Οι ποιητές είναι τα πιο ρομαντικά πλάσματα της εποχής μας. Αν ήταν λουλούδια θα ήταν νούφαρα, αν ήταν ζώα θα είχαν φτερά. Απ τη μια μεριά της τραμπάλας οι ποιητές και τα ποιήματά τους κι απ την άλλη το σύστημα, οι διαφημίσεις και οι βιτρίνες των εμπορικών κέντρων.
Προχτές γνώρισα έναν ασπρομάλλη μουσάτο εξηνταπεντάρη, τον Αργύρη Μορνέρο.
Ο τύπος θαρρείς ότι είχε πηδήξει από μια άλλη εποχή, μοίραζε φυλλάδια με τα ποιήματά του.
Το παρακάτω ποίημα είναι απ τη συλλογή Χειροκροτήστε. Μας το αφιερώνω γαργαλώντας τις μασχάλες μας με ένα ινδιάνικο φτερό:
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Τώρα που θα πας στο σχολείο
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να προκόψεις
Τώρα που έπιασες δουλειά
Να σαι καλός και φρόνιμος
Για να σε εκτιμήσουν
Τώρα που πέθανες
Χοροπήδα όσο θες!
Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007
Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007
ΣΤΕΡΕΨΑ!!
Στέρεψα, αισθάνομαι κορεσμένος. Αυτοεξορίζομαι λοιπόν σε αιματοβαμμένους δρόμους μήπως και φορτίσουν οι μπαταρίες μου… Θα επανέρθω αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς. Ίσως σε 20 μέρες, ίσως σε ένα μήνα, ίσως αύριο, σίγουρα πάντως όταν έχω κάτι να πω!
H elafini, η ange-ta, ο melomenos και η renata με κάλεσαν να αναφέρω 7 αγαπημένες μου ταινίες. Θα πω λοιπόν ένα «γεια», καταγράφοντας με τυχαία σειρά εκείνες που γεννήθηκαν την εποχή μου, μου έριξαν κουτουλιά και με έκαναν να παραμιλώ ζαλισμένος, βγαίνοντας απ τη σκοτεινή αίθουσα. Εκείνες που έβαλαν ένα χεράκι στο χτίσιμο του Vita Mi:
Train spotting-Run Lola Run-Hotel Rwanda-Δαμάζοντας τα κύματα-Ο εφιάλτης του Δαρβίνου-Ρέκβιεμ για ένα όνειρο-Old boy-Sin City-Underground-Μπλε Βελούδο-Απέραντο γαλάζιο…
Τώρα θα γίνω δαίμονας και άγγελος στο μίξερ και θα ουρλιάξω σαν νεκροζώντανη πεταλούδα: «Γεια και χαρα, μόρτες! Τα λέμε…»
H elafini, η ange-ta, ο melomenos και η renata με κάλεσαν να αναφέρω 7 αγαπημένες μου ταινίες. Θα πω λοιπόν ένα «γεια», καταγράφοντας με τυχαία σειρά εκείνες που γεννήθηκαν την εποχή μου, μου έριξαν κουτουλιά και με έκαναν να παραμιλώ ζαλισμένος, βγαίνοντας απ τη σκοτεινή αίθουσα. Εκείνες που έβαλαν ένα χεράκι στο χτίσιμο του Vita Mi:
Train spotting-Run Lola Run-Hotel Rwanda-Δαμάζοντας τα κύματα-Ο εφιάλτης του Δαρβίνου-Ρέκβιεμ για ένα όνειρο-Old boy-Sin City-Underground-Μπλε Βελούδο-Απέραντο γαλάζιο…
Τώρα θα γίνω δαίμονας και άγγελος στο μίξερ και θα ουρλιάξω σαν νεκροζώντανη πεταλούδα: «Γεια και χαρα, μόρτες! Τα λέμε…»
Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007
Φωτιά στη Φορμόλη
Και τώρα ήρθε η ώρα να παίξω με τις λέξεις των φίλων...
O Dr Uqbar (λαγνεία, φορμόλη, υποχόνδριος, σιγή, αίμα) και η αλεπού (έλατο, ελάφι, άμαξα, άγιος, ύπνος) μου έβαλαν δύσκολα.
