Η ζωή μας είναι σουρεάλ…

Μάλλον έχω το κοκαλάκι της νυχτερίδας που το έσκασε απ το Δαφνί και η μοίρα μου επιφυλάσσει αρκετά συχνά σουρεαλιστικές απολαύσεις. Σας παρουσιάζω το τοπ 3 του περασμένου Σαββατοκύριακου:

Σουρεαλιστική σκηνή Νο1
Εγώ και τρεις φίλοι καθόμασταν σ ένα παραδοσιακό ουζερί. Γύρω μας πλακόστρωτα σοκάκια, τραπέζια, γελαστά πρόσωπα, ρεμπέτικα, τσικνίλα, σούσουρο. Πάνω στο τραπέζι μας: θαλασσινοί μεζέδες, ποτήρια με ούζο, πακέτα τσιγάρα και μερικές πεντάδες δάχτυλα.
Εγώ, ο Αλ-Μπάρουακ κι ένας γυαλάκιας ναυτικός συζητούσαμε με ένταση αλκοολικών ψηφοφόρων σχετικά με τα αποτελέσματα. Στην άλλη άκρη του τραπεζιού καθόταν, όπως συνήθως στον κόσμο του, ο ποιητής της παρέας. Η άκρη του ματιού μου έπιασε ότι είχε μόλις σηκώσει το κινητό του. Πράγματι άκουσα τη βραχνή φωνή του να λέει:
«Ναι… Θα ήθελα να κάνω μια παραγγελία!»
Έξι ζευγάρια μάτια κι ένα ζευγάρι γυαλιά ταξίδεψαν πάνω από χταπόδια, καλαμαράκια και σουπιές κι ανταμώθηκαν πάνω στο πρόσωπό του. Κι εκεί που περιμέναμε τον Μπονιουέλ να φωνάξει: «Cut! Πάμε πάλι απ την αρχή τη σκηνή!», η βραχνή φωνή του ποιητή συνέχισε απτόητη:
«Θα ήθελα να παραγγείλω ένα σάντουιτς… Τυρί, ζαμπόν, πιπεριά…» Μερικά δεύτερα παύσης για να προλάβει ο τύπος απ την άλλη πλευρά της γραμμής να σημειώσει την παραγγελιά. «…μπιφτέκι, πατάτες και τυροσαλάτα!»
Στη συνέχεια ακολούθησε η διεύθυνση του σπιτιού του «ποιητή» κι εμείς γίναμε απολιθωμένοι ουρακοτάγκοι.
«Τι κοιτάτε έτσι βρε μαλάκες;!», μας είπε. «Με έκοψε η πείνα! Θα το χτυπήσω όταν γυρίσω σπίτι…»
Η πλάκα είναι ότι το βράδυ που ξαναβρεθήκαμε, μας παραπονέθηκε ότι η αδελφή του τον άφησε νηστικό, γιατί όταν γύρισε σπίτι το μισό σάντουιτς είχε ήδη αποθηκευτεί στο στομάχι της.

Σουρεαλιστική σκηνή Νο2
Την επόμενη μέρα βρέθηκα στο ίδιο ουζερί, με άλλη παρέα αλλά τα ούζα, οι μεζέδες, τα σοκάκια και οι χαμογελαστές φάτσες βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο σκορ. Κάποιος απ την παρέα με καστανά μαλλιά και στρουμπουλά μάγουλα περίμενε τον πελαργό να του φέρει κορούλα μες τα επόμενα εικοσιτετράωρα και η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την πατρότητα. Ο ίδιος μας είπε:
«Εγώ θα ακολουθήσω το Αμερικάνικο πρότυπο. Όταν φτάσει δεκαέξι θα της πω: Θες να βγεις δεσποινίς μου; Να φέρεις το συνοδό να σε πάρει απ το σπίτι… Να τσεκάρω μαύρες σακούλες κάτω απ τα μάτια και λοιπά, κι αν δεν μου γεμίσει το μάτι, λύνω τα σκυλιά και γίνεται της μπουκιάς το κάγκελο…»
Εμείς συμφωνήσαμε μαζί του γελώντας αλλά ο μορφονιός του συγκροτήματος, γνωστός και ως Ρίο(απ το Ντι Κάμπριο) πετάχτηκε και είπε με ύφος Mr. Ήπειρος:
«Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα… Γιατί να αφήσεις το κορίτσι στα 16-17 να πειραματιστεί με το κάθε τσογλάνι; Νομίζω θα ΄ταν πολύ καλύτερα να πάει με κάποιον έμπειρο την πρώτη της φορά.»Ενός δευτερολέπτου σιγή «Κάποιον που θα ξέρει τα κόλπα και θα το προσέξει το κορίτσι…», συμπλήρωσε κλείνοντας και κορδώθηκε σαν άλλος Μαρκήσιος Ντε Σαντ.

Σουρεαλιστική σκηνή Νο3
Ο κολλητός μου καθόταν δίπλα μου σ ένα μακρόστενο μπαρ και κάρφωνε μια καστανή λίγο παραπέρα. Δεν ήταν όμορφη αλλά τα μάτια της φιλοξενούσαν σπίθες, ενώ ο κολλητός ήταν ήδη αλοιφή απ την κίτρινη τεκίλα. Πλησίασε και της μίλησε. Εκείνη έδειξε να ξαφνιάζεται. Ο δικός μου όμως συνέχισε απτόητος και η καστανή που αρχικά έμοιαζε προβληματισμένη, χαμογέλασε, γελάσε, ξεκαρδίστηκε στο γέλιο και η πάρλα συνεχίστηκε πλέον εναλλάξ.
Ο κολλητός γύρισε κοντά μου μετά από ένα μισάωρο(μετρημένο!).
«Την ήξερες», ρώτησα.
«Όχι!», μου απάντησε.
«Και καλά τί λέγατε τόση ώρα;»
«Για μια εκδρομή που ‘χαμε πάει οι δυο μας στην Κωνσταντινούπολη…»
«Πας καλά;! Μα εσύ μόλις είπες πως δεν την ήξερες!»
«Κοίτα να δεις σύμπτωση, το ίδιο ακριβώς είπε κι εκείνη στην αρχή αλλά μετά από λίγο της άρεσε, μπήκε στο τριπάκι και παραδέχτηκε πως θυμόταν κι αυτή. Της περιέγραψα το ξενοδοχείο, το θυμήθηκε! Μάλιστα θυμήθηκε ότι μέναμε στον τρίτο όροφο και πως το κρεβάτι μας ήταν σχετικά στενό για διπλό.»
«Δεν πας καλά;!»
«Εγώ δεν πάω καλά;… Έπρεπε να την δεις πως έκανε όταν της είπα: Θυμάσαι τότε που περνάγαμε πάνω απ τη γέφυρα του Βοσπόρου με ταξί και ακριβώς μπροστά μας ήταν ένα κάρο με μήλα. Θυμάσαι που έσπασε η αριστερή ρόδα του κάρου και γέμισε η άσφαλτος μήλα κι ο κόσμος τα κυνηγούσε πριν πέσουν στη θάλασσα και τα φαν τα ψάρια;…»
«Κι αυτή τι σου ‘πε, θυμόταν;!»
«Φυσικά! Εκείνο όμως που της είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν το πατζούρι στο ξενοδοχείο, που τραβώντας το κορδονάκι μαζευόταν πάνω με μιας…»