Όταν ξεκίνησα να γράφω [...] θεωρούσα ότι όλα έπρεπε να προσδιορίζονται και και δεν έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιώ συνηθισμένες εκφράσεις. Δεν έλεγα ποτέ ο τάδε ήρθε και κάθισε, επειδή αυτό παραήταν απλό και εύκολο. Νόμιζα ότι όφειλα να ανακαλύψω κάποιον βαρύγδουπο τρόπο να το πω. Τώρα βρίσκω ότι αυτά τα πράγματα είναι εν γένει ενοχλητικά για τον αναγνώστη [...] Το πρώτο πράγμα που προσπαθεί να κάνει ένας νεαρός συγγραφέας είναι να δείξει στους αναγνώστες του ότι κατέχει ένα πλούσιο λεξιλόγιο, ότι ξέρει όλα τα συνώνυμα. [...] Τώρα πια όταν βρίσκω κάποια ασυνήθιστη λέξη, δηλαδή κάποια λέξη που χρησιμοποιείται στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, δηλαδή μια λέξη διαφορετική από τις άλλες, τη διαγράφω και χρησιμοποιώ μια συνηθισμένη. Θυμάμαι ότι ο Στίβενσον έγραψε ότι σε μια καλογραμμένη σελίδα όλες οι λέξεις πρέπει να δείχνουν το ίδιο. Αν γράψεις μια άχαρη λέξη ή μια χτυπητή ή αρχαΐζουσα λέξη, τότε παραβιάζεις τον κανόνα, και το σοβαρότερο είναι ότι αυτό συντελεί στο να αποσπαστεί η προσοχή του αναγνώστη εξαιτίας αυτής της λέξης.
Τούτα τα λόγια είναι του μετρ της γραφής Χόρχε Λούις Μπόρχες. Και υποκλινόμαστε. Σίγουρα όμως δεν λειτουργούν, όταν ο ήρωάς μας μιλά σε πρώτο πρόσωπο και χρησιμοποιεί ντοπιολαλιά. Εκεί αναγκαστικά ακροβατούμε. Και το μέτρο είναι δύσκολο να οριστεί.
[Το πιο πάνω απόσπασμά είναι από το βιβλίο "Η τέχνη της γραφής, δέκα κορυφαίοι συγγραφείς αποκαλύπτουν τα μυστικά της τέχνης του στο Paris Review", εκδ. Τόπος]
