Σκοτώνοντας ένα Βασιλιά!

Εκείνο το βράδυ είχα φτύσει δηλητήριο σ εκείνους π αγαπούσα. Από ότι φαίνεται ο Barouak είναι σαν το ηφαίστειο. Από μακριά ένα θέαμα, από κοντά μεγάλος μπελάς! Τα είχα κάνει λοιπόν μια ηφαιστειογενής σαλάτα σε εκείνο το Bar, μετά την είχα κοπανήσει και είχα πάει κάπου αλλού, όπου ήπια το Βόσπορο και χόρεψα μέχρι πρωίας μ όλα τα εξώγαμα του Διόνυσου.
Το επόμενο πρωί ήρθε και με βρήκε μες τη μαυρίλα, προσπαθώντας να βρω για ποιο λόγο είχα συμπεριφερθεί με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο σ έναν άνθρωπο που εκτιμούσα τόσο πολύ. Πλύθηκα, ντύθηκα, πήρα το Μετρό, κατέβηκα στο κέντρο και ακολούθησα την κλασική διαδρομή περισυλλογής που ακολουθώ πάντα τέτοιες στιγμές. Πέρασα απ τον πεζόδρομο κάτω απ τη Ακρόπολη, έκλεισα μια ματιά στη φυλακή που Σωκράτης ήπιε το κώνειο κι από κει ανέβηκα στο λόφο του Φιλοπάππου για να αγναντέψω από μακριά τη θάλασσα, να καθαρίσει ο νους μου.

Να σου λοιπόν που μετά από αρκετά αγκομαχητά και μερικές στάλες ιδρώτα, έφτασα στην δεντροπολιορκημένη κορυφή. Γύρισα το βλέμμα μου προς τη θάλασσα και είδα τον ήλιο να χει γονατίσει και σαν δράκος αυτοκράτορας να φυσά πάνω στο γαλάζιο έναν πύρινο δρόμο… Έναν πύρινο δρόμο που χόρευε πάνω στη θάλασσα και κατευθυνόταν πάνω μου!
Οι μαύρες σκέψεις έφυγαν με μιας. Είχα μπροστά μου τη θάλασσα, τον ήλιο και πίσω στην πλάτη μου τον Παρθενώνα για μαξιλάρι των σκέψεών μου. Κάτι μέσα μου ψιθύρισε πως όσο σκατά κι αν τα χα κάνει το προηγούμενο βράδυ, όλα μπορούσαν να διορθωθούν! Χαμογέλασα… Γονάτισα και σκάλισα μια φιγούρα στο χώμα μ ένα κομμάτι σπασμένο μάρμαρο. Και τότε μια σκιά μπήκε μπροστά μου και μου κρύψε τον ήλιο!

Σήκωσα το βλέμμα και είδα έναν όμορφο νέο, ξανθό. Ήταν γεροδεμένος με αρχοντικό ύφος και φόραγε μανδύα. Στην ασπίδα του είχε το σύμβολο της Βεργίνας και απ τη μέση του κρεμόταν ένα χρυσό σπαθί. Θύμωσα! Αυτός ο άνθρωπος μου έκρυβε τον ήλιο! Μήπως άραγε θαρρούσε πως ήταν αυτός ο ήλιος;!
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο γαλαζοαίματος νέος άνοιξε το στόμα του, μου ‘πε πως ήταν μέγας βασιλιάς και πώς μπορούσε να μου προσφέρει ότι του ζητήσω. Τότε όμως ξύπνησε μέσα μου μια φωνή και μου ‘πε:
«Για να δεις τον ήλιο τον ηλιάτορα, πρέπει να πεις του Μεγαλέξαντρου να παραμερίσει!»
Σήκωσα το βλέμμα και τον κοίταξα κατάματα. Έκανα να ανοίξω το στόμα να του μιλήσω αλλά το χέρι που κράταγε το μάρμαρο που σκάλιζε τη γη κινήθηκε σβέλτα, το μάρμαρο έγινε στιλέτο φωτός και έκοψε στα δυο το λαρύγγι του βασιλιά σαν να ταν Γόρδιος Δεσμός!
Ο βασιλιάς έπεσε στη γη αιμόφυρτος, ο ήλιος ελευθερώθηκε κι εγώ έγειρα προς το μέρος του σαν ηλιοτρόπιο.

Ο βασιλιάς είχε χαθεί! Μπροστά μου βρισκόταν μόνο ο ήλιος κι ο πύρινος δρόμος του πάνω στη θάλασσα. Γύρισα, κοίταξα τον Παρθενώνα και τον είδα να λιώνει σαν κερί και η λάβα του να ποτίζει την Αθήνα, να φτάνει ως τη θάλασσα. Όλα εκείνα τα χαμηλά σπιτάκια έμοιαζαν με βότσαλα, κομμάτια απ τη μαρμάρινη λάβα του Παρθενώνα που είχαν υποκλιθεί μπροστά του. Είχαν υποκλιθεί σαν το άγονο χωράφι που εκλιπαρούσε για όργωμα.
Τότε γύρισα πάλι προς τον ήλιο και είδα ένα πύρινο άροτρο να γλιστρά πάνω στο δρόμο του φωτός, να καταφθάνει… Ο Μεγαλέξανδρος ήταν νεκρός αλλά τι σημασία είχε; Έτσι κι αλλιώς το πύρινο άροτρο θέλει πολλούς για να οργώσουν την Αττική Γη!