Με αφορμή το μουστάκι του Αγάθωνα

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, έχε το νου σου μην μπερδέψεις τον Μπουμπούκο με τον Καστοριάδη.

Και εξηγούμαι. Διάβασα αυτό το κείμενο κι ο Διόνυσος με κάλεσε να πω τη γνώμη μου.

Από τότε που κατάλαβα ότι ο Τάτλιν κατέληξε design, και ο φασισμός ήταν το πιο ισχυρό ιδεολογικό κίνημα του μοντερνισμού, προτιμώ να σερφάρω πάνω σε μουστάκια σαν εκείνο του Αγάθωνα. Όχι με σοβαροφάνεια και υποκλίσεις στο αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Αλλά συνείδηση της ιστορίας, της θέσης μας, με το χαμόγελο που οι νησιώτες πρόσφεραν τις κόρες τους στους πειρατές, γιατί πάντα θα περνούσαν από τα μέρη τους οι πειρατές. Δηλαδή με cabaret νότες, στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης… Και Ska (με τύπους από μακριά έχουμε κοινά) και Balkan (ο μαύρος γάτος έχει μπλέξει το κουβάρι). Το χάρηκα το πελώριο μουστάκι  κάλεσμα στα σκεπτόμενα νιάτα, μια σύμπραξη με ένα γκρουπ που έχει παίξει στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και ξέρει καλά ότι ο Μέγαλεκος ήταν Μέγας πότης.

Κι όσο για την κουλτούρα τού «δήθεν διεθνισμού», που ρίχνει τα πολιτιστικά σύνορα μόνο και μόνο για να επιβάλει χρηματοδοτούμενες κουλτούρες που αποσκοπούν και σε πολιτικά οφέλη (είναι τυχαίο που στο Χόλιγουντ η CΙΑ ονομάζεται κοροϊδευτικά υπουργείο πολιτισμού;), είναι βαρετή και ξεπερασμένη. Για μένα.

Από τη Μαντόνα προτιμώ τους Gogol Bordello, πειράζει; Εκεί να δεις κάτι μουστάκες. Που αναζητούν με το φανάρι μύτες που απέδρασαν…