Γάμος με συνοικέσιο…

Χτες γύρισα σπίτι κουρασμένος απ τη δουλειά, έβαλα το κλειδί στην πόρτα, άνοιξα, μπήκα κι αντι να βρεθώ στην τραπεζαρία του σπιτιού μου, βρέθηκα στο σαλόνι του πατρικού μου. Στο δεξιά καναπέ αντίκρισα τις χαμογελαστές φατσούλες της μανούλας και του πατερούλη(όχι το Στάλην, του Θωμά!) και απ την άλλη τη σκατόφατσα του Αλογοσκούφη και της Μαριέττας που ‘ταν πιασμένοι χέρι-χεράκι και με κοιτούσαν σαν χλωρο-λούκουμο.

Σίγουρα ονειρευόμουν! Φυσικά και ονειρευόμουν γιατί στην αντικρινή πολυθρόνα καθόταν μια κοπελιά που έφερνε μεταξύ της Μόνικα Μπελούτσι, της Μέρλιν Μονρό και του Μάγου Μέρλιν γιατί με μάγεψε με την ομορφιά της και βούλιαξα σε μια άλλη πολυθρόνα, κοιτάζοντάς την σαν ερωτευμένος ηλίθιος…
«Από δω η Ζωή!», μου είπε η μητέρα μου. «Η κόρη της Μαριέττας και του Αλογοσκούφη!»
Τι χαρά! Ξανά! Τι χαρά!!
«Ζωήηηηηηηη!!», είπε αυστηρά εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Μαρίεττα και η Ζωή, η Ζωή μου, πετάχτηκε πάνω τρομαγμένη.
«Συγνώμη μητέρα. Ξεχάστηκα!»
Πήγε ως την κουζίνα, έφερε ένα γλυκό κουταλιού και το άφησε μπροστά μου στο τραπεζάκι. Αμέσως μετά ακολούθησε άκρα του τάφου μούγκα στη στρούγκα. Όλοι περίμεναν πλέον με αγωνία την επόμενη κίνηση του κελεπουριού, δηλαδή εμού. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γίναμε μάρτυρες του συναγερμού πείνας που ξεπήδησε άθελα μου απ το στομάχι μου, κάνοντας: γουρρρρρρρρρρ.

Δεν έβαλα τίποτα το κακό στο νου μου, εξάλλου πείναγα του… γκέη και χλαπάκισα το γλυκό σαν πεντάχρονος Κογκολέζος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων. Τότε λοιπόν πετάχτηκαν όλοι πάνω κι άρχισαν τις αγκαλιές και τους πανηγυρισμούς. Ορκίζομαι ότι κάποιος φώναξε ακόμα και Γκοοοολ.
Με πλησίασε λοιπόν η Μαριέττα και προσφέροντάς μου το χέρι της κόρης της μου είπε:
«Το ήξερα εγώ ότι έχεις μυαλό και θα δεχόσουν να φας το γλυκό, θα δεχόσουν το χέρι της κόρη μου ακολουθώντας αυτό το παραδοσιακό έθιμο.»
Μααααα… το γλυκό το έφαγα γιατί πείναγα, δεν ήξερα ότι ακολουθούσαμε κάποιο εθιμοτυπικό, γαμώ τα έθιμά μου, γαμώ! Κρατούσα όμως ήδη το χέρι της Μέρλιν-Μόνικα που την έλεγαν Ζωή και δεν έβγαλα λέξη, σκεφτόμενος: «Άσε μην πω καμιά μαλακία και πάρουν πίσω το μωρό!»

Αισθανόμουν πολύ περίεργα, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Προς στιγμή επέστρεψα στην κατάσταση του πεντάχρονου Κογκολέζου και μου ‘ρθε να την πετάξω έξω και να τους καταβρέξω με το πουλάκι μου. Κρατήθηκα όμως γιατί βρισκόμουν σε όνειρο και θα έβρεχα τα σεντονάκια μου. Πραγματικά την επόμενη στιγμή βρέθηκα στο κρεβάτι μαζί με τη Ζωή και οι δυο γυμνοί κάτω απ τα σεντονάκια. Την αγκάλιασα και προσπάθησα να της κάνω έρωτα, ενώ ακριβώς πάνω απ τα κεφάλια μας, πάνω απ τα σεντονάκια μας συγκεκριμένα, βρισκόταν σε απαρτία όλο το σόι φωνάζοντας ρυθμικά:
«Μέσα! Μέσα! Μέσα!»
Κι όλα αυτά ενώ εγώ προσπαθούσα να μπω μέσα στη ΖΩΗ ΜΟΥ. Όσο όμως κι αν προσπάθησα τρύπα δεν βρήκα. Κι όταν ησύχασαν οι φωνές και τόλμησα να τραβήξω το σεντόνι, την έψαξα καλά, την έψαξα παντού αλλά τρύπα δεν βρήκα.
«Ζωή μου!», της είπα αλλά απόκριση δεν πήρα.
Σήκωσα το κεφάλι μου, την κοίταξα στο πρόσωπό αλλά η Ζωή, η Ζωή μου, είχε γίνει μα κούκλα. Μια κούκλα όπως εκείνες που ναι φυλακισμένες στις βιτρίνες των φτηνομάγαζων.

Δεν έχασα χρόνο. Την πέρασα στον ώμο και την κουβάλησα κάτω στο δρόμο. Τότε συνειδητοποίησα όμως ότι από πίσω μας ακολουθούσαν τα παιδιά μας. Πλαστικά πλευμομπήλ που έκαναν βήμα σαν στρατιωτάκια σε παρέλαση.
Απ το πουθενά έπεσα πάνω στο Αλογοσκούφη και τη Μαρίεττα. Του πετάω την κούκλα στην μάπα και του λέω:
«Κοίτα πως κατάντησες της Ζωή μου, Αλογοσκούφη! Χαλάλι σου!»
Εκείνος την πήρε αγκαλιά και τράβηξε Δυτικά, ενώ ταυτόχρονα η Μαρίεττα έδωσε σήμα στα στρατιωτάκια-παιδιά μου τα οποία την ακολούθησαν με ρυθμικό βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κι εγώ έμεινα μετέωρος στο πεζοδρόμιο, κοιτάζοντας εναλλάξ τη «Ζωή μου!» και τα «Παιδιά μου!» να απομακρύνονται.
Έτσι λοιπόν έμεινα μετέωρος, είμαι μετέωρος, για πόσο ακόμα θα ‘μαι μετέωρος;

Χτες το βράδυ είδα ένα όνειρο καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστήμιου…