Ο Παραμυθένιος Βυθός Νο2

(Ο Παραμυθένιος Βυθός Νο1)

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ταξίδευαν ο ιππόκαμπος και η σουπιά που ήταν ανεβασμένη στη ράχη του. Καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής αντάλλαξαν χιλιάδες σπινθηροβόλες ματιές αλλά δεν είπαν ούτε μια λέξη. Κι αυτό γιατί βάση όσων είχαν προφητέψει οι σοφές γαρίδες, όταν κάποιος έσπαγε έναν από τους τρεις κανόνες, οι άνθρωποι θα ξαναγυρνούσαν στην μυθική Ποσειδωνία και θα έσπερναν τον τρόμο και το θάνατο. Η σιωπή ήταν η αυτοτιμωρία τους…
Οι ώρες σιωπής δεν κράτησαν όμως για πολύ. Γιατί εκεί που κολύμπαγαν σύριζα σ ένα ύφαλο, είδαν σε απόσταση λίγων μέτρων να πλησιάζουν απειλητικά τα δίχτυα μια ψαρότρατας. Ο Άλφα έστριψε απότομα κι έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση αλλά λίγο πιο πέρα αντίκρισαν τον στρατό των σμερνών σε πλήρη εξάρτηση να πλησιάζει. Τα έχασαν! Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν, ήταν να διαλέξουν τον τρόπο που θα πέθαινε η αγάπη τους…
«Και τώρα τι κάνουμε;», αναρωτήθηκε σπάζοντας τη σιωπή τους, η Σουπιά.
Ο Ιππόκαμπος έψαξε με μιας όλο το οπτικό του πεδίο και κοντά στο βυθό εντόπισε μια βύνη.
«Η βύνη της Κασσάνδρας!», είπε. «Ας προσπαθήσουμε, να μπούμε μέσα…»
«Μα η βύνη της Κασσάνδρας, οδηγεί στην Κασσάνδρα!», ψιθύρισε έντρομη η Σουπιά.
Οι σοφές γαρίδες έλεγαν ότι η Κασσάνδρα ήταν ο… άλλος κόσμος των ψαριών, κάτι σαν την Κόλαση και τον Παράδεισο, δύο σε ένα.
«Αν μείνουμε εδώ θα πάμε στην Κασσάνδρα έτσι κι αλλιώς…», συμπλήρωσε ο Ιππόκαμπος και κάνοντας μια απότομη βουτιά, εισέβαλαν στην καρδιά της βύνης!
Στροβιλίστηκαν, ξαναστροβιλίστηκαν, ματαξαναστροβιλίστηκαν ώσπου ένοιωσαν ένα μεγάλο τράνταγμα, πόνεσαν και κατάλαβαν ότι είχαν πιάσει πάτο!

«Χε, χε… Πγώτη φογά βλέπω κάποιους να χτυπάν ταυτόχγονα στο βυθό!», άκουσαν μια ψευδή φωνή να λέει.
Γύρισαν και κοίταξαν… Ήταν ένας κατακόκκινος γερο-κάβουρας.
«Μα… που βρισκόμαστε, είμαστε ζωντανοί;», ρώτησαν.
«Καλώς ήγθατε στην Ουτοπία φίλοι μου! Μαξ, κέγνα τα παιδιά!»
Ο Μαξ, ένα χταπόδι με πρόσωπο αχινού, έφερε δύο κοχύλια γεμάτα μ ένα πράσινο υγρό και τους έδωσε να πιουν.
«Μα… δεν είναι εδώ η Κασσάνδρα;! Οι σοφές γαρίδες λεν πως η Ουτοπία είναι ένας μύθος…»
«Οι σοφές γαγίδες;… Ας γελάσω! Μ αυτές τγώνε και πίνουν στο παλάτι του βασιλιά, τι άλλο θα έλεγαν;… Και σε είχα για έξυπνο θαλασσινό, Ιππόκαμπε…»
Ο κάβουρας τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν και τους ξενάγησε στην Ουτοπία, την πιο όμορφη πολιτεία ψαριών, που είχαν δει ποτέ. Εκεί είδαν πλάσματα που δεν τα χωρούσε η φαντασία τους. Καβουροσαλάχια, καρχαριοχελόνες, τσουχτρομαλάκια, μοναχουσγοβιούς....
«Ο τόπος μας έχει δημιουργηθεί από φυγάδες της Ποσειδωνίας...», τους έιπε. «Εδώ ζουν θαλασσινά που είναι γεννημένα για να σπάνε κανόνες… όντα που έχουν αφιερωθεί στην εξέλιξη!»
Ο ιππόκαμπος και η σουπιά κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν. Ήταν ο τέλειος τόπος για να σπείρουν την αγάπη τους...

