Η τελευταία σκηνή

Στα πλαίσια της σειράς αίμα, σπέρμα και μία άλφα



Ένα ηδονικό αγκομαχητό τον έκανε να ξυπνήσει. Άνοιξε τα μάτια και ξεχώρισε μες το ημίφως, δυο γυμνά κορμιά να γλιστρούν τελετουργικά το ένα μέσα στο άλλο. Στήθη, οπίσθια, πόδια, ώμοι, φιλιά, δαγκώματα, μυρωδιές πλεγμένα με παρατεταμένα βογκητά. Κι όλα αυτά πάνω σε κάτι κουρέλια που ‘ταν πεταμένα στη γωνία. Γύρισε το κεφάλι δεξιά-αριστερά, κάποιοι άλλοι κοιμόvταν σε στρώματα που ‘ταν αραδιασμένα στο πάτωμα.
Πήρε τη μηχανή του στα χέρια, έβγαλε το φιλμ κι ετοιμάστηκε να βάλει άλλο. Τόσα χρόνια φωτογράφος είχε μάθει να το αλλάζει κυριολεκτικά με κλειστά τα μάτια. Όπως ο φυλακισμένος που έχει μάθει να στρίβει το απαγορευμένο χαρμάνι, στη μαυρίλα της «βραδινής» φυλακής.
«Το πρωί τα μαζεύω και φεύγω», μουρμούρισε. «Τα χρόνια πέρασαν, δεν είμαι πια για…»

Πριν όμως τελειώσει τη φράση του, ακούστηκαν φωνές ανάκατες με βρισιές από την αυλή. Το γυμνά κορμιά που έκαναν έρωτα τρόμαξαν, τα καστανά μαλλιά της έντυσαν τις πλάτες του εραστή της κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Κάποια κοιμισμένα κεφάλια άνοιξαν τα μάτια τους ξαφνιασμένα. Τότε ακούστηκαν γυαλιά και ξύλα που έσπαγαν βίαια.
-«Οι μπάτσοι μας έκαναν ντου!», ούρλιαξε ένας τύπος που χε δεκάδες σκουλαρίκια αντί για πρόσωπο, μπαίνοντας πανικόβλητος στο δωμάτιο.
Οι περισσότεροι πετάχτηκαν πάνω και τον ακολούθησαν τρέχοντας στο διάδρομο. Ο Άρης πήρε τη μηχανή του και πλησίασε στο παράθυρο. Τρεις γεροδεμένοι με πλαστικές πανοπλίες είχαν στριμώξει στα κάγκελα του φράχτη μια μαυροφορεμένη κοπελιά και την χτυπούσαν αλύπητα με τα κλομπ τους. Άνοιξε το παράθυρο, σήκωσε τη μηχανή, εστίασε… κλικ!
Χέρι, κλομπ, σπασμένη μύτη, ανοιγμένο κεφάλι, αίμα!

Στο διάδρομο ακούστηκαν ποδοβολητά! «Κουμμούνια σας φάγαμε!», ούρλιαξε κάποιος. Ποιος όμως στεκόταν εκείνη την ώρα να εξηγήσει ότι το κοινόβιο ήταν καλλιτεχνικό και απολύτως απολιτικό.
Ξαφνικά μπήκαν στο δωμάτιο δυο αστυνομικοί με κράνη και ασπίδες σαν σταυροφόροι σε κυνήγι χανουμισσών. Ο ένας κλώτσησε τον γυμνό εραστή στα «αμελέτητα» κάνοντας τον να χοροπηδήσει σαν καγκουρό που μόλις ευνουχίστηκε. Κι έπειτα συνέχισε χτυπώντας τον με το κλομπ στο κεφάλι. Ο άλλος άρπαξε την κοπελιά από τα καστανά μαλλιά της κι αφού την στρίμωξε στη γωνιά, μαστίγωσε με το κλομπ του άγρια το γυμνό της κορμί.
Ο μόνος παρατηρητής που βρισκόταν μες το δωμάτιο ήταν ο Άρης. 1.75, κρητικός, γεροδεμένος, μελαχρινός. Έκανε να σηκώσει τη μηχανή του αλλά σχεδόν ταυτόχρονα άλλαξε γνώμη. Άρπαξε μια καρέκλα και την κατέβασε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του ματατζή κάνοντας τον να σωριαστεί κάτω σαν κούκλα βιτρίνας με φετίχ ρουχισμό. Μετά έπιασε την κοπελιά απ’ το χέρι και της έκανε νόημα να φύγουν.
Ο άλλος μπάτσος αντικρίζοντας τον συνάδερφό του αναίσθητο στο πάτωμα, τρελάθηκε κι όρμησε εναντίον τους. Ο Άρης όμως άρπαξε σβέλτα ένα καδρόνι από κάτω και τον χτύπησε με μια γρήγορη κίνηση στο γόνατο. Το κόκαλο έσπασε. Το δωμάτιο γέμισε πλαστικούρα, αίματα και ουρλιαχτά…

Τότε λοιπόν η κοπελιά με τα μελαγχολικά μάτια και το γυμνό, εφηβικό κορμί βρήκε την ευκαιρία και σύρθηκε ως τον εραστή της. Είχε φάει δυο τρεις καλές και το κεφάλι του έμοιαζε σαν χε λουστεί με τοματοπελτέ.
-«Φύγε Έλενα!», ψέλλισε εκείνος, «Εγώ δε μπορώ!»
Η Έλενα φόρεσε παντελόνι και παπούτσια, έσκυψε να τον ντύσει κι αυτόν αλλά τότε μπήκαν άλλοι δύο με πλαστική πανοπλία έτοιμοι να επιβάλουν την τάξη. Την κάρφωσαν απειλητικά με το γυάλινο βλέμμα τους κι εκείνη πετάχτηκε πάνω τρομαγμένη.
-«Φύγαμε!», είπε η Έλενα γυρίζοντας στον Άρη.
Με στήθος και πλάτη γυμνά του έδωσε το χέρι, πλησίασαν στο παράθυρο και πήδηξαν στο κενό…

Οι τίτλοι τέλους έτρεξαν στο μαύρο φόντο της οθόνης...
Το τελευταίο όνομα που πέρασε ήταν το δικό της.
Σκηνοθεσία: Δράκου Έλενα.
Τα φώτα άναψαν και οι θεατές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, ενώ κάποιοι τολμηροί άρχισαν τα σφυρίγματα επιδοκιμασίας. Γύρισε κοίταξε τον Άρη που καθόταν δίπλα της κι εκείνος πλησίασε και τη φίλησε στο στόμα. Πρώτη φορά παιζόταν κάποια ταινία της σε διεθνές φεστιβάλ και αισθανόταν υπέροχα!


ΥΓ. Η «φώτο» από video art του Αλ Μπάρουακ.