Φωτιά στη Φορμόλη
Ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου, ο γνωστός γαιοκτήμονας, ήταν τελείως υποχόνδριος. Απ την ώρα που μπήκε στην άμαξά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παραπονιέται στην κυρία Καλενδέρογλου, για αφόρητους πόνους στο στήθος.
«Θα πεθάνω, γλυκιά μου, θα πεθάνω…», της έλεγε και της ξανά έλεγε αλλά εκείνη είχε κουραστεί να τον ακούει τόσα χρόνια κι αποφάσισε να βάλει σε λειτουργία το κόλπο που ήξερε να κάνει καλά. Γύρισε το νοητό διακόπτη, αποκοιμήθηκε και ταξίδεψε σε μέρη γεμάτα λαγνεία και ηδονή παρέα με τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και την παλιοπαρέα του.
«Καργιόλα…», ψιθύρισε ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου διαπιστώνοντας ότι εκτός απ τον μαρκήσιο την είχε πάρει κι ο ύπνος.
Άνοιξε ένα μεταλλικό κουτί που βρισκόταν δίπλα του στο κάθισμα της άμαξας κι έβγαλε από μέσα μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Μια γυάλα που φιλοξενούσε ένα έμβρυο 2 μηνών. Σχεδόν αυτόματα στο δάσος απλώθηκε μια μυστηριώδης σιγή. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε καν οι ρόδες της άμαξας που τραντάζονταν στο χωματένιο δρόμο.
Κοίταξε έξω και είδε ένα αρσενικό ελάφι να τρέχει πίσω απ τις φυλλωσιές. Οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν γρουσουζιά να βλέπεις αρσενικό ελάφι όταν σουρούπωνε.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα τρομερός θόρυβος, κάποιος ούρλιαξε, η άμαξα ανετράπη και τα πάντα στροβιλίστηκαν μέχρις ότου μπλέχτηκαν ανάμεσα σε μέταλλα, αίματα και σπασμένα ξύλα.
Έριξε το τρομαγμένο βλέμμα του πάνω της, ήταν πληγωμένη, σοκαρισμένη, κάτασπρη αλλά ζωντανή.
O Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου κατά παράδοξο τρόπο δεν είχε την παραμικρή αμυχή. Βγήκε έξω και διαπίστωσε ότι η άμαξα είχε καταπλακωθεί από ένα κομμένο έλατο ενώ ο αμαξάς κείτονταν νεκρός. Γύρισε, κοίταξε εκείνη που ακολουθούσε πίσω του και τότε άκουσε μια αγριεμένη φωνή.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου, σκατόγερε!»
Κοίταξε δεξιά του και είδε ένα νεαρό με τραγιάσκα, ρούχα χωριάτη και ένα καργιοφύλι στα χέρια, ενώ δίπλα του κάποιος άλλος κρατούσε τσεκούρι.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου!», επανέλαβε η φωνή.
«Δεν έπρεπε να το ρίξουμε το μωρό, αυτά πληρώνουμε τώρα…», σκέφτηκε ως γνήσιο τέκνο της Μιας Αγίας Αποστολικής Εκκλησίας και ετοιμάστηκε να τα κάνει πάνω του. Η αλήθεια ήταν ότι πλήρωνε την φτώχεια που χε σπείρει στις οικογένειες των αγροτών του κάμπου.
Ο γαιοκτήμονας άρπαξε απ το χέρι τη γυναίκα του κι έτρεξε προς τα δέντρα αλλά πριν προλάβει να χαθεί στις φυλλωσιές άκουσε τον πυροβολισμό. Αισθάνθηκε κάψιμο στο στήθος, είδε το αίμα να τον πλημμυρίζει, γονάτισε ανήμπορος κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν.
Το αμέσως επόμενο δεύτερο είδε μπροστά του φως κι ένα γεράκο με αυστηρό ύφος να κάθεται μπροστά από μια πελώρια είσοδο. Ο Άγιος Πέτρος μελέτησε τα έγγραφα, έκανε τις ποσθαφαιρέσεις κι έπειτα είπε στους Αγγέλους που αλήτευαν εκεί γύρω.
«Κάποιο λάθος έχει γίνει! Παρακαλώ οδηγήστε τον κ. Καλενδέρογλου στο ασανσέρ… Με συγχωρείτε κύριε αλλά πρέπει να πάτε το συντομότερο δυνατό στο φλεγόμενο υπόγειο, σας περιμένουν με αγωνία…»
ΥΓ1. Καλλιτεχνικές Παραγγελιές γιοκ!
ΥΓ2. Θα ακολουθήσει νέο post για το κινηματογραφικό παιχνίδι…
O Dr Uqbar (λαγνεία, φορμόλη, υποχόνδριος, σιγή, αίμα) και η αλεπού (έλατο, ελάφι, άμαξα, άγιος, ύπνος) μου έβαλαν δύσκολα.
Φωτιά στη Φορμόλη
Ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου, ο γνωστός γαιοκτήμονας, ήταν τελείως υποχόνδριος. Απ την ώρα που μπήκε στην άμαξά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να παραπονιέται στην κυρία Καλενδέρογλου, για αφόρητους πόνους στο στήθος.
«Θα πεθάνω, γλυκιά μου, θα πεθάνω…», της έλεγε και της ξανά έλεγε αλλά εκείνη είχε κουραστεί να τον ακούει τόσα χρόνια κι αποφάσισε να βάλει σε λειτουργία το κόλπο που ήξερε να κάνει καλά. Γύρισε το νοητό διακόπτη, αποκοιμήθηκε και ταξίδεψε σε μέρη γεμάτα λαγνεία και ηδονή παρέα με τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και την παλιοπαρέα του.
«Καργιόλα…», ψιθύρισε ο Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου διαπιστώνοντας ότι εκτός απ τον μαρκήσιο την είχε πάρει κι ο ύπνος.
Άνοιξε ένα μεταλλικό κουτί που βρισκόταν δίπλα του στο κάθισμα της άμαξας κι έβγαλε από μέσα μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Μια γυάλα που φιλοξενούσε ένα έμβρυο 2 μηνών. Σχεδόν αυτόματα στο δάσος απλώθηκε μια μυστηριώδης σιγή. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε καν οι ρόδες της άμαξας που τραντάζονταν στο χωματένιο δρόμο.
Κοίταξε έξω και είδε ένα αρσενικό ελάφι να τρέχει πίσω απ τις φυλλωσιές. Οι ντόπιοι έλεγαν ότι ήταν γρουσουζιά να βλέπεις αρσενικό ελάφι όταν σουρούπωνε.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα τρομερός θόρυβος, κάποιος ούρλιαξε, η άμαξα ανετράπη και τα πάντα στροβιλίστηκαν μέχρις ότου μπλέχτηκαν ανάμεσα σε μέταλλα, αίματα και σπασμένα ξύλα.
Έριξε το τρομαγμένο βλέμμα του πάνω της, ήταν πληγωμένη, σοκαρισμένη, κάτασπρη αλλά ζωντανή.
O Κωνσταντίνος Καλενδέρογλου κατά παράδοξο τρόπο δεν είχε την παραμικρή αμυχή. Βγήκε έξω και διαπίστωσε ότι η άμαξα είχε καταπλακωθεί από ένα κομμένο έλατο ενώ ο αμαξάς κείτονταν νεκρός. Γύρισε, κοίταξε εκείνη που ακολουθούσε πίσω του και τότε άκουσε μια αγριεμένη φωνή.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου, σκατόγερε!»
Κοίταξε δεξιά του και είδε ένα νεαρό με τραγιάσκα, ρούχα χωριάτη και ένα καργιοφύλι στα χέρια, ενώ δίπλα του κάποιος άλλος κρατούσε τσεκούρι.
«Τα λεφτά ή τη ζωή σου!», επανέλαβε η φωνή.
«Δεν έπρεπε να το ρίξουμε το μωρό, αυτά πληρώνουμε τώρα…», σκέφτηκε ως γνήσιο τέκνο της Μιας Αγίας Αποστολικής Εκκλησίας και ετοιμάστηκε να τα κάνει πάνω του. Η αλήθεια ήταν ότι πλήρωνε την φτώχεια που χε σπείρει στις οικογένειες των αγροτών του κάμπου.
Ο γαιοκτήμονας άρπαξε απ το χέρι τη γυναίκα του κι έτρεξε προς τα δέντρα αλλά πριν προλάβει να χαθεί στις φυλλωσιές άκουσε τον πυροβολισμό. Αισθάνθηκε κάψιμο στο στήθος, είδε το αίμα να τον πλημμυρίζει, γονάτισε ανήμπορος κι έπειτα όλα σκοτείνιασαν.
