Απ τον Μπονουέλ στον Δρακουμέλ Νο2

(Απ τον Μπονουέλ στον Δρακουμέλ Νο1)

Ο Μητσοτάκος σήκωσε το γερασμένο βλέμμα του και με κοίταξε κατάματα:
«Είσαι ακόμα άνεργος;», ρώτησε.
«Γι αυτό με φώναξες;»
«Σήμερα το πρωί δέχθηκα το βιογραφικό σου…»
Πράγματι πάνω στο τραπέζι, δίπλα στα μακριά του δάχτυλα βρισκόταν το βιογραφικό μου. Ο Μητσοτάκος σηκώθηκε και με έπιασε στοργικά απ τους ώμους λες και ήμουν ο εγγονός του, ο Δρακουμέλ ο junior.
«Κοίταξε Vita Mi, υπάρχει μια καλή δουλειά…»
«Τι δουλειά;»
«Θα χει πολύ καλά λεφτά, θα έχεις κοινωνική θέση και δύναμη…»
«Θα μου πεις άνθρωπέ μου τι δουλειά ή θα τα κάνω εδώ μέσα λαμπόγυαλο;!»
Ο Μητσοτάκος σήκωσε εκνευρισμένος τα φρύδια αλλά δεν έδωσε συνέχεια. Πλησίασε στον αντικρινό τοίχο, άρπαξε τη μια γωνιά με τη χερούκλα του και δίνοντας του μια με όλη του τη δύναμη, ο τοίχος γλίστρησε σαν συρόμενη πόρτα και από πίσω του αποκαλύφθηκε το αμπάρι ενός πλοίου του μεσαίωνα!

Σκοτάδι, υγρασία, ένα ταμπούρλο χτυπούσε ρυθμικά. Σε απόσταση λίγων μέτρων ξεκινούσαν σειρές με κουπιά και ανθρώπους που τα τράβαγαν στο ρυθμό που έδινε το ταμπούρλο. Τα κουπιά και οι άνθρωποι συνεχίζονταν προς τα πίσω, μέχρι το βάθος του σκοτεινού ορίζοντα που στολιζόταν κατά μήκος από πυρσούς.
Νοικοκυρές με τσεμπέρι στο μαλλί, βρομύλοι οδοκαθαριστές, τρέντυ γκομενάκια, σφίχτερμαν, δάσκαλοι, γκαρσόνια και ιδιωτικοί υπάλληλοι με φτωχικά, λαμπερά, κομψά και άκομψα ρούχα με ξανθά, καστανά και καραφλέ μαλλιά…
Ο Μητσοτάκος ακούμπησε πάνω στο γραφείο δύο κούκλες κι ένα αριθμητικό άβακα.
«Η δουλειά σου είναι να μετράς τους χτύπους του ταμπούρλου που παίζει ο κύριος τραπεζίτης.»
Γύρισα, κοίταξα τον τραπεζίτη και αντίκρισα ένα γορίλα να μου χαμογελά φορώντας ένα σμόκιν κι ένα ημίψηλο καπέλο στο κεφάλι, ένα καπέλο που θα μπορούσε να φορά μονάχα ο Διονύσιος Σολωμός.

