Η μηχανή του χρόνου ταξιδεύει στο σχολείο

Από το ημερολόγιο της κόρης μου
Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη μέρα στην τρίτη δημοτικού. Μου έλειψαν τ’ άλλα παιδιά. Ο Χασάν, ο Κώστας, η Καίτη, η Στλάβλα κι ο Ομάρ, κυρίως όμως ο Χασάν γιατί μ αρέσει να τσιμπάω τα μακριά αυτιά του.
Καλά ήταν στο χωριό της μαμάς, που χει θάλασσα και ψάρια και τον Παππού και τη γιαγιά. Τις περισσότερες ώρες τις πέρασα στη θάλασσα ή παίζοντας Fight-girl 3, μαζί με το παππού στο lap-top. Τον αγαπώ τον παππού αλλά δεν έχει μακριά αυτιά να τσιμπάω.
Η πολυκατοικία που φτιάχνεται δίπλα στην αυλή, ξεπέρασε το ύψος του σχολείου. Μας έκλεψε και λίγο απ την αυλή. Ο μπαμπάς είπε ότι οι εργολάβοι έχουν μακριά χέρια, αλλά αν δεν έχουν μακριά αυτιά, εμένα δεν με νοιάζει. Ένας άλλος μπαμπάς, είπε ότι το σχολείο γέμισε ξένους, αλλά η μαμά μου είπε πως δεν πειράζει και ότι αυτό είναι πλούτος.
Σήμερα το απόγευμα είμαι καλεσμένη στο σπίτι του Χασάν. Έχουν λέει μια γιορτή απ την παλιά του πατρίδα, δεν κατάλαβα καλά. Θα μας δείξουν φωτογραφίες και video από εκείνα τα μέρη. Ο μπαμπάς μου είπε να πάω και να χω τα μάτια μου ανοιχτά, γιατί θα δω και θα μάθω πολλά.
Φοβάμαι μην κουραστώ, κλείσω τα μάτια μου έστω για λίγο και χάσω κάτι που δεν πρέπει. Αυτό όμως δεν θα συμβεί, γιατί εμένα με λένε Μαρία και μ αρέσει να τσιμπάω μακριά αυτιά…
Αθήνα 11/9/2017

Συνειρμική σφήνα «εναλλακτικής παιδείας»
Γραφεία, υπολογιστές, αναταραχή, κόσμος περπατά βιαστικά στους διαδρόμους, κάτι έγινε. Πλησιάζουμε στην τηλεόραση σας διαδηλωτές που τους στρίμωξαν τα ματ. Κοιτούμε την TV και βλέπουμε τους δίδυμους πύργους να καπνίζουν σαν κυπαρίσσια που καίγονται. Η λεζάντα γράφει: Τρομοκρατικό χτύπημα στην Νέα Υόρκη.
Μια γνωστή φωνή ανάμεσά μας, ακούγεται να λέει με χαιρέκακο τόνο:
«Κερνάω πίτσες!»
Θεσσαλονίκη 11/9/2001

Από τα απομνημονεύματα του ημι-παράφρονα
Μια τεράστια τσιμεντένια αυλή. Καμιά 30αριά χαμογελαστά κλωσόπουλα 6-7 χρονών το καθένα. Μαζί τους κι ένας νεαρός κλώσος με ατημέλητο μαλλί, ο Βαγγέλης. O γυμναστής που σύχναζε στα ροκάδικα και καμιά φορά η ανάσα του μύριζε βότκα.
«Λοιπόν παιδιά… Αυτή η μεριά της αυλής είναι η Ευρώπη… Η άλλη μεριά της αυλής είναι η Αφρική…»
Τα κλωσόπουλα κοίταξαν συνεπαρμένα ατενίζοντας την Αφρική, 100 μέτρα μακρύτερα, δίπλα στην μπασκέτα που γυάλιζε στον ήλιο.
«Εμείς είμαστε τα αεροπλανάκια. Ανοίξτε τα φτερά σας παιδιά!», συνέχισε ο γυμναστής κουνώντας πάνω κάτω τα ανοιγμένα χέρια του σαν φτερούγες. Τα παιδιά ακολούθησαν το παράδειγμα του.
«Ωραία… Ας γεμίσουμε τις αποθήκες μας τρόφιμα κι ας πετάξουμε να τα πάμε στα παιδάκια της Αφρικής που πεινάνε…»
Τα κλωσόπουλα μεταλλάχτηκαν αυτομάτως σε ρομαντικά Boeing 737 κι ακολούθησαν τον δάσκαλό τους ως την Αφρική τσιρίζοντας, εκστασιασμένα. Αυτός ο δάσκαλος δεν έμοιαζε με τους άλλους. Εκείνοι τους μάθαιναν να λεν’ τραγούδια για τη μικρή αδερφή την Βόρεια Ήπειρο, ενώ αυτός αναγνώριζε μονάχα μια αδερφή που την έλεγαν Μαύρη Ήπειρο.
Π. 11/9/1983

Από το ημερολόγιο της μητέρας
Φέτος είναι η τελευταία χρονιά στο Γυμνάσιο, του χρόνου Αθήνα, Πανεπιστήμιο, μεγάλες αλλαγές, μεγάλες… Ο πατέρας λέει ότι στην Αθήνα η ζωή είναι σκληρή και δύσκολη. Λέει επίσης ότι κυκλοφορούν πολλοί τεντιμπόηδες και γιεγιέδες. Μα πιο πολύ φοβάται τους συνταγματάρχες που κυβερνούν και γι αυτό έχει προαποφασίσει να έρθει να μείνει μαζί μου και να δουλέψει σε εργοστάσιο.
Αυτά είναι όμως πολύ μακρινά ακόμα. Εμένα αυτό που με καίει είναι ότι στις 28 Οκτωβρίου έχουμε παρέλαση. Πέρυσι βγήκα πρώτη απ’ όλους στα μαθήματα. Φαινόμενο είπαν κάποιοι. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους πιστέψω αλλά παρ όλα αυτά σημαιοφόρος θα ναι ο Παναγιώτης. Πονάω μέσα μου πολύ γι αυτό. Πονάω γιατί γεννήθηκα δεύτερη, γεννήθηκα γυναίκα… Ας είναι όμως, κάνω υπομονή. Οι παλιοί λένε πως έτσι είναι η ζωή, κι ο κόσμος δεν αλλάζει εύκολα...
Π. 11/9/1968