Σε σχήμα κύβου

20 χρόνια από την πτώση του τείχους και τι; Στις πολύχρωμες αφίσες, στην οθόνη, ανάμεσα στις μουσικές των Fm βασιλεύουν τα παιδιά του Τιραμόλα. Η άρια φυλή. Λεπτά κορμιά, γυμνασμένοι κοιλιακοί, ύφος επιτυχημένου ηλίθιου. Φοράνε σέξι εσώρουχα, τακούνια, ταγιέρ, trendy μπουφάν, φοράνε ό,τι τους πληρώσουν.
Ποζάρουν. Χαμογελούν. Σε διαρκή επανάληψη. Ξανά και ξανά στο ρόλο του Επίκουρου, του Πλάτωνα, του Σωκράτη. Γιατί λέγε, λέγε κάτι θα μείνει.
Πρέπει να χάσω κιλά, να τεντωθώ, επειγόντως, πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη. Να φοράω αστραφτερά brand, να αποκτήσω ύφος.
Το αισθάνομαι, σου λέω, μέσα μου φουντώνει. 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, επιτέλους γίνομαι άριος. Αν δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στα καινούργια μου παπούτσια. Με ψήλωσαν 3 πόντους.
Οδηγώ το αστραφτερό μου αυτοκίνητο αναζητώντας, επειγόντως, την κότα που θέλει να πετάξει. Ε όχι και ποια κότα; Βρουμ, βρουμ! Σταματώ στο φανάρι. Φτύνω αγανακτισμένος εκείνους που θέλουν να καθαρίσουν το παρμπρίζ μου. Ουστ από δω βρομόσκυλα, την κότα ψάχνω!
Έτσι μπράβο. Από μακριά κι αγαπημένοι. Εγώ στο joystick, ΠΥΡ κατά βούληση, κι εσείς να φλέγεστε μες στην οθόνη. Ο καθένας στη θέση του.
Οι μετανάστες στο πεδίο βολής. Οι άνεργοι με τους άνεργους. Οι μικρομεσαίοι αργήσατε, θέση θα βρείτε μονάχα δίπλα στους μικρούς ή στους άνεργους. Ελπίζω να βλέπετε από κει.
20 χρόνια από την πτώση του τείχους.
Σιγά το τείχος...
Εγώ έχω χτίσει καλύτερο.
Σε σχήμα κύβου.
Και μέσα του έχω κλειστεί.

Vita Mi Barouak