Αλείφουν τις πόλεις με ατσάλι
και δεν μιλάς αναθεματισμένη συνείδηση
ενθύμιο από ιστορίες το μετέωρο βήμα της επιλογής
όμως δεν φοβάμαι
κοίτα μόνο κλαίω
ακουμπώντας
στα μουχλιασμένα περβάζια της ανατολής
άκουω τη γη που ζει
χορεύει στον χτύπο της βροχής
νιώθω εξιλεωμένος
άθεος αθάνατος
ο χρόνος πρέζα
ψάχνουν να τον βρουν
τα παιδιά απ’ τις πόρτες
μαζεύω τις λέξεις από την άσφαλτο
τρέχω στις τέχνες των τοίχων
φωτιά στο ποτήρι
ένα τσιγάρο γεμάτο ιδέες
κι εσύ καρδιά μου
βαδίζεις με τα αγρία πιάνα
στην γη του αχαλίνωτου κέρδους
εξέγερση οι ανάγκες που έρχονται
al.barouak
to mono sigouro einai oi anages pou erxode.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ποίημα της εποχής. Μπράβο, φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήυπεροχο βασιλη!!! δεν ειναι και καρουζος βεβαια,χε χε χε
ΑπάντησηΔιαγραφήeleni ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Πιστεύω να είσαι καλά. Ο Καρούζος είναι άπιαστος!
ΑπάντησηΔιαγραφήal πραγματικά
ΑπάντησηΔιαγραφήχύνω...
Καλό, δικό σου είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφή"μαζεύω τις λέξεις από την άσφαλτο" θυμίζει πολύ Κακναβάτο. Είσαι fun;
ναι. ο σ.Εκτορ...
ΑπάντησηΔιαγραφή