίξαμε την πόρτα και βγήκαμε στο πλακόστρωτο σοκάκι....
Έξω ομίχλη. Οι σκεπές των νεοκλασικών σπιτιών κρύβονταν μια στο σκοτάδι, μια στο σύννεφο. Προχωρήσαμε μες τα μυστηριώδη πλακόστρωτα και τραγουδάγαμε αγκαλιά, ώσπου φτάσαμε στην παραλία.
Ακούγαμε τη θάλασσα, βλέπαμε τα φωτάκια στην άκρη του λιμενοβραχίονα αλλά η ομίχλη έκρυβε καλά που σταματούσε η στεριά και που ξεκινούσαν τα κύματα.

Γύρισα και κοίταξα την ξανθιά. Τα μάτια της έλαμπαν. Τα δικά μου είχαν πάρει φωτιά, το χέρι μου είχε αρπάξει τη μέση της αλλά δεν την είχα γευτεί ακόμα. Χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά κάτσαμε σε ένα σουβλατζίδικο δίπλα στη συννεφιασμένη θάλασσα. Εγώ με τον Σίγμα παραγγείλαμε από ένα πιτόγυρο με διπλό τζατζίκι κι εκείνες παρήγγειλαν ούζο με πορτοκαλάδα!!!
Στο άκουσμα της παραγγελιάς των κοριτσιών, ανταλλάξαμε με το Σίγμα μεθυσμένο βλέμμα και είπαμε θαρρείς με το κλείσιμο μιας ματιάς: «Θεέ μου τι πλάσματα, αυτά που γνωρίσαμε σήμερα το βράδυ…»
Η ξανθιά (σωστή Τσαούσα στο 3-2-1 του Μαρίνου, με αμφίεση δευτεροκλασάτης ροκ σταρ) ήταν πραγματικός αλκοολικός δυναμίτης. Επιτέλους είχαμε βρει κάποιες να παραβγούμε στην αλητεία… Αφού ήπιαν σχεδόν μονοκοπανιά τα πρώτα ποτά, παρήγγειλαν και δεύτερα σε πλαστικό ποτηράκι. Κι έπειτα μας πήραν αλα μπρατσέτα και ξαναμπήκαμε στο σύννεφο, στα πλακόστρωτα, στην έρημη πόλη μιας άλλης εποχής, με τις σκεπές που τις έκρυβε μια το μαύρο, μια το λευκό…

Μπροστά μου, λίγα μέτρα απόσταση, ο Σίγμα και η Καστανή να περπατούν, να χαριεντίζονται. Πλάι μου η ξανθιά, είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο μου, μου χε δώσει να κρατήσω το ποτό της και προσποιούνταν τη ζαλισμένη. Τότε λοιπόν συνέβη εκείνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Vita Mi... Την είδα να γυρνά… την καστανούλα εννοώ, όχι την ξανθιά, να μας ρίχνει μια κλεφτή ματιά και να λέει:
«Είναι τόσο όμορφα εδώ, τόσοοοοοο….»
Πριν όμως προφτάσει το στόμα της να ολοκληρώσει τη φράση, τα πόδια της πήραν πρωτοβουλία, έδωσαν μια και ξεκίνησαν απότομο τρέξιμο παρασέρνοντας τα καστανά μαλλιά της ευθεία μπροστά στον πεζόδρομο… Τα γέλια της σάλπισαν, τα τακούνια της χτύπαγαν ρυθμικά το πλακόστρωτο και την είδα να χάνεται μες την ομίχλη…
Αμέσως τα μαλλιά μου μάκρυναν, τα δόντια μου έγιναν κοφτερά, η ομίχλη μεταμορφώθηκε σε ψιλή χλόη, βρισκόμουν στη σαβάνα, η καστανούλα έγινε γαζέλα κι από μέσα μου ξύπνησε ο λέοντας με μιας! Έδωσα λοιπόν και γω μια και χωρίς δεύτερη σκέψη, άρχισα να τρέχω μες την ομίχλη, να την κυνηγώ… Ακολουθούσα το θόρυβο των βημάτων της, τα γέλια της, κι έβαλα τα δυνατά μου να την προφτάσω…
Σε λίγο έφτασα κοντά στη θάλασσα και αντίκρισα τα φώτα της παραλίας που έβαφαν πορτοκαλί την ομίχλη κι έμπλεκαν με τα γέλια της. Πλησίασα λαχανιασμένος και την είδα να κάθεται όρθια στην άκρη της θάλασσας με ανοιγμένα τα χέρια.

Την πλησίασα, την άρπαξα απ το χέρι, την γύρισα απότομα και την φίλησα στο στόμα χωρίς δεύτερη σκέψη! Το φιλί μας ήταν υγρό, καπνισμένο, παθιασμένο, σκέτος στρόβιλος… Ένας στρόβιλος που δεν κράτησε πάνω από λεπτό γιατί διεκόπη βίαια απ τα ξινισμένα βλέμματα του Σίγμα και της ξανθιάς.

Δεν έφταιγα εγώ, ο λέοντας που έκρυβα μέσα μου έφταιγε. Ίσως μόνο το αλκοόλ...

Πάντως με την καστανούλα περάσαμε ακόμα μερικά όμορφα βράδια κι έπειτα έφυγα απ την πόλη και δεν την ξαναείδα ποτέ…