Ο ληστής Ουάκ κι ο γεωργός Μπαρ - Νο2

(Το 1ο μέρος: http://barouak.blogspot.com/2006/10/blog-post_09.html)



Ο άγνωστος με τη μαύρη κάπα και τα χαμένα στο άπειρο γκρίζα μάτια, σήκωσε την νταμιτζάνα με το κρασί και ήπιε όλο το περιεχόμενό της με μια παρατεταμένη γουλιά. Έπειτα ρεύτηκε σαν μωρό νεκροθάφτη μετά τη σκατζοχοιρόσουπα κι αφού στράφηκε στο ληστή Ουάκ, είπε με φωνή καταρράχτη που έσταζε βουβά, μεθυσμένα χικ, χικ:
«Σου φέρνω άσχημα νέα Ουάκ! Η κόρη σου γεννάει αυτή την ώρα… αλλά η γέννα είναι δύσκολη και μπορεί να χαθούν παιδί και μάνα με μιας.»

Ο ληστής Ουάκ αισθάνθηκε ένα πυρωμένο καρφί να εισβάλει στο στήθος του. Σηκώθηκε κι έκανε να φύγει τρέχοντας, αλλά κάπου σκόνταψε κι έγινε ένα με την κόκκινη προβιά που σκέπαζε το πάτωμα. Κάτι τον κράταγε δεμένο εκεί. Κοίταξε το πόδι του και διαπίστωσε ότι μια χοντρή αλυσίδα είχε τυλιχτεί γύρω απ τον αστράγαλο σαν το φίδι που προσπαθεί να κάνει έρωτα στο ταίρι του.

Μια πολυγαμική αλυσίδα γιατί εκτός απ αυτόν, ήταν επίσης τυλιγμένη γύρω απ τα πόδια του τραπεζιού και φυσικά γύρω απ τον αστράγαλο του γεωργού Μπαρ. Έκανε κι εκείνος να φύγει, μάταια όμως. Η αλυσίδα είχε ερωτευθεί παράφορα τους δυο εχθρούς και τους είχε εγκλωβίσει στην μεταλλική αγκαλιά της. Τράβηξε ο ένας από δω, ο άλλος από κει, παραλίγο να ξεκολλήσουν τις πατούσες τους, όμως η αλυσίδα θαρρείς είχε γίνει ένα σώμα, μια ψυχή με τη σάρκα τους.

Ποιος ήταν άραγε ο ξένος με τα μαύρα; Μήπως ήταν μάγος ή μήπως ο χάρος, η μοίρα, κάποιος σοφός; Γύρισαν και οι δυο ταυτοχρόνως και τον κοίταξαν κατάματα. Κρατούσε ένα μαύρο μεταλλικό κουτί και μια κλεψύδρα. Με μια απότομη κίνηση, άδειασε το περιεχόμενο του κουτιού πάνω στην τάβλα και τότε χιλιάδες πολύχρωμα κομματάκια γυαλιού ξεπήδησαν έξω, κάνοντας το ξύλο κολάζ ουράνιου τόξου.
«Η μοναδική ελπίδα να σωθούν μάνα και παιδί είναι να καταφέρετε να φτιάξετε σωστά το ψηφιδωτό, μέχρι να αδειάσει η κλεψύδρα.», είπε ο μάγος ή σοφός ή χάρος και τοποθέτησε την κλεψύδρα στο τραπέζι με μια απότομη κίνηση. «Λοιπόν τι κοιτάτε σαν αποβλακωμένοι γορίλες, ξεκινάτε!»

Έβρισαν, έφτυσαν, έκαναν αυτό, έκαναν το άλλο, πιάστηκαν στα χέρια, σφαλιαρίστηκαν, διαφώνησαν, ούρλιαξαν, μάτωσαν, οι τελευταίοι κόκκοι της κλεψύδρας περιστρέφονταν λίγο πριν την οπή αλλά το ψηφιδωτό δεν είχε καν ξεκινήσει. Το μόνο που τους έμενε ήταν να παρακαλέσουν τον άγνωστο να τους σώσει κι επειδή το γλείψιμο είναι μες στην ανθρώπινη φύση, έτσι έκαναν δίχως δεύτερη σκέψη. Έπεσαν γονατιστοί και τον παρακάλεσαν κλαίγοντας να τους βοηθήσει.

«Θα το πω μόνο μια φορά κι όποιος καταλάβει. Πιάστε ο ένας το σπαθί, ο άλλος το τσαπί και τσαπίστε, σπαθίστε, ρυθμικά, συντονισμένα, σαν να ‘στε μια ορχήστρα. Προσπαθήσετε να συντονίσετε, να συνθέστε τις κινήσεις σας μεταμορφώνοντας σπαθί και τσαπί σε μαγικό ραβδί που θα κάνει αυτά που δεν μπορούν να κάνουν τα χέρια σας…»

Έτσι κι έκαναν. Πήραν τα εργαλεία της δουλειά τους στα χέρια και σπάθισαν, σκάλισαν, προσπάθησαν, δάκρυσαν, έφτυσαν σάλιο, αίμα, δάκρυα(ιδρώτα όχι!), ώσπου κατάφεραν να συντονιστούν σαν χορωδία. Τότε σηκώθηκε στρόβιλος στο κέντρο του χαοτικού ψηφιδωτού και τα κομμάτια πήραν ως δια μαγείας τις θέσεις τους σε λίγες στιγμές.
Τα γυαλάκια έδεσαν μεταξύ τους σαν πληγές που επουλώθηκαν, το ψηφιδωτό κλείδωσε, και το πολύχρωμο πεδίο που σχηματίστηκε έγινε, υγρό κάτοπτρο, επιφάνεια λίμνης που αποκάλυψε την κόρη του Ουάκ να βογκά και να γέννα, τον γιο του Μπαρ γονατιστό να προσεύχεται και το νεογέννητο να κλαίει και να κρύβεται στην αγκαλιά της μάνας.

Ο ληστής Βήτα Ουάκ κι ο γεωργός Μι Μπαρ έδωσαν τα χέρια πάνω απ το υγρό ψηφιδωτό χαμογελώντας ικανοποιημένοι. Και τότε σηκώθηκε ξανά στρόβιλος που έκανε θρύψαλα την μητρομανή αλυσίδα που τους κρατούσε δέσμιους κι αφού σκόρπισε τα κομμάτια του ψηφιδωτού πάνω τους, τους έκανε μέρος του ψηφιδωτού.

Πρέπει να ‘ταν τότε που κάτω από την κόκκινη μύτη του λήσταρχου Ουάκ, το πράσινο, αστραφτερό στόμα του είπε:
«Προτείνω να ονομάσουμε το μωρό Βήτα Μι Μπάρουακ!»
Και ήταν το πορτοκαλί στόμα του γεωργού Μπαρ, κάτω από το κίτρινο χαμογελαστό μουστάκι που απάντησε:
«Ό,τι πεις αδερφέ μου!»

ΥΓ1. Εναλλακτικός τίτλος: «Η Αυτοβιογραφία του DNA»
ΥΓ2. Πίνακας του Νταλί