Το αμέσως επόμενο δεύτερο είδε μπροστά του φως κι ένα γεράκο με αυστηρό ύφος να κάθεται μπροστά από μια πελώρια είσοδο. Ο Άγιος Πέτρος μελέτησε τα έγγραφα, έκανε τις ποσθαφαιρέσεις κι έπειτα είπε στους Αγγέλους που αλήτευαν εκεί γύρω.
«Κάποιο λάθος έχει γίνει! Παρακαλώ οδηγήστε τον κ. Καλενδέρογλου στο ασανσέρ… Με συγχωρείτε κύριε αλλά πρέπει να πάτε το συντομότερο δυνατό στο φλεγόμενο υπόγειο, σας περιμένουν με αγωνία…»
ΥΓ1. Καλλιτεχνικές Παραγγελιές γιοκ!
ΥΓ2. Θα ακολουθήσει νέο post για το κινηματογραφικό παιχνίδι…
Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007
Στις αποσκευές μου κρύβω φουρτούνα!
Ήταν αργά το βράδυ. Έσκυψα, καθρέπτισα την αφεντομουτσουνάραμα μου στη λίμνη και είδα τα εξής:Το σκηνοθέτη να ζει φτιάχνοντας διαφημίσεις.
Το μουσικό να ξεπουλά τα τραγούδια του σε μια τράπεζα.
Το ζωγράφο που έγινε γραφίστας.
Το ένα τέταρτο του τηλεοπτικού χρόνου να είναι αγορασμένο απ τις διαφημίσεις των πολυεθνικών.
Την ευτυχία μας να εξαρτάται απ τις αγορές μας.
Τον έρωτα να λιθοβολείται.
Τον αυθορμητισμό να ξεψυχά.
Τη φαντασία να ακρωτηριάζεται.
Την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την εκμετάλλευση των νέων από τις επιχειρήσεις να έχει ξεπεράσει τα όρια.
Την Αφρική και την Ανατολή να βιάζονται απ τη Δύση ανελλιπώς.
Και στο τέλος έκανα πέρα τα νούφαρα και δίπλα στο είδωλο του φεγγαριού πάνω στα νερά της λίμνης, είδα τον πάτο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην επιφάνεια !
Έπειτα φουρτούνα έπιασε άξαφνα και είδα 50.000 φοιτητές στους δρόμους, συγκρούσεις, συνθήματα, φωτιά!
Όπως στο Μάη του 68,
στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ,
όπως τότε που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα μες το Πολυτεχνείο.
Και ένα βατράχι μου μίλησε και μου ‘πε:
«Καημένε Vita Mi, τώρα το κατάλαβες ότι πρώτα απ όλους αυτοί τολμούν;! Πρέπει να τους σέβεσαι…»
Κι έπειτα είδα «αυλικούς» να βρίζουν τους φοιτητές στα τηλεοπτικά παράθυρα μόνο και μόνο για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και λυπήθηκα όλους αυτούς που αβίαστα τους πιστεύουν...
Τότε έβγαλα το μαχαίρι μου κι άνοιξα στα δυο το στήθος των αυλικών και είδα ότι οι ψυχές τους ήταν μαύρες, πίσσα, κόλαση!
Οι ψυχές όμως των φοιτητών ήτανε ζάχαρη άχνη!
Και στο τέλος έκανα πέρα τα νούφαρα και δίπλα στο είδωλο του φεγγαριού πάνω στα νερά της λίμνης, είδα τον πάτο να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην επιφάνεια !
Έπειτα φουρτούνα έπιασε άξαφνα και είδα 50.000 φοιτητές στους δρόμους, συγκρούσεις, συνθήματα, φωτιά!
Όπως στο Μάη του 68,
στις διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ,
όπως τότε που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα μες το Πολυτεχνείο.
Και ένα βατράχι μου μίλησε και μου ‘πε:
«Καημένε Vita Mi, τώρα το κατάλαβες ότι πρώτα απ όλους αυτοί τολμούν;! Πρέπει να τους σέβεσαι…»
Κι έπειτα είδα «αυλικούς» να βρίζουν τους φοιτητές στα τηλεοπτικά παράθυρα μόνο και μόνο για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και λυπήθηκα όλους αυτούς που αβίαστα τους πιστεύουν...