«Κι όταν μετρήσεις 1000 κουπιές, πρέπει να σταματήσεις και να τους παίζεις κουκλοθέατρο για 3 λεπτά ακριβώς. Χρειάζονται και διασκέδαση. Πρόσεξε όμως μην ξεχαστείς, 1000 ακριβώς χτύπους, γιατί στους 1001 θα χάσουν την υψηλή τους παραγωγικότητά και απ τους 1005 και πάνω, μπορεί να κηρύξουν μέχρι κι επανάσταση… Πρόσεξε επίσης να τους παίξεις 3 μονάχα λεπτά κουκλοθέατρο γιατί αν το παρακάνεις, ο κύριος τραπεζίτης θα χρησιμοποιήσει το κεφάλι σου για ταμπούρλο την επόμενη φορά. Λοιπόν;…»
«Κι αν αρνηθώ!»
«Τότε σε περιμένει μια θέση στο κουπί…»
«Μα εγώ θέλω μονάχα την μπάλα μου…»
«Την μπάλα σου ε; Γαλάζια παιδιά! Γαλάζια παιδιά!», φώναξε με αυστηρό τόνο ο Μητσοτάκος και τότε η μπρούτζινη πόρτα άνοιξε και μπήκαν τρέχοντας οι δυο τύποι με το ξυρισμένο κεφάλι.
Ο ένας απ αυτούς κρατούσε την μπάλα μου. Θύμωσα! Με μια στριφογυριστή κλωτσιά θα τους έκανα ντόμινο. Μπα; Την είχα κάνει από κούπες…
«Την μπάλα ξέχνα τη, πεινάω…», είπε τότε ο Μητσοτάκος κι αφού άνοιξε το στόμα του που έγινε μεγάλο σαν άνοιγμα σπηλιάς, έκανε μια απότομη κίνηση και κατάπιε την μπάλα αμάσητη. Έπειτα γύρισε και μου είπε:
«Λοιπόν, πρέπει να διαλέξεις… Τον άβακα ή το κουπί;»

Αισθανόμουν αναποφάσιστος. Κοίταξα μια τον αριθμητικό άβακα, μια τις ιδρωμένες φάτσες, ξανά τον άβακα, ξανά τις εξαντλημένε φάτσες…
«Λοιπόοον;!», είπε ο Μητσοτάκος και οι δυο γαλάζιοι κινήθηκαν ελαφρώς προς το μέρος μου, κοιτώντας με απειλητικά. «Λοιπόοοοοοοοο…»
Αυτή τη φορά όμως ο Μητσοτάκος άνοιξε τόσο πολύ το στόμα του για να πει αυτό το λοιπόοοοον, που χωρίς δεύτερη σκέψη έδωσα μια και πήδηξα μέσα στο στόμα του!
Από εκεί δεν δυσκολεύτηκα να γλιστρήσω στον οισοφάγο τους και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω βρέθηκα στο στομάχι του, όπου και βρήκα την πολυαγαπημένη μου μπαλίτσα! Έμεινα για λίγο σκεφτικός ακούγοντας τον απ έξω πανζουρλισμό και συνειδητοποίησα ότι είχα τέσσερις επιλογές για βγω από κεί μέσα.
Πρώτη να ακολουθήσω τον ποταμό των ούρων, δεύτερη να ακολουθήσω την καφέ λάβα που έρεε, τρίτη να προσπαθήσω να βγω από το στόμα του και τελευταία και καταϊδρωμένη, να μείνω εκεί μέσα παίζοντας μπάσκετ, μέχρις ότου τα κακαρώσει ο Μητσοτάκος κι έπειτα βγω με την ησυχία μου.

Όχι βρε ο Vita Mi δεν είναι χέστης κι έτσι έδωσα μια και σκαρφάλωσα στα πνευμονία του. Εκεί τον γαργάλησα για λίγο κι έπειτα αισθάνθηκα ένα μεγάλο φτέρνισμα να πλησιάζει. Έτσι κι έγινε. Ο Μητσοτάκος φταρνίστηκε με όλη του τη δύναμη κι εγώ εκσφενδονίστηκα έξω απ το στόμα του μαζί με την μπάλα μου.
Κι απ την ώθηση που χα, πέταξα έξω απ το παράθυρο του παλατιού, πέταξα πάνω, ψηλά στα σύννεφα κι άρχισα να περιστρέφομαι γύρω απ τη γη σαν κομήτης και να παρατηρώ μια-μια τις χώρες. Το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ελλάδα, τη Σομαλία, τις ΗΠΑ, το Κογκό, τη Σριλάνακα, κι άλλε ς πολλές… Κι ακόμα πετώ ανάμεσα στα σύννεφα κι ονειρεύομαι, ονειρεύομαι χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους πιασμένους χέρι-χέρι και η γη να γυρίζει, κι εγώ να περιστρέφομαι γύρω της σαν το ηλεκτρόνιο στον πυρήνα και δεν σκοπεύω να σταματήσω να ονειρεύομαι ποτέ…

ΥΓ. Πιθανές ομοιότητες με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας είναι φυσικά τυχαίες. Εννοείται… ;)