Λεωνίδα Χρηστάκη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!

Εξάρχεια, Νοσότρος, 2008. O Λεωνίδας Χρήστακης είχε αποσυρθεί σε μια γωνιά και φουμάριζε την πίπα του. Η παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου είχε μόλις τελειώσει. Στο βάθος, έστεκε στο bar μια κουνιστή και λυγιστή κοπελιά, με ροδοκόκκινα μάγουλα και πρόστυχο κορμί. Περνώντας από μπροστά μου και κατευθυνόμενη προς το μέρος του Χρηστάκη διαπίστωσα ότι μύριζε αλκοόλ και καύλα, ενώ το πάνω μέρος του μικροσκοπικού της εσώρουχου έπαιζε κουκλοθέατρο έξω από το χαμηλοκάβαλο τζιν της. Έφτασε ένα μέτρο από τον Χρηστάκη, κοντοστάθηκε αναποφάσιστα κι έκανε μεταβολή. Ο Χρηστάκης τη σκάναρε με την άκρη του ματιού του, αλλά δεν έδωσε σημασία. Βρισκόταν στην κυριολεξία στο δικό του, μοναδικό κόσμο, που πριν λίγο είχε αποκαλύψει ο Ρόμβος με τη βοήθεια των εύστοχων παρεμβάσεων του Χρηστάκη.

Η... Καυλιάννα κοντοστάθηκε ανάμεσα σε νέους, γέρους κι επίδοξους αβαντ γκαρντ που συζητούσαν όρθιοι για τα παλιά, μην γνωρίζοντας φυσικά, ότι ο Δεκέμβρης του 2008 κυοφορούνταν κάπου εκεί γύρω.
Συνέχιζε να κοιτά «απειλητικά» τον Χρηστάκη. Πήρε ένα βιβλίο του απ τον πάγκο και πλησίασε αποφασιστικά στο τραπέζι του.
Ήταν μόνος και κάπνιζε σκεφτικός.
Ίσως οραματιζόταν το μεγάλο ταξίδι.
Έκατσε δίπλα του.
Τον κοίταξε στα μάτια.
Εκείνος συνέχιζε να καπνίζει το τσιμπούκι του, δεν της έδινε σημασία.
Ξαφνικά εκείνη άνοιξε το βιβλίο, το ακούμπησε στο τραπέζι και το χτύπησε με τη γροθιά της, με όλη της τη δύναμη μια, δυο, τρεις. Τράνταξε η γης, στην προσπάθειά της να το τιθασεύσει στη σελίδα που ήθελε. Και ξανά. Και ξανά. Τα ρουθούνια της έφτυναν θειάφι. Γύρισε και τον κοίταξε πάλι επίμονα, αλλά εκείνος συνέχιζε να ατενίζει αδιάφορος το πλήθος.

Αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που είδα από κοντά τον Λεωνίδα Χρηστάκη. Έχω ακούσει εκατοντάδες φορές τις σχιζοφωνητικές απαγγελίες του και άλλες τόσες ιστορίες για εκείνον από φίλους κι εχθρούς του. Ήταν εκδότης, συγγραφέας, ζωγράφος, μουσικός, κάτι τελείως διαφορετικό. Αναρχικός; Ιδεολογικά, νομίζω, σχεδόν απροσδιόριστος. Κατά τη γνώμη μου, επιτρέψτε μου να πω, ο παππούς της ελληνικής αντικουλτούρας.
Εκείνος που πάνω απ όλα μας δίδαξε
ότι πέρα του καλλιτεχνικού κομφορμισμού
υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Λεωνίδα Χρηστάκη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν και σου εύχονται καλό ταξίδι!


Από τα σχιζοφωνητικά:




Vita Mi Barouak