Τότε έβγαλα το μαχαίρι μου κι άνοιξα στα δυο το στήθος των αυλικών και είδα ότι οι ψυχές τους ήταν μαύρες, πίσσα, κόλαση!
Οι ψυχές όμως των φοιτητών ήτανε ζάχαρη άχνη!
Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007
Από την Άνοιξη στην Κόλαση
Κοιμόμουν ανάσκελα στο κρεβάτι, απέναντί μου τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Κι ενώ ονειρευόμουν ότι έκανα έρωτα σ Εκείνη σε ένα ολάνθιστο λιβάδι, αισθάνθηκα μες τον ύπνο μου ότι άνοιξα τα μάτια και ξύπνησα. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, ανήμπορος, δεμένος από αόρατα δεσμά… Ύπνος, ξύπνιος τι στα αλήθεια ήταν άκρη δεν μπορούσα να βγάλω…
Τότε, είδα να γλιστρά μια ερυθρόμορφη ακτίνα φωτός από μια χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Διέσχισε το σκοτάδι, πέρασε παράλληλα απ το κρεβάτι μου και φώτισε την ανάγλυφη προσωπογραφία του Χριστού που ήταν ακουμπισμένη στο κομοδίνο δίπλα στο κεφάλι μου.
Τότε, είδα να γλιστρά μια ερυθρόμορφη ακτίνα φωτός από μια χαραμάδα του παραθυρόφυλλου. Διέσχισε το σκοτάδι, πέρασε παράλληλα απ το κρεβάτι μου και φώτισε την ανάγλυφη προσωπογραφία του Χριστού που ήταν ακουμπισμένη στο κομοδίνο δίπλα στο κεφάλι μου.
Η ερυθρόμορφη ακτίνα αντανάκλασε πάνω στο κεφάλι του Χριστού και συνέχισε την πορεία της περνώντας πάνω απ το ανήμπορο κορμί μου, πλάτυνε, έγινε κατακόκκινο φως προβολέα και προσγειώθηκε πάνω στον κατάλευκο τοίχο, απ’ την άλλη πλευρά. Γύρισα το βλέμμα μου, κοίταξα έντρομος και είδα να σχηματίζεται στον τοίχο το θλιμμένο, ακανθοστόλιστο κεφάλι του Χριστού. Σιγά-σιγά όμως άλλαξε μορφή, ο πόνος στην έκφρασή του έγινε σπίθα, πονηρό χαμόγελο, τα μάτια του από υγρά βάφτηκαν αίμα, τα αγκάθια ψήλωσαν κι έγιναν κέρατα!!!
Όχι, δεν ήταν πια ο Χριστός αλλά ο Διάολος! Πιστέψτε με τον γνώρισα αμέσως, τον έχω δει άλλωστε τόσες φορές. Ναι, ναι ήταν ο Διάολος που είχε πρόσκαιρα κλέψει τη μορφή του Χριστού και άρχισε να γελά σατανικά για το κατόρθωμά του.
«Εκείνες οι ξεψυχισμένες φωνές που ακούς μόνο εσύ», μου είπε o Διάολος με μάτια που έβραζαν φλόγες, «…εκείνες που σε τρελαίνουν κάθε νύχτα… είναι το μοιρολόι των αγέννητων παιδιών για τον κόσμο που πρόκειται να ‘ρθουν, για τον κόσμο που τους ετοιμάσαμε!»
Κι ύστερα ακολούθησε ένα μακρόσυρτο γέλιο, κι έγινε από σκιά τραγοπόδαρο τέρας, πήδηξε έξω απ’ τον τοίχο, πάνω από μένα, έσκυψε δίπλα στο προσκεφάλι μου και μου ψιθύρισε στο αυτί:
-«Αλλά εσύ δε χρειάζεται να ανησυχείς… Για σένα τελείωσαν όλα… Τι περιμένεις; Σήκω, ακολούθαμε!», είπε γελώντας κι έγινε σίφουνας, μπήκε στην ματωμένη δέσμη φωτός και γλιστρώντας μες απ’ τη χαραμάδα, ταξίδεψε στον άγνωστο κόσμο του…
Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007
Άνοιξη...
.
Ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο απλωμένο στο λιβάδι, γύρω-γύρω λουλούδια, δέντρα, μια λίμνη στο βάθος .
Πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο παρέα με ταπεράκια, κεφτεδάκια και λοιπά προκάτ εδέσματα ένα ζευγάρι κοιτιέται μες τα μάτια.
