Αφιέρωμα στο Τσιφτετελιστάν

Το καλοκαίρι που μόλις έφυγε την είχα δει ερευνητής(εκτός των άλλων). Το πέρασα αναζητώντας σύγχρονα ελληνικά ανδραγαθήματα. Κυρίως τα πολιτιστικά, τα επιστημονικά κι όλα εκείνα που θα ‘καναν τους βαρβάρους να πουν με ένα στόμα μια φωνή: «Αν δεν ήταν οι νεοέλληνες, θα ‘μασταν ακόμα πάνω στα δέντρα»

Κι όταν λέω ελληνικά αναφέρομαι στα νεοελληνικά, δεν αναφέρομαι στα επιτεύγματα των αρχαίων. Μήπως νοιάζεται κανείς, ποιος είχε πάρει το «πολιτιστικό πρωτάθλημα» πριν 2500 χρόνια; Το μοναδικό γνήσια δικό μας που ανακάλυψα είναι το πολιτιστικό προϊόν φραπόγαλα. Μονάχα ένας έλληνας μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το μεγαλείο. Ο τρόπος παρασκευής του, προδίδει ότι εφευρέτης ήταν κολλημένος με την χαρακτηριστική κίνηση αυτοϊκανοποίησης, άρα μεγάλος μ…ας, , άρα σίγουρα νεοέλληνας…

Εντάξει, εντάξει σίγουρα υπάρχουν και κάποια σύγχρονα «πολιτιστικά» επιτεύγματα όπως η φέτα, το ούζο να μην ξεχάσω τα έργα των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Αγγελόπουλου(ενστάσεις δεκτές μετά τις τρεις) Αλλά πώς να χορτάσει ο νεοέλληνας με ένα τόσο λιτό γεύμα, που αν δεν ήταν άνθρωπος θα ‘ταν λατέρνα;

Ήθελα να ήξερα ποιος καργιόλης μας σφύριξε ότι είμαστε απόγονοι μεγάλων και τρανών και ‘μεις οι αφελείς κάτσαμε στα αυγά μας για να απολαύσουμε το μεγαλείο μας. «Αφού κερδίζουμε με 1000 γκολ διαφορά στο πρώτο ημίχρονο», σκεφτήκαμε, «πως είναι δυνατό να χάσουμε τον αγώνα;» Κι όμως τον χάσαμε και το τσιφτετέλι πάει σύννεφο…

Είναι όμως και κάτι άλλο. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε αν ανήκουμε στην ανατολή ή στη δύση. Τι είμαστε βρε παιδιά χανουμάκια ή σταυροφόροι; Ή μήπως είμαστε χανουμάκια με ρούχα σταυροφόρου; Πάντως το τσιφτετέλι μας αρέσει περισσότερο απ τα δισκοπότηρα και το MTV…

Ας κοιτάξουμε λοιπόν βαθιά μες τον καθρέπτη, ας ρίξουμε λίγο την αρχαιοελληνική μας μύτη κι ας βάλουμε τους σταυρούς στην μπάντα.. Ίσως κάποτε καταφέρουμε να βάλουμε το γκολ της τιμής, αφήνοντας το στίγμα μας, το στίγμα του σύγχρονου Βαλκάνιου, που δεν ανήκει ούτε από δω, ούτε από κει, ούτε θέλει πολλά-πολλά με τους αρχαίους… Απλά είναι ο εαυτός του κι αυτό αρκεί!

ΥΓ. Βρε ο παλιόπουστας μερικές φορές τα λέω σαν πολιτικός!