Ο πετεινός, το πρόβατο και η επόμενη μέρα...

Ο πετεινός φούσκωσε από ικανοποίηση και είπε στο πρόβατο που μόλις είχε πετάξει από πάνω του την προβιά του λύκου:
«Συγχώρα με φιλαράκι, αλλά μας τα κάνατε τσουρέκια. Χοροπηδήσατε, φωνάξατε, πετάξατε πέτρες... ώρα να πάτε στο μαντρί. Κάτω απ το δέντρο που χει στολίσει ο αφέντης, σε περιμένει το καλύτερο σανό που χεις γευθεί. Πρώτο πράγμα, μεταλλαγμένο από τους κάμπους της Αριζόνα. Α, κι όταν τελειώσεις το μασούλημα, μην ξεχάσεις να περάσεις για άρμεγμα»
Το πρόβατο, κοίταξε τον ψωροπερήφανο πετεινό από το λειρί ως τα νύχια, σιγουρεύτηκε ότι είχε καλά κρυμμένη στην τσέπη του τη μασέλα του λύκου και του αποκρίθηκε:
«Χοροπήδησα, πέταξα πέτρες, φώναξα... αλλά ο αφέντης δεν άκουσε την κραυγή αγωνίας, δεν με κατάλαβε. Κι αυτό θα το πληρώσει πολύ ακριβά! Όσο για σένα, κάπου πήρε το αυτί μου ότι επειδή ο αφέντης αρρώστησε, το χει ρίξει στις κοτόσουπες. Έχε το νου σου...»

Vita Mi Barouak