Αυτοχαστουκίζομαι!

Η βρύση μου δεν στάζει πλέον νερό και το ψυγείο μου έχει εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Κάπου στο βάθος ακούγονται εκρήξεις. «Θα ναι πάλι τα βεγγαλικά της Γιάννας στο Ψυχικό», ψιθυρίζω καθώς ντύνομαι βιαστικά. Αμέσως μετά ακούω ένα οργισμένο πλήθος στο δρόμο. «Γιατί διαδηλώνουν άραγε αυτή τη φορά;», αναρωτιέμαι κι αποφασίζω να βγω.
Το ασανσέρ δεν λειτουργεί, παίρνω τις σκάλες και βγαίνοντας στο δρόμο πέφτω πάνω σ’ ένα μαυροφορεμένο πλήθος που φωνάζει συνθήματα στα αραβικά. Στα χέρια τους κουβαλούν τρία νεκρά κορμιά.
Κατεστραμμένα, φλεγόμενα κτίρια, μυρωδιά θανάτου, ένα αεροπλάνο σφυρίζει πάνω απ το κεφάλι μου και μια ριπή καλάσνικοφ το παίρνει στο κατόπι. Περπατάω βιαστικά, αγχωμένα, σπρώχνομαι, κάποιος περνάει δίπλα μου με ένα μικρό κορίτσι ματωμένο στην αγκαλιά του. Ουρλιαχτά, φωνές, ριπές, καπνός, αίμα, πέτρες, σκόνη...

Αυτοχαστουκίζομαι!
Βρίσκομαι στην Ερμού
Ο στρατός από τις κούκλες των βιτρινών με έχει βάλει στο στόχαστρό του.
Είμαι τυχερός.
Έρχονται εκπτώσεις...


Vita Mi Barouak