«Αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός»

Κάποτε θυμάμαι της έλεγα:
«Δεν αγαπώ τα μάτια σου, αυτό που κρύβεις μέσα σου αγαπώ!
Είμαστε δυο ερωτευμένες ψυχές, κι επειδή οι ψυχές είναι αθάνατες θα είμαστε ερωτευμένοι για πάνα!»

Άλλοτε θυμάμαι της έλεγα όταν την είχα δεμένη, ερεθισμένη, φιμωμένη στο κρεβάτι:
«Γουστάρεις εκείνον τον ψηλό, έτσι δεν είναι σκρόφα, το κατάλαβα. Γουστάρεις και με τους δυο μαζί, παλιοπουτάνα;»

Και τώρα της λέω:
«Ειλικρίνεια αναζητώ κι εμπιστοσύνη και ‘γω θα στέκομαι στο πλάι σου. Μονάχα άσε με να εξερευνήσω τη γύμνια του σώματος και του μυαλού σου. Άσε με να σκέφτομαι όταν μπαίνω στα παιδεία των μαχών πως έχω κάποιον πίσω να με περιμένει ζωντανό ή νεκρό, λογικό ή παράφρονα…»

Τα παιδεία των μαχών;
Χα!

«Και πάλι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός…»
εγώ το σπέρμα του αυτόχειρα….
με τον βαλσαμωμένο έρωτα στα χείλια
κράζω την Τέχνη της Αφύπνισης
και το συκώτι μου προσφέρω
στο βωμό του Προμηθέα,
σαν άλλος Ζαρατούστρα ξέχειλος έπαρση, θάρρος, ορμή!
Για τον Αληθινό Έρωτα και τη Μεγάλη Αλλαγή…
Κι ας με κακολογήσουν, τρελό ας με πουν…
Γιατί αυτός είναι ο προορισμός μου
Γιατί αυτός είναι ο προορισμός σου
Γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε ποταμός, φωτιά, καταρράχτης…
Να σπρώχνει τα ριζωμένα εμπρός…
Αυτός είναι ο προορισμός σου…