Ρομπότ Vs Barouak

Έχει ξυπνήσει πάλι μέσα μου ο Barouak. Ο πραγματικός μου εαυτός. Αυτό το δαιμόνιο (εξώγαμο του Διονύσου) που τρέφεται δαγκώνοντας την ρομποτοποιημένη ψυχή μου, με τα κοφτερά του δόντια. Εκείνο το ηφαίστειο που με εκτοξεύει στον αλκοολισμό, στην έπαρση, στο χορό, στην ελευθερία…

Τις νύχτες που μεταμορφώνομαι και κυκλοφορώ, οι σκιές των αυτοχείρων ποιητών με περιτριγυρίζουν. Και τότε οι άκρες του παλτού μου βάφουν τα πεζοδρόμια με σπινθήρες που σβήνουν μονάχα τα δάκρυα που στάζουν απ τα μάτια μου!

Αύριο το πρωί θα γίνω πάλι το ρομπτότ, που γεμίζει με λεφτά την τσέπη του αφεντικού μου. Εκείνο το ρομποτ που φλερτάρει από συνήθεια. Κατάρα! Δεν μπορώ να συμβιβαστώ… Κατάρα… Δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλουν, με πνίγει…

Το βλέμμα του αφεντικού με απειλεί με απόλυση. Το βλέμμα του κάθε αφεντικού με απειλή με απόλυση κι ο Barouak θυμώνει…

Αναπολώ τις εποχές που έπαιζα μπόουλινκ με τα άδεια μπουκάλια ουίσκι μες το δωμάτιο. Τις εποχές που μες το γάλα της γάτας μου έσταζα βότκα. Τότε που δεν μου έφτανε μια καλαματιανή φυτεία στην καθισιά μου. Θεέ μου, πόσο έχω φλωρέψει… Εγώ που κάποτε έκανα παρέα με δαίμονες, τώρα συναναστρέφομαι με ρομποτάκια…
Ρομποτ κι εγώ, ρομποτ κι εσείς, γλυκά μου ρομποτάκια…

Ας είναι… Στο τέλος ο Barouak θα νικήσει…
Ναι, στο τέλος θα νικήσουμε!

Ο ίδιος ο πλανήτης έχει δώσει το σύνθημα…