Τεράστιες κοιλιές VS τερατόμορφες μασέλες

Στέκομαι μπροστά σ’ ένα περίπτερο. Κοιτάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Οι τίτλοι, τα γραφήματα, τα σκίτσα πλέκονται όλα μαζί και γίνονται μια ιστορία με μπλε και πράσινα καρτούν μπροστά στα μάτια μου. «Είστε κλέφτες», λένε τα πράσινα καρτούν με τις τεράστιες κοιλιές «Κι εσείς είστε», απαντούν τα μπλε με τις τερατόμορφες μασέλες. «Ναι αλλά εσείς είστε περισσότερο κλέφτες», ουρλιάζουν οι πράσινες κοιλιές «Όχι εσείς είστε περισσότερο κλέφτες...» Και πάει λέγοντας.
Ταράζομαι, συνέρχομαι, τα γράμματα παίρνουν πάλι τη θέση των καρτούν. Η ματιά μου στέκεται σε ένα γκάλοπ για τις ευρωεκλογές. Ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας στο ευρωκοινοβούλιο, το οποίο από ότι έχω καταλάβει, δεν έχει καμιά ουσιαστική παρέμβαση στα τεκταινόμενα των Βρυξελών. Οι επίτροποι ναι, οι επιτροπές βεβαίως, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα φυσικά, αλλά το κοινοβούλιο όχι.
Παρόλα αυτά οι ευρωεκλογές είναι μια αφορμή να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας. Αντί να βγούμε να τα κάνουμε λαμπόγυαλο, χίλιες φορές να τους μαυρίσουμε με χάρη. Κοιτάζω τις δημοσκοπήσεις με ελπίδα. Κι όμως. 7 στους 10 (και λίγους λέω) θα ψηφίσουν τους πράσινους και τους μπλε. Χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος ακυβερνησίας, χωρίς να πρέπει να διαλέξουν οπωσδήποτε κάποιον από τους δυο, θα επιβραβεύσουν τις παραγραφές του Βατοπεδίου, των ομολόγων, της Siemens και όλων των άλλων ανδραγαθημάτων των πράσινων και των μπλε καρτούν.
Είναι που πάνε τα μαγαζιά μας καλά. Και από αυξήσεις μισθών άλλο τίποτα. Είναι που η ανεργία δεν παραμονεύει στη γωνία και η Κρίση είναι ένα άσχημο όνειρο.
Εύγε μας!
Κλείνοντας θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι σχετικά με τους πράσινους. Λέγοντας πράσινους εννοώ φυσικά τους Πασόκους, όχι τους οικολόγους πράσινους. Μη γελάτε, αυτά πρέπει να ξεκαθαρίζονται. Γιατί μπορεί και οι μεν και οι δεν να μιλάνε για πράσινη ανάπτυξη (όπως άλλωστε και οι κύριοι του environmental marketing των μεγάλων εταιριών) μπορεί και οι δυο να είναι απόντες από τα οικολογικά κινήματα, τουλάχιστον εκείνα στην Αθήνα (έτσι λένε οι ριζοσπάστες οικολόγοι) αλλά σε ότι έχει να κάνει με παραγραφές, σκάνδαλα και λοιπά σπορ δεν τίθεται ζήτημα παρανόησης...

Vita Mi Barouak

ΤΟ 13ο ΥΠΟΓΕΙΟ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Σας προσκαλώ στην παρουσίαση του βιβλίου μου Το 13ο Υπόγειο
(εκδ. Μπαρτζουλιάνος)
που θα γίνει την Τετάρτη 13 Μαϊου και ώρα 20:30
στον Πολυχώρο BACARO, Σοφοκλέους 1, Αθήνα
(Στάση ΜΕΤΡΟ, Πανεπιστήμιο)

Θα μιλήσουν οι:
Ελένη Γκίκα, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Περικλής Κοροβέσης, συγγραφέας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Πέτρος Τατσόπουλος, συγγραφέας

Θα συντονίσει ο Λάμπρος Σκουζάκης, κριτικός λογοτεχνίας (ιστολόγιο "Πανδοχείο", Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας)
Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει η ηθοποιός Ιωάννα Μυλωνά.