Χαμόγελα, χάδια, αγγίγματα, νάζια, ένα υγρό φιλί…
Τριγύρω μελισσακια που ζουζουνίζουν, σκιουράκια που σκιουρίζουν, πεταλουδίτσες που κάνουν γούτσου-γούτσου, η φύση ετοιμάζεται να φτάσει σε οργασμό…
Έσκαψε μέσα του βαθιά, πήρε φόρα και της είπε για πρώτη φορά:«Σ αγαπώ!!»
Κι έπειτα έκαναν έρωτα πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο, γλυκά, τρυφερά, με τη μαγική φράση στα χείλια.
Κοίταζε μες τα καστανά της μάτια κι έβλεπε ουρανό…
Πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο παρέα με ταπεράκια, κεφτεδάκια και λοιπά προκάτ εδέσματα ένα ζευγάρι κοιτιέται μες τα μάτια.
Χαμόγελα, χάδια, αγγίγματα, νάζια, ένα υγρό φιλί…
Τριγύρω μελισσακια που ζουζουνίζουν, σκιουράκια που σκιουρίζουν, πεταλουδίτσες που κάνουν γούτσου-γούτσου, η φύση ετοιμάζεται να φτάσει σε οργασμό…
Έσκαψε μέσα του βαθιά, πήρε φόρα και της είπε για πρώτη φορά:«Σ αγαπώ!!»
Κι έπειτα έκαναν έρωτα πάνω στο κόκκινο τραπεζομάντιλο, γλυκά, τρυφερά, με τη μαγική φράση στα χείλια.
Κοίταζε μες τα καστανά της μάτια κι έβλεπε ουρανό…
Σάββατο, Μαρτίου 03, 2007
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
.jpg)
Επειδή έχω βάλει και ‘γω το χεράκι μου σ ένα απ τα έργα…Mabrida Studios
Έναρξη 3 / 3 / 2007 στις 7.30
Το ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ αποτελεί ένα ανοιχτό ιστό καλλιτεχνικής δράσης και επικοινωνίας 99 αυτόνομων καλλιτεχνών από διάφορες αισθητικές τάσεις με κοινή κατεύθυνση την θέληση τους για απεξάρτηση από το υπάρχον σύστημα της τέχνης και την επαφή τους με ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Το ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ύστερα από τις διεθνείς παρουσίες του σε Συρία, Ιταλία και Βέλγιο πραγματοποιεί την πρώτη του καλλιτεχνική έκθεση-δράση σε αλληλεπίδραση με το κοινό στην Ελλάδα, στα Studios Mabrida του Φ. Σοφιανού στo Κορωπί.
Η εκδήλωση θα διαρκέσει στην πρώτη της φάση από τις 3-3 ως τις 30-4-2007 και θα είναι ανοιχτή κάθε Παρασκευή (\n17.00-23.00), Σάββατο και Κυριακή (11.00-17.00), δίνοντας την δυνατότητα στους επισκέπτες να έρθουν σε επαφή με το έργο-καλλιτέχνη και την ευκαιρία για συμμετοχή σε δρώμενα, που στοχεύουν στην ολόπλευρη και συνολική πλήρωση του ανθρώπου και της ζωής. \n\n*Το δίκτυο μας αποτελεί ένα νέο τύπο ομαδικότητας, δηλαδή μια οργανωμένη ομάδα ανθρώπων- καλλιτεχνών που επικοινωνούν και ανταλλάσσουν πληροφορίες μέσω της δυνατότητας του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ενώ δεν παύουν να έχουν πραγματικές συναντήσεις και πραγματική δράση.
To σεξουαλικό κοντέρ!
Ναι, ναι καλά καταλάβετε, πρόκειται γι άλλο ένα αντεπαναστατικό, ευτελές, ποταπό και αναίσχυντο post.Ένα post αφιερωμένο σ ένα φίλο, που χτες το βράδυ προκειμένου να «μηδενίσει» το σεξουαλικό του κοντέρ(είχε πιάσει αράχνες, δεν πήγαινε άλλο) ξεπέρασε τα όρια.
Φίλε X, καλέ μου φίλε…
Σου αφιερώνω εκείνο το ρητό που με συνόδευε το καλοκαίρι του 2003:
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΧΗΜΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΝΤΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΝΟΥΝ!»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)