Έχουν γραφτεί πολλά μυθιστορήματα για την Κρίση. Αλλά αυτό ξεχωρίζει. Δεν είναι μονάχα γιατί είναι καλογραμμένο ή διότι απλώς ο Τζαμιώτης γνωρίζει καλά τι θέλει να πει και πώς να το πει. Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και το ομολογώ με προβλημάτισε ως γραφιά, είναι που τα σχετικά με την Κρίση συμβάντα (κάποιες φορές άσχετα με το βασικό αφηγηματικό νήμα, που δεν είναι άλλο από τον ατομικό αγώνα ενός μπλεγμένου σε χρέη ταξιτζή) παραμερίζουν τον ήρωα τοποθετώντας την Κρίση σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ώρες ώρες, λοιπόν, «Η πόλη και η σιωπή» μού θύμισε αυτό που στον κινηματογράφο λένε DOCUDRAMA. Αναπόφευκτα, ο ιστορικός του μέλλοντος είναι αδιανόητο να γράψει για την εποχή μας δίχως να αναφερθεί στην «Πόλη και τη σιωπή».
Δυστυχώς, φίλε-μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θεώρησα τόσο κακό, τόσο γραμμένο σαν φτενό, επίπεδο και άκρως καθυστερούν δράμα,
που αγανάκτησα με τον ρυθμό, με την εξιστόρηση του αυτονόητου, με την επιμονή στο ορατό.
Το ότι μιλάει για την κρίση, δεν μου λέει τίποτα,
το ότι συλλαμβάνει ντοκουμενταρίστικα ορισμένες δακρύβρεχτες σκηνές είναι από μόνο-του ανεπαρκές,
αφού η τηλεόραση κάνει το ίδιο με ανάλογη επίπεδη διάσταση.
Συγνώμη για την ορμή,
αλλά αγανάκτησα με την τόση, κατά τη γνώμη-μου, παρ-ανάγνωση,
που ξέσπασα,
χωρίς φυσικά να θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να έχει αντίθεση γνώμη.
Καληνύχτα
Π.Φ.