American… Bar και κάτω!!

Άνοιξα την πόρτα του Bar και μπήκα σκυφτός, με την άκρη της μαύρης καμπαρτίνας να γλύφει τα γόνατά μου. Στον τεράστιο τοίχο απέναντι προβάλλονταν ταινίες με άλογα, σκονισμένα καπέλα, γελάδια, πυροβολισμούς και ινδιάνους, οπότε αναπόφευκτα ξύπνησε μέσα μου ο φτωχός και μόνος καουμπόης. Ήταν που με είχε πιστολιάσει το ραντεβού μου και που οι θαμώνες γύρω μου με κοιτούσαν με μάτι μισό αλλά κυρίως γιατί είχα αφήσει μόνη τη Ντόλυ, παρκαρισμένη σε κάποιο κακόφημο στενό, χωρίς συναγερμό.
Προχώρησα ρίχνοντας φευγάτες ματιές δεξιά-αριστερά, με το χέρι κοντά στο μάγκνουμ που έκρυβα στην εσωτερική τσέπη. Έφτασα κοντά στην συστοιχία των μπουκαλιών κι ακούμπησα τον αγκώνα μου στη υγρή μπάρα. Κοίταξα τον μπάρμαν με ματιά Σορίν Ματέι και παρήγγειλα ένα ουίσκι με πάγο.

Με την άκρη του ματιού μου διέκρινα μια καστανή αιθέρια ύπαρξη που καθόταν δίπλα μου στο μπαρ, να με κόβει με το βλέμμα της(και να με ράβει και να με ράβει!). Με κοίταγε προφίλ και αυτό μπορούσε να της δημιουργούσε σύγχυση σχετικά με το αμαρτωλό ποιόν μου αλλά αισθανόμουν βαρύς κι ασήκωτος, σχεδόν ετεροθαλής αδερφός των Ντάλτον, οπότε δεν γούσταρα να της χαρίσω ούτε ένα βλέφαρο.
«Συγνώμη κύριε», είπε η ματμαζέλ αλλά αρχικά το έπαιξα στην κουφού την πόρτα.«Συγνώμη κύριε…», επέμεινε, «…μου θυμίζετε το προφίλ κάποιου…»
Γύρισα, την κάρφωσα και έμεινα τάβλα! Η δεσποινίς ήταν και γαμώ τα «μανουλομάνουλα», που έλεγε κάποτε και ο Στάθης Ψάλτης.
«Μήπως μπορείτε να μου πείτε πως σας λένε;», συνέχισε το μανουλομάνουλο.
Σίγουρα ονειρευόμουν! Ήμουν χίλια τα εκατό βέβαιος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά εκεί μέσα. Μου έχει συμβεί εκατοντάδες φορές να γίνομαι σκνίπα σε κάποιο μπαρ και μετά να ρωτώ την κάθε ομορφούλα το ονοματάκι της αλλά ποτέ, μάλιστα ποτέ, δεν μου χει συμβεί να μην έχω γίνει σκνίπα σε κάποιο bar και σαν να μην έφτανε αυτό, αντί να ρωτάω εγώ, να με ρωτά κάποια σεξοβόμβα το δικό μου όνομα.

Γύρισα με ύφος μιξ-γκριλ από Μάρλον Μπράντο και Τζεημς Ντιν και παρότι ήμουν έτοιμος να πω το αληθινό μου όνομα, η γλώσσα μου την ψώνισε στιγμιαία και είπα:
«Vita Mi!»
Με το που άκουσε το όνομα μου η δεσποινίς έλαμψε ολόκληρη!
«Δεν το πιστεύω», είπε. «Είσαι ο Vita Mi Barouak;! Εγώ ξέρεις ποια είμαι;!»
«Ποια είσαι μωρή άρρωστη;!»
«Η Μανταλένα!»
«Μην μου πεις ότι είσαι η Μανταλένα Παριανός;!»
«Ω ναι…»
Έμεινα μαλάκας! Το μωρό ήταν, να το πιείς... με το μπουκάλι! Τότε, μια σκέψη καρφώθηκε στο νου μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει όλο το υπόλοιπο βράδυ. Όταν έφευγα απ το μπαρ, έπρεπε οπωσδήποτε να φύγει μαζί μου και η Μανταλένα!
Από εκεί και πέρα τα πράγματα εξελίχτηκαν με ταχύτητα σχολικού διαλείμματος. Επτά ουίσκι, 5 μπύρες, τρία σφηνάκια, αμερικάνικες μουσικές, εκατοντάδες κεραυνοβόλες ματιές με το Μανταλενάκι, άπλωμα του χεριού μου, χτύπημα από εκείνη, άπλωμα του ποδιού μου, κλωτσιά από εκείνη, ξανά άπλωμα, ξανά χτύπημα, κι άλλο σφηνάκι και ξανά απ την αρχή!

Για να μην τα πολυλογώ… σας λέω το συμπέρασμα της βραδιάς κατευθείαν. Η Μανταλένα με πίτωσε 7 φορές εκείνο το βράδυ! Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τίποτα το Μανταλενάκι, με έχρισε βασιλιά της χυλόπιτας! Και στο τέλος, όταν πια είχε βαρεθεί να παίζει μαζί μου, είπε ένα ξερό γεια και σηκώθηκε κι έφυγε!
Αμέσως μετά άνοιξαν οι μέσα μου ουρανοί και πάτησα ένα κλάμα που θα το ζήλευε ακόμα και η Μάρθα Κλάψα στα καλύτερά της.
Πάλι καλά που ‘ταν εκεί γύρω ο Motorcycle boy, η Ladychill και η Tomboy και με παρηγόρησαν. Γύρισα, κοίταξα με δακρυσμένο βλέμμα τον τοίχο όπου προβάλονταν πιο πριν τα Γουέστερν. Τώρα πια έδειχνε τον Ντίλαν να τραγουδά πάνω στη σκηνή, ενώ λίγο αργότερα είδα τον Πολίτη Κέην να βγάζει λόγο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η μουσική χαμήλωσε και άκουσα τη φωνή της Μυρτώ Αλικάκη να διαβάζει ένα απόσπασμα από την «Αμερικάνικη Φούγκα» το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη! Απίστευτο! «Το όνομα της Αναστασίας»… με έκανε να συνέρθω! Είχα ξεχάσει ότι βρισκόμουν στο Bios στην πιο φευγάτη παρουσίαση βιβλίου, που χω μέχρι τώρα παρακολουθήσει…
Τόσο φευγάτη, που ξέφυγα!
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι τον Αλέξη να υπογράφει με κόκκινη μελάνι στο βιβλίο που χα πριν λίγο καβατζώσει:
«Στον φίλο συν-bloger Vita Mi Barouak…»

ΥΓ. CK:«Στείλε μου εσύ τις φωτογραφίες και θα γράψω εγώ το άρθρο για την Κούβα!»