Τρέξε, τρέξε οδηγέ…

Μιξάραμε ανατολή και δύση μουσικά και αλκοολικά και στήσαμε μεγάλο γλέντι. Δεν πέρασε όμως πάνω από μισή ώρα και χτύπησε πάλι το κουδούνι. Ήταν φυσικά ο κουτσοδόντης γείτονας, ο αρχη-ξενερουά της πολυκατοικίας…
«Αν δεν σταματήσετε, θα τηλεφωνήσω στην αστυνομία!», είπε προβάλλοντας για εκφοβισμό την αποδεκατισμένη οδοντοστοιχία του. «Η ώρα είναι περασμένη, θέλω να κοιμηθώ!»
Δεν πα να φέρεις και την αντιτρομοκρατική σκέφτηκα αλλά αντί αυτού είπα με ύφος ώριμου πρόσκοπου: «Μας συγχωρείτε κύριε Κώστα, θα σταματήσουμε αμέσως!»
Κι έπειτα γυρνώντας στους υπόλοιπους τρεις της παρέας:
«Και τώρα;…»
«Άκουσα ότι έχει πάρτυ στο PLAZA…», πετάχτηκε ο Σπύρος, ο άνθρωπος χαμόγελο, ο άνθρωπος γοριλάκι, εκείνος που συνήθιζε να έχει το περισσότερο ποσοστό αλκοόλ στο αίμα, απ όλους στην παρέα.
«Φύγαμε!», είπαμε όλοι οι υπόλοιποι σαν χορός αρχαίας τραγωδίας και βρεθήκαμε με μιας να τραγουδούμε αγκαλιασμένοι στο δρόμο.
Ο Σπύρος, προσπαθούσε να καβαλήσει παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ν’ ανέβει στην οροφή τους αλλά εγώ που ήμουν κάπως καλύτερα, τον συγκρατούσα. «Άσε με ρε μαλάκα!», μου λέγε αυτός ψιθυριστά κι έπειτα βάζοντας όλη την ένταση της φωνής του: «Να πεθάνει ο χάρος!!! Ακούτε ρε μαλάκες;… Να πεθάνει ο παλιόπουστας!»
Κάποιος ξέρναγε, κάποιος τραγουδούσε, κάποιος άλλος πείραζε τους περαστικούς ή μάλλον καλύτερα, μονάχα τις περαστικές. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να τους μαζέψω σ ένα κύκλο:
«Θα μπείτε στ αμάξι να φύγουμε, επί τέλους;!»
Εντάξει μου απάντησαν και κάθισαν οι δύο μπρος, κι εγώ με το Σπύρο στο πίσω κάθισμα. O Νίκος, ο σουρωμένος σοφέρ μας, πάτησε γκάζι, μύρισε καμένη βενζίνη και λάστιχο, ταξιδέψαμε πάνω στην άσφαλτο, βγήκαμε έξω απ’ την πόλη…
«Μήπως πρέπει να πάμε το Σπύρο σπίτι;», αναρωτήθηκε ο Νίκος πίσω απ το τιμόνι.
«Δεν είσαι καλά…» πετάχτηκε ο Σπύρος. «Ο κόσμος να χαλάσεί, εγώ θα πάω στο PLAZA! Αν δε γαμήσω σήμερα, δε θα γαμήσω ποτέ!», πρόσθεσε παθιασμένα κι άρπαξε το μπουκάλι με το ρακί απ’ τα χέρια μου, το ήπιε με μια ρουφηξιά και το πέταξε έξω, το έκανε θρύψαλα…
110,120,130 η μουσική τρύπαγε τα τύμπανα, τα φρένα έτριζαν στις κλειστές στροφές, δέντρα και κολονάκια χάνονταν αστραπή απ’ τα μάτια μας, άρχισα να φοβάμαι…
«Τρέξε, τρέξε οδηγέ, για να τους περάσουμε!…», τραγουδούσε στο ρυθμό της μουσικής ο Σπύρος, που χε ταξιδέψει πίσω σε κάποια σχολική εκδρομή.
140,150,160, απότομο φρένο, αριστερά, δεξιά, πάλι φρένο, γκάζι και πάλι γκάζι.
Σε μια αριστερή κλειστή στροφή οι ρόδες έτριξαν. Εγώ κι ο Σπύρος κοιταχτήκαμε ανήσυχα αλλά ο πιωμένος οδηγός έσπευσε να μας καθησυχάσει «Ξέρω τ’ αμάξι, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό…», μας είπε.
Στην αμέσως όμως επόμενη στροφή η πίσω ρόδα δεν άντεξε τόσο μεγάλη πίεση και γλίστρησε!
Το αυτοκίνητο ξέφυγε απ’ τον έλεγχο του οδηγού και ξεκίνησε τρελές περιστροφές γύρω απ’ τον άξονα του. Δέντρα, κολωνάκια, πεζοδρόμια, σίφουνας να στροβιλίζεται. Έκανα να αρπάξω το μπράτσο του Σπύρου αλλά τράνταξε ολόκληρο το σύμπαν και μπλέχτηκα μες στις ξεχαρβαλωμένες λαμαρίνες και στα θρυμματισμένα τζάμια!
Σκούπισα τα μάτια μου που χαν γεμίσει αίματα. Γύρισα και αντίκρισα δίπλα μου το κεφάλι του Σπύρου, σφηνωμένο ανάμεσα στις λαμαρίνες και στον κορμό του δένδρου που είχε σταματήσει την τρελή μας πορεία. Τα ορθάνοιχτα μάτια του είχαν μόλις γλιστρήσει στο βούρκο της ανυπαρξίας…

YG. Πίνακας του Jensen