ΥΓ. Θα ακολουθήσουν μουσική, αλκοόλ και τα πέπλα της νύχτας θα πέσουν ...

Λεωνίδα Χρηστάκη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν!

Εξάρχεια, Νοσότρος, 2008. O Λεωνίδας Χρήστακης είχε αποσυρθεί σε μια γωνιά και φουμάριζε την πίπα του. Η παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου είχε μόλις τελειώσει. Στο βάθος, έστεκε στο bar μια κουνιστή και λυγιστή κοπελιά, με ροδοκόκκινα μάγουλα και πρόστυχο κορμί. Περνώντας από μπροστά μου και κατευθυνόμενη προς το μέρος του Χρηστάκη διαπίστωσα ότι μύριζε αλκοόλ και καύλα, ενώ το πάνω μέρος του μικροσκοπικού της εσώρουχου έπαιζε κουκλοθέατρο έξω από το χαμηλοκάβαλο τζιν της. Έφτασε ένα μέτρο από τον Χρηστάκη, κοντοστάθηκε αναποφάσιστα κι έκανε μεταβολή. Ο Χρηστάκης τη σκάναρε με την άκρη του ματιού του, αλλά δεν έδωσε σημασία. Βρισκόταν στην κυριολεξία στο δικό του, μοναδικό κόσμο, που πριν λίγο είχε αποκαλύψει ο Ρόμβος με τη βοήθεια των εύστοχων παρεμβάσεων του Χρηστάκη.

Η... Καυλιάννα κοντοστάθηκε ανάμεσα σε νέους, γέρους κι επίδοξους αβαντ γκαρντ που συζητούσαν όρθιοι για τα παλιά, μην γνωρίζοντας φυσικά, ότι ο Δεκέμβρης του 2008 κυοφορούνταν κάπου εκεί γύρω.
Συνέχιζε να κοιτά «απειλητικά» τον Χρηστάκη. Πήρε ένα βιβλίο του απ τον πάγκο και πλησίασε αποφασιστικά στο τραπέζι του.
Ήταν μόνος και κάπνιζε σκεφτικός.
Ίσως οραματιζόταν το μεγάλο ταξίδι.
Έκατσε δίπλα του.
Τον κοίταξε στα μάτια.
Εκείνος συνέχιζε να καπνίζει το τσιμπούκι του, δεν της έδινε σημασία.
Ξαφνικά εκείνη άνοιξε το βιβλίο, το ακούμπησε στο τραπέζι και το χτύπησε με τη γροθιά της, με όλη της τη δύναμη μια, δυο, τρεις. Τράνταξε η γης, στην προσπάθειά της να το τιθασεύσει στη σελίδα που ήθελε. Και ξανά. Και ξανά. Τα ρουθούνια της έφτυναν θειάφι. Γύρισε και τον κοίταξε πάλι επίμονα, αλλά εκείνος συνέχιζε να ατενίζει αδιάφορος το πλήθος.

Αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που είδα από κοντά τον Λεωνίδα Χρηστάκη. Έχω ακούσει εκατοντάδες φορές τις σχιζοφωνητικές απαγγελίες του και άλλες τόσες ιστορίες για εκείνον από φίλους κι εχθρούς του. Ήταν εκδότης, συγγραφέας, ζωγράφος, μουσικός, κάτι τελείως διαφορετικό. Αναρχικός; Ιδεολογικά, νομίζω, σχεδόν απροσδιόριστος. Κατά τη γνώμη μου, επιτρέψτε μου να πω, ο παππούς της ελληνικής αντικουλτούρας.
Εκείνος που πάνω απ όλα μας δίδαξε
ότι πέρα του καλλιτεχνικού κομφορμισμού
υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Λεωνίδα Χρηστάκη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν και σου εύχονται καλό ταξίδι!


Από τα σχιζοφωνητικά:




Vita Mi Barouak