Αντώνης ο στριπτιζέρ…

Στα πλαίσια της σειράς βιογραφίες κοπριτών



Είχε καστανά μαλλιά, βλέμμα παράφρονα και χαμόγελο porn-star. Τον λέγανε Αντώνη και τον γνώρισα πριν 10 χρόνια περίπου, σε μια συναυλία που έδωσαν οι Τρύπες στα Χανιά. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση αυτός ο τύπος που χοροπήδαγε σαν ξεμωραμένο κριάρι. Κι αυτό γιατί παρότι ήταν το ίδιο ρέμπελος με τους άλλους, εκείνος δεν βαστούσε μπύρα, ρακή ή κάποιο άλλο συναφές αλκοολούχο υγρό αλλά μια αθώα πορτοκαλαδίτσα. Ήταν μάλιστα και χωρίς ανθρακικό. Μπήκα λοιπόν στον πειρασμό να τον πλησιάσω, του μίλησα και με τα πολλά τον ρώτησα:
«Πορτοκαλαδίτσα, προκαλαδίτσα;… Πολύ της φυσικής ζωής είσαι φίλε!»
«Όλα κι όλα, εγώ την προσέχω την υγεία μου…», αποκρίθηκε εκείνος. «Για αυτό φρόντισα να ρίξω μέσα και τρία αρντάν!»
Από τότε σεργιανίσαμε μαζί σε πολλά κακόφημα μέρη και κάναμε πράγματα, που αν τα μάθαιναν οι δικοί μου, θα μου έκοβαν το επίδομα. Απαγορευμένες ουσίες, συναναστροφές με κακά κορίτσια, ξενύχτια, συμπλοκές, αλκοολισμοί και διάφοροι άλλοι τσαρλατανισμοί που ταιριάζουν μόνο σε εξώγαμα του θεού Διόνυσου. Απ όλα είχε ο μπουφές κι εμείς πέσαμε με τα μούτρα σαν να ‘μασταν πεινασμένοι μετανάστες απ την Μαύρη Ήπειρο.
Από ένα σημείο και πέρα όμως δεν πήγαινε άλλο. Το έβλεπα στον οργανισμό μου πως έχανε μέρα με τη μέρα τη δύναμή του και το καρκίνωμα που έκρυβα μες την ψυχή μου είχε ανθίσει σαν την τρύπα του όζοντος. Είχα φτάσει στα διανοητικά μου όρια και είπα ΣΤΟΠ. Ευτυχώς!
Εκείνο το ΣΤΟΠ ήταν και η αφορμή να χαθούμε με τον Αντώνη, γιατί εκείνος έβαλε πέμπτη και πάτησε τέρμα το γκάζι…

Τον ξαναείδα μετά από αρκετά χρόνια. Ήταν ένα βροχερό απόγευμα όταν δέχτηκα από εκείνον ένα απελπισμένο τηλεφώνημα. Μου ζήτησε να τον συναντήσω στο κατάστημά γυναικείων εσωρούχων που διατηρούσε τελευταία. Πήγα και τον βρήκα δίχως δεύτερη σκέψη.
Είχε αλλάξει εντυπωσιακά! Φορούσε μπλε κουστούμι, ροζ γραβάτα, τα μαλλιά του θύμιζαν καραφλό σκαντζόχοιρο, ενώ το πρόσωπό του είχε κάτι απ το γλοιώδες ύφος του Κούγια.
Αντικρίζοντας το μπάχαλο που επικρατούσε εκεί μέσα τα έχασα. Ζαρτιέρες, κυλόττες και μπεϊμπυ-ντολ στο πάτωμα, στο γραφείο, παντού. Η γης μαδιάμ ήταν μπροστά σε εκείνο το θέαμα ατάλαντη κομπάρσος. Κυρίως όμως ξαφνιάστηκα με την άσπρη σκόνη που έκρυβε μες το βιβλίο εσόδων κι εξόδων, τη γυάλινη ματιά του και το περίστροφο που έκρυβε στο συρτάρι του, «Για κάθε ενδεχόμενο!», όπως είπε.
Ο Αντώνης θύμιζε πλέον γνήσιο τέκνο του σικελού Μάσιμο Κουμπούρα.
«Χαθήκαμε φίλε!», μου είπε και με αγκάλιασε.
Εγώ τον έσφιξα όσο πιο τυπικά γινόταν στην αγκαλιά μου και τραβήχτηκα απότομα πίσω. Αισθανόμουν ότι φλέρταρα με κάποιον ιό...
«Χαθήκαμε», είπα κι εγώ. «Πως πάει η δουλειά;…»
«Σκατά! Είμαι μέσα μέχρι τα μπούνια…»
«Χμμ… Και τι σκέφτεσαι να κάνεις γι αυτό;»
«Δεν ξέρω… Είναι όλα μπερδεμένα μες το μυαλό μου… Έχω να κοιμηθώ μέρες, φίλε… Με λεξοτανύλ είμαι!»
«Πήγες σε κανένα γιατρό;…»
«Γιατροί και μαλακίες… Οι γιατροί δεν μπορούν βοηθήσουν, φίλε, λεφτά χρειάζομαι, λεφτά…»
Μου ζήτησε να του δανείσω 5.000 € αλλά η προσωπική μου περιουσία αποτελείτο μόνο από κέρματα.
Μετά από ένα περίπου μήνα τον πέτυχα τυχαία σε κάποιο ζάπιγκ, να αφηγείται τον προσωπικό του Γολγοθά σε ένα κύριο με πολύ δυνατή φωνή παρότι ήταν Μικρούτσικος. Από ότι έμαθα αργότερα, ο παραγωγός της συγκεκριμένης εκπομπής πρόσφερε σε κάθε ενδιαφερόμενο, πάνω από 5.000 € για ένα απολαυστικό ψυχικό στριπτίζ …