Ο ληστής Ουάκ κι ο γεωργός Μπαρ

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν δυο φίλοι, οι οποίοι ήταν τόσο αγαπημένοι που έκαναν τις κακές γλώσσες να στάζουν αρκετές πισωγλέντικες ιστορίες αφιερωμένες σ αυτούς. Πριν όμως γίνουν αχώριστοι μέχρι παρεξηγήσεως, υπήρξαν μισητοί εχθροί.

Ο ένας, ο ληστής Βήτα Ουάκ είχε βλέμμα και ορμή ερεθισμένου τίγρη και ήταν ο πιο σκοτεινός εφιάλτης κάθε πλούσιου διαβάτη. Είκοσι και πλέον ώρες τη μέρα τις πέρναγε καβάλα στο μαύρο του άλογο. Δεν αισθανόταν φόβο για χειμώνα, για πείνα, για εχθρό, γιατί ότι ήθελε το έπαιρνε με το καλό ή το κακό, χάρη στο ξακουστό του γιαταγάνι.

Ο άλλος, ο γεωργός Μι Μπαρ, είχε ανάστημα ψηλόσωμου πυγμαίου και φαρδιές πλάτες από το τσαπί, το σκάλισμα, το πότισμα της γης. Κάθε φορά που συναντούσε κάποιον αφέντη, έσκυβε το κεφάλι και έσταζε δουλικότητα. Φοβόταν μην του κλέψει ο καιρός τη σοδειά του, ο αφέντης τα απομεινάρια της κι ο λύκος τα λιγοστά του πρόβατά. Κι αυτοί οι φόβοι, τον είχαν στοιχειώσει. Να ‘ταν όμως μονάχα αυτοί;…

Ο γεωργός Μι Μπαρ φοβόταν πάνω απ όλα, μήπως ο ξακουστός ληστής Βήτα Ουάκ του κλέψει το βίος, ενώ ο Ουάκ απ την πλευρά του κατηγορούσε το γεωργό ως συκοφάντη, γιατί ποτέ δεν είχε κλέψει φτωχό άνθρωπο. Και η εχθρότητά τους αυτή φούσκωνε όσο πέρναγε ο καιρός όλο και περισσότερο, λες και κάποιο αόρατο πνεύμα της είχε βάλει μια χούφτα baking powder….

Μια ηλιόλουστη μέρα συνέβη όμως ένα γεγονός που τάραξε συθέμελα τις δυο φαμίλιες. Η κόρη του ληστή Ουάκ, γνωστό πιπινό-τσουλο της περιοχής, συνάντησε το γιο του Μπαρ στα λιβάδια κι αφού τον έριξε στα στάχυα με μια Γιαπωνέζικη λαβή, τον έγδυσε, ανέβηκε καβάλα του και γλέντησε μαζί του για ώρες. Κι από τότε, εκείνο το γλέντι απόκτησε περιοδικό χαρακτήρα και 2-3 φορές τη βδομάδα έβγαζαν τα μάτια τους πίσω απ τους θάμνους, στους αχυρώνες, στα πλυσταριά…

Το νέο μαθεύτηκε. Τα καπηλεία, οι ταβέρνες και τα πανδοχεία του κάμπου έκρυβαν με το σκούφο τους το στόμα με τα σκουληκιασμένα δόντια και γέλαγαν πίσω απ την πλάτη των δύο εχθρών.

Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν, ληστής και γεωργός έπραξαν με τον παραδοσιακό τρόπο των αγροίκων. Πλάκωσαν τα παιδιά τους στις ανάποδες και τα κλείδωσαν σπίτι, για να κρατήσουν το ένα μακριά απ το άλλο. Κι από τότε οι δυο εχθροί ξετύλιξαν όλο τους το ταλέντο στην πουστιά, προσπαθώντας να σκάψει ο ένας το λάκκο του άλλου. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα κατάφεραν…

Ο γεωργός Μπαρ έχασε δεκάδες φορές σοδειά και ζώα από διαφόρων ειδών σκιές κι ο λήσταρχος Ουάκ έπεσε πολλές φορές σε ενέδρα μπατσόσκυλων. Όλα πήγαιναν απ το κακό στο χειρότερο, ώσπου μια μέρα ο λήσταρχος Ουάκ μπήκε στο δωμάτιο της κόρης του και διαπίστωσε ότι η κοιλιά της είχε φτάσει το μέγεθος του όρους των ελαίων. Εκείνο το πρόβλημα που έκρυβε στα σπλάχνα της η κόρη του, δεν ήταν όμως μόνο δικό του. Έπρεπε πάση θυσία να συναντήσει το μισητό εχθρό του.

Το ραντεβού δόθηκε στο πανδοχείο, «Η Καταραμένη Συκιά», εκεί που σύχναζαν, ληστές, δολοφόνοι, φτηνές πόρνες και ξεπεσμένοι αυλικοί.

Στις έντεκα κι ένα λεπτό μπήκε ο ληστής Ουάκ. Έκανε πίσω την κόκκινη μπέρτα του, ακούμπησε το κοφτερό του γιαταγάνι πάνω στην μεγάλη τάβλα και παρήγγειλε μια νταμιτζάνα απ το καλύτερο κόκκινο κρασί.
Στις έντεκα και δύο λεπτά μπήκε ο γεωργός Μπαρ. Τίναξε την κάπα του απ τ’ άχυρο και τις τσοπάνικες μυρωδιές, έκατσε αντίκρυ στο ληστή Ουάκ, ακούμπησε το τσαπί του στην ίδια τάβλα και ζήτησε να του φέρουν μια κούπα, για να μοιραστεί το κρασί του.
Στις έντεκα και τρία λεπτά μπήκε ένα ξένος που μύριζε ξεροψημένη δάφνη και φορούσε μια μαύρη κάπα που τον σκέπαζε ολόκληρο. Με τη βοήθεια ενός ραβδιού για τυφλούς και σκουντουφλώντας μια στο πρησμένο μπούστο κάποιας κοκκινομάλλας πόρνης και μια στο ξεφούσκωτο μπούστο της ταβερνιάρισσας, πλησίασε κι έκατσε μαζί με το ληστή Ουάκ και το γεωργό Μπαρ.

Συνεχίζεται…

ΥΓ. Πίνακας του Σαγκάλ.