Κι ενώ αυτά συνέβαιναν στην Ουτοπία, στην Ποσειδωνία ο βασιλέας είχε συγκάλεση γενικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν οι σοφές γαρίδες και όλοι οι κοπρίτοκεφαλοι φίλοι του. Μετά από διαβουλεύσεις ωρών, διαφωνίες και σφαλιαρίσματα, ο Ποσειδώνας junior χτύπησε κάτω το σκήπτρο του και βροντοφώναξε τα εξής:
«Θα έρθω σε άμεση συνεννόηση με τους ανθρώπους, για να επιτεθούν με τα καΐκια τους! Ο χρησμός το λέει ξεκάθαρα, πως όταν κάποιος σπάει τους κανόνες είναι αναπόφευκτο να συμβεί κάτι τέτοιο…» Όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν έντρομοι. «Τι με κοιτάτε έτσι ζωντόβολα;! Είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσουμε την τάξη!» Έπειτα γύρισε στο σαλάχι, τον προσωπικό του μπάτλερ και του είπε: «Κάρολε… φέρε από μέσα το χρυσό τηλέφωνο, σε παρακαλώ. Θέλω να τηλεφωνήσω στον μπαμπά!»
Κι έτσι λοιπόν, λίγες μέρες αργότερα έφτασαν τα νέα στην Ουτοπία, πως οι άνθρωποι είχαν εισβάλει στην Ποσειδωνία και η ψυχή του Άλφα μαύρισε σαν το μελάνι της αγαπημένης του.
«Πρέπει να κάνουμε κάτι, για να τους σώσουμε…», είπε στο γέρο κάβουρα.
«Το μόνο που μπογούμε να κάνουμε είναι… να πάει κάποιος, να τους πάγει από εκεί και να τους φέγει εδώ…»
«Γιατί με κοιτάς γερο-κάβουρα μ αυτό το ύφος; Ψάχνεις εθελοντή ή θύμα;»
«Εθελοντή φυσικά… Είσαι μέσα;»
«Θέλει ρώτημα;…»
«Ωραία λοιπόν, πήγαινε πες το και στην σουπιά και φεύγετε αμέσως…»
«Αυτό αποκλείεται, η Άλφα θα μείνει εδώ!»
«Δυστυχώς μόνο οι δυο μαζί μπογείτε να τα καταφέγετε. Άκουσε με, κάτι ξέρει ο γεγο-κάβουγας…»
«Και καλά να τα βάλουμε με το βασιλέα και τους δικούς του… Με τους ανθρώπους και τον Ποσειδώνα ποιος θα τα βάλει;!»
«Αυτό δεν είναι κάτι που πγέπει να σε απασχολεί… Ας πούμε ότι έχεις και συ το βύσμα σου στον Πάνω κόσμο…»
Αυτά είπαν ο γεροκάβουρας με τον ιππόκαμπο κι αμέσως μετά ο Βήτα πήγε, βρήκε τη Σουπιά και της τα είπε χαρτί και (ψητό) καλαμάρι. Το συζήτησαν, σκέφτηκαν, ξανασκέφτηκαν και τελικά αποφάσισαν να το κάνουν! Εξάλλου για ότι συνέβαινε στην Ποσειδωνία, έφταιγε ο έρωτάς τους…
Συνεχίζεται…
(Μην ανησυχείτε, το επόμενο θα είναι το καταληκτικό χτύπημα!)